Author: Pieter Visscher

ABBA, je ontkomt er domweg niet aan

Vraag artiesten in de alternatieve muziek als Aidan Moffat (Arab Strap), Jarvis Cocker en John Grant naar hun liefde voor de muziek van ABBA en ze raken niet uitgesproken. Ze lopen leeg. Aan ABBA ontkom je niet. Wie kent überhaupt iemand die een hekel aan de band heeft?

ABBA, een van de meest succesvolle popgroepen aller tijden, blijft muziekgeschiedenis schrijven, want Agnetha, Björn, Benny en Anni-Frid zijn teruggekeerd naar de top van de wereldwijde hitlijsten met de release van Voyage, hun eerste studioalbum in bijna 40 jaar. Voyage kwam binnen op nummer 1 in albumlijsten in 18 landen en brak wereldwijd meerdere verkoop- en hitparaderecords. Het album behaalde in de eerste week al een wereldwijde verkoop van meer dan 1 miljoen exemplaren en heeft tot nu toe meer dan 250 miljoen gecombineerde streams ontvangen.

Over het vroege succes van Voyage: “We zijn zo blij dat onze fans net zoveel van ons nieuwe album hebben genoten als wij van het maken ervan. We zijn helemaal in de wolken om weer een album bovenaan de hitparade te hebben”, laat de band weten.

Voyage is ABBA’s eerste studioalbum sinds The Visitors, dat op 30 november 1981 werd uitgebracht en de nummer 1 plek bereikte in het VK, Zweden en vijf andere landen. Het komt ook bijna vijf decennia na het debuutalbum van de band, Ring Ring, uitgebracht in 1973.

De komst van Voyage in de wereldwijde hitlijsten zorgde ook voor een toename van het duiken in de ABBA-catalogus, waarbij verschillende albums terugkeerden naar de hitlijsten omdat fans zich opnieuw bezighielden met hun tijdloze catalogus. ABBA, je ontkomt er domweg niet aan.

 

Parquet Courts – Sympathy For Life

Parquet Courts – Sympathy For Life (Rough Trade/Konkurrent)

Het lijkt alsof Parquet Courts een gedeelte van het luchtalarm dat elke eerste maandag van een nieuwe maand ter horen is in Nederland heeft gesampled in het openingsnummer van het zevende album: Sympathy For Life. Dat luchtalarm kan menigeen gestolen worden, waarschijnlijk, terwijl het nu erg efficiënt gebruikt wordt in het melodieuze Walking At A Downtown Pace (geweldige video ook).

Of de titel Sympathy For Life een parodie is op Sympathy For The Devil van The Rolling Stones is onduidelijk, terwijl we het nauwelijks kunnen uitsluiten. Zo sluiten we ook niet uit dat Parquet Courts op Sympathy For Life inspiratie haalde uit het werk van Talking Heads. Invloeden uit de artrock van David Byrne en zijn band zijn hoorbaar, opgeteld bij de funky elementen die voor een extra feestelijke sensatie zorgen op Sympathy For Life. Parquet Courts is duidelijk een band die de coronaperiode heeft benut om tot andere muzikale inzichten te komen. Is zo’n pandemie toch nog ergens goed voor.

De nieuwe kunstzinnige uitspattingen van de band, waardoor ook meer ruimte is gecreëerd voor de nodige elektronica, krijgen ook gestalte in de artisticiteit op zowel de voor- als achterkant van de hoes. Hier is over nagedacht, denk je dan. Hoewel Parquet Courts zich toch al nooit liet verleiden tot obligate bandfoto’s op de cover van een album. Aan één Kiss hebben we genoeg moeten ze hebben gedacht. Hoewel die vier daar wel altijd even de tijd voor namen, qua schmink.

Zo zie je maar dat de stap van Parquet Courts naar Kiss niet eens zo’n heel grote is, terwijl er muzikaal geen raakvlakken zijn. Zeker niet in de huidige vorm van eerstgenoemde, de band uit New York. Die Sympathy For Life heeft laten produceren door Rodaidh McDonald (The XX, Hot Chip) en John Parish (PJ Harvey, Dry Cleaning). Die keus kun je een meesterzet noemen. Zonder dat de band overdreven veel concessies heeft gedaan aan zijn identiteit.

Parquet Courts klinkt aanstekelijker dan ooit tevoren, dat wel. We horen zelfs wat Franz Ferdinand en Primal Scream terug in het geluid. Het levert dansbare, hitgevoelige songs op, zoals Black Widow Spider, Walking At A Downtown Pace en Homo Sapien. Je kunt maar één ding concluderen: Parquet Courts verkeert in bloedvorm. Pieter Visscher 

The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore

The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore (Atlantic/Warner)

Er zijn ongetwijfeld mensen op deze planeet die het droog proberen te houden tijdens een concert van The War On Drugs. Dat geldt niet voor ondergetekende. Die in 2018 in zowel Biddinghuizen als Amsterdam voor de bijl ging. Een emotioneel figuur? À la Louis van Gaal? Zoiets moet dat zijn.

Wat je dan zo raakt in die liedjes van Adam Granduciel en zijn gevolg is met name de meeslependheid van de muziek. Niet eens de teksten. Al zou Granduciel zingen over broodjes beschimmelde kaas, het zinloze worstelen met pandemievragen of waslijnen vol ondergoed; het zou niets uitmaken. Het is de muziek. We mogen juichen. Die eeuwige muziek, die er altijd voor ons is. Een vriend voor het leven. Zou ik in een god geloven, dan zou ik haar Muziek noemen. Zij, die je nooit in de steek laat.

The War On Drugs zetten zich met name op de kaart met de albums Lost In The Dream (2014) en A Deeper Understanding (2017). Denk aan instant hits als Red Eyes, en, nog wat imposanter, Under The Pressure. Songs die je meteen bij de kladden namen. Om nooit meer los te laten. Songs voor de eeuwigheid. Vrienden voor altijd. Betrouwbaar, door dik en dun. Altijd voor je klaar. Onovertroffen liefde.

Nummers met die hitgevoeligheid zijn niet eens te vinden op het tien tracks tellende I Don’t Live Here Anymore, terwijl er geenszins aan muzikale schoonheid wordt ingeboet op deze vijfde worp van de band uit metropool
Philadelphia. Want Granduciel laat zijn gitaar als vanouds zingen. Die hand op je schouder. Ja, dat schuurt tegen pathetiek aan. Eroverheen? Het voelt nou eenmaal zo.

Het knappe aan I Don’t Live Here Anymore is dat de opwinding wederom in de verstilling wordt gevangen. De beroering in de van de nodige elektronica en ontregelende saxofoon voorziene uptempotrack Victim mag er zijn – dansen is altíjd lekker – maar je echt vastklampen doe je het liefst aan meanderende songs als Living Proof, het ronduit monumentale, door soundscapes gedragen I Don’t Wanna Wait en I Don’t Live Here Anymore, wanneer Granduciel vocaal wordt ondersteund door Jess Wolfe en Holly Laessig van de New Yorkse indiepopformatie Lucius.

In tijden waarin we worstelen met een pandemie, die net zo ongrijpbaar als ellendig is, is het heerlijk dat we, oh lief en begrijpend escapisme, onszelf ongestoord mogen blijven verliezen in muziek die net zo troostend als opbeurend kan zijn. Het is tien keer raak op I Don’t Live Here Anymore, dat zonder twijfel nog een gooi doet naar de titel album van het jaar. “Is life just dying in slow motion? I’m getting stronger every day.” Pieter Visscher

Frank Carter & the Rattlesnakes – Sticky

Frank Carter & the Rattlesnakes – Sticky (International Death Cult/Mattan)

Frank Carter is een punkrocker met een steevast enthousiasmerend voorkomen. Pure jongen. Om van te houden, met zijn volgetatoeëerde lichaam. Oké, misschien is hij daar een beetje in doorgeslagen. Maar Frank houdt ervan.

Muzikaal wederom geen aanmerkingen op de zanger die op zijn nieuwe plaat als vanouds vergezeld wordt door begeleidingsband The Rattlesnakes en er wordt bovendien het nodige gefeatured door allerhande collega’s. Wel zo gezellig.

Zo is de extravagante Lynks tweemaal van de partij. Zijn (of haar) stem doet wat denken aan die van hiphopper Dizzee Rascal. Hij/zij zorgt voor wat verstrooiing in de punkrockstamper Bang Bang. Aanstekelijk nummer, dat het zonder twijfel goed gaat doen op de festivalweides. Op die van Pinkpop 2022 bijvoorbeeld. Enkele jaren terug was Carter nog dé sensatie op Rock Werchter 2017. Beste act van het weekeinde.

Lynks doet ook mee op Go Get A Tattoo, dat klinkt alsof je het al duizend keer hebt gehoord, maar je weet alleen niet waar. Opnieuw een kraker voor het festivalseizoen aankomende zomer. Waar Joe Talbot, zanger van IDLES, ongetwijfeld ook naar verlangt. Hij doet mee met Carter in My Town, dat ook zo aanstekelijk is als wat. Talbot blijft duidelijk de mindere zanger van de twee, terwijl hij wel wat beter schreeuwt. Dat is ook wat waard.

Punk/metalrockster Cassyette doet mee in het agressieve Off With His Head, dat evenals het gros van de songs op het album zo’n tweeënhalve minuut duurt. Lekker fel en lekker kort. Wat in mindere mate geldt voor het afsluitende Original Sin, waarin Primal Scream-zanger Bobby Gillespie zorgt voor ingetogen, maar weergaloze vocale support voor Carter, waardoor de song naar grote hoogtes wordt getild. Met een fenomenale finale. Om in te lijsten. Ook al door die meer dan heerlijke saxofoon van Yasmin Ogilvie. Pieter Visscher

 

Grootste platenbeurs ter wereld weer in Utrecht

Op zaterdag 13 en zondag 14 november vindt in de Jaarbeurs Utrecht de Mega Platen & CD Beurs plaats. Op deze beurs, die voor de 53ste keer wordt gehouden, komen muziekliefhebbers en vinylverzamelaars uit de hele wereld bij elkaar om platen te kopen, boekpresentaties bij te wonen, liveoptredens te zien en exposities te bezoeken. Manuel Decker exposeert zijn uitgebreide verzameling Kuifje en andere striphelden op vinyl. Er zijn plaatprimeurs, de Three Imaginary Boys Popquiz en diverse dj-demonstraties.

Update: coronamaatregelen tijdens de Mega Record & CD Fair ongewijzigd.
Tijdens de persconferentie van 2 november heeft de Nederlandse regering extra maatregelen aangekondigd. Deze maatregelen hebben op de beurs geen invloed omdat Jaarbeurs al zou gaan controleren op coronatoegangsbewijzen. Hierdoor is het dragen van een mondkapje op de beurs niet verplicht, maar het mag natuurlijk wel.

Vinylexpo: Superhelden op vinyl
De Franse collectioneur Manuel Decker verzamelt al zijn hele leven lang vinylplaten. Hij heeft diverse boeken uitgegeven waarin thematische lp hoezen staan afgebeeld. Zo heeft hij het naslagwerk ’Disques du Bande’ uitgegeven en heeft hij meegewerkt aan het prachtige boek van Jacques Petit ’Cars on Vinyl’: ruim 300 hoezen met een classic car prominent op de cover. Eind vorig jaar publiceerde Manuel het Franse naslagwerk Superheroes & autres creatures.

Voor de expositie op de beurs heeft Manuel zijn Kuifje collectie aangevuld met enige andere striphelden. Denk hierbij aan vinyl LP’s van en met Superman, Batman, Spiderman etc. Ook zijn boek Tintin & Les Vinyles is verkrijgbaar en Manuel Decker is persoonlijk aanwezig voor tekst en uitleg. Dit alles nabij het terras in hal 12.

Presentatie Tim Knol – The Lost & Found Tapes Compilation Album
Met zijn Lost & Found theatertournee trok Tim Knol de afgelopen drie jaar door gans het land. Hij speelde tijdens deze optredens veel eigen werk, maar ook covers van zijn muzikale helden. Thuis begon hij de nummers uit zijn voorstelling – op een oude viersporencasetterecorder – als demo’s op te nemen, dit klonk zo goed dat hij besloot er iets mee te doen. Hij bracht de muziek uit op cassette en cd. Onder de naam The Lost & Found Tapes verschenen er vier edities. Nu is er ook een lp. Een door Tim Knol samengestelde selectie uit de serie is verkrijgbaar op 180 grams vinyl vanaf 12 november en tijdens d beurs.

Een plaat die je meeneemt naar Tim’s thuisstudio. Alle nummers zijn door Tim solo en geheel akoestisch ingespeeld, zoals hij tijdens de Lost & Found theatershows ook te horen was. Op deze compilatie-LP hoor je hoe hij covers speelt van zijn helden John Prine, Bob Dylan, Blaze Foley en Neil Young. Maar ook eigen werk en nieuwe muziek in een uitgeklede versie. Nummers die je hoogstwaarschijnlijk later in vol ornaat op een nieuwe plaat hoort. Maar nu alvast hier. Uniek en exclusief.

Tim zal op beide dagen een set spelen en is aanwezig op de beurs om te signeren.

Uitgeverij Van Gorcum en Uitgeverij Kleine Uil presenteren diverse muziekboeken.
Uitgeverij Van Gorcum en Uitgeverij Kleine Uil presenteren tijdens de beurs 2021 diverse muziekboeken. De auteurs zullen op zaterdag 13 november van 13:00 tot 15:00 uur aanwezig zijn om hun boek te signeren en vragen te beantwoorden.

Dick van Veelen met The Kinks – een oer-Engelse band en The Kinks – Concerten in Nederland
Jan Bouke Hingstman met Status Quo – De kracht van eenvoud
Loek Dekker met The Who – de ultieme rockband
Koert Broersma met Somebody Will Know Someday – Herinneringen aan Cuby & The Blizzards
Hans Waterman met Drumsolo – 35 jaar te laat naar bed
Harry Prenger met Postpunk – Heden en verleden
Egbert Meijers met Tussen Grolloo en Austin – Egbert Meijers, 50 jaar liedjes met hart en ziel
Edwin Hofman met Avonturiers van de Nederpop
Wiebren Rijkeboer presenteert 3 boeken:De psychedelische sixties – 56 Amerikaanse bandjes
Americana outlaws – 50 singer-songwriters uit de seventies
Rootsrock – 53 singer-songwriters in de periode 1980 – 2000 die rocken

DJ Brown Acid (Permanent Records Los Angeles)

Acid is de langlopende, veelgeprezen heavy rockcompilatiereeks samengesteld door Permanent Records’ eigenaar/platenverzamelaar Lance Barresi (aka DJ Brown Acid). Deze heavy head zal zeldzame, privé geperste Amerikaanse hard rock, heavy psych, en proto-metal 45’s draaien uit zijn diepe persoonlijke collectie. Als je houdt van de klanken van Led Zeppelin, Black Sabbath en Jimi Hendrix en geïnteresseerd bent om je geest te laten blazen door platen van meer obscure artiesten die je nog nooit gehoord hebt, kom dan langs!

Johan Kugelberg & Berend Dubbe
Auteur Johan Kugelberg en de Nederlandse muzikant Berend Dubbe (Bettie Serveert, Bauer, Bud Benderbe) zijn al 30 jaar bevriend, sinds Johan Berends band tekende bij het Matador Records label waar hij werkte in de vroege jaren 1990. Sindsdien heeft Berend nummers van Velvet Underground uitgevoerd voor Lou Reed, Mo Tucker en Doug Yule op Velvet Underground tentoonstellingen die Johan in New York en Stockholm heeft georganiseerd, Sun Ra nummers gezongen op Johan’s bruiloft, ze hebben samen een hip hop geschiedenis tentoonstelling in Tokyo georganiseerd, en Johan heeft liner notes en persberichten geschreven voor Berends platen.

Ze zullen het hebben over het verzamelen van platen, en waarom het bijna net zo leuk is als surfen en/of het eten van de perfecte frikandellen. De twee heren zullen het hebben over Johan’s aanstaande boek over dit onderwerp. Platen verzamelen dus, niet surfen en frikandellen, hoewel die onderwerpen ook aan bod zullen komen. Het gesprek wordt gevolgd door een DJ-set waarin Johan en Berend een aantal van de meest fenomenale en/of lachwekkende geluiden zullen laten horen die hun vriendschap hebben gevoed.

Le Guess Who? Festival 2021 tijdens de Mega Record & CD Fair
Dit jaar Utrechts Le Guess Who? Festival vindt plaats in hetzelfde weekend als de Mega Platen & CD Beurs. Le Guess Who? bestaat om mensen samen te brengen door middel van kunst en muziek. Alle informatie is te vinden op: Le Guess Who? Festival

DJ Coco Maria
Een van de meest unieke en compromisloze DJ’s ter wereld: Coco Maria is een selecteur, een curator en een radiopresentator met een onberispelijke smaak. Afkomstig uit Mexico en nu gevestigd in Europa. Ze is gespecialiseerd in Braziliaanse, Zuid-, Centraal-Amerikaanse en Caraibische muziek. Onweerstaanbare jazz, samba, cumbia, en allerlei rariteiten uit zonniger, verre oorden.

Alles gemixt met haar onbedwingbare energie en originele stijl. Coco Maria presenteert haar vlaggenschip ochtendshow en “Club Coco” op Worldwide FM. Ze is ook te vinden met haar originele sounds op festivals wereldwijd zoals Worldwide Sete, Dekmantel, We out Here… ”

DJ Collectief, demo vinyl draaien voor beginners door experts
Nederland is al jaren toonaangevend op het gebied van dansmuziek en in het bijzonder spelen DJ’s wereldwijd een vooruitstrevende rol. Jaarlijks gooien Nederlandse DJ’s hoge ogen bij de verkiezingen van beste DJ van het jaar. Tegenwoordig zijn zij niet meer weg te denken in het huidige muziek landschap, sterker nog zij worden als popsterren gezien. Vroeger nam je muziekles om een instrument te bespelen, nu kan je les nemen om een professional te worden. Er zijn vele vormen en apparaten om te draaien. Zo zijn er tegenwoordig ’digitale’ sets waar je met MP3’s of video’s aan de slag kan. Het vinyl verloor nooit zijn kracht mede door de audio kwaliteit. De laatste jaren is er de zoveelste opmars in het draaien van vinyl, iets wat andere regels met zich meebrengt als het draaien via een computer (de zogenaamde DJ Controllers). Op de beurs is er voor geïnteresseerden en liefhebbers, een ’Vinylized’ podium gecreëerd, waar de ’Art of DJ-ing’ centraal staat en wordt uitgelicht. Verwacht creatieve sets met diverse genres: o.a. Jazz, Reggae, Hiphop, R&B, Soul, Funk, Boogie en Disco. Hier wordt het draaien van muziek op ’moderne’ en ’ouderwetse’ manier gepresenteerd. De top op het gebied van ’Turntablism’ van ons land is aanwezig. Deze gebruiken de draaitafel als muziekinstrument en laten de technische kant van het vak zien (denk o.a. aan Scratching). Deze DJ’s zijn veelal te horen als ondersteuning bij artiesten of spelen mee in bands, orkesten of staan in het theater. Voor de kenner is het een genot om naar te luisteren en indrukwekkend om te zien hoe zij te werk gaan.

Recordplanet heeft een groep professionals uitgenodigd die gedurende beide dagen alle diverse stijlen demonstreren en klaar staan voor eventuele vragen. Dit wordt de plek waar DJ’s en liefhebbers elkaar kunnen ontmoeten en netwerken, net zoals het vroeger ging in de platenwinkels.

EP van The Flingelbunts en single van The Gunners
De platenverzamelaars van de Platenclub Utrecht verzamelen niet alleen grammofoonplaten, ze brengen er zo nu en dan ook eentje uit! Die platen verschijnen altijd in een oplage van 500 op hun eigen PLUT-label en ze bevatten opnames van Nederbeat-groepen uit de jaren zestig die niet eerder zijn uitgebracht. Op de beurs van november 2021 zal in in ieder geval PLUT 013 worden gepresenteerd, een EP van The Flingelbunts. Deze Haagse groep is genoemd naar het nummer The rise and fall of Flingel Bunt van The Shadows. De EP bevat twee Engelstalige en twee Nederlandstalige nummers die in 1967 in de Haagse GTB studio zijn opgenomen: Hey you – Lonely me | De ezeltjes – Omaatje. Het laatste nummer is een cover. De original uit 1964 is van Jerry Bey, de broer van de Zangeres Zonder Naam. The Flingelbunts hebben van deze onvervalste smartlap een heus beat-nummer gemaakt! Als de platenperserij het haalt zal ook PLUT 014 worden gepresenteerd. Dit wordt een plaat met 3 nummers van The Gunners uit Eindhoven: op de a-kant Television en op de b-kant Big pig en de instrumental Marie Grazia. De eerste twee nummers zijn studio-opnames uit 1967, het derde nummer is een live-opname uit 1966. Deze plaat wordt na The Zipps een van de meer psychede-lische uitgaven van de Platenclub Utrecht. De PLUT-platen zijn tijdens de beurs verkrijgbaar in de stand van de Platenclub Utrecht.

Programma Mega Record & CD Fair
PODIUM HAL 12

Zaterdag 13 november

10.00 – 11.00 uur: Opening with DJ Miss Twist
11.00 – 11.30 uur: EP by The Flingelbunts
11.30 – 12.30 uur: Tim Knol – The Lost & Found Tapes Compilation Album
13.00 – 13.30 uur: Interview Johan Kugelberg by Berend Dubbe
13.30 – 14.30 uur: Performance Johan Kugelberg
14.30 – 15.00 uur: Interview by DJ Coco Maria
15.00 – 15-30 uur: Performance – Meet & Greet 2 Brothers on the 4th Floor
16.00 – 17.00 uur: DJ Brown Acid Permanent Records USA
Zondag 14 november

10.00 – 11.00 uur: Opening with DJ Miss Twist
11.00 – 12.00 uur: Tim Knol – The Lost & Found Tapes Compilation Album
12.00 – 13.00 uur: Interview by DJ Coco Maria
13.00 – 14.00 uur: Three Imaginary Boys Pop Quiz
14.00 – 15.30 uur: Interview by DJ Coco Maria
15.30 – 17.00 uur: Closing time with DJ Miss Twist
PODIUM HAL 11

Zaterdag 13 november

11.00 – 12.00 uur: dj J-Daw
12.00 – 12.30 uur: dj Phatcase
12.30 – 13.00 uur: dj PP Groenveld
13.00 – 13.30 uur: dj Mainstreet
13.30 – 14.00 uur: dj Mista Sweet
14.00 – 14.30 uur: dj Setino
14.30 – 15.00 uur: dj Irie
15.00 – 15.30 uur: dj Sueside
15.30 – 16.00 uur: dj DNS
16.00 – 16.30 uur: dj Julienne
16.30 – 17.00 uur: dj Welly
Zondag 14 november

11.00 – 13.00 uur: dj Zwarte Liefde
13.30 – 14.00 uur: dj Danjah
14.00 – 14.30 uur: dj Native
14.30 – 15.00 uur: dj Ser-V
15.00 – 16.00 uur: dj Cold Crush
16.00 – 17.00 uur: dj Sebastian Floris
Mega Record & CD Fair najaar 2021
Zaterdag 13 november van 9.00 uur tot 17.00 uur
Zondag 14 november van 10.00 uur tot 17.00 uur
Jaarbeurs
Jaarbeursplein 6
3521 AL Utrecht

Kaartverkoop: www.recordplanet.nl/platenbeurs

Jubilerend Tattoo You opgepoetst en uitgebreid verschenen

In verband met het 40-jarig jubileum van het album Tattoo You van The Rolling Stones zijn uitgebreide deluxe edities verschenen van de plaat die wereldwijd in veel landen platina werd.

De nieuw geremasterde set bevat niet minder dan negen niet eerder uitgebrachte nummers uit die tijd. De remaster van het 40-jarig jubileum van het originele 11-track album bevat blijvende favorieten als Hang Fire, Waiting On A Friend (met jazzsaxofoongigant Sonny Rollins) en natuurlijk het openingsnummer Start Me Up. De Lost & Found-schijf bevat niet minder dan negen nummers uit de periode van de oorspronkelijke release van het album, nieuw aangevuld en verbeterd met extra zang en gitaar door de band. Hiervan is Living In The Heart Of Love een typische Stones rock-workout met de hele groep in topvorm, compleet met dringende gitaarlicks en fijne pianodetails.

Andere hoogtepunten van Lost & Found zijn een geweldige versie van Shame, Shame, Shame, voor het eerst opgenomen in 1963 door een van de blueshelden van de band, Jimmy Reed; hun lezing van Dobie Grays soulpareltje Drift Away en een fascinerende reggaegetinte versie van Start Me Up.

Still Life: Wembley Stadium 1982 is een niet te missen herinnering aan de show van de band in Londen in juni van dat jaar tijdens de Tattoo You-tour. De machtige set van 26 tracks zit boordevol Stones-megahits, waaronder opener Under My Thumb, Let’s Spend The Night Together, Honky Tonk Women en Brown Sugar.

Tattoo You (40th Anniversary Edition) volgt op de heruitgave van 2020 van het briljante Goats Head Soup uit 1973, die het album terug naar nummer 1 in het VK bracht. Opmerkelijk genoeg was dit de tweede keer dat hun ongeëvenaarde catalogus twee keer een Britse hitparade bestormde, na de luxe-editie in 2010 van Exile On Main St uit 1972.

Bij de eerste release stond Tattoo You, geproduceerd door de Glimmer Twins met producer Chris Kimsey, bovenaan de hitlijsten in de VS (waar het viervoudig platina werd), Canada, Australië en in een groot deel van Europa, met gouden en platina awards over de hele wereld.

I’ll Be Your Mirror: A Tribute to The Velvet Underground and Nico

I’ll Be Your Mirror: A Tribute to The Velvet Underground and Nico (Verve/Virgin)

De zogenaamde tributealbums (eerbetoonplaten) zijn natuurlijk lang niet allemaal even geslaagd. Verre van dat. Het valt ook niet mee om je muzikale helden te eren zonder in een bepaalde kramp te schieten of te geforceerd over te komen. Onwillekeurig gebeurt dat soms.

Geslaagde eerbetoonplaten zijn er absoluut verschenen in het verleden. Denk aan I’m Your Fan: The Songs of Leonard Cohen (met R.E.M. en Nick Cave), A Tribute to Joni Mitchell (met onder anderen Prince, Björk en Annie Lennox) en For The Masses, het eerbetoon aan Depeche Mode, met onder andere Smashing Pumpkins, The Cure, Rammstein en Deftones).

Zo was het wachten op een definitief eerbetoon aan The Velvet Underground and Nico, dat inmiddels ruim 54 jaar oud is. Eerdere hommages aan het debuutalbum van de New Yorkse band kunnen het daglicht eigenlijk nauwelijks verdragen. Gelukkig is alles anders nu en zijn vrijwel alle klappen raak. Te beginnen met openingstrack Sunday Morning, die evenals de rest analoog is aan de songvolgorde op het origineel. Wel zo mooi. En ook mooi dat Michael Stipe weer even ten tonele verschijnt, hetzij virtueel. Stipe staat liever niet meer in de schijnwerpers nadat hij stopte met R.E.M., leeft wat teruggetrokken en nu horen we pas hoe we ‘m missen. Zal het naar meer smaken? Stipe heeft van Sunday Morning een mooiere versie gemaakt dan het origineel. Er zit meer liefde in, meer gevoel, meer passie. Én de zalvende klarinet van Douglas Joel Wieselman, die een overweldigende warmte geeft aan het nummer. Stipes liefde voor de song is zonneklaar. Werkelijk alles klopt en hij solliciteert zonder meer naar het predicaat mooiste cover aller tijden. Ja, dat zijn grote woorden.

Andere hoogtepunten op de plaat zijn de met viool en cello ingekleurde versie van Femme Fatale, door Sharon van Etten. Wat slepender dan het origineel en dat staat de song uitstekend. Terwijl het opeens gejaagd wordt als Kurt Vile zich ontfermt over Run Run Run. Niks voor Vile zou je zeggen, maar hij slaagt moeiteloos. Dat kun je je afvragen bij St. Vincents en Thomas Bartletts interpretatie van All Tomorrow’s Parties. Annie Clarks stem die door de computer is gehaald, waardoor ze klinkt als een buitenaards wezen met ontstoken tandvlees, is de enige miskleun.

Opvallend is de uitvoering van Heroin door Thurston Moore en Bobby Gillespie, dat gek genoeg op een song van Arcade Fire is gaan lijken. Was dat de bedoeling? Zonder meer geslaagd in elk geval. En meer fraais is afkomstig van Courtney Barnett (I’ll Be Your Mirror), Fontaines D.C. (The Black Angel’s Death Song) – wat verandert niet in goud wat de Ieren aanraken? – en Iggy Pop en Matt Sweeney (European Son). Een versie nóg wat gestoorder en chaotischer dan het origineel. Daar lijkt de hysterische vocale inbreng van Pop, die ook gitaar speelt, voor gemaakt. Pieter Visscher

 

Amyl & The Sniffers – Comfort To Me

Amyl & The Sniffers – Comfort To Me (Rough Trade)

Net als in Nederland worden ook in Australië belangrijke muziekprijzen toegewezen aan artiesten die dat hebben afgedwongen. Amyl & The Sniffers flikten het in 2019 om met hun titelloze debuut de ARIA Award voor beste rockalbum in de wacht te slepen. Dat bleef in het buitenland ook niet onopgemerkt en zo speelde de band meteen op Rock Werchter.

Zangeres Amy Taylor is een, hoe zullen we het zeggen, lekker wild wijf. Véél wilder dan haar drie mannelijke bandgenoten. Taylor laat zich graag fotograferen met de tong uit de mond, schaarsgekleed of met een pot bier in haar klauwen. Op het podium, het liefst. Past allemaal prima bij het ruige imago van de band, die ook op album twee volhardt in ongekend energieke twee-akkoordensongs met snoeiharde riffs en teksten waarin we ons zo graag herkennen. In Hertz bijvoorbeeld:

‘Take me to the beach, take me to the country.

Climb in the back seat if you love me.

Hire me a car, I want to go driving.

Climb in the back seat, that’s where you’ll find me.’

De dertien punkrocknummers op Comfort To Me zijn net zo stevig als kort en dat staat de band die zich heeft laten inspireren door onder meer AC/DC, Motörhead en Cosmic Psychos meer dan uitstekend. Don’t Need A Cunt (Like You To Love Me) stopt zelfs al na 1 minuut 31. Een opgefokte punkrocker die schreeuwt om de repeatknop. ‘You think you can fuck with her? Hell no.’ De kans is groot dat Taylor aan zichzelf dacht toen ze het schreef.

Het ronduit óverheerlijke Comfort To Me is tot stand gekomen tijdens de coronaperiode. Je proeft dat de band alle remmen heeft losgegooid en frustraties botviert op instrumenten en Amy Taylor op haar microfoon. Dit is een album waarvan je hartstikke hard gaat rijden op snelwegen. Pas daar dus een beetje mee op. Want je weet zelf: het sterft van de flitspalen. Pieter Visscher 

 

 

Let It Be: kameraadschap en liefde

Het Beatles-album Let It Be is opnieuw gemixt door producer Giles Martin (ja, de zoon van) en engineer Sam Okell. In stereo, 5.1 surround DTS en Dolby Atmos. De nieuwe special edition van het album volgt de alom geprezen geremixte en uitgebreide jubileumedities van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (2017), The Beatles (White Album) (2018) en Abbey Road (2019). Alle nieuwe Let It Be-releases bevatten de nieuwe stereomix van het album, zoals begeleid door de originele reproduced for disc-versie van Phil Spector en rechtstreeks afkomstig van de originele sessie en de acht-track-tapes van het befaamde optreden op het dak. De fysieke en digitale Super Deluxe-collecties bevatten ook 27 niet eerder uitgebrachte sessieopnames, een viertrack Let It Be-ep en de nooit eerder uitgebrachte 14-track Get Back stereo lp-mix samengesteld door ingenieur Glyn Johns in mei 1969.

 

2 januari 1969 begonnen John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr samen het nieuwe jaar op een spelonkachtige soundstage in de Twickenham Film Studios in Londen. The Beatles begonnen aan de repetities voor een project dat bedoeld was om ze terug te brengen naar waar ze ooit thuishoorden: op het podium. 21 dagen lang legden camera’s en bandrecorders bijna elk moment vast: eerst in Twickenham en daarna in de eigen Apple Studio van The Beatles, waar Billy Preston hen op keyboards vergezelde. Samen repeteerden ze gloednieuwe originelen en jamden ze op oudere nummers, allemaal live en onverbloemd vastgelegd.

Op 30 januari dat jaar draaiden de camera’s en recorders terwijl The Beatles, met Preston, hun laatste concert gaven op het kille dak van hun hoofdkwartier in Savile Row Apple Corps, voor een klein gezelschap van familie en vrienden en alle anderen die aanwezig waren. Binnen het door de wind gedragen bereik van hun versterkers. De middagvoorstelling bracht het Londense West End tot stilstand. Een golf van klachten over geluidsoverlast lokte politieagenten naar het dak en stopte het concert na 42 minuten.

Het werk om een ​​album samen te stellen dat Get Back zou gaan heten, werd in april en mei uitgevoerd door Glyn Johns, die voor zijn versie valse starts, geklets tussen nummers, vroege takes in plaats van later, meer gepolijste uitvoeringen en zelfs I’ve Got A Feeling viel uiteen terwijl Lennon uitlegde: ‘Ik heb het opgevoerd om luid te worden.’ The Beatles besloten echter om de overvloedige banden, filmspoelen en foto’s van het project op de plank te houden om hun lp-meesterwerk, Abbey Road, op te nemen en uit te brengen. Op basis van de banden gemaakt in januari 1969, plus enkele sessies die aan die opnames voorafgingen en erop volgden, werd het laatste album van The Beatles, Let It Be, uiteindelijk uitgegeven op 8 mei 1970 (18 mei in de VS) ter begeleiding van de release van de Let It Be-film.

De sessies die leidden tot het Let It Be-album en de film, vertegenwoordigen de enige keer in de carrière van The Beatles dat ze zo uitgebreid werden gedocumenteerd tijdens het maken van muziek in de studio. Meer dan 60 uur aan niet-uitgebrachte filmbeelden, meer dan 150 uur aan niet-uitgebrachte audio-opnamen en honderden niet-gepubliceerde foto’s zijn opnieuw onderzocht en zorgvuldig gerestaureerd voor drie complementaire en definitieve Beatles-releases dit najaar: een feest voor de zintuigen dat de hele archiefschat beslaat . De nieuwe Let It Be Special Edition wordt vergezeld door The Beatles: Get Back, de langverwachte documentaireserie geregisseerd door drievoudig Oscar®-winnende filmmaker Peter Jackson, en een prachtig nieuw hardcoverboek met de titel The Beatles: Get Back.

“Ik had altijd gedacht dat de originele film Let It Be behoorlijk triest was omdat het ging over het uiteenvallen van onze band, maar de nieuwe film toont de kameraadschap en liefde die wij vieren tussen ons hadden”, schrijft Paul McCartney in zijn voorwoord. voor het Let It Be Special Edition-boek. “Het toont ook de geweldige tijden die we samen hadden, en in combinatie met het nieuw geremasterde Let It Be-album, staat het als een krachtige herinnering aan deze tijd. Zo wil ik me The Beatles herinneren.”

Carlos Cippelletti – Hybrid / C

Carlos Cippelletti – Hybrid / C (Outhere Music/Outnote Records)

Pianist Carlos Cippelletti zou je een wonderkind kunnen noemen en voor het gemak doen we dat ook maar even. Dit jaar behaalde hij zijn master in Latin jazz aan Codarts University of the Arts in Rotterdam. De Spanjaard sleepte daarvoor al diverse grote prijzen in de wacht in de jazzwereld.

Hybrid / C betekent het albumdebuut van Cippelletti. Een zowel muzikaal als cultureel fusion-project waarin Afro-Cubaanse muziek en jazz samenkomen. Cippelletti, geboren in Spanje uit een Cubaanse vader en Franse moeder, laat zijn diverse identiteiten op weergaloze wijze samensmelten op een sprankelend album waarop jazz, Cubaanse folklore, neo-soul en zelfs klassieke muziek leiden tot een sprankelende, zalvende mix. Muziek die je doet verlangen naar warme oorden.

Dat de naam Buena Vista Social Club af en toe op komt borrelen is nauwelijks verwonderlijk, gezien die Cubaanse invloeden, terwijl door Cippelletti en zijn band een nog hoger niveau wordt aangetikt.

Hybrid / C  werd opgenomen met een traditioneel Afro-Cubaans jazzsextet (trompet, tenorsax, piano, contrabas, conga’s / batá-drums en drums) en, sterk gedoseerde, additionele elektronica en synthesizers om een synthese tussen traditionele klanken en een stuk moderniteit te creëren. Aangevuld met gastartiesten zoals trompettist Alvaro Artime en Maria José Llergo, die op twee songs de vocalen verzorgt, wordt op Hybrid / C een muzikaliteit tentoongespreid die louter tot gelukzaligheid leidt. De mensheid is eraan toe. Pieter Visscher

Liefhebbers van Carlos Cippelletti luisteren uiteraard ook naar https://pinguinradio.com/player/pinguin-pluche