Author: Flip van der Enden

PyPy – Lonely Stripped Sock

10 jaar geleden debuteerde PyPy met een album vol hoekige, nerveuze om niet te zeggen opgefokte neo-new wave songs. En toen werd het stil.

Maar ergens is het blijven jeuken dus heeft het trio uit Montreal de gitaren weer uit het vet gehaald om te werken aan een opvolger. Nerveus klinken ze nog steeds, maar wel iets minder opgefokt. Tenminste op comebacksingle, Lonely Stripped Sock. Wat de rest van het nieuwe album brengt, weten we half oktober wanneer Sacred Games wordt losgelaten. Met new wave bedoelen we overigens niet de Britse variant, maar dansbare New Yorkse zoals vormgegeven door bands als ESG, Talking Heads en The Contortions. Het is overigens niet zo dat de PyPy leden de afgelopen tien haar hebben stilgezeten. De leden waaronder aanvoerder Annie-Claude Deschénes zijn in de weer geweest met andere bands. Ze kwamen op een gegeven moment echter tot de conclusie dat de PyPy koek nog niet op was en besloten derhalve tot een doorstart. Welkom terug.

Geordie Greep – Holy, Holy

Geordie Greep heeft zich losgeweekt van Black Midi, een band waar hij een jaar of vijf leiding aan gaf.  Of zijn debuut als solist het definitieve einde van de band betekent is nog niet duidelijk.

De eerste solosingle van Geordie Greep (het lijkt zijn echte naam te zijn) is een tikkeltje toegankelijker dan de postrock van Black Midi, maar niet heel veel. Holy, Holy doet vooral aan Steely Dan/Donald Fagan denken. Zoveel dat er van toeval geen sprake kan zijn. Net als Greep’s oude band had Steely Dan muzikale vaardigheid hoog in het vaandel staan, maar waar The Dan toch altijd wel een oog op de hitparade/radio hield gericht zoekt Greep de grenzen op. Holy Holy is opgevoerd, opgefokt en opgewonden en derhalve ongeschikt voor liefhebbers van de vriendelijke fusion van Becker & Fagan. Voor fans van ietwat ‘weirde’ bands als Squid, Black Country, New Road, Fontaines DC ook wel en natuurlijk Black Midi is Greep’s eerste soloavontuur echter ‘gefundenes Fressen’.

Album: The New Sound volgt begin oktober.

Concert: 6 december Bitterzoet, Amsterdam.

  

 

 

 

Nick Cave & The Bad Seeds – Song Of The Lake

Met zijn nieuwe album Wild God maakt Nick Cave een doorstart, hoopt hij een punt te zetten achter een periode van diepe rouw (hij verloor twee zonen). Kracht om de draad weer op te pikken put Cave voor een groot deel uit zijn geloof. De albumtitel, de vele bijbelse verwijzingen in zijn teksten, maar ook het alom aanwezige gospelkoor onderstrepen zijn (hervonden) geloof in de Christelijke God. De toon van het album wordt gezet door het openingsnummer. Song Of The Lake klinkt als een psalm met Cave als voorganger van een koor dat hoop en troost brengt. Het is zo puur en oprecht dat zelfs de meest verstokte atheïst aan het twijfelen zal worden gebracht. Wie 30 jaar geleden had durven beweren dat Nick Cave & The Bad Seeds ooit nog eens een album zouden maken dat bij de EO zou worden gedraaid was voor gek verklaard. De wonderen zijn inderdaad de wereld nog niet uit.

Headcharger – Against the Storm

Headcharger mag dan voor ons een nieuwe naam zijn. In la Douce France is de band al jaren een begrip.

Standplaats voor het vijftal zware jongens is de stad Caen. Die ligt in Normandie en daar lijken de bebaarde heren ook wel op, op Noormannen. Ze klinken echter opvallend Amerikaans, stel je mix voor van Metallica en Velvet Revolver en je hebt een begin van een indruk. Headcharger beukt al een jaar of twintig aan de route. Momenteel worden de laatste puntjes op de i’s geramd van langspeler numero huit. Against The Storm is prima entree, een smeulende rocktrack met sterke zang van hoofdman Sebastien Pierre, die vast goed kan grunten, maar het hier gelukkig laat. Details over het nieuwe album moeten we je nog even schuldig blijven.

Tramhaus – Ffleur Hari

In onze niet aflatende speurtocht naar leuke nieuwe muziekjes voor de mensen tikken we toch al gauw zo’n 50, 60 verschillende playlisten aan uit alle hoeken van de wereld. Wat de meest recente ronde opviel is dat we in vrijwel elke indie-playlist de nieuwste single van Tramhaus tegenkwamen.

We mogen de band uit Rotterdam inmiddels dan ook wel internationaal vermaard noemen. Vreemd is dat niet want wat Tramhaus doet is goed en origineel, een combi die minder vaak voorkomt dan je misschien zou verwachten. Als je de drie vooruitgeschoven tracks van hun debuutalbum naast elkaar legt kom je ook nog eens tot de conclusie dat de band variatie hoog in het vaandel heeft staan. Een laatste kwaliteit die we ze toedichten is energie. Zelfs in de wat tragere tracks spatten de vonken er vanaf. Zo is nieuwe single Ffleur Hari een magnifieke, magnetiserende rocktrack met surfgitaar en ontploffingsgevaar.

Over twee weken komt The First Exit eindelijk uit en begint de band aan een nieuwe tournee. Door Europa. Maar niet na eerst op 2 oktober het album officieel te hebben gelanceerd in de Paradiso.

Honeyglaze – Pretty Girls

Een paar maanden geleden introduceerden we het Zuid-Londense Honeyglaze middels de single Don’t. Vanwege de praatzang van frontvrouw Anouska Sokolov schaarden we de band onder het kopje postpunk.

Maar we haastten ons erbij te zeggen dat Honeyglaze niet de zoveelste postpunkband was, maar een eigenzinnig trio met bovengemiddelde energie en in de persoon van eerder genoemde Anouska een bijzonder boegbeeld en blikvanger. Was ze op Don’t zo boos dat ze aan Zac de la Rocha (RATM) deed denken, op nieuwe single Pretty Girls is Anous eerder ironisch of misschien wel sarcastisch. ‘I’m In Touch With My Feminine Side. I Always Wear Pink”.

Pretty Girls staat op het tweede album van Honeyglaze, Real Deal dat 20 september online komt. Eind oktober kan je kijken of Honeyglaze er ook live wat van bakt, want dan staan ze op London Calling.

Sex Week – Angel Blessing

Angel Blessing is de tweede van nu drie singles van Sex Week, een duo uit Brooklyn dat geen geheim maakt van hun hobby.

Angel Blessing een bronstig nummertje over ….liefde. Als je Pearl Amanda Dickson en Richard Orfino zo bezig hoort, zou je denken dat ze over intieme dingen zingen, maar dat valt erg mee (of tegen). De tekst is vrij abstract, maar lijkt eerder over vriendschap dan voortplanting te gaan. Angel Blessing is vooral een fraai aangekleed, sensueel gezongen popsong in een 90’s jasje.

Warmduscher – Fashion Week

Warmduscher was al postpunk toen dat nog niet zo’n ding was. Met de vorig jaar verschenen EP miste de band uit Londen net de boot, maar met nieuwe single Fashion Week, van het aankomende vijfde album Too Cold to Hold (15 nov) zou het best wel eens kunnen lukken om een plekje te veroveren in het postpunk peloton. Fashion Week heeft spanning, sarcasme en sfeer. En de hoekige, grootstedelijke beat biedt ook nog eens de mogelijkheid om ritmisch mee te bewegen. In een rechtvaardige wereld zou……

Concerten: 19 november in Trix, Antwerpen, 21 november in Paradiso.

Karen O, Danger Mouse – Super Breath

Fijne plaat weer van Yeah Yeah Yeah’s frontvrouw Karen O en vaste partner in crime Danger Mouse.

Super Breath is sexy, speels en spannend, met een lichte soundtrack feel. Helaas is de single geen prelude voor een nieuw album van miss O en mister D, maar maakt het duo reclame voor de rerelease van hun album Lux Prima waaraan het nummer als 7” zal worden toegevoegd met op de b-kant een cover van Lou Reed’s Perfect Day.

The Tommyrots – Fever Dream

‘Retrorock from Rotterdam’, zo afficheert het vierkoppige Tommyrots zich. Even over de bandnaam: in de band zitten twee Tommy’s en dat rots zal wel van Rotterdam komen.

Dat retrorock klopt als een bus, maar willen we toch even specificeren. Fever Dream klinkt net als het dozijn andere songs dat The Tommyrots sinds 2020 hebben losgelaten als The Beatles anno 1964/65. De nasale stem van een van de zingende Tommy’s (Scherder of Vrolijk) doet sterk aan die van Lennon denken. En ook de positieve energie die Fever Drean uitstraalt is pure powerpop zoals John, Paul, George & Ringo pleegden te maken voordat ze de psychedelica indoken. Over toekomstplannen van The Tommyrots kunnen we nog weinig vertellen, maar we hebben ze in de gaten.