Author: Flip van der Enden

Cold Cave – Shadow Dance

Stel je het meest duistere nummer voor van Joy Division/New Order en vermenigvuldig dat met de factor 10.

Zo klinkt Shadow Dance van Cold Cave. De perfecte soundtrack dus voor een dystopisch drama over het einde der dagen wanneer de beschaving op haar laatste benen loopt ten gevolge van …. vul zelf maar in. Het ergste is misschien wel dat je heden ten dage nog geen eens veel fantasie nodig hebt om een doemscenario te bedenken.

Cold wave is een subgenre zoals beoefend door JD/NO en andere early eighties bands die in het voetspoor traden van Kraftwerk. Cold Cave is een eigentijdse volgeling van de Duitse synthesizerpioniers. Achter de bandnaam gaat de Amerikaanse Wesley Eisold schuil.  Die is al sinds de jaren negentig druk met donkere en ontregelende bands in stijl variërend van hard core punk via grindcore tot dark annex cold wave. Cold Cave heeft zich lang koest gehouden, maar steekt nu dus weer de kop op. Dat is geen toeval.

Blaudzun – Shades

Blaudzun en Pinguin zijn de laatste jaren wat uit elkaar gegroeid. Wij hebben de post-punk en shoegaze omarmt. Blaudzun de pop.

Maar nieuwe Shades kan ons toch wel weer bekoren. ‘Waarom deze wel en de twee voorgangers niet?’ vroegen we ons af. Het zal zeker uitmaken dat de lente in de lucht zit, maar toen we de kleine lettertjes bestudeerden ontdekten we dat Johannes ‘Blaudzun‘ Sigmond Shades samen had geproduceerd met mister Moss, Marien Dorleijn. En dat verklaart een hoop, de fijne synth-lijntjes bijvoorbeeld en de subtiele 80’s sound die het nummer siert. Ook Shades is licht, maar leuk licht en dus een prima lenteplaatje. Hopelijk staan er op het nieuwe Blaudzun album meer co-producties van de man met de bril en de man met de oortjes.

Dat album , Blaudzun’s zevende heet Last Days en volgt op 18 oktober. De tour begint in februari 2025.

Orlando Weeks, Rhian Teasdale – Dig

Na een weekje proefdraaien bleek Dig van voormalig Maccabees frontman Orlando Weeks en Wet Leg aanvoerder Rhian Teasdale nog beter te zijn dan we al dachten. Dus hebben we hun duet maar tot IJsbreker gepromoveerd.

Orlando Weeks  is alweer een tijdje solo. Voor Rhian is dit duet een zeldzame buiten-bandse activiteit. Dig is de eerste single van het alweer vierde solo-album van Orlando die naast een muzikale ook een literaire carrière ambieert.  Het tempo van het door piano en gitaar gedomineerde Dig ligt hoog. Toch is het mede door de bijna fluisterende zang van Weeks een vrij relaxte track. Op het slot na dan. Album volgt begin juni op het Fiction label van ex Cure manager Chris Parry.

Girl and Girl – Oh Boy!

We hebben even getwijfeld of drie songs binnen korte tijd van Girl and Girl niet wat teveel van het goede is, maar konden toch geen weerstand bieden aan de charmes en ‘aparte’ zangkunsten van frontman Kai James.

Wat mede de doorslag gaf, is de ronduit fijne gitaarmelodie die Oh Boy! siert. De formule is bekend, jingle jangle garagerock met bibberzang en een onnavolgbare tekst over vreugde en verdriet. Na Oh Boy! Stoppen we voorlopig even met het adopteren van nieuwe nummers van de Australiërs. Tenzij er op  Call The Doctor (24/5) een nummer staat dat ons van gedachten doet veranderen 😉

Metronomy, Naima Block, Joshua Idehen – With Balance

Metronomy kennen we, dat is een Britse band die garant staat voor smaakvolle en vaak verrassende synthi-pop, makers van Pinguin hits als The Look, Everything Goes My Way, The Light e.v.a.

Hun partners in rhyme op nieuwe single With Balance zijn minder bekend in onze contreien. Naima Block is een Engelse singer-songwriter met Griekse en (soms hoorbare) Braziliaanse roots. Joshua Idehen is een dichter/rapper uit de Londense jazzscene.  Hij heeft dingen gedaan met o.a. Sons Of Kemet (met Tom Skinner ook van The Smile) en The Comet Is Coming. Hun krachtenbundeling heeft een sfeervolle, ietwat folky zomeravondtrack opgeleverd met zwoele zang, fraaie, freaky synth oprispingen en een relaxte rap van Idehen, waarin we een Jamaicaans accent menen te herkennen. With Balance komt op 12 juli op een nieuwe colab EP van Metronomy, Posse Volume 2.

Orlando Weeks, Rhian Teasdale – Dig

Eerst even voorstellen; Orlando Weeks was de frontman van The Maccabees. Rhian Teasdale is de frontvrouw van Wet Leg.

Orlando is alweer een tijdje solo. Voor Rhian is dit duet een zeldzame buiten-bandse activiteit. Dig is de eerste single van het alweer vierde solo-album van Orlando die naast een muzikale ook een literaire carrière nastreeft.  Het tempo van het door piano en gitaar gedomineerde Dig ligt hoog. Toch is het mede door de bijna fluisterende zang van Weeks een vrij relaxte track. Op het slot na dan. Album volgt begin juni op het Fiction label van ex Cure manager Chris Parry.

Van Garritsen – Midnight Cycling Club

In het dagelijks leven is Patrick Garritsen grafisch vormgever en illustrator, in de nachtelijke uurtjes wordt Pat Van en maakt hij muziek.

Of misschien doet hij dat gewoon in het weekend, maar nachtelijke uurtjes klinkt romantischer. Waar het omgaat is dat Patrick rockt als hobby en dat doet hij zo goed dat we hem even voor het voetlicht willen trekken. Van Garritsen blijkt een omnivoor; pop, rock, country, stonerrock, you name it, hij speelt het. En goed ook! Welk nummer je van Van ook neemt representatief is het dus nooit, behalve dan voor zijn veelzijdigheid en wat zijn Amerikaanse collega’s ‘chops’ noemen, zijn instrumentbeheersing dus.

De nieuwste single van de DIY artiest, Midnight Cycling Club is een sfeervolle, ambachtelijk geproduceerde song in de stijl van 80’s bands als Squeeze, The Rumour en The Motors. Het is niet ondenkbaar dat die namen Van niks zeggen, maar wie wel bekend is met het werk van genoemde powerpopbands weet dat ze er verstandig aan doen de naam Van Garritsen, met een a dus even op te zoeken en aan te klikken op een van de streamingsdiensten.

J. Bernardt – Last Waltz

We hopen dat we hem niet beledigen als we J. Bernardt de Bryan Ferry van de lage landen noemen.

J maakt tot in de puntjes verzorgde edelpop voor pakkendragers en cocktaildrinkers. Hij croont als de beste en een dameskoortje is nooit ver weg. Muziek dus, die je met een mooi woord nocturnaal zou kunnen noemen, Eine Kleine Nachtmuzik. Dat doet hij met Balthazar en misschien nog wel meer op zijn soloalbums. Glad wordt het echter nooit. Er zit altijd wel iets averechts of onverwachts in de producties van J. Bernardt, zoals in Last Waltz een cowboy gitaar. Last Waltz is single vier van soloalbum twee van J (inte Deprez) Bernardt.

Nilüfer Yanya – Like I Say (Runaway)

Het zou niemand hebben verbaasd als Nilüfer Yanya haar muziek wat had gestroomlijnd om er een groter publiek mee te bereiken.

Na twee albums ziet het er goed uit voor de Brits-Turkse zangeres. Eén hit en haar kostje is gekocht. Zeg nooit nooit in de wond’re wereld van de popmuziek, maar Like I Say ( Runaway) gaat hem niet worden. In plaats van zoet heeft Nilüfer namelijk zout toegevoegd aan de mix van dansbare mix en grungy gitaren. Klaarblijkelijk is Nilüfer liever indie-queen dan het zoveelste prinsesje in de popscene. En gelijk heeft ze.

Hairpin – Cyclone

De ontwikkeling van Hairpin van bevlogen vriendenclub tot potente indierockband is goed te volgen op het dozijn singles dat de New Yorkse band sinds 2022 heeft uitgebracht.

Cyclone, de nieuwe single van de zelfstandig opererende band is een energieke, strak in de gitaren zittende, constant in beweging zijnde track in een stijl die we zouden willen bestempelen als smartrock. Aan de verwante vormgeving van de laatste vier singles vermoeden we dat ze een dezer dagen op een EP of misschien wel een album terecht zullen komen. We houden het voor je in de gaten.