Author: Flip van der Enden

Yannis & The Yaw – Rain Can’t Reach Us

Het verhaal is bekend. Foals frontman Yannis Philipakkis sluit muzikaal verbond met legendarische Afro-beat drummer Tony Allen. Voordat het project goed en wel op gang is, komt de 79 jarige Nigeriaanse drummer onverwachts te overlijden.

Yannis besluit de half voltooide songs alsnog af te maken voor release op EP later dit jaar. Rain Can’t Reach Us is de derde en met afstand beste vooruitgestuurde single van Yannis & The Yaw. En wel hierom.  Rain Can’t Reach Us is een vrij volmaakte fusie van de ambitieuze indie van Foals en de inventieve Afro-beat die Allen samen met Fela Kuti hielp ontwikkelen.  De ‘Paris, London, Lagos’ EP verschijnt op 30 augustus.

Concert: 10 september in Paradiso.

Sunflower Bean – Shake

Sunflower Bean komt verrassend heavy uit de hoek op nieuwe single Shake. Aan de andere kant heeft het New Yorkse trio van onvoorspelbaarheid haar handelsmerk gemaakt.

De band heeft met disco geflirt en Neil Young gecoverd. Meestal maken ze luxueuze pop naar model van Fleetwood Mac. Maar op Shake gaan de trossen los en slaan de stoppen door. Het trio trapt af met een stroperige gitaarriff waar Black Sabbath zich niet voor zou schamen. Wat volgt is een plagerig, afwisselend door Julia Cumming en Nick Kivlin gezongen (gehijgd) nummer dat weliswaar niet wereldschokkend is, maar te lekker om niet even mee te nemen. Of Shake representatief is voor de Shake EP (27/9) weet je bij Sunflower Bean dus nooit.

Hinds – Superstar

Het heeft enige tijd geduurd, en twee bandleden gekost, maar Superstar zou wel eens het nummer kunnen zijn waarmee het Spaanse Hinds definitief doorbreekt.

Eerdere singles van het in het najaar verwachte nieuwe album van Carlotta en Ana -waaronder hun samenwerking met Beck- lieten al horen dat ze het vertrek van hun ritmesectie makkelijk te boven waren gekomen. Maar met Superstar overtreffen ze alles. De nieuwe single begint neutraal, onopvallend bijna, maar anderhalve minuut later gaat het dak er af. Superstar gaat over het gevoel in de steek gelaten te worden. Het verwerken van plotseling verlies. Je hebt geen hind nodig om te weten over wie het nummer gaat.

meija – HEAVEN

De in L.A. gelegerde Jamie Sierota alias meija maakt -volgens eigen zeggen- met synths doordrenkte indiepop.

Meija heeft zelfinzicht, want we hadden zijn nieuwe single HEAVEN en ook zijn oudere werk niet beter kunnen omschrijven dan als met synths doordrenkte indiepop. Om toch iets meer van een indruk te geven, kan je er woorden als eigenzinnig en bewogen aan toevoegen. Het is in ieder geval niet erg vrijblijvend wat meija maakt. Het is dan ook passend dat op vorige single POSSUM de ons welbekende Mark E. Everett van Eels te gast is. HEAVEN is bedoeld voor meija‘s nieuwe, twee album There Is Always Something dat oktober moet gaan uitkomen.

Fit – Cash

Het is nog veuls te vroeg om te kunnen zeggen dat in Utrecht een nieuwe Urban Dance Squad is opgestaan, maar helemaal uitsluiten mogen we het ook niet.

Bedoelde band heet Fit en kwam tot wasdom op de Herman Brood Academie. Dat betekent dat de mannen kunnen spelen en dat ook al een tijdje doen. De vergelijking met UDS dringt zich op omdat Fit uit de zelfde smeltkroes put als de befaamde raprockpioniers. In debuutsingle Crash horen we invloeden uit de hip hop, ska en verschillende soorten rock, waaronder punk en shoegaze. Ga ze zien tijdens de Popronde later dit jaar of beter nog z.s.m!

Holysloot – Carousel

De V.S. heeft Chicago en Boston. Wij hebben Holysloot.

Holysloot, misschien herinner je je het nog wel, is gerezen uit de as van het te vroeg gesneuvelde JAGD. Die band was van de postpunk toen dat nog geen ding was. Holysloot tapte aanvankelijk uit een ander vaatje, dat van de jangle pop, maar keert op nieuwe single Carousel terug op het oude sound-bed. Gebleven is de melodieuze, gedubbelde zang, maar anders is de rol van de gitaar, die is heavier dan op voorgaande songs en heeft ook gezelschap gekregen van toetsen. De kwaliteit heeft er niet onder geleden, integendeel. Carousel laat horen dat Holysloot een band is in beweging en dat zijn vaak de beste.

Kynsy – Stereo Games

Het is niet alleen maar punk en postpunk wat de klok slaat in de Ierse hoofdstad Dublin. Er wordt ook nog gewoon gerockt. Nou ja gewoon. Kynsy is veel maar zeker niet doorsnee.

In haar bio noemt ze namen als Igyy Pop, St Vincent en Julian Casablancas. Als je haar songs hoort met voorop nieuwe single Stereo Games hoor je dat dat noch vergezocht noch te hoog gegrepen is. Ciara Lindsey heeft een vlotte pen, een fijne stem en haar gitaar op de juiste plek. Haar sound is een beetje 90’s wat haar ook nog een eigentijds maakt. Stereo Games is Kynsy‘s eerste single voor Nice Swan Records, een label dat ze deelt met bands als English Teacher, Sprints en Pip Blom. Ergo het zal zeker niet bij deze eerste kennismaking met Ciara ‘Kynsy‘ Lindsay blijven.

Goldie Boutilier – The Angel And The Saint

De Canadese Kirstin Boutilier had een jaar of zes behoorlijk wat succes als Goldilox. Onder die naam maakte ze flitsende synti-popsongs met veelzeggende titels als Sex Paranoia, Complimentary Drinks en Touch Where It Hurts.

Een paar jaar terug zette ze een punt achter haar carrière als pop-pinup en vertrok naar Parijs. Daar vond ze zichzelf opnieuw uit als Goldie Boutilier, vertolkster van vernuftige popsongs op countryrockbasis, nummers met wederom veelbelovende titels als Cowboy Gangster Politician, White Limo Stuck In The Snow en het recente The Angel And The Saint. Daarin zingt Goldie dat ze weliswaar een engel is, maar beslist geen heilige. Goldie’s stem en ook wel stijl heeft wel wat weg van Stevie Nicks. Ook The Angel And The Saint had van Stevie kunnen zijn als die wat meer vampy en minder witchy was geweest.  

Nick Cave & The Bad Seeds – Long Dark Night

Nick Cave doet alleen nog maar aan ballads tegenwoordig. Niet onlogisch als je iets van zijn achtergrond weet.

Helaas zijn niet al zijn nieuwe composities van het niveau van zeg ‘Into My Arms’, maar Long Dark Night komt een heel eind in de goede richting. Net als op vorige singles van het Wild God album zijn er een koor en orkest, maar die blijven dit keer goeddeels op de achtergrond zodat de schijnwerper volledig gericht is op Cave en zijn indringende tekst, die is geïnspireerd door het gedicht ‘Donkere nacht van de ziel’ van de 16e eeuwse Spaanse monnik en mysticus Johannes van het Kruis. Maar uiteindelijk, zegt Cave ‘is het gewoon een mooi countryliedje’.

Wild God : 30 augustus. Concerten 26 (uitverkocht) en 27 september in de Ziggo Dome.

Nice Biscuit – The Star

Rain van Nice Biscuit had van King Gizzard kunnen zijn, als die band twee zangeressen had gehad. Met The Star gaat Nice Biscuit zijn eigen gang.

Die loopt weliswaar ook door een psychedelisch landschap en Nice Biscuit klinkt nog steeds onder invloed, maar dus niet meer van hun beroemde landgenoten. The Star is eigentijdse hippie-rock met naast zwoele damessamenzang ook veel ruimte voor de instrumentalisten. Tegen het einde dreigt er zelfs een drumsolo, maar die wordt tijdig afgewend door eerder genoemde zangeressen. Live zou dat wel eens heel ander kunnen aflopen. Het nieuwe, twee album van de psychonauten uit Brisbane staat voor 4 oktober en gaat SOS heten.