Author: Flip van der Enden

MILLY – Bittersweet Mary

MILLY is een slim rockende gitaarband met L.A. als standplaats.

In hun bio noemt MILLY een hele serie bands van wie ze de kunst hebben afgekeken, maar de band aan wie ze het meest doen denken, laten ze ongenoemd. Dat is Deftones. Maakt niet uit, dan doen wij het wel. Toch is MILLY meer dan een verkapte Deftones tribute band. Met het lekker stroperige Bittersweet Mary met zijn moddervette gitaarsound en onverwachte akoestische break staat MILLY stevig op eigen benen. Volgende week volgt het nieuwe album dat anders dan de twee voorgangers waarschijnlijk wel aftrek zal vinden.

The Vices – Wrong Ones

The Vices heeft een nieuw label. Het lijkt de band een adrenaline shot te hebben gegeven. De band klinkt op Wrong Ones alsof ze net een bank hebben beroofd.

Dat nieuwe label, V2 heeft nogal veel vertrouwen in de Groningers, want de beurs getrokken en een Britse producer ingehuurd. Charlie Andrews heeft zijn strepen verdiend als knoppendraaier bij Alt-J en ook goede dingen gedaan voor Bloc Party, Wolf Alice e.a. Wrong Ones is dus pittige track in een stijl die je zou kunnen omschrijven als symfonische punk of punky symfo, beetje Tubes achtig misschien wel. Het belooft wat voor zowel het nieuwe album van The Vices als de komende concerten.

Midas – Dynamite

Kenners zijn het er over eens, er zijn weinig Nederlandser zo muzikaal als Midas Treub. Toch is de verwachte doorbraak (nog) niet gekomen.

Al een jaar of zeven brengt Midas het ene prachtlied na het andere uit. En voor hij solo ging, maakt hij al tongen los als frontman van smartockband The Fudge. Aan Midas‘ eerste band moesten we denken toen we nieuwe single Dynamite hoorden. De meeste recente releases van Midas zijn tedere liefdesliedjes, Dynamite absoluut niet. De nieuwe single is een energieke psychrocksong met grove gitaren, een bronstige bas en een drummer die het behoorlijk druk heeft. Dat plus hemelse koortjes. Wat kan die gast mooi zingen! Producer van Dynamite is Darius Timmer, de steun en toeverlaat van Someone/Tessa Rose Jackson, maar in een niet zo heel ver verleden toetsenist van – jawel- The Fudge.

bar italia – The only conscious being in the universe

bar italia had waarschijnlijk nog wat op de plank liggen.  Onder het mom van ‘zonde om weg te gooien’ hebben ze die nummers nu op een EP’tje gezet. Drie niet eerder verschenen en om het kwartet vol te maken een ouder nummer staan er op The Tw*ts. De nieuwe liedjes zijn allemaal de moeite waard, maar het fraaist is het punky The only conscious being in the universe. Daarop horen we zowel de lekker zweverig zingende Nina Cristante alsmede de beverige stem van Sam Fenton die nog even laat horen dat The Cure toch wel een van de belangrijkste voorbeelden is van bar italia.

Naive Set – On and On

Om de een of andere reden, die niets met kwaliteit te maken hebben we Naive Set altijd een beetje links laten liggen. Van de drie albums die de band sinds 2024 heeft gemaakt hebben we ooit maar twee liedjes gedraaid.

Daar moet nu maar eens verandering in komen. Aanleiding voor de ommekeer is de release van een nieuwe EP waarop de in Amsterdam gebaseerde band  ambachtelijk maar ook geïnspireerd klinkt. Bij Naive Set staat de song centraal, tekst en muziek. Daarmee sluit de band aan bij een lange (folkrock) traditie die zijn wortels heeft in de V.S. (Dylan) maar zonder Britse inbreng (Beatles) nooit tot wasdom zou zijn gekomen. On and On is een mooi voorbeeld van de solide, maar speelse stijl van Naive Set. De nieuwe single doet overigens wel wat aan Steve Forbert denken, maar dat zal toeval zijn want wie kent de vrijwel vergeten singer-songwriter nou nog?

Fontaines D.C. – Favourite

Fontaines D.C .wordt per single makkelijker behapbaar. Of zou het zo zijn dat we gewend zijn geraakt aan de knokige songs van de Ierse band en de onconventionele leadzang van frontmaniak Grian Chatten?

Een normaal lied is Favourite nou overigens ook weer niet. Als uit het niets horen we halverwege plotseling een vrouwenstem opduiken en begint er een dopey intermezzo dat wel een minuut duurt. Daarna gaat de band gewoon weer verder alsof er niks is gebeurd. Al met al alweer een geslaagde single van deze Dubliners. Het Romance album komt in augustus.

Infinity Song – Comedy

Drie dingen die je niet vaak hoort op Pinguin Radio: Zwarte acts, familiebands en zanggroepen. Infinity Song is alle drie.

Abraham, Angel, Israel en Momo Boyd (en nog vijf andere broers en zussen) komen oorspronkelijk uit Detroit. Hun waarschijnlijk nogal ambitieuze ouders verhuisden met de hele clan naar NYC in de hoop en verwachting daar een platencontract in de wacht te kunnen slepen. Na 12 jaar zingen in parken en op andere publieke plekken verscheen Jay Z ten tonele en werd de droom eindelijk werkelijkheid. De rapper bood de Boyds een platendeal aan en garandeerde ze de volledige artistiek vrijheid. In 2020 verscheen het debuutalbum van Infinity Song en vorige week de langverwachte opvolger, Metamorphosis.

Vanwege de connectie met Jay Z en hun Afro-Amerikaanse achtergrond zou je misschien denken dat Inifinity Song van de hip hop en/of r&b is. Maar dat is niet het geval. Bij de Boydjes geen beats uit een doosje, maar ‘echte’ instrumenten. Geen raps, maar zang, samenzang vooral. Het gros van de songs op  Metamorphosis zal de door de meeste Pinguin-luisteraars worden afgedaan als softe shit. Maar zelfs de meest verstokte indie-fan zal onder de indruk raken van de muzikaliteit van de familie Boyd. En. Er staat (minstens) één nummer op het nieuwe album dat prima pas binnen ons muziekbeeld, het met piano en gitaren aangeklede, vrij freaky maar serieus goede Comedy.  

The Mysterines – The Last Dance

Single 3 van album 2 van The Mysterines is misschien wel de beste van het stel. Met zijn speelduur van 4.30 is het in ieder geval de langste.

De extra speeltijd geeft miss Metcalfe alle tijd om haar bijzondere stem en overtuigende zangkunsten te etaleren. Maar ook de gitaristen nemen het ervan. Gezamenlijk brengen ze de langzaam rijzende song naar een kookpunt. Helaas viel het optreden van The Mysterines op BKS wat tegen. De voorspelde doorbraak is daarom even uitgesteld, maar zoals The Last Dance laat horen is uitstel geen afstel. Het nieuwe album, Afraid Of Tomorrows is nu uit.

All Under Heaven – Believing

Bandnaam en songtitel suggereren een band met een missie. All Under Heaven komt uit de V.S. dus de kans is niet denkbeeldig.

Maar het lijkt mee te vallen. Of tegen al gelang je geaardheid. In ieder geval komt in de tekst van Believing geen religieuze beeldspraak voor en wordt God’s naam niet ijdel of anders gebruikt. Wel dichten we de heren een filosofisch inslag toe. Een simpel liefdeslied is Believing nou ook weer niet. Het nummer staat op het net verschenen debuutalbum van All Under Heaven, What Lies Ahead of Me. De band uit New Jersey produceert een melange van alternatieve rocksoorten. In Believing horen we wel wat Cure terug en andere Britse new wavers en zelfs een beetje (oude) Coldplay.  All Under Heaven heeft nog een lange weg qua fame en fortune, maar de eerste stap is gezet.

Enumclaw – Change

Enumclaw, de neo grungeband uit de Amerikaanse staat Washington, de regio waar het allemaal begon dik dertig jaar geleden, meldt zich weer.

Enumclaw kan je nog kennen van (IJsbreker) Cowboy Bebop of opvolger Park Lodge. Of misschien heb je ze wel gezien op London Calling vorig jaar. De band kondigt nu de release aan van hun tweede album met Change. De nieuwe single is een geëmotioneerde rocksong waarin zanger Aramis Johnson roept, smeekt bijna om verandering. Change lijkt niet de enige keer muzikale hartekreet op het nieuwe album. Titels als I’m Scared I’ll End Up All Alone, I Still Feel Bad About Masturbation en Fall Came Too Soon And Now I Wanna Throw Up suggereren een hoog emo gehalte. De bandleden zijn duidelijk niet voor de sex en drugs en rock ‘n’ roll de muziek ingegaan. Home In Another Life volgt in augustus.