Author: Flip van der Enden

Terwijl Hurricane begonnen is aan een zegetocht in de mainstream media, gaan wij verder met de nieuwe single van MS MR. Eigenlijk weten we niet of Dark Doo Wop wel een officiële single is. Er is wel een video van, maar die is voor alle vier tracks van de debuut EP van MS Lizzy en MR Max. (Aan achternamen doen ze niet.) Die clips zijn intrigerende compilaties van oude 16 mm filmpjes, zwoel en mysterieus. Net als de muziek. Mevrouw en meneer zijn er zelf niet in te zien. Ze houden het graag een beetje vaag. Eigenlijk wilden ze ook niet herkenbaar op de foto, maar dat is moeilijk vol te houden als je optreedt.

Wat wel helemaal duidelijk is, is dat we hier te maken hebben met een uiterst getalenteerd stel, dat alles in zich heeft om heel groot te groeien. Niet op de laatste plaats omdat MS MR ook live zwaar overtuigen. Dat zal het handjevol mensen, dat vorige week getuige was van het optreden van MS MR in de kleine zaal van Paradiso, beamen.

All I Want van Kodaline een overtuigend debuut noemen is bijna een understatement. Het is een song waar Chris Martin een moord voor zou doen en Bono zich niet voor zou schamen. Nu zijn dat misschien niet de hipste namen om te noemen, maar toch. Vooral de vergelijking met U2 ligt voor de hand. Net als Bono & co komt Kodaline ook uit Dublin, zijn ze met zijn vieren en als sinds de basisschool bevriend.En All I Want is geproduceerd door Steve Harris uit het U2 productie team.

De single is het klapstuk van een zeer sterke debuut EP, een epische ballade met een boodschap, die er door de filmische clip nog eens extra wordt ingekickt. Zou zo maar kunnen dat we hier de geboorte meemaken van een band die wel eens heeel groot kan gaan worden.

In 1953 luidde Dwight D. Eisenhower, de toenmalige president van de Verenigde Staten het atoomtijdperk in met zijn befaamde Atoms For Peace rede. Jaren later heeft Thom Yorke daar een liedje over gemaakt. Het staat op zijn solo-album, The Eraser. Atoms For Peace is ook de naam van de band, die hij sinds oktober 2009 bestiert naast Radiohead. Behalve Yorke hebben ook Radiohead producer Nigel Godrich, Peppers bassist Flea, ex Pumkpins en R.E.M. drummer Joey Waronker en Eno & Byrne sidekick Mauro Refosco zitting in de band.

We mogen dus spreken over een supergroep. Optredens van AFP waren tot nu toe erg schaars en van releases kwam het ook maar niet. Het was dus onduidelijk hoe serieus we Thom’s bijbandje moesten nemen. Bloedserieus blijkt nu, want plosteling is er een single, een clip een een website. Een album volgt begin 2013. Default heet het eerste levensteken van de Thom Yorke All Stars en hij het is echt een topplaat. Opgelucht halen we adem. ‘Beter dan King of Limbs’ is de consensus op Youtube. En zo is het. Laat dat album maar door komen.

Sommige plaatjes geven hun pracht niet meteen prijs. Als een soort ‘time-release’ medicijn duurt het even voordat het volle effect voelbaar is. Shadow van Wild Nothing is zo’n nummer waarvan je in eerste instantie denkt leuk en aardig, maar dat na een x aantal draaibeurten er een in de categorie wow blijkt te zijn. Wild Nothing is een eenmansbedrijf, in 2009 opgericht door Jack Tatum uit Blacksburg, Virginia.

Het was vanaf het begin raak, het debuutalbum waarop Jack zijn Kate Bush meets The Cure dreampop introduceerde dook direct op in de aanraderslijsten van hippe sites en in de verkooplijsten van online retailers. Jack vindt dat Gemini beter had gekund. Hij heeft gelijk. Het vers verschenen Nocturne is een meesterwerkje, dat wederom zeer goed valt bij pers en publiek. Jack is gelukkig geen kluizenaar, later dit jaar kom hij met zijn band onze kant op. Op 3 november staat hij op London Calling.

Zij heet Laura-Mary Carter en hij Steven Ansell. Samen zijn ze al een jaar of acht actief als Blood Red Shoes. Standplaats van het duo is de Britse badplaats Brighton. Opvallend is dat Laura-Mary en Steven vooral Amerikaanse acts opgeven als referentie.

De meeste Britten zijn flink chauvinistisch en erg trots op hun bijdrage aan de popcanon. Niet dus Blood Red Shoes. Zij halen de mosterd bij bands als Sonic Youth, The Pixies en Queens Of The Stone Age. Dame en heer zijn ondertussen lang genoeg bij elkaar om hun voorbeelden te hebben verwerkt tot een eigen geluid.

Daarom is hun derde album hun beste en succesvolste. Eerder dit jaar had de band beet met Cold van dat album, nu gaat het weer gebeuren met het titelnummer, In Time To Voices.

De gitaar heeft het momenteel best zwaar. Hippe genres zijn of volledig computer gestuurd of worden gedomineerd door banjo’s en ukeleles. Ongecompliceerde, lekkere vette gitaarplaatjes lijken net zo zeldzaam als beveiligers met hoofdhaar. Maar ze zijn er nog wel.

De nieuwe single van British India is zo’n fijne rafelige rockplaat. Origineel? Niet echt. Baanbrekend? Echt niet. Maar lekker? Echt wel. British India zijn vier vrienden uit Melbourne. Acht jaar geleden zijn ze begonnen met het spelen van covers van Black Rebel Motorcycle Club en The Beatles.

Dat goede begin heeft drie albums opgeleverd met een vierde op komst. Down Under is British India een begrip. Met hun nieuwe langspeler hoopt de band ook op aandacht op het Noordelijke halfrond. Als de rest van het album net zo lekker is als het voorproefje moet dat geen probleem zijn.