Author: Flip van der Enden

Eli Superflyy – No No

We zijn er weer eens zo vroeg bij dat we bijna niks kunnen vertellen over de maker van No No simpelweg omdat de man nog maar weinig kilometers heeft gemaakt. Wat we wel weten is dit.

Eli Superflyy de artiestennaam is van Eli Chamberlain, een zanger-gitarist uit Wellington, Nieuw Zeeland. Eli debuteerde in 2019 met een EP die klinkt alsof hij is opgenomen in zijn badkamer. Ten tijde van zijn tweede EP uit 2021 had hij het opnameproces onder de knie, want die klinkt een stuk beter. De kwaliteit van zijn songs, zijn zang en gitaarspel zijn al vanaf het prille begin dik in orde. De kiwi heeft ook een eigen, eclectische stijl. Dwz hij doet aan alles en iedereen denken, maar lijkt op niets en niemand. Zijn songs zijn poppy, maar zeker niet plat. Beetje neurotisch zijn ze ook wel maar op een relaxte manier. Stel je Crowded House voor, om maar wat landgenoten van Eli erbij te slepen, maar dan licht ver- en gestoord. Bij No No draait om het contrast tussen de relatief rustige coupletten en de onstuimige gitaarinterrupties. Eli Superflyy een nieuwe naam dus, maar wel een om te onthouden.

Delicate Steve – I’ll Be There

‘Delicate Steve‘ Marion trakteert met grote regelmaat op heerlijke instrumentale wegdroomliedjes, ideale soundtracks voor zonnige zondagochtenden of zoele zomeravonden.

I’ll Be There is een fijne aankeiler van wat ‘s man’s 5e album moet gaan worden. Stilistisch is er niet heel veel nieuws onder de zomerzon, maar productioneel maakt Steve wel stappen. I’ll Be There is ook de titel van een liedje van The Jackson 5, maar voor dit nummer liet Steve zich inspireren door Bill Withers.    I’ll Be There is dus net als al zijn vorige opnames helemaal instrumentaal. Steve’s nieuwe album heet echter ‘Delicate Steve Sings’. Een grapje of gaan we hem eindelijk eens horen zingen? Half augustus weten we meer.

Peach Fuzz – Jump The Gate

De nieuwe single van Peach Fuzz heeft iets charmants onhandigs, maar laat wel horen dat we hier te maken hebben met een band die barst van de potentie.

Peach Fuzz komt uit de buurt van Melbourne. De band heeft twee vocalisten, een menneke en een meiske. Meestal zingt de een of de ander, maar het vlotte en vrolijke Jump The Gate is een duet. Moeten ze vaker doen denk je als je ze zo samen bezig hoort. Ook leuk zijn de dubbele gitaren die vlak voor het einde opduiken. Zoals ze in Australië zeggen, One to Watch.

Snõõper – Company Car

We zochten een aanleiding om weer eens iets van de lekker lijpe Amerikaanse punkband Snõõper te gaan draaien. Die vonden we in het succesvolle optreden van de band uit Nashville op BKS vorig weekend en in de release op 7” van 3 niet meer heel erg nieuwe maar wel erg leuke liedjes. Op de A kant staat Company Car, beetje Blondie, maar dan met ADHD. En last but niet laatst, Snõõper komt weer spelen! Op 29 augustus wordt de band verwacht in Merleyn/Nijmegen.

mercury – Born In Early May

Dat heavy niet altijd hard hoeft te betekenen laat zelfbenoemde grudgerock (wrok rock) band mercury horen met Born In Early May.

De gitaren grommen onheilspellend, maar de meters slaan niet in het rood. Nou ja één keer dan wanneer zangeres-componiste Maddie Kerr het op een schreeuwen zet. Het is de kunst van de suggestie die deze track van de band uit Tennessee zo geslaagd maakt. Born In Early May staat met twee andere songs op de EP Together We Are One, You and I. De andere nummers zijn net als de drie eerder verschenen singles veel minder heftig dan Born In Early May, maar ook zeker de moeite van het beluisteren waard. Of van het bekijken. Op Youtube staat een 13 minuten durende film waarvan de drie songs de soundtrack vormen.

Getdown Services – I Got Views

Getdown Services is een excentriek Brits duo met een zelfde taakverdeling als Sleaford Mods. De een raaskalt, de ander rommelt met computers.

Hun muziek is dansbaar allegaartje van punk, pop, hip hop, glamrock, electro, alles eigenlijk wat in hun pet past. Nieuwe single I Got Views heeft een boogie beat, die ze mogelijk van John Lee Hooker hebben geleend, maar waarschijnlijker gejat van T Rex. In zijn tekst irriteert praatzanger Josh Law zich aan opscheppers, betweters en blaaskaken. Zijn verhaal is niet gespeend van humor en doorspekt met krachttermen. Maar de man praat zeker geen poep.

Picture Parlour – Face In The Picture

Picture Parlour is een aanstormende indieband van vrouwelijke kunne en Britse origine.

Face In The Picture is de titeltrack van de debuut EP van de band rond Katherine Parlour. Zij heeft een ietwat geknepen timbre die prima past bij haar luxueus gearrangeerde liedjes. De combi van sixties violen en nineties gitaren geven Face The Picture een retro, maar ook classy karakter.  Het zou niet verbazen als Picture Parlour op den duur overstapt van indiescene naar de mainstream, maar voorlopig zijn ze nog van ons.

Nilüfer Yanya – Method Actor

Volgens Nilüfer Yanya is haar nieuwe album ‘ her most intense’. Het zou ook wel eens haar beste album kunnen worden.

Dat durven we te beweren op basis van de twee tot nu toe verschenen singles, Like I Say (runaway) en Method Actor.  Method Actor is ook het titelnummer van Nilüfer’s derde album. Er zijn (minstens) drie dingen die opvallen en indruk maken aan de nieuwe single: het complexe, maar funky drumpatroon, de inbrekende rockgitaren en Nilüfers coole zang.

Method Actor, het album komt uit in september. Concert; 25 november in de Melkweg (OZ).

Jopy – Head Hunters Pub and Grub

Jopy mag wel wat meer eten maar dat is dan ook het enige puntje van kritiek dat we hebben op de nieuwe single van Jo ‘Jopy‘ Barnell uit Brighton.

Head Hunters Pub and Grub is een wat springerig, new waverig* nummer met een spitse door de Rocky Horror Picture Show geïnspireerde tekst en een heerlijk ouderwetse gitaarsolo, zo eentje die net even langer doorgaat dan gebruikelijk. Het is Jopy zelf die soleert. Head Hunters Pub and Grub is haar derde single mogelijk haar beste, maar zeker niet de enige goede. Want ons betreft het Jopy ‘het’. Wat ze nog niet heeft is veel aandacht, maar dat is een kwestie van tijd.

*Lena Lovich?

King Hannah – Lily Pad

Het album van King Hannah is uit en zoals verwacht zeer zeker de moeite waard.

Zelf zou de band graag zien dat we het nummer New York, Let’s Do Nothing hadden opgepikt, wat de nieuwe single, maar eigenwijs als we zijn gaan we voor Lily Pad. Om de simpele reden dat dat nummer een voor King Hannah ongekende energie heeft. Ook Lily Pad heeft weer eerst het gebruikelijke stukkie zang van Hannah en dan een instrumentaal slotstuk van Craig. Maar die laatste gaat nu eens heftig tekeer. En dat zijn we niet echt gewend van het doorgaans nogal laid back duo uit Liverpool. De moeite van het signaleren waard dus.