Author: Marcel van Gastel

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS)
In het genrekopje boven deze recensie had eigenlijk dance/elektronisch/pop/jazz/funk moeten staan. Maar daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen. Louis Cole heeft, dan is dat maar vast gezegd, een plaat gemaakt die langs vele disciplines raast, en daar al doende een prettig divers feestje van maakt.

Tekst Robert van Gijssel 20 september 2018

De Amerikaan Cole maakt in de eerste plaats strakke electrofunk, een beetje in de traditie van Jamie Lidell. En vooruit, ook een tikje Jamiroquai. Cole is van huis uit drummer, en op de tracks van zijn plaat Time laat hij live-slagwerk in goede banen leiden door elektronische productie en mixwerk. En als je eenmaal gewend bent aan de zuchtende falsetstem van Cole, die soms wel heel erg doet denken aan die van Sufjan Stevens, dan komen stampende discotracks als Weird Part of the Night echt tot leven. Vooral ook dankzij de opwindende keyboards en knisperende bijgeluidjes, in een lekker volle en tegelijk kurkdroge productie.

Het nummer Real Life is zo mogelijk nog dampender, zeker als je hem op flink volume door de koptelefoon laat dreunen. De ritmes zijn driftig en hoekig, de laag op laag gestapelde vocalen wonderlijk zacht. En dan zoekt Cole ook nog de jazz, door de samenwerking met jazzmusici Thundercat en bijvoorbeeld Brad Mehldau, die er halverwege Real Life een heerlijke pianosolo uitgooit. De teksten zijn hilarisch, in bijna alle nummers. Cole speelt de nerdy loser, die het leven ondanks een overmaat aan treiterijen toch aankan. ‘In the weird part of the night, that’s the time I feel alright, yeah’, zingt Cole. Of: ‘When you’re ugly, no one wants to talk to you. When you’re ugly, there’s something you can do, called: fuck the world and be real cool.’

Louis Cole is echt heel erg cool.

Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2)
Op zijn tweede album belijdt de Haarlemse zanger en componist Yorick van Norden zijn liefde voor sprankelende jarenzestig- en jarenzeventiggitaarpop van The Beatles en The Byrds zo aanstekelijk dat je de nieuwe Paul McCartney er gerust even voor laat liggen. Hij heeft precies de juiste wat snerende stem voor de puntige gitaarliedjes als Train In The Station die hij verluchtigt met mooie koortjes en arrangementen.

Tekst Gijsbert Kamer 20 september 2018

En dan durft hij het ook nog aan om zich te wagen aan een paar heuse suites. Behalve Paul McCartney zelf op zijn nieuwe plaat, vergrijpt bijna niemand zich meer aan dergelijke uit diverse (deels orkestrale) liedjes samengestelde composities. Maar Van Norden laat met zijn vierdelige Suite No. 2 horen hoe je zoiets aanpakt zonder dat het anachronistisch klinkt. Melodisch afwisselend, sierlijke arrangementen met ruimte voor zelfs een mellotron en een finale waarin een orkest voluit mag schitteren en het toch luchtig blijft klinken.

broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records)
De Zeeuwse Tonnie Dieleman brengt als broeder Dieleman met zijn liedjes en muziek een ode aan de verhalen en het landschap van Zeeuws-Vlaanderen waar hij opgroeide.

Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018

Komma is zijn vierde en meest indrukwekkende werkstuk. Een fotoboek, dubbel-cd (of dubbel-lp) ineen. Het resultaat van lange wandeltochten door het Land van Axel, langs de kreekjes en door de plaatsjes even buiten Terneuzen. Hij legde details uit die omgeving vast in foto’s en verklankte als een waarachtig folkzanger verhalen die hij uit de overlevering had meegekregen of zelf had bedacht, ingegeven door het natuurschoon om hem heen. lees meer

Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS)
Soms klinkt de muziek van Maribou State als een herinnering aan een jeugdvakantie. Soms lijkt het of de nummers, zoals de openingstrack ­Beginner’s Luck, via de luidsprekers in een Chinees restaurant tot je komen: zangerig en oosters, met een fijn randje kitsch. Het Britse producersduo Chris Davids en Liam Ivory weet zijn samples uit de muziekarchieven zó in zachtaardige dance te plaatsen, dat het lijkt of Aretha Franklin haar Soul Serenade ineens zingt in een Thaise tempel.

Tekst Robert van Gijssel 13 september 2018

In hun kunstige behandeling van samples lijkt Maribou State soms wat op de Australische Avalanches. Maar de nummers die het duo opneemt met gastmusici als het psychedelische soultrio Khruangbin klinken ook behoorlijk stoned. Feel Good drijft op alweer oosterse gitaartjes en alle kanten op stuiterende smurfenstemmetjes. Het knappe aan deze dansmuziek in slow motion is dat de tracks toch niet oeverloos worden. In ieder nummer zit net dat ene leuke haakje, of het nu een hypnotiserende synth-loopje is of de engelachtige stem van gastzangeres Holly Walker. Een warm en mysterieus ­feelgoodplaatje.

Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous)
Is de bron met jonge en hippe rootszangers uit de Verenigde Staten dan onuitputtelijk? Kennelijk. De plaat In The Shadows (Again) van nieuwe held Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas was al uit in zijn thuisland, maar is sinds een week ook hier verkrijgbaar. Dat is maar goed ook, want Capps kan er wat van.

Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018

Hij maakt psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes, zoals het daverende titelnummer In The Shadows (Again), dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Zijn teksten zijn ironisch, maar dat zijn de jankende steelgitaren in dit topnummer allerminst. In Born Into a Ballroom is het Capps ook ernst, zo te horen aan zijn smekende stem die hier heerlijk door de bijna ambient-achtige gitaarpracht snijdt.

Het slotnummer Trouble’s Calling is een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps kon weleens een nieuwe podiumfavoriet worden in ons countrygekke clubcircuit. Vanaf 20 oktober is hij volop te zien in Nederland. Mis hem niet.

Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)
Op hun vorige plaat Ones And Sixes omarmde het Amerikaanse gitaartrio Low de elektronica. Maar op Double Negative smoort producer BJ Burton hun muziek bijna in krakende elektronische dissonanten. Diverse keren wordt de vaak hemelse (samen)zang van Mimi Parker en Alan Sparhawk volledig weggedrukt om dan fraai toch weer als door een kiertje een uitweg te vinden.

Tekst Gijsbert Kramer 13 september 2018

Alles gebeurt zo precies dat zelfs de meest onheilspellend harde elektronica schoonheid uitademt. Double Negative is een zeer gewaagde plaat voor Low, die gemakkelijk had kunnen ­verworden tot en kakofonisch misbaksel. Het is nu wel even schrikken en ­vervolgens wennen, maar uiteindelijk blijken de botsende elementen elkaar te vinden in een innige omhelzing. Zoals goed en kwaad op ieder Low-album dicht bij elkaar staan.

The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus)
The Pineapple Thief is een beetje een band voor muziektechneuten, zeker nu drummer Gavin Harrison – volgens velen de creatiefste en misschien wel beste rockdrummer op aarde – als vast bandlid is aangetreden. Maar Dissolution, het twaalfde album, is niet alleen een uitstalling van muzikaal vernuft. Aan stoerdoenerij doet de band niet: de progrock is kalm en zelfs wat naar binnen gekeerd, vooral dankzij de ingetogen zangstem van bandleider Bruce Soord.

Tekst Robert van Gijssel 6 september 2018

Maar soms heeft Soord de wereld toch wat te vertellen. Het rustige maar strak rockende All That You’ve Got moet gelezen worden als een aanklacht tegen het oeverloze gemekker op sociale media. ‘You can’t just open fire on everyone’, zingt Soord. ‘Come on, just look us in the eye.’ Waarna hij die wijze woorden laat wegvliegen op een van zijn bekende, Pink Floyd-achtige gitaarsolo’s. Mooi hoor.

Het meesterstuk van de plaat is het ruim 10 minuten durende White Mist. De instrumentatie is ambachtelijk: van weidse piano tot jazzrockende basloopjes en bliepende synthesizers, en natuurlijk het bijna melodieuze drumwerk van Harrison. Halverwege de track mag hij losgaan in donderende drumbreaks en onnavolgbare sprintpartijen op de bekkens: drummend machtsvertoon dus, dat dankzij het verfijnde handwerk toch lucide klinkt, en haast sensueel.

Wantrouwende liefhebbers die zweren bij de progrock uit de jaren zeventig, omdat zij denken dat het genre nu wel zo’n beetje dood is, mogen op cursus met dit album op de oren.

Sevn Alias – Recasso (1OAK)
In amper vier jaar tijd is Sevn Alias (echte naam: Sevaio Mook, Amsterdammer van geboorte, maar opererend vanuit Almere) uitgegroeid tot een van de populairste Nederlandstalige rappers. Een productieve bovendien: maar liefst acht albums en mixtapes sinds 2015.

Tekst Menno Pot 6 september 2018

Recasso is het laatste deel van een trilogie die in twee jaar gestalte kreeg: in 2017 verschenen Picasso en de ep Precasso. Het knappe is dat de kwantiteit bij Sevn Alias niet op gespannen voet staat met de kwaliteit. Recasso hoort tot zijn beste werk. lees meer

Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias)
Het blijft een onverwoestbare Britse klassieker: Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space (1997) van Spiritualized, op het breukvlak van neo-psychedelische spacerock en shoegaze. De groep (met Jason Pierce – lees hier ons interview – als enig permanent lid) maakte sindsdien nog vier albums, maar zo goed als het magnum opus werd het niet meer.

Tekst Menno Pot 6 september 2018

Eind 2016 voerde Pierce het album integraal uit. Dat inspireerde hem zo dat Spiritualized nu het beste album sinds 1997 presenteert: And Nothing Hurt, het eerste sinds 2012, het achtste in totaal.

Pierce maakte het grotendeels alleen, al kreeg hij hulp van veel muzikanten. Geldgebrek dwong hem software te leren doorgronden die hij nog niet kende. Hij ervoer het als een slopend gevecht, maar wat heeft het een fraaie, veelkleurige plaat opgeleverd: bedwelmend, groovy, melancholiek maar nooit zwaar.

Stilistisch verkent Pierce weinig nieuw terrein, maar de betovering blijft wel intact, van de zich loom ontvouwende opener A Perfect Miracle tot de hysterisch toeterende gospelrocker On the Sunshine en het troostrijke slotstuk Sail on Through. Pierces fragiele, wat vermoeide zang past er wonderwel bij.

Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Eén ding heeft Eminem bereikt met zijn brute verrassingsplaat Kamikaze die gisteren op de streamingplatforms verscheen. Marshall Mathers bevindt zich weer eens in het oog van een controverse-orkaan, waar hij volgens zichzelf thuis hoort. Op Kamikaze slaat Eminem wild om zich heen, met razende en vuilbekkende raps waarin hij al zijn haters verbaal om zeep lijkt te willen helpen.

Tekst Robert van Gijssel 1 september 2018

Er zat Eminem duidelijk iets dwars. Vorig jaar december verscheen zijn langverwachte comebackplaat met de hoopvolle titel Revival. Die kreeg bergen ongefilterde kritiek te verwerken, van fans, muziekpers en collega’s. De plaat stond dan ook vol met waterige popliedjes, en samenwerkingen met de usual suspects uit de popsector van Pink tot Beyoncé en Ed Sheeran, en daar mocht best wat van gezegd worden. lees meer

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – september 2018