Jack Merrett is het enige vaste lid van Famous, een bandnaam die ironisch bedoelt lijkt, maar ook een vorm van wishful thinking kan zijn. Of Famous famous wordt zal de tijd leren. Nieuwe single What Are You Doing The Rest of Your Life valt wel op in de sloot nieuwe nummers die wekelijks over ons wordt uitgestort. Jack is geen geweldige zanger, maar heeft wel een stem die de aandacht trekt. Op zijn nieuwe single croont (kreunt) hij over een soort van elektronische (post) discobeat die steeds sneller lijkt te gaan. Een dansplaatsje is What Are You Doing The Rest of Your Life dan ook niet echt. Wat dan wel is niet echt duidelijk, wat natuurlijk wel zo interessant is. Famous heeft twee EP’s op voorraad en een eerste album in aantocht. Dat heet Partyalbum, maar is niet noodzakelijk een party album. Als je je begrijpt wat we bedoelen.
Author: Flip van der Enden
Jerry Cantrell – Afterglow
Jerry Cantrell is weer op de solotour, tijdelijk of definitief is altijd even afwachten.
Op zijn nieuwe album weet de zanger-gitarist van grunge legende Alice In Chains zich omringt door een keur aan kopstukken uit de wereld van de stevige muziek. O.a. leden van Metallica, Guns N’ Roses en Faith No More zijn op Jerry’s uitnodiging ingegaan. Albumtitel I Want Blood suggereert een metalfeest, maar nieuwe single Afterglow is een introverte ballad. Jerry’s vijfde solo-uiting wordt dus op zijn minst een gevarieerde plaat. 18 oktober is de releasedatum.
The Jesus & Mary Chain – Pop Seeds
The Jesus and Mary Chain bestaat 40 jaar! Eigenlijk 41 maar een kniesoor etc. De band heeft een bewogen geschiedenis. Wat wil je met twee broers in de gelederen, maar de strijdbijl lijkt voorlopig begraven.
In de binnenkort te verschijnen biografie, Never Understood lees je alles over de ups en downs en ups van één van de invloedrijkste bands uit de pophistorie. Jim en William Reid met hulp van drummer Bobby Gillespie (Primal Scream) zijn zo niet de uitvinders dan wel de grondleggers van de tijdloos gebleken shoegaze stijl. Hun naam, maar vooral hun sound, geïntroduceerd op het Psychocandy album (1985) en de single Just Like Honey was niks minder dan revolutionair: een mix van The Ramones en The Beach Boys, maar dan opgenomen in de CERN deeltjesversneller en gemixt op een startbaan van Schiphol. Concerten van de Schotse band duurden in het begin niet langer dan 20 minuten en aan toegiften deden ze niet. De gedachte was dat geen enkele band langer kon boeien dan een minuut of 20. En ze hadden een punt.
Vanwege alle perikelen heeft JAMC relatief weinig albums gemaakt -acht slechts- met de eerste twee als uitschieters en het eerder dit jaar verschenen Glasgow Eyes als bewijs dat de ideeën nog lang niet op zijn. Opgenomen tijdens de sessies van dat album, maar even opzij gelegd omdat het qua sound niet paste bij de rest is het nummer Pop Seeds. Dat is nu alsnog verschenen als single. De titel is een verwijzing naar The Poppy Seeds, de band waarin Jim en William vol zelfvertrouwen en goede moed hun eerste schreden zetten richting faam en controverse.
Normaal hijsen we nieuwe acts op het IJsbreker schild, nieuwkomers waarvan wij denken dat jij er je voordeel mee kunt doen. Deze regel bevestigen we deze week door een uitzondering te maken. Als eerbetoon aan de legendarische Jesus and Mary Chain. En omdat Pop Seeds een prima nummer is natuurlijk!
Wishy – Persuasion
Wishy voerde even de Graadmeter aan met het dynamische Sick Sweet, een track van het vorige maand verschenen debuutalbum van de band uit Indiana.
Eigenlijk bestaan er twee Wishy‘s. De een wordt aangevoerd door zanger/gitarist Kevin Krauter. De andere door zangeres gitariste Nina Pitchkite. De band onder leiding van Nina is wat liever dan die onder aanvoering van Kevin. Vandaar misschien dat we de songs die Kevin heeft aangedragen net even wat beter vinden. We sluiten echter niet uit dat we na het zien van Wishy op de najaarseditie van London Calling er heel anders over gaan denken. Hoe dan ook; het tweede liedje van Wishy dat we oppikken komt weer uit de koker van Kevin. Persuasion zit net als Sick Sweet ruim in zijn gitaren en moet het ook weer meer van dynamiek dan van melodie hebben. Wil je alvast spieken hoe Wishy live is? Op Youtube staan diverse live-registraties van de sympathieke band.
Wishy staat op de zaterdag 26 oktober op LC.
Wunderhorse – Arizona
Midas, het twee album van Wunderhorse is nu uit. De reacties liegen er niet om. Het album wordt alom geprezen, maar dat zal onze luisteraars niet verbazen.
We volgen Wunderhore als vanaf debuutsingle Teal en hebben nooit een reden gevonden om een nieuwe release van de band van Jacob Slater over te slaan. Waren we drie jaar geleden zoals dat heet ‘early adopters’, nu zijn we met ruim een miljoen. Wunderhorse maakt zoals zoveel eigentijdse gitaarbands muziek die zijn wortels heeft in de jaren 90, de Amerikaanse jaren negentig om wat preciezer te zijn. Wat best opvallend is voor een band uit Groot Brittannië. Meer Kurt dan Gallagher dus. Toch is Slater zekert geen copycat. Een song als Arizona mag dat wat Nirvana trekjes hebben. Telkens als de overeenkomsten te groot worden stuurt hij bij zodat Wunderhorse uiteindelijk vooral als Wunderhorse klinkt.
Nice Biscuit – Love That Takes You Up
We pikken nog één nummertje mee van Nice Biscuit. Hierna moeten de Australische paddopoprockers verder op eigen kracht.
Afgaand op Love That Takes You Up moet dat geen probleem zijn. Single vier van album twee is misschien wel de sterkste tot nu toe. Nice Biscuit is lid van hetzelfde geestverruimende gilde als King Gizzard, The Lazy Eyes, Beans en Pond. Hun songs hebben een losse structuur die volop ruimte biedt voor improvisatie. Op plaat duurt Love That Takes You Up maar een kleine vijf minuten. Live zal dat regelmatig het dubbele zijn afhankelijk van de stand van de maan, de stemming van de muzikanten en de sterkte van de meegesmokkelde middelen. Eigenlijk moet je Nice Biscuit dus live meemaken. Maar dat zal nog wel even duren. Voor een tournee door Europa is Nice Biscuit nog niet bekend genoeg. Maar misschien dat King Gizzard de band een keer mee op sleeptouw kan nemen.
PyPy – Lonely Stripped Sock
10 jaar geleden debuteerde PyPy met een album vol hoekige, nerveuze om niet te zeggen opgefokte neo-new wave songs. En toen werd het stil.
Maar ergens is het blijven jeuken dus heeft het trio uit Montreal de gitaren weer uit het vet gehaald om te werken aan een opvolger. Nerveus klinken ze nog steeds, maar wel iets minder opgefokt. Tenminste op comebacksingle, Lonely Stripped Sock. Wat de rest van het nieuwe album brengt, weten we half oktober wanneer Sacred Games wordt losgelaten. Met new wave bedoelen we overigens niet de Britse variant, maar dansbare New Yorkse zoals vormgegeven door bands als ESG, Talking Heads en The Contortions. Het is overigens niet zo dat de PyPy leden de afgelopen tien haar hebben stilgezeten. De leden waaronder aanvoerder Annie-Claude Deschénes zijn in de weer geweest met andere bands. Ze kwamen op een gegeven moment echter tot de conclusie dat de PyPy koek nog niet op was en besloten derhalve tot een doorstart. Welkom terug.
Geordie Greep – Holy, Holy
Geordie Greep heeft zich losgeweekt van Black Midi, een band waar hij een jaar of vijf leiding aan gaf. Of zijn debuut als solist het definitieve einde van de band betekent is nog niet duidelijk.
De eerste solosingle van Geordie Greep (het lijkt zijn echte naam te zijn) is een tikkeltje toegankelijker dan de postrock van Black Midi, maar niet heel veel. Holy, Holy doet vooral aan Steely Dan/Donald Fagan denken. Zoveel dat er van toeval geen sprake kan zijn. Net als Greep’s oude band had Steely Dan muzikale vaardigheid hoog in het vaandel staan, maar waar The Dan toch altijd wel een oog op de hitparade/radio hield gericht zoekt Greep de grenzen op. Holy Holy is opgevoerd, opgefokt en opgewonden en derhalve ongeschikt voor liefhebbers van de vriendelijke fusion van Becker & Fagan. Voor fans van ietwat ‘weirde’ bands als Squid, Black Country, New Road, Fontaines DC ook wel en natuurlijk Black Midi is Greep’s eerste soloavontuur echter ‘gefundenes Fressen’.
Album: The New Sound volgt begin oktober.
Concert: 6 december Bitterzoet, Amsterdam.
Nick Cave & The Bad Seeds – Song Of The Lake
Met zijn nieuwe album Wild God maakt Nick Cave een doorstart, hoopt hij een punt te zetten achter een periode van diepe rouw (hij verloor twee zonen). Kracht om de draad weer op te pikken put Cave voor een groot deel uit zijn geloof. De albumtitel, de vele bijbelse verwijzingen in zijn teksten, maar ook het alom aanwezige gospelkoor onderstrepen zijn (hervonden) geloof in de Christelijke God. De toon van het album wordt gezet door het openingsnummer. Song Of The Lake klinkt als een psalm met Cave als voorganger van een koor dat hoop en troost brengt. Het is zo puur en oprecht dat zelfs de meest verstokte atheïst aan het twijfelen zal worden gebracht. Wie 30 jaar geleden had durven beweren dat Nick Cave & The Bad Seeds ooit nog eens een album zouden maken dat bij de EO zou worden gedraaid was voor gek verklaard. De wonderen zijn inderdaad de wereld nog niet uit.
Headcharger – Against the Storm
Headcharger mag dan voor ons een nieuwe naam zijn. In la Douce France is de band al jaren een begrip.
Standplaats voor het vijftal zware jongens is de stad Caen. Die ligt in Normandie en daar lijken de bebaarde heren ook wel op, op Noormannen. Ze klinken echter opvallend Amerikaans, stel je mix voor van Metallica en Velvet Revolver en je hebt een begin van een indruk. Headcharger beukt al een jaar of twintig aan de route. Momenteel worden de laatste puntjes op de i’s geramd van langspeler numero huit. Against The Storm is prima entree, een smeulende rocktrack met sterke zang van hoofdman Sebastien Pierre, die vast goed kan grunten, maar het hier gelukkig laat. Details over het nieuwe album moeten we je nog even schuldig blijven.