Author: Flip van der Enden

Heartworms – Jacked

Jacked heeft verschillende vertalingen in het Nederlands variërend van gejat tot gekaapt. Allemaal zijn ze van toepassing op de nieuwe single van Heartworms, een van de spannendste nummers die we dit jaar tot ons hebben mogen nemen.

Jo Jo Orme alias Heartworms is toch al niet van het gezellig inhaken, maar zo duister en indringend als op Jacked hoorden we haar nog niet eerder. Maar wees maar gerust mijn kind, Jojo zingt niet uit eigen ervaring. Jacked heeft ze bedacht als oefening in muzikale paranoia. En visuele. In de bijbehorende clip zien we Jojo rennen als Lola voor een onbekende entiteit die steeds net buitenbeeld blijft. Wat de onrust natuurlijk alleen maar versterkt. Uiteraard is de clip in zwart/wit. Over een album wordt nog niet gerept, maar met deze wederom door Dan Carey geproduceerde single meldt Heartworms zich wel weer terug aan het front.

 

Poppyshow – Unscrewed

Single drie van Poppyshow is hard, maar niet meedogenloos.

Dat de band stevig kon rocken wisten we al, maar op het volume en de felheid van Unscrewed waren we toch niet echt voorbereid door de twee vorige singles. Need Ur Bed is een grungy bijna ballad, I Dont Mind een wat speelsere rocksong. Unscrewed lijkt het meer werk van een stel Led Zeppelin fanaten. Vrees echter niet indie-fans, een slim en onverwacht slot maakt duidelijk dat ze niet uit zijn op je hersencellen. Drie singles, drie smaken. Die Poppyshow wordt steeds interessanter.

Chinese American Bear – Feelin’ Fuzzy

Chinese American Bear is een Amerikaans duo met Chinese roots. Zij dan, hij is zo Amrikaans als apple pie.

Hun genre heet Indie Mandopop. Dat Mando komt van Mandarijns, een van de twee talen waarin Anne Tong en Bryce Barsten zingen. De ander is Engels. Het grappige van Chinese American Bear is dat je kunt horen waar zij vandaan komt. In Feelin’ Fuzzy wordt er regelmatig op zo’n grote Chinese gong geslagen. Een super cliché geluid natuurlijk. Chinese American Bear is überhaupt geen band met veel pretenties. Hun bubblegum mandopop moet je net zo serieus nemen als de films van Jackie Chan. Helemaal niet dus, maar geinig is het wel.

Bad Nerves – Sorry

Een echte ballad zal Bad Nerves waarschijnlijk wel nooit maken, maar Sorry komt in de buurt.

De Britse band kennen we van strak gespannen rocksongs als USA, Antidote en You Should Know By Now, nummers die net als Sorry op het vers verschenen Still Nervous album staan. Het is de tweede langspeler van de ADHD’ers uit Wessex. Bad Nerves rockt met een punky randje. The Ramones en The Strokes noemen ze als referentie, maar Sorry laat horen dat hun muziek ook een typisch Britse component heeft, glamrock. Bowie, Bolan, maar ook Slade en The Sweet je hoort ze allemaal terug in Sorry. Dat klinkt retro maar dat is Sorry nou weer niet. Dan komt toch weer die ADHD om de hoek kijken. Dat bestond nog niet in de jaren zeventig ;).

Bad Nerves komt op 5 juli naar Down The Rabbit Hole.

FIEP – Did The Drummer Change The Bass?

Met Did The Drummer Change The Bass? gaat FIEP op de postpunkpraattoer. En komt ze ook nog eens verrassend funky uit de hoek.

Zeg je funk dan heb je het over de ritmesectie en die speelt dan ook een belangrijke rol op deze track van FIEP’s 2e EP, Fried Rice. Vooral de bassist is lekker aan het shinen. Ook het vermelden waard is de break/solo van wat nog het meest klinkt als een krakkemikkige fairlight computer, ooit het geluid van de jaren tachtig. Het zou niet verbazen als Did The Drummer Change The Bass als grap begon, maar te leuk bleek om niks mee te doen.

Manu Chao – Viva Tu

Ruim een kwart eeuw geleden is het alweer dat Manu Chao de wereld verrijkte met zijn tijdloze Clandestino album.

De tijden zijn veranderd, maar Manu Chao is nog steeds dezelfde charmante muzikale vrijbuiter van weleer. Je zou het een bezwaar kunnen vinden dat nieuwe single Viva Tu makkelijk op een van de zes eerder verschenen albums van de Spaanse Franse zanger had kunnen staan. Aan de andere kant waarom iets nieuws verzinnen als het oude nog steeds zo goed werkt? Want dat doet Viva Tu, het laat de zon schijnen, de vogels fluiten en maakt derhalve het verblijf op dit ondermaanse tranendal een stukje aangenamer.

Girl Scout – I Just Needed To Know

Zo hee, die kan zingen! is zo’n beetje het eerste dat door je hoofd schiet al je I Just Needed To Know hoort van Girl Scout.

Die die heet Emma Jansson. Zij is grotendeels verantwoordelijk voor het welslagen van I Just Needed To Know, maar ook gitarist Viktor Spasev is medeplichtig en zonder de ritmesectie bestaande uit Per Lindberg en Evelina Eklind zou de nieuwe single ook niet zijn geworden wat hij nu is: een bescheiden indie rock meesterwerkje. De namen verraden het al, Girl Scout is van Scandinavische origine. Zweeds om precies te zijn. De band heeft een leuek naam bedacht voor hun muziek bubblegrunge.

Vorig jaar rond deze tijd kwam Girl Scout met een debuut EP, Granny Music aanzetten. Daarvan hebben we het openingsnummer Monster nog een tijd gedraaid. Die EP heeft nu dus een opvolger met wie weet nog meer muziek in het verschiet. En een tournee graag, want Emma willen we graag een keer in actie zien.

The Anix – Shadow

The Anix is een Amerikaanse eenmansforrrrmatie die een brug slaat tussen techno en metal.

Het is niet de eerste keer dat Brandon Smith alias The Anix op Pinguin On The Rocks opduikt. Het is zelfs niet de eerste keer dat electro-rocker er met een Breekijzer vandoor gaat. In 2020 scoorde hij met Defender en een jaar later met Below. Nu hijsen we de goede man dus weer op het schild vanwege zijn jongste proeve van bekwaamheid, Shadow. Sommigen onder u zullen even moeten wennen aan de stemeffecten, maar als je daar doorheen bijt hoor je een fraai vormgegeven rocktrack op elektrobasis. De sfeer is somber. Mocht er ooit nog een derde deel verschijnen van Blade Runner dan zouden de producenten er goed aan doen The Anix te charteren voor de soundtrack. Shadow komt van het volgende week te verschijnen Anix album, Shadow Movement. Dat is om en nabij zijn 10e studioalbum.

Been Stellar – Pumpkin

Zo rustig als op Pumpkin hoorden we Been Stellar nog niet eerder. Het tempo ligt laag, het volume is gedempt, maar gezapig is de laatste single van de New Yorkse band zeer zeker niet. Daarvoor zijn de gitaren nog te stekelig, de emotie in de stem van Sam Slocum te rauw en de de sound te New Yorks. Met Pumpkin laat Been Stellar horen niet alleen goede maar ook een veelzijdige band te zijn.

Over drie weken komt het Scream From NY City uit.

 Lola Young – Messy

We hebben Lola Young al een tijd in de smiezen, maar steeds getwijfeld of haar muziek niet te poppy zou zijn voor onze doeleinden. Muzikaal dan inhoudelijk kan je moeilijk meer indie zijn dan de jonge Lola.

Maar om met de artieste zelf te spreken ‘fuck it’ we proberen het gewoon. Want waar we absoluut niet aan twijfelen is aan de echtheid, de authenticiteit van de Britse componiste-zangeres. We noemen haar met opzet geen singer-songwriter, want dan denk je al snel aan een meisje met gitaar dat op de rand van haar bed lieve liedjes zit te zingen. Daar is de 23-jarige diva in spe uit East Londen absoluut niet het type voor. Te Messy zoals ze zelf zingt. “I smoke like a chimney, I’m not skinny and I pull a Britney, Every other week”.

De boodschap aan haar aanstaande ex is ‘als het je niet bevalt kan je opzouten’. Lola Young zingt over de leven, over haar leven en dat gaat niet bepaald over rozen. Lola gaat beroemd worden, is dat eigenlijk al een beetje. Maar er zal waarschijnlijk wel een plafond zitten aan haar faam. Voor echt sterrendom is ze te eerlijk en ongepolijst, is haar taalgebruik te grof en al die ringen in haar neus helpen ook niet. Lola Young is de anti Dua Lipa, maar juist daarin schuilt haar kracht.