Author: Flip van der Enden

Bear’s Den komt uit dezelfde vijver als Noah & The Whale, Laura Marling en Mumford & Sons. Opper Bear, Andrew Davie zat eerst in de band Cherbourg. Helaas is Cherbourg nooit meer dan veelbelovend geweest. De toekomstperspectieven van Bear’s Den zien er een stuk beter uit. Live geniet het trio al een aardige reputatie, hun debuut EP is welwillend ontvangen en de nieuwe EP is nog weer een stap vooruit. Gezien hun afkomst zou je van Bear’s Den een folky mix van banjo’s en enthousiaste samenzang verwachten. Klopt. Toch gaan vergelijkingen met Noah en Mumford maar ten dele op. De muziek van Bear’s Den is subtieler dan die van de meestamp orkesten, meer á la Laura dus en dat is niet verkeerd.

Michael Milosh is een klassiek geschoolde cellist, jazzkenner en electronica-artiest uit Canada. Zijn missie is muziek maken die de luisteraar raakt, maakt niet uit hoe en waar als het maar niet onverschillig laat. Met Slow Down doet Milosh een aanslag op onze traanbuizen. Het is een droef nummer dat er op zich al aardig inhakt. Met de clip erbij is het godsonmogelijk om het droog te houden. Je ziet in zwart/wit en opgenomen in éen take een meisje in de auto meezingen met het liedje, halverwege beginnen de tranen over haar wangen te stromen. Zozeer moet ze huilen dat ze de auto even moet stoppen. Met moeite vermant ze zich en zet de reis voort. Maar als snel slaat de emotie weer toe, huilt ze nu of lacht ze? De missie van de maker is geslaagd, zeer geslaagd.

En nummer met de titel Penguin Love laten we natuurlijk niet liggen, zeker niet als het uit de koker komt van Baskerville en gezongen wordt door Linda van Leeuwen van Bombay Show Pig. Je zou Penguin Love een kerstballad kunnen noemen. De inspiratie komt alleen niet van de Noordpool, maar van de tegenpool. Penguin Love komt net als het door Blaudzun gezongen Gun For Hire van het Strongroom album van de Haarlemmer hounds.

Ages and Ages is een zeven mans/vrouw band uit Portland Oregon. Men maakt volgens Wiki seculaire kerkmuziek. Bedoeld wordt dat als de zeven kelen open gaan er klanken uitkomen die doen denken aan psalmen alleen wordt er niet de hemelse liefde bezongen maar de aardse. In geval van Divisionary wordt de belaste burger moed in gezongen, Do The Right Thing, trek je niks van anderen aan. Divisionary is een zelfbedacht woord waarin de begrippen visie en verdeling zitten, de thema’s van het gelijknamige album. AgesandAges mag dan wel niet reli zijn, een troostende boodschap hebben ze wel degelijk.

Gabriel Fulvimar woont in een platenzaak. Letterlijk. Aanvoerder en enig lid van Gap Dream woont en werkt in Burger Records, een klein maar fijn platenwinkeltje in L.A. Na sluitingstijd gaat Gabriel aan de slag en maakt hij kleine capabele liedjes, waarin zijn bewondering voor o.a. T Rex, Eno en The Kinks doorklinkt, maar ook de muziek van vaste Burger Records klanten als Ty Segall en King Tuff. Shine Your Light, het titelnummer van Gap Dream’s nieuwe (2e) album dekt de lading prima, een klassiek klinkende popsong met vintage synthesizers, koortjes een licht melancholieke ondertoon.

Flume kennen we van de hit Hold On, Chet Faker is wat onbekendere grootheid. De naam is natuurlijk een verbastering van die van jazzheld Chet Baker. Het is sowieso een trend om bekende namen te verbouwen, Joy Orbison, Slick Jagger, Com Truise etc. Je zou denken met grappenmakers van doen te hebben, maar dat valt reuze mee. Chet Faker is een Australische electromuzikant, die een jaar of wat geleden de aandacht trok met zijn cover van No Diggity. Sindsdien is hij in trek als mixer (MS MR, Temper Trap) en gastzanger (Say Lou Lou). De samenwerking met landgenoot Flume is zijn belangrijkste daad tot nu toe. Een soloalbum staat voor volgend jaar gepland.

Het wemelt momenteel van de heren met hoge stemmen, allemaal de schuld van Bon Iver en James Blake. Als je er van houdt en dat doen we is er dus het nodige te genieten (Sampha/Ry X/Death Vessel) en Ásgeir Trausti (21). Hij komt uit IJsland, schijnt daar zo beroemd te zijn dat het eiland te klein is. Vandaar dat hij de teksten van zijn album, geschreven door Trausti senior (72) heeft laten vertalen door collega John Grant. Of dat nodig was kan je je afvragen Sigur Ros heeft nooit last gehad van een taalbarrière. Het lijdt echter geen twijfel dat er in de persoon van Ásgeir een ster is geboren.