De liedjes van Loma haal je er zo uit. Het Amerikaanse art-poptrio valt op met hun zachte multitrack dameszang, hun nadrukkelijk onnadrukkelijke begeleiding van in pop ongebruikelijke instrumenten als klarinet, dwarsfluit en fagot en hun meditatieve melodieën. De teksten zijn al net zo esoterisch als de muziek. Zo ontstond de tekst van Affinity via een door Laurie ‘Oh Superman’ Anderson bedacht AI procedé waarbij de computer een gedicht maakte op basis van een serie foto’s. Een van de zo gegenereerde strofes, ‘How Will I Live Without A Body?’ werd de titel van het nieuwe album van Loma. Vaag? Op papier wel, op plaat vooral erg mooi.
Author: Flip van der Enden
Archive – My Last
Je hebt van die bands die nergens bij horen, in geen enkel vakje passen en dat helemaal prima vinden. Archive is zo’n band waarop geen enkel etiket blijft plakken.
De ingrediënten zijn bekend, trip hop, electronica, hard, prog en psych-rock, wat klassiek, rap, shoegaze noem maar op. Maar de sound die er vervolgens uit hun blender komt rollen, is volslagen uniek. Er is eigenlijk in deze eeuw maar één andere band/muzikant met zo’n breed palet aan invloeden en zo’n keur aan stijlen op één album, wat zeg ik in één song. En dat is Porcupine Tree/Steven Wilson.
Ondanks hun bijna 30 jarige staat van dienst en omvangrijke oeuvre is Archive rijk noch beroemd. Gewaardeerd zijn ze dan weer wel. Er wordt door de connaisseurs dan ook vol verwachting uitgekeken naar de luxe heruitgaven van de albums die Archive eerder deze eeuw liet verschijnen, want daarop komen nummers die nog niet eerder zijn verschenen. Zoals My Last, een compositie van het kernduo van de band Danny Griffiths, Darius Keeler met Craig Walker, die twintig jaar geleden naar een functie elders is overgestapt. Fans speculeren nu of hij ook weer van de partij is bij de nieuwe tour volgend jaar.
Concert: 16 februari in Tivoli/Vredenburg
Allegra Krieger – Never Arriving
Allegra Krieger is een idealist of eigenlijk een fantast. In haar nieuwe single, Never Arriving stelt ze zich een wereld vol zonder geweld en hebzucht, ‘een wereld waarin mensen worden gedreven door verwondering en nieuwsgierigheid’.
Dat ze zit te zweven weet ze zelf ook wel. Daarom zie je haar in de clip van Never Arriving (vriendschappelijk) worstelen met een halfnaakte meneer. De leven is nou eenmaal een worsteling, dat weet zij ook wel. Maar een mens mag dromen. Moet dromen misschien wel is haar boodschap. De helaas wat korte (net iets meer dan twee minuten maar) eerste single van Allegra’s nieuwe album is een rootsy rocktrack met Neil Young gitaar en dus die super positieve tekst. De nieuwe plaat (haar vierde ongeveer) van de in NYC residerende singer-songwriter heet ‘Art Of The Unseen Infinity Machine’. De releasedatum is 13 september.
Travis – Bus
De boys van Travis hebben nooit wilde haren gehad en zijn die dus ook niet verloren. Wat ze ook nooit zijn kwijt geraakt is hun vermogen om tijdloze liedjes te componeren. Nieuwe single Bus is weer zo’n bescheiden meesterwerkje zoals Fran Healy ze al een kwart eeuw schijnbaar moeiteloos uit zijn mouw schudt. Onze enige twijfel is of Bus niet een beetje te lief is voor Pinguin Indie. Maar dat horen we vanzelf wel. Het tiende album van Travis heet L.A Times komt heel binnenkort uit.
Concert: 26 augustus In Paradiso.
Wilco – Annihilation
Wilco had nog wat nummers over van de sessies voor hun vorig jaar verschenen Cousin album. Die staan nu verzameld – zes in totaal – op Hot Sun Cool Shroud.
I.p.v. een los kluitje songs vormt de nieuwe EP een coherente verzameling en derhalve een welkome aanvulling op het album dat de band van Jeff Tweedy opnam met Cate Le Bon in de producersstoel. Zij jutte de band op tot nieuwe creative pieken. Ook op de EP is haar positieve invloed hoorbaar. De hortende en stotende gitaarsolo op Annihilation bijvoorbeeld zou de band zelf hebben gestroomlijnd. Cate heeft hem er in gehouden, waardoor het Velvet Underground achtige nummer van goed naar geweldig wordt getild.
DEADLETTER – Relieved
Waar de Nederlandse en ook Amerikaanse postpunk vaak wat streng in de leer is -men maakt veelal hoekige dichtgekitte gitaarmuziek- wordt die van de Ierse en Engelse vakbroeders steeds dansbaarder.
Releived, de nieuwe single van DEADLETTER heeft net als de voorgangers weer een serieuze lap serieuze tekst. Maar ook een funky beat en een serie sterke solo’s, sax en gitaar. De songs noodt eerder uit tot dansen dan luisteren. Die tekst kan ook best even wachten tot de release van debuutalbum Hysterical Strength. Daar zit waarschijnlijk zit er wel een tekstvel bij.
Die Nerven – Grosse Taten
Grosse Taten betekent natuurlijk Grote Daden. Het is de titel van een nieuwe EP van Die Nerven die weer vooraf gaat aan de release van een nieuw album ‘Wir Waren Hier’ (13/9).
Die Nerven produceert sinds een jaar of 12 een vrij constante stroom albums die gevuld zijn met serieuze, soms grimmige songs in het punk of postpunk idioom. Die Nerven luister je niet vanwege hun originaliteit, maar om hun oprechtheid, energie en urgentie. Het trio uit Stuttgart houdt niet van opsmuk. Wat je op plaat hoort is ook wat je live krijgt. Gelukkig is de band dan ook regelmatig bij ons op bezoek.
Being Dead – Firefighters
Heb je je ooit wel een voorgesteld hoe een kruising zou klinken tussen Black Sabbath en The Mamas & The Papas? Luister naar Firefighters van Being Dead en zeg dat het niet zo is.
Being Dead is heavy maar geen metal. Dat komt door de samenzang (m/v) die net zo beeldbepalend is als de zware gitaren. De compositie van Firefighters is bijna Zappiaans in zijn complexiteit, maar ook wat humor betreft. Being Dead is een duo. Cody Dosier en Julianne Keller heten ze. Gumball en Falcon Bitch is hoe ze zich noemen. De nieuwe single is de voorloper van een tweede album dat ze EELS hebben gedoopt. Het album wordt geproduceerd door topproducer John Congleton (The War On Drugs/ St Vincent/Alvvays) die zo te horen net zo veel lol had tijdens de opname als Gumball en Falcon Bitch. Weirder dan Being Dead wordt het waarschijnlijk niet dit jaar, maar beter of leuker misschien ook niet.
Cardboard – The General
Cardboard is een jonge band uit Londen die met jeugdige energie de goede oude rock ‘n’ roll tackelt. Nog geen twee minuten duurt The General, maar alles zit er in; een zich schor schreeuwende zanger, een overdrijvende ritmesectie en een puist gitaar waar je u tegen zegt. Roll over Chuck Berry en Tell Motorhead the news, zoiets.
Niks nieuws onder de zon dus, maar het is bemoedigend en hoognodig dat een nieuwe generatie de geneugten en gevaren van de rock herontdekt. Helemaal mooi is dat The General ook nog eens een protestlied is. In de tekst krijgen de Tories een veeg uit de pan. Beetje mosterd na de maaltijd nu Labour weer aan de macht is, maar dat mag de pret niet drukken.
Chokecherry – Afterglow
Chockecherry het is geen makkelijke naam, maar wel een die je nog wel vaker gaat horen. Het is een meidenduo (trio?) uit San Francisco dat luidruchtig aan de weg timmert met Afterglow. Chokecherry is van de grunge-pop. Dat is de zoveelste term, naast dream-pop, shoegaze, bubble-grunge, dreamgaze etc voor de mix van zachte (vrouwen)zang en gezette gitaren. Die sound is niet nieuw, maar op dit moment hotter dan ooit.
Je zou dus kunnen denken dat de dames inhaken op een trend, maar daar zijn hun songs – ze hebben er nog maar drie- te goed voor. En te grillig. Er zitten ontegenzeggelijk radiovriendelijke momenten in Afterglow. Maar steeds als je denkt nu wordt het wel wat erg lief volgt er een atonale uitbarsting die ze bij 3FM niet zullen zien zitten, laat staan bij 538.
Nog niet. Alles wijst er dus op dat Lizzie, Abri en E Scarlett gaan doorbreken en dan wordt alles anders. Een nieuwe Wet Leg of Last Dinner Party willen we ze nog niet noemen, maar het laatste woord over Chockecherry is voorlopig nog niet gezegd.