Author: Pieter Visscher

Live At The El Mocambo ronduit legendarisch

Een legendarisch evenement in de ongelooflijke 60-jarige geschiedenis van de Rolling Stones is voor het eerst volledig uitgebracht. Live At The El Mocambo markeert het eerste officiële optreden van de twee beroemde geheime concerten van de groep in de kleine El Mocambo-club (capaciteit 300 personen) in Toronto, maart 1977.

Het album is verkrijgbaar op dubbel-cd, 4 lp zwart vinyl, 4 lp neon vinyl en digitaal. Het bevat de volledige set van de Stones van de show van 5 maart, plus drie bonustracks van het optreden van 4 maart, opnieuw gemixt door Bob Clearmountain. Slechts vier van de optredens vonden hun weg naar het Love You Live-album dat in september 1977 volgde, dat werd gedomineerd door nummers die waren vastgelegd op de tournees van de band in ’75 en ’76, en de volledige set was nog nooit eerder gehoord.

Toen de Stones het podium betreden van de ‘El Mo’, een vaste waarde in de Toronto-muziekscene sinds de jaren 1940, stonden punk en disco beide in volle glorie. Gedurende twee nachten, in een intieme ruimte in een van hun favoriete steden, schreven de Stones historie.

De optredens werden werkelijkheid nadat de El Mocambo werd geïdentificeerd als het potentiële huis voor een geheime boeking. Er werd een radiowedstrijd uitgezet waarbij de prijs bestond uit kaartjes voor de Canadese rockhelden April Wine, ondersteund door een onbekende band genaamd The Cockroaches. Raad eens wie dat bleken te zijn…

 

High Pulp – Pursuit Of Ends

High Pulp – Pursuit Of Ends (ANTI)

Wat krijg je als je muzikanten uit het rockcircuit uit hun comfortzone haalt en ze de jazzwereld in laat wandelen. Dan krijg je een avontuurlijke plaat. Een jazzalbum, absoluut, dat net even anders is en smaakt naar meer.

“We’re a bunch of outsiders who refused to be kept out”, vertelt High Pulp-drummer Bobby Granfelt. “We’ve never had an academic approach to jazz; most of us grew up playing in DIY-bands. So it was the rawness and the energy and the absolute freedom of the music that called to us in the first place.”

De uit rockstad Seattle afkomstige groep muzikanten opereert ook in de bebop, punkrock, shoegaze, hiphop en elektronische muziek en maakt met Pursuit Of Ends een wonderlijke uitstap, die ook nog eens heerlijk uitpakt. Dat begint meteen al met de op drum ‘n bass gestoelde opener Ceremony. Die swingt de pan uit. De hoofdrol wordt gegrepen door saxofonist Jaleel Shaw, terwijl Granfelt nauwelijks onder wil doen voor Buddy Rich. Kun je nagaan.

Pursuit Of Ends leunt vaker op drum ‘n bass. Het levert weelderige, soms wat filmische jazz op, die raakt aan het geluid van Miles Davis, maar net zo zeer aan dat van Aphex Twin en de alternatieve rockband My Bloody Valentine.

High Pulp is gevormd rond zeven kernleden. De gastmuzikanten zijn minstens zo speciaal, zoals eerdergenoemde saxofonist Jaleel Shaw (Roy Haynes, Mingus Big Band), harpiste Brandee Younger (Ravi Coltrane, The Roots), de Grammy-genomineerde trompettist Theo Coker en toetsenist Jacob Mann (Rufus Wainwright, Louis Cole). Het levert al met al een tiental pure, onweerstaanbare tracks op. Een plaat die schreeuwt om meer. Pieter Visscher

Liefhebbers van High Pulp luisteren natuurlijk ook naar https://pinguinradio.com/player/pinguingroove

Emily Wells – Regards To The End

Emily Wells – Regards To The End (Secretly Distribution)

De 80’s-synths van Two Dogs Tethered Inside slepen je linea recta mee de jaren 80 in. In het decennium waarin we zo graag weer eens zouden zijn. Emily Wells (geboren in 1981) neemt ons bij de hand, hoewel maar voor even.

Want het is vooral dat nummer, meer dan de andere tracks op de plaat, dat zo sterk de jaren 80 ademt. Waarin Wells opgroeide. Zij, de klassiek geschoolde muzikante en zangeres. Met haar kenmerkende orkestrale popmuziek, waarin we vlagen van Kate Bush blijven terughoren. Muziek voor een nichepubliek, dat de tijd neemt om muziek te ontdekken, in alsmaar haastiger tijden. De immer voortrazende ratrace waarin we verzeild zijn geraakt met z’n allen.

Heerlijk is het piano-intro van David’s Got A Problem, waarin de New Yorkse een ode brengt aan de in 1992 jong aan aids overleden Amerikaanse kunstschilder David Wojnarowicz, ook bekend als muzikant, filmmaker en fotograaf. Een prachtige, gedragen song met glansrollen voor Evan Runyon (dubbele bas) en Hideaki Aomori (fluit). Wojnarowicz wordt ook in de liner notes genoemd. Waarin ze ook haar luisteraars bedankt: Thank you, the listener. This music breathes through you.

Theatraler en nog wat intrigerender wordt het met Love Saves The Day, zeer rijk georkestreerd met dubbele bas, fluit, klarinet, Franse hoorn (bespeeld door Emily’s vader), cello en piano. Het nummer is wat kenmerkender voor dit elfde album van Wells, dat tot haar fraaiste platen behoort. Waarop ze weer alle regie in eigen hand hield. Alle nummers zijn van haar, de arrangementen, de productie, terwijl ze zich ook nog eens over het opnameproces ontfermde. Een controlefreak, onmiskenbaar.

Wells zingt en bespeelt gitaar, synthesizer, drums, viool, cello, piano en bas op een kleurrijk meesterwerk, dat steeds meer schoonheid vrijgeeft bij elke luisterbeurt. Wars van pretenties, recht naar je hart. Je bent gewaarschuwd. Pieter Visscher

The Kik – Hertaalt Eurovisie

The Kik – Hertaalt Eurovisie (Excelsior Recordings)

The Kik – Hertaalt Eurovisie betekent liedjes van het Eurovisie Songfestival, hertaald door de band uit Rotterdam. In het Nederlands uiteraard, met dat onvervalste Rotterdamse accent gezongen door Dave van Raven. Die ook alle teksten voor zijn rekening nam. Leukste album dat de laatste jaren is verschenen? Een volmondig ja.

Zo krijgt Waterloo van ABBA na 48 (!) jaar de behandeling die het nummer verdient. ‘Verzet heeft geen enkele zin. ‘k Verlies maar het voelt of ik win’, zingt Von Raven. In Binnenkort, dat origineel Making Your Mind Up heet en in 1980 door het Engelse Bucks Fizz op plaat werd gezet, vraagt Von Raven zich af of er binnenkort nog geneukt wordt. Dat wil zeggen: of er nog ge….. wordt. In de song zelf wordt het bewuste woord weggepiept. Vast niet uit preutsheid, maar uit pure humor. De grap en de knipoog domineren dus sowieso op Hertaalt.

In Stilte Na De Storm van Common Linnets wordt muzikaal weinig extra venijn gelegd, terwijl de hertaling ook hier de song naar een hoger niveau tilt. ‘Op de linkerrijbaan. Ik tel de strepen op de weg. Er zit niemand naast me. Waar ik toch iets tegen zeg.’

Een van de hoogtepunten op de plaat is de hertaling van All Kinds Of Everything van Dana (1970), dat Een Avond Met Jou is gedoopt. Maar wie op een fraai liefdesliedje hoopt komt bedrogen uit. Spruitjes met slagroomijs, regen in mei. Hitler, Belastingdienst, steek van een bij. Roggebrood, hongersnood, sterven van de kou. Alles is beter dan een avond met jou. Von Raven in bloedvorm, die ook de plasticsoep, Dotan en Dire Straits niet vergeet.

Amsterdam van Maggie MacNeal (1980) krijgt in de hertaling natuurlijk de titel Rotterdam. Von Raven over de metropool waar hij geboren werd. Een gevoelig, emotioneel geladen liedje. Gevoeliger dan het origineel, en dat is knap. ‘Waar, in welke stad ik ook ben, ik word altijd meteen herkend. Niet aan de bril, maar aan ‘t accent. Rotterdam, Rotterdam, waar ik m’n eerste biertje nam. In Rotterdam, Rotterdam, leggie zo onder de tram.’

The Kik – Hertaalt Eurovisie is een album waarvan we zeldzaam vrolijk worden in tijden die zorgzaam en onvoorspelbaar zijn. Lang leve The Kik! Pieter Visscher

Canadese rocklegendes Rush herdenken klassieker

De Canadese rocklegendes van Rush herdenken het 40-jarig jubileum van het klassieke albumMoving Pictures met uitgebreide heruitgaven. Het achtste studioalbum van Rush werd oorspronkelijk uitgebracht op 12 februari 1981, en de avontuurlijke maar toegankelijke muziek katapulteerde de vooruitstrevende Canadese band naar nog grotere hoogten toen het begon te navigeren door de eisen van een nieuw decennium.

De zeven nummers van het album vermengden vakkundig de intrinsieke bekwaamheid van Rush om zijn progressieve wortels te kanaliseren in radiovriendelijke arrangementen, een sjabloon dat de band tijdens het vorige album, het terecht geprezen Permanent Waves uit de jaren 80, al beheerste.

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures bevat drie cd’s, een Blu-ray Audio-schijf en vijf hoogwaardige zwarte vinyl-lp’s van 180 gram. De set omvat de Abbey Road Mastering Studios 2015 geremasterde editie van het album voor de eerste keer op cd, samen met twee schijven met niet eerder uitgebrachte en onlangs gerestaureerde bonus live content, nieuw gemixt van de originele analoge live multitracks door Rush’ originele producer, Terry Brown, met het complete, onuitgebrachte Toronto-concert van de band vanuit Maple Leaf Gardens in Toronto, Ontario, op 25 maart 1981 (hier aangeduid als Live In YYZ 1981). De vierde bonusschijf is een Blu-ray audioschijf met het kernalbum nieuw gemixt van de originele multitracks in Dolby Atmos (eerst een Rush-catalogus!),

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures-40th Anniversary zal ook verschillende exclusieve items bevatten, waaronder een 44 pagina’s tellend hardcover boek met niet eerder uitgebrachte foto’s en nieuw artwork van de originele albumontwerper Hugh Syme, samen met nieuwe illustraties voor elk nummer; uitgebreide liner notes van Kim Thayil (gitarist, Soundgarden), Les Claypool (bassist/zanger, Primus), Taylor Hawkins (onlangs overleden drummer, Foo Fighters), Bill Kelliher (gitarist, Mastodon) en Neil Sanderson (drummer, Three Days Grace); een Red Barchetta-modelauto gemonteerd op een zwarte baars met een MP40-naambordje; twee Neil Peart signature MP40 drumsticks; twee plectrums met metalen reliëf, elk met de respectievelijke handtekeningen van Geddy Lee en Alex Lifeson erop gegraveerd; een replica van het officiële tourprogramma van Moving Pictures 1981; een emaillen pin met MP40-logo; een 3D lenticulaire Bewegende Beelden in beweging-lithografie; een 18×24-inch Toronto 1981 concertposter; een replica concertkaartje van de Maple Leaf Gardens-show in 1981 en meer.

Ook in de, sympathieker geprijsde fraaie 3-cd-versie veel van de bovengenoemde extra’s, waaronder het complate concert uit 1981.

Bloc Party – Alpha Games

Bloc Party – Alpha Games (Infectious/Mattan)

Silent Alarm is al 17 jaar oud joh, denk je dan. Het heerlijke debuut van de Britse band Bloc Party. Vol met snedige indierock. Och, dat Banquet, wát een goed liedje blijft dat. Tijdloos. Nog altijd een festivalklassieker in de feesttenten.

Bloc Party is in de loop der jaren platen blijven uitbrengen. Met wisselend succes, terwijl zanger Kele Okereke ook met de regelmaat van de klok soloalbums uitbracht. Bovendien met wisselend succes. En telkens werd dan weer gerefereerd aan het grotendeels geweldige Silent Alarm. En dat gaan we ook nu weer doen. Omdat je daar simpelweg niet aan ontkomt. De vraag bleef immers of Bloc Party weer eens zou kunnen tippen aan dat album. En dan is het mooi dat we die vraag na 17 jaar met ja kunnen beantwoorden. Alpha Games komt in de buurt. Jawel.

Het dansbare indierockgeluid van de Britten klinkt zo venijnig als we het zo graag horen. Dat geldt niet voor alle twaalf songs op Alpha Games, maar het is wel vaak raak. Opener Day Drinker raakt zelfs wat aan Banquet, met z’n hooks en opwinding en de bloedvorm waarin zanger/gitarist Okereke, 40 inmiddels,  verkeert.

Natuurlijk mis je de vernietigende drumslagen van Matt Tong, die jaren terug al besloot andere dingen te gaan doen. Hoewel huidig drumster Louise Bartle ook uit het juiste hout gesneden is. Hoor eens hoe ze tekeer gaat in Traps. Waarin oudgediende Russell Lissack ook de kans krijgt te excelleren. Bartle is vocaal ook aanwezig, her en der, op de achtergrond.

Met name de vurige nummers op Alpha Games maken de plaat tot een spannende luistertrip, terwijl de wat meer doordachte, overpeinzende momenten van Okereke het album van diepgang voorzien. Alpha Games betekent dat Bloc Party weer in de topvorm van 2005 verkeert, en dat is een prestatie vanjewelste. Pieter Visscher

Coil – Musick To Play In The Dark 2

Coil – Musick To Play In The Dark 2 (Dais)

De schitterende glans van Coils Musick To Play In The Dark-albums is in de meer dan 20 jaar die voorbij is getrokken sinds de release van de plaat geen moment verbleekt.

Terwijl onlangs het eerste deel opnieuw uit is gekomen, te midden van een gestage stroom van Coil-werken – klassiekers zoals Love’s Secret – is deel twee nu verschenen. Opgepoetst. Een nichealbum dat door die digitale oppoetserij nóg wat sterker binnenkomt. Voor in de nacht. Want Coil maakt muziek die in het donker het best tot z’n recht komt. Dan kruipt het ongrijpbare indiegeluid van Peter Christopherson (ex-Throbbing Gristle) en John Balance het diepst onder je huid. Beiden zijn al jarenlang overleden, maar ze zouden deze geremasterde plaat zonder twijfel hebben toegejuicht, als liefhebbers van de modernste muzikale technieken.

Er is iets sprankelends en heerlijk helders aan het geluid dat we horen op Musick To PlayIin The Dark Vol. 2. Ondanks het sluipende onbehagen, dat in de verte blijft hangen. Dat geluid dat dus zo sterk onder je huid kruipt. Niet te vangen. Vervreemdend. Subversief. Zijn het liedjes? Niet echt. Alhoewel, natuurlijk wel. Geluidsschetsen. De beste, hyperintelligente en veel te vroeg overleden radiodeejay Arjen Grolleman was fan van het eerste uur. Dat zegt genoeg.

Het Britse avant-gardecollectief deed waar het zin in had. Compromisloos. Onderscheidend. Zullen we het geluidsontwerpen noemen? De snerpende sound, hier en daar, de geregeld minimale zang of spraak. Worstelend met de elementen komt Coil tot talloze hoogtepunten. Nog altijd invloedrijk. Zo heeft Nine Inch Nails’ Trent Reznor zich net zo sterk door Depeche Mode laten beïnvloeden als door Coil. Je kunt het stempel industrial drukken op de formatie, maar daarmee doe je de heren tekort. Coil is niet te vangen en nog altijd huiveringwekkend actueel en urgent. Wat is het ruim 12 minuten durende Tiny Golden Books toch een pareltje vanjewelste, met z/n vervormde vocalen, doordenderende synthritme en spervuur aan soundscapes. Verslavend. Schreeuwend om de repeatknop. Licht uit, Coil aan. Pieter Visscher

Thorogoods pen net zo machtig als z’n gitaar

Zoals George Thorogood het zelf ooit zei: “Ik denk dat een goed nummer een goed nummer is, is een goed nummer, weet je?” En wat we hier hebben is een verzameling keiharde, feestelijke, goede liedjes – allemaal geschreven door Mr. Thorogood zelf. Op The Original George Thorogood.

Het toepasselijk genaamde album The Original George Thorogood brengt het beste uit het rock-‘n-roll-hart en het koortsachtige brein van George Thorogood en zijn onstuitbare, oude band, The Destroyers. The Original George Thorogood is uitgebracht op cd, digitaal en in twee lp-configuraties, waaronder zwart vinyl en, voor de ultieme verzamelaar, een translucent orange lp in beperkte oplage.

“Het is gemakkelijk om een ​​nummer te schrijven, moeilijk om een ​​goed nummer te schrijven en nog moeilijker om een ​​geweldig nummer te schrijven”, zegt Thorogood. “Het valt me ​​op dat ik het vermogen heb om behoorlijk goede nummers te schrijven, en dat geeft een echt gevoel van prestatie.” Louis van Gaal zou het gezegd kunnen hebben.

Aan het eind van de jaren ’70 schoten Thorogood’s stoere nummers en met grindhouse slidegitaar enThe Destroyers de hitparade binnen, met twee platina en zes gouden albums op hun naam. In de loop van zijn 20-jarige albumcarrière is Thorogood geprezen als een geïnspireerde vertolker van tijdloze klassiekers van meesters als Bo Diddley, John Lee Hooker en Hank Williams. Maar al die tijd bleef hij zijn eigen songs aanscherpen.

The Original George Thorogood is een viering van Thorogood als liedjessmid. Het album bevat rockradioblockbusters zoals I Drink Alone en Rock and Roll Christmas, evenals Thorogood’s megahit, Bad to the Bone, die dit najaar zijn 40ste verjaardag viert.

Voor Thorogood – momenteel op tournee met The Destroyers op hun veelgeprezen Good To Be Bad: 45 Years Of Rock Tour – en voor zijn miljoenen fans, is The Original George Thorogood een welkome herinnering dat de pen net zo machtig kan zijn als de gitaar. “Je probeert jezelf als songwriter te verspreiden,” zegt George, “en ik heb altijd mijn best gedaan. We spelen veel van deze nummers al heel lang en sommige zijn niet live uitgevoerd Ik hoop dat fans verrast worden door degene die ze nog nooit eerder hebben gehoord.”

Het is allemaal hier. En het is allemaal geweldig goed Thorogood. Of zoals de man het ooit zelf zei: “Ik twijfel er niet aan wie nummer één is. Ik ben altijd nummer één geweest.” Opnieuw horen we Louis…

Calexico – El Mirador

Calexico – El Mirador (City Slang)

Joey Burns en John Convertino van Calexico hebben hun tiende studioalbum afgeleverd. Het is een plaat waar de speelvreugde meer dan ooit vanaf druipt. Daar hebben we juist zoveel behoefte aan.

Een jaar of vier terug interviewde ik de twee naar aanleiding van het toen net verschenen The Thread That Keeps Us en het duo was zeldzaam innemend. Je hoort dat nog steeds terug in de muziek van Calexico; dat innemende. Die sympathieke sound. TYTKU is een stuk donkerder dan de huidige worp songs en dat terwijl díe plaat pre corona verscheen en pre imbeciele oorlog in Oekraïne. Die onvoorspelbaarheid van Convertino en Burns mag er zijn. Net zoals El Mirador (De Kijker) zelf. Het Latijns-Amerikaanse geluid van de band uit Tucson, Arizona, waarin blues en woestijnrock een voorname positie innemen is zwanger van positivisme, zonder in te boeten aan zeggingskracht. Het blijft heerlijk dat opnieuw zowel in het Spaans als in het Engels wordt gezongen.

De Guatamaltese zanger Gaby Morena, de Spaanse rockartiest Jairo Zavala, Sam Beam (Iron & Wine) en dichteres Pieta Brown – ze schreef de tekst van El Paso – helpen een handje op het album, waarop de songkwaliteit hoog is. Met melancholische liedjes, vol hoop en verlangen. Een plaat om smoorverliefd op te worden. En je te laten verleiden tot wat danswerk. Geef je er maar eens aan over. Pieter Visscher

Aldous Harding – Warm Chris

Aldous Harding – Warm Chris (4AD/Beggars)

Aldous Harding speelde al veel vaker met haar stem, maar niet eerder schakelde ze zo mooi en precies tussen sopraan en alt als op haar nieuwe, uitdagende album Warm Chris.

Waardoor je geregeld het gevoel krijgt naar verschillende zangeressen te luisteren. In openingstrack Ennui gebeurt dat ook even. Wie goed luistert, hoort dat op de achtergrond Hopey Parish te horen is. Een beginnend zangeres én de dochter van John Parish. Die we vooral kennen van zijn werk voor en met PJ Harvey, maar die natuurlijk ook furore maakte met zijn solowerk. Daarnaast produceerde Parish platen voor onder meer 16 Horsepower, Bettie Serveert, Tracy Chapman, Eels, Arno, Dry Cleaning en Sparklehorse.

Op Warm Chris laat hij zijn stem her en der horen en bespeelt hij onder andere tamboerijn, keyboard, gitaar, bas en drumt hij een moppie mee op allerhande percussie. Parish heeft de plaat ook geproduceerd, waardoor het geluid af en toe aan dat van PJ Harvey doet denken. In de gevoelige tracks en laat ze nou eens alle dertien gevoelig zijn.

Op een plaat die niet gemakkelijk is. Met teksten die al voor net zo veel verwarring kunnen zorgen. Neem een Tick Tock:

Oh the dirty of it pipped the label
You were chosen man
Holy!
Party people they all want to start at me
All I want is an office is the country

Wie het weet mag het zeggen. Harding is zo ongrijpbaar als wat en doet dingen met haar stem die al net zo intrigerend zijn. In Passion Babe bijvoorbeeld, lijkt het alsof ze haar kunstgebit even heeft uitgedaan, terwijl Harding nog over al haar eigen tanden en kiezen beschikt. Het is prachtig, evenwel.

En neem een nummer als She’ll Be Coming Round The Mountain, waarin piano, banjo en bugel de hoofdrol pakken. Beeldschoon. En omdat abstractie de boventoon blijft voeren, zowel muzikaal als tekstueel, mogen we weer heerlijk verdwalen in Aldous’ vervreemdende wereld. Warm Chris is prachtig. Pieter Visscher