Author: Flip van der Enden

Good Looks – If It’s Gone

Soms vraag je je af hoe komt een band aan hun naam? Zo’n band is Good Looks niet. Toen de vier mannen besloten een band te beginnen heeft er vast iemand gezegd; ‘maar goed dat jullie dat jullie zulke goede muzikanten zijn, want van jullie good looks’ moeten jullie het niet hebben.

Of woorden van die strekking. Good Looks komt uit Austin, Texas. Je zou ze retro kunnen noemen, maar tijdloos is een betere omschrijving van hun oer-Amerikaanse rock. T. Petty, B. Springsteen, B. Seger die richting. Nieuwe single If It’s Gone is dan ook niet vernieuwend, maar gewoon te lekker om niet even mee te nemen. Je hoort een hechte band met een bijzondere onderlinge band. Niet lang na de oprichting werd gitarist Jake James onderschept door een auto met o.a. hersenletsel als gevolg. Zijn herstel verliep traag.  Mede dankzij zijn vrienden wist hij zich door deze moeilijke periode heen te slepen. Dit zware jaar vond zijn weerslag op het debuutalbum van Good Looks, het goed ontvangen Bummer Year. Eind goed al goed zou je denken, maar helaas. Op dag één van de corona-pandemie ging de verkering uit van zanger Tyler Jordan. Die luchtte zijn hart in If It’s Gone en nog tig andere songs, genoeg voor een tweede album. Lived Here For A While volgt begin juni.

Live Review: The Smile 16/3 @AFAS Live, Amsterdam

Tekst: Walter van Pijkeren

Zaterdag 16 maart speelde The Smile in een uitverkochte AFAS Live. Het bijzondere project van Radiohead-mannen Thom Yorke en Jonny Greenwood en jazz-drummer Tom Skinner heeft met Wall Of Eyes een tweede album de wereld in geslingerd. Zaterdag had het publiek in Amsterdam de eer om het nieuwe materiaal live te horen. Wall Of Eyes is met zijn experimentelere driften veel abstracter dan zijn voorganger. De vraag is dan ook hoe dit nieuwe materiaal het live zal gaan doen? Vanavond krijgen we het antwoord.

De show begint met Wall Of Eyes. Thom Yorke opent solo op akoestisch gitaar. Jonny Greenwood staat achter hem met zijn armen om zijn elektrische gitaar geslagen, op de voor hem kenmerkende manier. Hij lijkt wel te wachten tot hij mag beginnen. Die kans pakt hij direct in het tweede nummer; het wijduit rockende The Opposite. Het zijn twee nummers die gemakkelijk in het gehoor liggen en die ons meetrekken de wereld van The Smile in.

Eenmaal binnen in hun kosmos neemt The Smile uitgebreid de tijd om al hun muzikale hersenspinsels aan ons voor te schotelen. Daarbij valt vooral de totale beheersing op. Thom en Jonny wisselen veelvuldig van instrument. Het ene nummer speelt Thom gitaar en Jonny bas. Het volgende nummer zijn de rollen omgedraaid. Tom Skinner drumt heerlijk losjes, maar ongelofelijk strak. Voor de live-set is multi-instrumentalist Robert Stillman aan de band toegevoegd. Hij doet voornamelijk het blaaswerk en zorgt voor de kenmerkende sfeer die we kennen van de platen van The Smile. Het geluid in de AFAS is verbluffend goed. De zaal is stil en staat geboeid te kijken en luisteren naar hoe juist nummers van het eerste album uitgesponnen worden tot weidse soundscapes. Speech Bubbles, Skrting On The Surface en Waving The White Flag komen voorbij. Het is allemaal heel mooi, maar het experimentele vernuft vraagt ook veel van de toeschouwer.

Precies op dat moment is daar met Bodies Laughing een nummer dat je weer oppakt. Vanaf dit moment worden de nummers weer concreter en is de aandacht terug. We horen het Radiohead-achtige Friend Of A Friend, het soepel en funky bassen van Thom bij The Smoke, het punkachtige You Will Never Work In Television Again en een krautrockende Jonny in het meeslepende slotakkoord van de eerste set, Bending Hectic. Het zijn bijna allemaal tracks van het tweede album die nu compact en bijzonder trefzeker worden gebracht.

In het slotakkoord gaat er niet nog een schepje bovenop. Met 4 ingetogen nummers zijn we terug bij het begin van de show. De wereld van The Smile is verrassend mooi. Thom Yorke richt zich bij het afkondigen van het laatste nummer, You Know Me, tot de zaal en zegt: “We are The Smile. Nice to meet you!” Het was prettig kennismaken, Thom!

DIIV – Soul-net

Ook de tweede single van het nieuwe DIIV album is een monumentje op   shoegaze-gebied.

Laag vliegende gitaren in een coating van reverb en diep in de mix liggende zang vormen de basis van deze traag rockende track, die naar het einde toe wint aan spanning, tempo en volume. Zach Smith blijft rustig doorzingen terwijl om hem heen de boel glorieus uit de hand loopt. De vierde van het New Yorks DIIV heet Frog In Boiling Water. Vanaf 24 mei is hij te koop en te streamen.

GUNMOLL – Tata’s Lie

GUNMOLL was een van de bands op Noorderslag waar van te voren nog niemand van had gehoord en na hun optreden ‘trending topic’ was.

Nu is er een eerste single die een goede indruk geeft van wat GUNMOLL zoal te bieden heeft. En dat is niet weinig. Tata’s Lie is een exotische, hyper energieke, vernuftige en ook originele pop/rocksong. Exotisch vanwege de J en/of K-pop achtige zang. De hyper energie wordt veroorzaakt door een maniakale drummer en een partij smeuïge bas. Het vernuft zit hem in de gekke details. De originaliteit is een optelsom van dit alles.

Tata’s Lie kan onmogelijk het werk zijn van een beginnend bandje. We waren dan ook niet verbaasd toen we ontdekten dat de motor van GUNMOLL een duo is dat kan bogen op ruime ervaring. Jolien Grunberg heeft eerder geëxperimenteerd en geflirt met pop, electro, r&b en punk, maar lijkt nu pas echt haar draai te hebben gevonden. Bram Bol is een gelauwerd producer op wiens staat van dienst namen staan als Bombay, Blupaint en Laura Palmer.  Nu maar hopen dat er festivalprogrammeurs aanwezig waren bij het optreden van GUNMOLL in Gruun.

IST IST – Lost My Shadow

De meningen lopen uiteen of IST IST klinkt als een jaren tachtig of jaren negentig band. Consensus bestaat over het feit dat de mannen uit Manchester aansluiting zoeken bij de somberman’s rock van de late twintigste eeuw.

Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar Lost My Shadow is weer een schot in de roos. De nieuwe single is een geconcentreerde, donker ingekleurde post new wave track met de voor het bandgeluid zo kenmerkende bariton van frontman Adam Houghton. Of er snel een album volgt vermeldt het verhaal niet. Wel staat er weer een mooie toer op de planning. Je kunt IST IST ondergaan op 22 maart in Vera, Groningen, 24 maart In De Vorstin, Hilversum, de 26ste in Doornroosje, Nijmegen, de 27ste in Rotown, Rotterdam en last but zeker niet de minste show is op 30 maart op Paaspop.

Donna Blue – In Blue

Dat oefening inderdaad kunst baart laat Donna Blue horen op hun nieuwe album, Into The Realm Of Love. Talent had het duo altijd al net als elan en goede smaak, maar hun arsenaal is inmiddels uitgebreid met doortastendheid en wat muzikanten ‘chops’ noemen, het vermogen om de muziek in je hoofd daadwerkelijk te verklanken.

Onveranderd zijn de bronnen waaruit Bart en Danique inspiratie putten, le musique pop français uit de periode 1965-1972 en Amerikaanse West-Coast pop uit hetzelfde tijdsvak. De niet onbelangrijke inbreng van Donna Blue zelf is een licht weemoedige grondtoon, die vrijwel al hun songs siert. Zwakke plekken kent  Into The Realm Of Love niet echt, wel zijn we op een paar liedjes extra verliefd, waaronder de finale van het album, In Blue.

Home Counties – Uptight 

Uptight van Home Counties is een lekker allegaartje met elementen uit de (post) punk en new wave, disco en techno.

Ofwel een plaatje waar hokjesgeesten flink van in de war raken. Je kunt er op dansen, maar ook over napraten. Te tekst is zowel een aanklacht tegen de belachelijk hoge prijzen van de drankjes en de lange rijen voor de deur van de clubs. En een uiting van vrees, of je niet saai bent of te oud tussen al dat jongen volk. Uptight komt op het debuutalbum van Home Counties dat op 3 mei moet gaan uitkomen. Opgetreden wordt er vooralsnog alleen in de U.K.

Junodream – The Oranges

Het is moeilijk naar The Oranges van Junodream te luisteren zonder aan Pink Floyd te denken.

De band doet ook netjes aan bronvermelding in hun bio op Spotify. Naast de Floyd noemen ze ook AIR en Spiritualized. The Moody Bues had er ook nog wel bij gekund. Het moge duidelijk zijn dat de Britse band van de soft rock is, de atmosferische variant die ook wel spacerock of gewoon dreampop wordt genoemd. Het is de smaakvolle manier waarop Junodream leentjebuur speelt en het ontspannende effect van hun songs die ze vrijwaart van beschuldigingen van plagiaat. Origineel is dus anders, maar wie zijn rock graag melodieus heeft en ook niet al te ingewikkeld kan het slechter treffen dan Junodream. Veel slechter.

Mdou Moctar – Funeral For Justice

Mdou Moctar is boos, nee furieus en dat steekt hij niet onder stoelen of banken met zijn nieuwe single tevens titelnummer van zijn nieuwe album.

Funeral For Justice is een woest rockende song, een bijtende punkversie van de woestijnrock waarmee de meestergitarist naam maakte. De directe aanleiding voor zijn toorn is waarschijnlijk het steeds hoger oplopende gewapende conflict in Niger en de sub-Sahara, de regio waar hij vandaan komt. Het is momenteel echter bijna overal hommeles in de wereld. Op veel te veel plekken wordt de rechtvaardigheid ten grave gedragen. Dat maakt Funeral For Justice actueel en relevant. De opvolger van Afrique Victime verschijnt o 3 mei. Woensdag 28 augustus zal Mdou te zien zijn in de Paradiso.