Author: Flip van der Enden

Een witje van vijf jaar laten vallen tussen twee albums is niet verstandig, careerwise. Zeker niet als je de pers op de hand hebt, genoeg optredens en een spraakmakend optreden op SXSW in de pocket. Waarom Pretty & Nice uit Boston zich sinds 2008 min of meer schuil heeft gehouden, vermelden de internetten niet. Maakt niet uit, belangrijk is dat de band terug is en een album uit heeft dat weinig zwakken plekken vertoond, zeker niet als je uit bent op vernuftig samenspel en pakkende melodietjes in een uit de jaren zestig daterende traditie. Het comebackalbum van Pretty & Nice heet Golden Rules For Golden People en is hun derde.

Het lijkt wel alsof er elke week een nieuwe single verschijnt van Portugal. Modern Jesus is alweer de vierde track van het Evil Friends album en weer raak. We hebben het hier eerder vermeld, het is opvallend hoe lang sommige Amerikaanse bands er over doen om internationaal door te breken. Evil Friend is het zevende album van de band uit Wasilla, Alaska maar de eerste die echt aanslaat. Dat langverwachte en dikverdiende succes komt mede op het conto van producer Danger Mouse (Black Keys/Gnarls Barkley/Gorillaz) die zijn magic touch op de band heeft losgelaten. Het succes van Portugal.The Man is dus langverwacht en dik verdiend. Nu nog even de livetest (15/9 Paradiso) doorstaan en we hebben er een band bij waarvan we nog lang plezier zullen beleven.

Achter Porcelain Raft gaat de Italiaanse moodmuzikant Mauro Remiddi schuil. Remiddi (1972) heeft een lange leerschool doorlopen. Net 20 ging hij op tournee door Italië als accordeonist in een klezmerband. Later kwam hij in Londen terecht, waar hij zich aanbood als gitarist en drummer. In 2000 belandde Mauro in Brooklyn NY en daar zit hij nog steeds. Sinds 2010 is Mauro voor zichzelf bezig. Drie jaar later is er een tweede Porcelain Raft album, Permanent Signal en geen weg meer terug. Remiddi heeft in relatief korte tijd een wereldwijd publiek gevonden voor zijn donkere droompop.Dat publiek zal alleen nog maar groter worden, dankzij sterke optredens van de doorgewinterde muzikant en zijn band. Op 1 november legt Porcelain Raft aan in de Paradiso.

Everything doet sterk denken aan Elvis Costello toen hij nog een angry young man was, maar aan de piepjes en knorretjes, de breaks en het abrupte einde herken je toch de hand van de meester, Trent Reznor. Nine Inch Nails is bezig aan een zeer geslaagde comeback. Zowel de liveshows als het nieuwe album, Hesitation Marks worden opvallend goed ontvangen. Dat is best bijzonder, want veel van Reznor’s tijdgenoten zijn weggezakt in het nostalgiecircuit. Wellicht dat zijn bijbaan als filmcomponist de druk van de ketel heeft afgehaald, feit is dat NIN weer een kracht is om rekening mee te houden.

Lanterns On The Lake is zo’n band die zijn fans via het internet vindt en via non-conformistische radiostations als uw eigen Pinguïnradio. De band komt uit Newcastle en is drie man en twee vrouw sterk. Het jaar van oprichting is 2007. The Lanterns hebben in eigen beheer twee EP’s uitgebracht waarna ze werden opgepikt door het Bella Union label (M.Ward/Fleet Foxes/Veronica Falls). Dat bracht in 2011 een eerste album uit, dat een dezer dagen gezelschap krijgt van Until The Colours Run. Het titelnummer doet dus dienst als smaakmaker en smakelijk is de track zeker. Tenminste als je van Noord Britse indiepop houdt met zachte dameszang, wat extra keyboards en een beetje galm.

Wait For Me is misschien niet zo goed als Supersoaker, maar alleen al door de prachtstem van Caleb Followill ruimschoots de moeite waard. Beide songs zijn voorbodes van het 6e K.O.L. Album, Mechanical Bull dat eind deze maand moet verschijnen. Het zijn spannende tijden voor Kings Of Leon. Twee jaar geleden zakte de band een soufflé ineen. Caleb kon het succes niet aan en zocht zijn heil in heilloze middelen. Nu schijnt hij weer boven jan te zijn en beginnen de domineeskinderen aan een nieuwe fase in hun bestaan. De eerste indruk is dat ze geen gekke dingen van plan zijn, maar dat is gezien de toch wat fragiele zanger, misschien wel zo verstandig.

Pay No Mind is niet het gelijknamige nummer van Beck, maar de 3e single van het tweede album van Hanni El Khatib. Je herinnert je misschien nog dat dat album is geproduceerd door Dan Auerbach. De inmenging van de Black Key heeft ongetwijfeld een positief effect gehad op het Head In The Dirt album, maar onderschat ook niet de sluipende songs van de surfpunk zelf, zijn aantrekkelijke enthousiasme en de superleuke clips die hij bij zijn singles bedenkt. Als hij nu ook nog op de bühne weet te boeien, dan weten wij wil wie we volgend seizoen op de festivals willen tegenkomen. Dat wordt dus even kijken en keuren op 3 december in de bovenzaal van de Paradiso.

Cloud Control kan je kennen van Dojo Rising. Dat is een topnummer en derhalve verkozen tot IJsbreker. De nieuwe single, Scar is nog beter. Beide songs staan op Dream Cave de nieuwe langspeler van de boys en girl uit de Australische Blue Mountains. Dat (tweede) album is aanleiding voor een Europese tournee in het kader waarvan de band op woensdag 2 oktober in de Paradiso dependance Bitterzoet zal aantreden. Er zijn nog (enkele) kaarten verkrijgbaar.

Camera Obscura is Tracyanne Campbell. Zij staat als sinds 2001 garant voor solide sixties sounding topsongs. Dat doet de Schotse chanteuse niet alleen. Zij weet zich omringd door een viertal bevlogen muzikanten met wie ze kan lezen een schrijven. Voor het vijfde C.O. album is de band naar de VS getrokken om te werken met producer Tucker Martine (Sufjan Stevens/R.E.M/My Morning Jacket). De oogst van de inspanning is een mooi licht melancholiek album waarvan we eerder al Do It Again adopteerden.