Zo was Pinkpop 2019: Maandag
De slotdag van Pinkpop 50 begint met een optreden van het Duitse The Bosshoss op het IBA Parkstad podium en de muzikale mix van pop, rock, funk, soul, country en R&B doet het uitstekend als opener op dag 3. Natuurlijk moet je de gimmicks – grote zonnebrillen, cowboyhoed en Jack Daniels – van Alec Volkel en Sascha Vollmer niet te serieus nemen, maar de muziek brengt het aanwezige publiek toch al lekker in beweging. Hoogtepunt: Jolene, de ultieme Dolly Parton cover, Hey Ya ! en Do It, een Yee-Haw schreeuw voor deze Duitse band is op zijn plaats. Pinguin Radio brengt je nog een toegift bij deze set. Een exclusief interview met de band. Check hem HIER
Bring Me The Horizon 
is een band van een heel ander kaliber; hard, jumpy en vet zijn woorden die me invallen bij deze Sheffieldse band. Ze zijn echter ook bekend om hun mierzoete singles maar vandaan neigt de band – gelukkig – meer naar een mix van pop, rock en metal core. Vooral de refreinen van de songs worden luidkeels meegebruld en boegbeeld en zanger Oliver Sykes blijft het publiek maar opzwepen; hij wil een vette en grote moshpit! In het swingende nummer Drown nodigt Sykes iedereen uit om te gaan crowdsurfen, m.a.w. een supervet optreden met als hoogtepunten: Mother Tongue, Medicine en Throne.
The 1975 is vooral een band voor jonge meisjes en dat heeft waarschijnlijk te masken met het feit dat Matty Healy en consorten nogal melodramatisch kunnen “overkomen”. Bitterzoete liedjes passeren de revue, maar songs zoals Sincerity Is Scary of I Always Wanna Die tonen aan dat deze band ook uit een ander vaatje kunnen tappen. Last but not least horen we The Sound, en dat blijkt een perfecte afsluiter van The 1975.
The Pretenders bestaan natuurlijk al heel lang (41 jaar om precies te zijn) en de groep rondom zangers Hynde speelt dan ook een greatest hits set met nummers uit het verleden. Don’t Get Me Wrong, Kid, Stop Your Sobbin’, Middle Of The Road en Back On The Chain Gang, ze komen allemaal voorbij en iedereen in het massaal opgekomen publiek herkent de songs en zingt mee.
Bij Slash, featuring Miles Kennedy is helaas niet veel mee te zingen, want de iconische, voormalige Guns N’Roses gitarenplukker speelt goed in het gehoor liggende hardrock. Zanger Miles Kennedy is zoals gewoonlijk uitstekend bij stem, maar toch ontbreekt er iets aan deze set, namelijk enthousiasme; Slash doet eigenlijk gewoon een routineklus en dat is echt jammer want deze band kan echt wel vlammen.
Het feit dat de oude Guns song Nightrain de beste song van de show is zegt eigenlijk genoeg. The Call Of The Wild, World On Fire en My Antidote heb ik toch al eens beter gehoord. Slotakkoord Anastasia toont nog eens overbodig dat Slash niet echt de minste gitarist is, maar dat wisten we la lang, toch?
Slotakkoord van deze 50ste editie is niemand minder dan Fleetwood Mac en dit had zou mooi kunnen zijn, maar helaas kun je dit geen goed optreden noemen. Dat heeft vooral te maken met de vrouwelijke vocalisten, want Stevie Nicks, maar vooral Christine McVee bakt er niet veel van; laatstgenoemde zingt echt verschrikkelijk vals in bijvoorbeeld Don’t Stop. Maar ook is het niet echt “slim” om vroeg in de show een veel te lange overbodige drumsolo in te plannen, daar zit het publiek niet op te wachten want die willen hits horen en die willen meezingen. The Chain is wel een goede openingsong en natuurlijk is het ook leuk voor de oude fans om Oh Well en Black Magic Woman nog eens te horen, maar dat klonk vroeger toch wel anders. Als je dan al muzikale hoogtepunten moet noemen zijn dat toch wel Everywhere (wordt wel totaal verkeerd ingezet !!), Rhiannon en natuurlijk meebruller Go Your Own Way. Ik mag het waarschijnlijk niet zeggen maar meneer Buckinham werd node gemist……
Tot volgend jaar.
Martien Koolen
