Author: Pieter Visscher

Moss – HX

Moss – HX (Excelsior Recordings)

De openingsriff van Not Today, de eerste track van Moss’ zesde studioalbum HX, had zo afkomstig kunnen zijn uit een Interpol-song, maar we worden op het verkeerde been gezet. Hoewel postpunk wat meer dan in het verleden lijkt na te galmen op HX is het vooral de alom aanwezige synthesizer die in het oor springt. Moss trekt ons geregeld terug de jaren 80 in.

De rol van keyboardheld Jelte Heringa is een stuk prominenter geworden. Dat terwijl het niveau van de songs nog nooit zo hoog is geweest, want HX is met afstand het mooiste wat de Noord-Hollandse band tot nu toe op plaat heeft gezet. Songschrijver Marien Dorleijn is in de vorm van zijn leven. De geboren Zeeuw, die tegenwoordig in Boskoop woont, verloor in de laatste vijf jaar beide ouders en wie goed luistert, merkt dat dat een onderwerp is dat voorbij komt. “Where do we go when we die? Do we know?” Maar ondanks deze ellende is HX een weliswaar bij vlagen stemmig, maar meestentijds opgewekte plaat geworden. Met enkele instant popklassiekers. Neem het door elektronica gedragen, heerlijk weemoedige Beginning.

Around is ook zo’n nummer dat je wel 50 keer achter elkaar wil horen. We ontdekken wat Depeche Mode uit de vroegste jaren 80 (Speak & Spell), terwijl die sound, bijvoorbeeld, ook weer even opduikt in het eveneens retedansbare The Lighthouse. Het zijn twee van de prijsnummers op HX, dat twaalf songs telt, terwijl er geen sprake is van vullers. Dat maakt het allemaal wat extra knap.

Moss heeft zichzelf min of meer heruitgevonden. Zoals Dorleijn meer dan ooit zijn stem inzet als extra wapen. Hij zong nog nooit zo mooi en divers. Zo zoekt hij iets vaker zijn falset en vindt die ook. Het zorgt voor extra emotie in de wederom bloedmelancholische collectie liedjes. Zo is het gloedvolle HX een plaat waarmee Moss niet alleen in Nederland ijzersterk voor de dag komt, maar ook in het buitenland. Let maar op: Engeland en Amerika zetten de poorten wagenwijd open. Pieter Visscher

 

Rolling Blackouts C.F. – Endless Rooms

Rolling Blackouts C.F. – Endless Rooms (Sub Pop/Ivy League)

Jongens waar je van op aan kunt. Dat zijn die gasten van Rolling Blackouts Coastal Fever: Fran Keaney, Tom Russo, Joe White, Joe Russo en Marcel Tussie. Tegenwoordig drukken ze als naam Rolling Blackouts C.F. op hun albums. Reken maar eens uit wat dat aan inkt bespaart en het bekt als naam misschien ook wel wat lekkerder. Wees eerlijk.

Endless Rooms is de derde plaat van de vijf vrienden uit Australië (Melbourne). Drie van de vijf beschikken over geweldige stemmen. Het verhaal is bekend. Keaney, White en Russo (bas) spelen daarnaast gitaar en schrijven de songs ook nog eens. De gelaagde indierock van Rolling Blackouts C.F. is ouderwets energiek en melodieus en zo is er weinig nieuws onder de zon. Daar zijn we blij mee.

Want op de songsmeden van down under lijkt die hele coronastilstand geen wissel te hebben getrokken. Misschien is er een héél klein beetje tempo uit de songs weggesijpeld, maar meer zal het niet zijn. De opgewektheid, het enthousiasme, de zeggingskracht van de liedjes; alles is bij het oude gebleven. Rolling Blackouts C.F. toont vormbehoud. En hoe.

Neem een verslavend lekker uptempo nummer als Saw You At The Eastern Beach. Zo vol levenslust, speelsheid en tekstuele frivoliteiten. Af en toe een boodschap. Zo horen we de mannen het liefst. Ogenblikkelijk word je er smoorverliefd op.  ‘And the stars are just out of reach. But the petrochemical factory glitters like so many precious stones. Even through the bay windows of the quarter acre homes.’

Met Endless Rooms wordt geen moment ingeboet aan kwaliteit en urgentie en laat Rolling Blackouts C.F. – schijnbaar achteloos – horen waarom ze tot de belangrijkste gitaarbands van de laatste jaren behoren. Champagne! Pieter Visscher

Live At The El Mocambo ronduit legendarisch

Een legendarisch evenement in de ongelooflijke 60-jarige geschiedenis van de Rolling Stones is voor het eerst volledig uitgebracht. Live At The El Mocambo markeert het eerste officiële optreden van de twee beroemde geheime concerten van de groep in de kleine El Mocambo-club (capaciteit 300 personen) in Toronto, maart 1977.

Het album is verkrijgbaar op dubbel-cd, 4 lp zwart vinyl, 4 lp neon vinyl en digitaal. Het bevat de volledige set van de Stones van de show van 5 maart, plus drie bonustracks van het optreden van 4 maart, opnieuw gemixt door Bob Clearmountain. Slechts vier van de optredens vonden hun weg naar het Love You Live-album dat in september 1977 volgde, dat werd gedomineerd door nummers die waren vastgelegd op de tournees van de band in ’75 en ’76, en de volledige set was nog nooit eerder gehoord.

Toen de Stones het podium betreden van de ‘El Mo’, een vaste waarde in de Toronto-muziekscene sinds de jaren 1940, stonden punk en disco beide in volle glorie. Gedurende twee nachten, in een intieme ruimte in een van hun favoriete steden, schreven de Stones historie.

De optredens werden werkelijkheid nadat de El Mocambo werd geïdentificeerd als het potentiële huis voor een geheime boeking. Er werd een radiowedstrijd uitgezet waarbij de prijs bestond uit kaartjes voor de Canadese rockhelden April Wine, ondersteund door een onbekende band genaamd The Cockroaches. Raad eens wie dat bleken te zijn…

 

High Pulp – Pursuit Of Ends

High Pulp – Pursuit Of Ends (ANTI)

Wat krijg je als je muzikanten uit het rockcircuit uit hun comfortzone haalt en ze de jazzwereld in laat wandelen. Dan krijg je een avontuurlijke plaat. Een jazzalbum, absoluut, dat net even anders is en smaakt naar meer.

“We’re a bunch of outsiders who refused to be kept out”, vertelt High Pulp-drummer Bobby Granfelt. “We’ve never had an academic approach to jazz; most of us grew up playing in DIY-bands. So it was the rawness and the energy and the absolute freedom of the music that called to us in the first place.”

De uit rockstad Seattle afkomstige groep muzikanten opereert ook in de bebop, punkrock, shoegaze, hiphop en elektronische muziek en maakt met Pursuit Of Ends een wonderlijke uitstap, die ook nog eens heerlijk uitpakt. Dat begint meteen al met de op drum ‘n bass gestoelde opener Ceremony. Die swingt de pan uit. De hoofdrol wordt gegrepen door saxofonist Jaleel Shaw, terwijl Granfelt nauwelijks onder wil doen voor Buddy Rich. Kun je nagaan.

Pursuit Of Ends leunt vaker op drum ‘n bass. Het levert weelderige, soms wat filmische jazz op, die raakt aan het geluid van Miles Davis, maar net zo zeer aan dat van Aphex Twin en de alternatieve rockband My Bloody Valentine.

High Pulp is gevormd rond zeven kernleden. De gastmuzikanten zijn minstens zo speciaal, zoals eerdergenoemde saxofonist Jaleel Shaw (Roy Haynes, Mingus Big Band), harpiste Brandee Younger (Ravi Coltrane, The Roots), de Grammy-genomineerde trompettist Theo Coker en toetsenist Jacob Mann (Rufus Wainwright, Louis Cole). Het levert al met al een tiental pure, onweerstaanbare tracks op. Een plaat die schreeuwt om meer. Pieter Visscher

Liefhebbers van High Pulp luisteren natuurlijk ook naar https://pinguinradio.com/player/pinguingroove

Emily Wells – Regards To The End

Emily Wells – Regards To The End (Secretly Distribution)

De 80’s-synths van Two Dogs Tethered Inside slepen je linea recta mee de jaren 80 in. In het decennium waarin we zo graag weer eens zouden zijn. Emily Wells (geboren in 1981) neemt ons bij de hand, hoewel maar voor even.

Want het is vooral dat nummer, meer dan de andere tracks op de plaat, dat zo sterk de jaren 80 ademt. Waarin Wells opgroeide. Zij, de klassiek geschoolde muzikante en zangeres. Met haar kenmerkende orkestrale popmuziek, waarin we vlagen van Kate Bush blijven terughoren. Muziek voor een nichepubliek, dat de tijd neemt om muziek te ontdekken, in alsmaar haastiger tijden. De immer voortrazende ratrace waarin we verzeild zijn geraakt met z’n allen.

Heerlijk is het piano-intro van David’s Got A Problem, waarin de New Yorkse een ode brengt aan de in 1992 jong aan aids overleden Amerikaanse kunstschilder David Wojnarowicz, ook bekend als muzikant, filmmaker en fotograaf. Een prachtige, gedragen song met glansrollen voor Evan Runyon (dubbele bas) en Hideaki Aomori (fluit). Wojnarowicz wordt ook in de liner notes genoemd. Waarin ze ook haar luisteraars bedankt: Thank you, the listener. This music breathes through you.

Theatraler en nog wat intrigerender wordt het met Love Saves The Day, zeer rijk georkestreerd met dubbele bas, fluit, klarinet, Franse hoorn (bespeeld door Emily’s vader), cello en piano. Het nummer is wat kenmerkender voor dit elfde album van Wells, dat tot haar fraaiste platen behoort. Waarop ze weer alle regie in eigen hand hield. Alle nummers zijn van haar, de arrangementen, de productie, terwijl ze zich ook nog eens over het opnameproces ontfermde. Een controlefreak, onmiskenbaar.

Wells zingt en bespeelt gitaar, synthesizer, drums, viool, cello, piano en bas op een kleurrijk meesterwerk, dat steeds meer schoonheid vrijgeeft bij elke luisterbeurt. Wars van pretenties, recht naar je hart. Je bent gewaarschuwd. Pieter Visscher

The Kik – Hertaalt Eurovisie

The Kik – Hertaalt Eurovisie (Excelsior Recordings)

The Kik – Hertaalt Eurovisie betekent liedjes van het Eurovisie Songfestival, hertaald door de band uit Rotterdam. In het Nederlands uiteraard, met dat onvervalste Rotterdamse accent gezongen door Dave van Raven. Die ook alle teksten voor zijn rekening nam. Leukste album dat de laatste jaren is verschenen? Een volmondig ja.

Zo krijgt Waterloo van ABBA na 48 (!) jaar de behandeling die het nummer verdient. ‘Verzet heeft geen enkele zin. ‘k Verlies maar het voelt of ik win’, zingt Von Raven. In Binnenkort, dat origineel Making Your Mind Up heet en in 1980 door het Engelse Bucks Fizz op plaat werd gezet, vraagt Von Raven zich af of er binnenkort nog geneukt wordt. Dat wil zeggen: of er nog ge….. wordt. In de song zelf wordt het bewuste woord weggepiept. Vast niet uit preutsheid, maar uit pure humor. De grap en de knipoog domineren dus sowieso op Hertaalt.

In Stilte Na De Storm van Common Linnets wordt muzikaal weinig extra venijn gelegd, terwijl de hertaling ook hier de song naar een hoger niveau tilt. ‘Op de linkerrijbaan. Ik tel de strepen op de weg. Er zit niemand naast me. Waar ik toch iets tegen zeg.’

Een van de hoogtepunten op de plaat is de hertaling van All Kinds Of Everything van Dana (1970), dat Een Avond Met Jou is gedoopt. Maar wie op een fraai liefdesliedje hoopt komt bedrogen uit. Spruitjes met slagroomijs, regen in mei. Hitler, Belastingdienst, steek van een bij. Roggebrood, hongersnood, sterven van de kou. Alles is beter dan een avond met jou. Von Raven in bloedvorm, die ook de plasticsoep, Dotan en Dire Straits niet vergeet.

Amsterdam van Maggie MacNeal (1980) krijgt in de hertaling natuurlijk de titel Rotterdam. Von Raven over de metropool waar hij geboren werd. Een gevoelig, emotioneel geladen liedje. Gevoeliger dan het origineel, en dat is knap. ‘Waar, in welke stad ik ook ben, ik word altijd meteen herkend. Niet aan de bril, maar aan ‘t accent. Rotterdam, Rotterdam, waar ik m’n eerste biertje nam. In Rotterdam, Rotterdam, leggie zo onder de tram.’

The Kik – Hertaalt Eurovisie is een album waarvan we zeldzaam vrolijk worden in tijden die zorgzaam en onvoorspelbaar zijn. Lang leve The Kik! Pieter Visscher

Canadese rocklegendes Rush herdenken klassieker

De Canadese rocklegendes van Rush herdenken het 40-jarig jubileum van het klassieke albumMoving Pictures met uitgebreide heruitgaven. Het achtste studioalbum van Rush werd oorspronkelijk uitgebracht op 12 februari 1981, en de avontuurlijke maar toegankelijke muziek katapulteerde de vooruitstrevende Canadese band naar nog grotere hoogten toen het begon te navigeren door de eisen van een nieuw decennium.

De zeven nummers van het album vermengden vakkundig de intrinsieke bekwaamheid van Rush om zijn progressieve wortels te kanaliseren in radiovriendelijke arrangementen, een sjabloon dat de band tijdens het vorige album, het terecht geprezen Permanent Waves uit de jaren 80, al beheerste.

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures bevat drie cd’s, een Blu-ray Audio-schijf en vijf hoogwaardige zwarte vinyl-lp’s van 180 gram. De set omvat de Abbey Road Mastering Studios 2015 geremasterde editie van het album voor de eerste keer op cd, samen met twee schijven met niet eerder uitgebrachte en onlangs gerestaureerde bonus live content, nieuw gemixt van de originele analoge live multitracks door Rush’ originele producer, Terry Brown, met het complete, onuitgebrachte Toronto-concert van de band vanuit Maple Leaf Gardens in Toronto, Ontario, op 25 maart 1981 (hier aangeduid als Live In YYZ 1981). De vierde bonusschijf is een Blu-ray audioschijf met het kernalbum nieuw gemixt van de originele multitracks in Dolby Atmos (eerst een Rush-catalogus!),

De Super Deluxe Edition van Moving Pictures-40th Anniversary zal ook verschillende exclusieve items bevatten, waaronder een 44 pagina’s tellend hardcover boek met niet eerder uitgebrachte foto’s en nieuw artwork van de originele albumontwerper Hugh Syme, samen met nieuwe illustraties voor elk nummer; uitgebreide liner notes van Kim Thayil (gitarist, Soundgarden), Les Claypool (bassist/zanger, Primus), Taylor Hawkins (onlangs overleden drummer, Foo Fighters), Bill Kelliher (gitarist, Mastodon) en Neil Sanderson (drummer, Three Days Grace); een Red Barchetta-modelauto gemonteerd op een zwarte baars met een MP40-naambordje; twee Neil Peart signature MP40 drumsticks; twee plectrums met metalen reliëf, elk met de respectievelijke handtekeningen van Geddy Lee en Alex Lifeson erop gegraveerd; een replica van het officiële tourprogramma van Moving Pictures 1981; een emaillen pin met MP40-logo; een 3D lenticulaire Bewegende Beelden in beweging-lithografie; een 18×24-inch Toronto 1981 concertposter; een replica concertkaartje van de Maple Leaf Gardens-show in 1981 en meer.

Ook in de, sympathieker geprijsde fraaie 3-cd-versie veel van de bovengenoemde extra’s, waaronder het complate concert uit 1981.

Bloc Party – Alpha Games

Bloc Party – Alpha Games (Infectious/Mattan)

Silent Alarm is al 17 jaar oud joh, denk je dan. Het heerlijke debuut van de Britse band Bloc Party. Vol met snedige indierock. Och, dat Banquet, wát een goed liedje blijft dat. Tijdloos. Nog altijd een festivalklassieker in de feesttenten.

Bloc Party is in de loop der jaren platen blijven uitbrengen. Met wisselend succes, terwijl zanger Kele Okereke ook met de regelmaat van de klok soloalbums uitbracht. Bovendien met wisselend succes. En telkens werd dan weer gerefereerd aan het grotendeels geweldige Silent Alarm. En dat gaan we ook nu weer doen. Omdat je daar simpelweg niet aan ontkomt. De vraag bleef immers of Bloc Party weer eens zou kunnen tippen aan dat album. En dan is het mooi dat we die vraag na 17 jaar met ja kunnen beantwoorden. Alpha Games komt in de buurt. Jawel.

Het dansbare indierockgeluid van de Britten klinkt zo venijnig als we het zo graag horen. Dat geldt niet voor alle twaalf songs op Alpha Games, maar het is wel vaak raak. Opener Day Drinker raakt zelfs wat aan Banquet, met z’n hooks en opwinding en de bloedvorm waarin zanger/gitarist Okereke, 40 inmiddels,  verkeert.

Natuurlijk mis je de vernietigende drumslagen van Matt Tong, die jaren terug al besloot andere dingen te gaan doen. Hoewel huidig drumster Louise Bartle ook uit het juiste hout gesneden is. Hoor eens hoe ze tekeer gaat in Traps. Waarin oudgediende Russell Lissack ook de kans krijgt te excelleren. Bartle is vocaal ook aanwezig, her en der, op de achtergrond.

Met name de vurige nummers op Alpha Games maken de plaat tot een spannende luistertrip, terwijl de wat meer doordachte, overpeinzende momenten van Okereke het album van diepgang voorzien. Alpha Games betekent dat Bloc Party weer in de topvorm van 2005 verkeert, en dat is een prestatie vanjewelste. Pieter Visscher

Coil – Musick To Play In The Dark 2

Coil – Musick To Play In The Dark 2 (Dais)

De schitterende glans van Coils Musick To Play In The Dark-albums is in de meer dan 20 jaar die voorbij is getrokken sinds de release van de plaat geen moment verbleekt.

Terwijl onlangs het eerste deel opnieuw uit is gekomen, te midden van een gestage stroom van Coil-werken – klassiekers zoals Love’s Secret – is deel twee nu verschenen. Opgepoetst. Een nichealbum dat door die digitale oppoetserij nóg wat sterker binnenkomt. Voor in de nacht. Want Coil maakt muziek die in het donker het best tot z’n recht komt. Dan kruipt het ongrijpbare indiegeluid van Peter Christopherson (ex-Throbbing Gristle) en John Balance het diepst onder je huid. Beiden zijn al jarenlang overleden, maar ze zouden deze geremasterde plaat zonder twijfel hebben toegejuicht, als liefhebbers van de modernste muzikale technieken.

Er is iets sprankelends en heerlijk helders aan het geluid dat we horen op Musick To PlayIin The Dark Vol. 2. Ondanks het sluipende onbehagen, dat in de verte blijft hangen. Dat geluid dat dus zo sterk onder je huid kruipt. Niet te vangen. Vervreemdend. Subversief. Zijn het liedjes? Niet echt. Alhoewel, natuurlijk wel. Geluidsschetsen. De beste, hyperintelligente en veel te vroeg overleden radiodeejay Arjen Grolleman was fan van het eerste uur. Dat zegt genoeg.

Het Britse avant-gardecollectief deed waar het zin in had. Compromisloos. Onderscheidend. Zullen we het geluidsontwerpen noemen? De snerpende sound, hier en daar, de geregeld minimale zang of spraak. Worstelend met de elementen komt Coil tot talloze hoogtepunten. Nog altijd invloedrijk. Zo heeft Nine Inch Nails’ Trent Reznor zich net zo sterk door Depeche Mode laten beïnvloeden als door Coil. Je kunt het stempel industrial drukken op de formatie, maar daarmee doe je de heren tekort. Coil is niet te vangen en nog altijd huiveringwekkend actueel en urgent. Wat is het ruim 12 minuten durende Tiny Golden Books toch een pareltje vanjewelste, met z/n vervormde vocalen, doordenderende synthritme en spervuur aan soundscapes. Verslavend. Schreeuwend om de repeatknop. Licht uit, Coil aan. Pieter Visscher

Thorogoods pen net zo machtig als z’n gitaar

Zoals George Thorogood het zelf ooit zei: “Ik denk dat een goed nummer een goed nummer is, is een goed nummer, weet je?” En wat we hier hebben is een verzameling keiharde, feestelijke, goede liedjes – allemaal geschreven door Mr. Thorogood zelf. Op The Original George Thorogood.

Het toepasselijk genaamde album The Original George Thorogood brengt het beste uit het rock-‘n-roll-hart en het koortsachtige brein van George Thorogood en zijn onstuitbare, oude band, The Destroyers. The Original George Thorogood is uitgebracht op cd, digitaal en in twee lp-configuraties, waaronder zwart vinyl en, voor de ultieme verzamelaar, een translucent orange lp in beperkte oplage.

“Het is gemakkelijk om een ​​nummer te schrijven, moeilijk om een ​​goed nummer te schrijven en nog moeilijker om een ​​geweldig nummer te schrijven”, zegt Thorogood. “Het valt me ​​op dat ik het vermogen heb om behoorlijk goede nummers te schrijven, en dat geeft een echt gevoel van prestatie.” Louis van Gaal zou het gezegd kunnen hebben.

Aan het eind van de jaren ’70 schoten Thorogood’s stoere nummers en met grindhouse slidegitaar enThe Destroyers de hitparade binnen, met twee platina en zes gouden albums op hun naam. In de loop van zijn 20-jarige albumcarrière is Thorogood geprezen als een geïnspireerde vertolker van tijdloze klassiekers van meesters als Bo Diddley, John Lee Hooker en Hank Williams. Maar al die tijd bleef hij zijn eigen songs aanscherpen.

The Original George Thorogood is een viering van Thorogood als liedjessmid. Het album bevat rockradioblockbusters zoals I Drink Alone en Rock and Roll Christmas, evenals Thorogood’s megahit, Bad to the Bone, die dit najaar zijn 40ste verjaardag viert.

Voor Thorogood – momenteel op tournee met The Destroyers op hun veelgeprezen Good To Be Bad: 45 Years Of Rock Tour – en voor zijn miljoenen fans, is The Original George Thorogood een welkome herinnering dat de pen net zo machtig kan zijn als de gitaar. “Je probeert jezelf als songwriter te verspreiden,” zegt George, “en ik heb altijd mijn best gedaan. We spelen veel van deze nummers al heel lang en sommige zijn niet live uitgevoerd Ik hoop dat fans verrast worden door degene die ze nog nooit eerder hebben gehoord.”

Het is allemaal hier. En het is allemaal geweldig goed Thorogood. Of zoals de man het ooit zelf zei: “Ik twijfel er niet aan wie nummer één is. Ik ben altijd nummer één geweest.” Opnieuw horen we Louis…