Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

The Aints! – The Church Of Simultaneous Existence (Agitated/Konkurrent)

Wat in het vat zit, verzuurt niet. Zo luidt het adagium. Dat je daar een klein beetje in door kunt slaan bewijst Ed Kuepper, die de nummers die op The Church Of Simultaneous Existence zijn te vinden aan zijn brein liet ontspruiten in de periode tussen 1969 en 1978. Jawel. Nu pas op plaat gezet dus en het klinkt geweldig. Alle 12 goed! Fris en fruitig, want met nieuwe arrangementen opgenomen.

Ed Kuepper, de in het Duitse Bremen geboren Australiër, was tussen 1973 en 1978, actief in punkband The Saints, die hij verliet, om andere muzikale paden te bewandelen en een oeuvre op te bouwen om U tegen te zeggen. The Saints ging verder zonder hem, en sloeg een andere, bluesy weg in. The Aints! (met hoofdletter) is een vilein knipoogje naar die bandnaam.

The Church Of Simultaneous Existence is een album dat zéker nog punk ademt, maar waarin veel meer invloeden te vinden zijn. Zo opent de plaat met het met bigbandelementen sprankelende uptemponummer Red Aces, dat een voorproefje is van alle moois dat nog komen gaat. Zoals gezegd: het is gewoon twaalf keer raak en als er niet bij was verteld dat de songs 40 (!) jaar terug zijn geschreven had daar geen haar naar gekraaid. Goed dat de boel is afgestoft en opgepoetst. Kuepper, 62 inmiddels, klinkt nog net zo vitaal als in zijn jongste jaren.

Van de cd-versie zijn slechts duizend exemplaren geperst en in de hoes is ook een instrumentale versie van het album te vinden. Leer de teksten uit je hoofd, zing hardop mee en word een ander mens. Ja, met The Church Of Simultaneous Existence komen we die donkere dagen voor en na Kerstmis wel door. Pieter Visscher

Kurt Vile – Bottle It In (Matador/Beggars)

Kurt Vile is een jongen die er op jaarbasis nogal wat literflessen shampoo doorheen zal jagen en de Amerikaanse kapperssector heeft ook een slechte aan ‘m. Daarom gaan we het snel over zijn muziek hebben, want die is vaak van hoog niveau. Ook nu weer.

Kenners hoorden dat al toen Vile nog leadgitarist was in The War On Drugs. Inmiddels heeft hij zijn zevende solostudioalbum uit en het is een van de fijnste platen die dit jaar zijn verschenen. Bottle It In betekent zo’n 80 minuten pure onthaasting.

Vile heeft ‘m weer lekker in z’n drie staan en soms zelfs in z’n twee en toch houdt-ie je constant bij de les, spelend met songstructuren. Opgeteld bij zijn ultralaconieke stijl van zingen maakt het een en ander nog wat knapper.

De meanderende melodieën van Vile, mooi aangekleed met diverse gitaren, waaronder banjo (Come Again), drums en additionele elektronica kietelen de trommelvliezen. Met drie songs rond de tien minuten ligt een zekere mate van lethargie op de loer, maar die vorm van onverschilligheid maakt Viles muziek nou juist zo fascinerend.

Dat Tom Petty een held is van Vile wisten we al en ook op Bottle It In is hij schatplichtig aan zijn dit jaar overleden landgenoot. Zeker tijdens de verrukkelijke, vlotste track op het album, opener Loading Zones, lijkt het alsof Petty bij Vile op de bagagedrager zit. Ze hebben voor de wind en Petty hoort dat het goed is. Noise-koningin Kim Gordon is in levenden lijve van de partij en de voormalig Sonic Youth-bassiste zorgt met een onvervalst stukje akoestische distortion dat het ruim tien minuten durende Skinny Mini de apotheose krijgt die het verdient. Pieter Visscher

John Grant – Love Is Magic (Bella Union / PIAS)

Wie hield er geen rekening mee? Allengs werd het idee dan ook steeds sterker en zie: John Grants vierde soloalbum is geheel elektronisch geworden. Nou vooruit, her en der een verdwaalde drum, gitaar of basgitaar. Maar meer ook niet. Dat dat jasje ‘m muzikaal als gegoten zit, wisten we al en dat het sfeervolle muziek kan opleveren bovendien. Love Is Magic is daarnaast muzikaal ook nog eens lekker dwars.

De toon wordt gezet met de knotsgekke opener Metamorphosis die alle kanten opgaat; van springerige elektronica naar een sfeervol, stemmig middenstuk, om in de finale weer net zo recalcitrant te klinken als in het begin van het nummer. Het is Grant ten voeten uit. De Amerikaan doet wat hij wil.

Grant heeft zijn liefde voor bands als Cabaret Voltaire, New Order, Depeche Mode en Kraftwerk nooit onder stoelen of banken gestoken en die invloeden komen op Love Is Magic meer dan ooit naar voren, terwijl er ook onvervalste disco te vinden is, met het opzwepende Preppy Boy.

Grant zou Grant niet zijn om zijn licht niet ook even te laten schijnen op de huidige situatie op onze planeet en geeft Donald Trump ervan langs met Smug Cunt. Toch is het al met al de luchtigheid die wint op Love Is Magic en daarmee is het een vrij vrolijk en zonder meer geëngageerd geheel geworden. Goeie hoesafbeelding ook, toch? Vogelkooi op het geschminkte hoofd en een maagdelijk wit onderbroekje aan. Voor wie dacht dat alleen Fad Gadget (Frank Tovey) rare fratsen had. Met Tovey is meteen nog een muzikale invloed genoemd. Pieter Visscher

LIVEDATA 20/11 TivoliVredenburg, Utrecht 21/11 Trix, Antwerpen (BE)

Jon Savage en Peter Hook naar Jaarbeurs Utrecht

Zaterdag 17 en zondag 18 november vindt in de Jaarbeurs Utrecht de Mega Platen & CD Beurs plaats. Op deze beurs, die voor de 50ste keer wordt gehouden, komen muziekliefhebbers en muzikanten uit de hele wereld bij elkaar om platen te kopen, boekpresentaties bij te wonen, liveoptredens te zien en exposities te bezoeken op het gebied van muziek.

Dit najaar zal de beurs drie grote exposities tonen. De eerste, getiteld Amazing Album Art, is gecureerd door popcultuurexpert Johan Kugelberg (USA). De tweede expo toont het persoonlijk archief van voormalig Joy Division-bassist Peter Hook (UK).

En de derde bestaat uit psychedelische jarenzestigposters (foto) van en met kunstenaar Nigel Waymouth (UK). Er zijn optredens van onder andere Gruppo Sportivo en Bert Heerink (Vandenberg) en diverse boekpresentaties, waaronder een nieuw boek over Zappa, geschreven door Peter Sijnke.

Speciale gasten zijn onder anderen Jon Savage (UK) en Peter Hook (UK). Fanatieke verzamelaars kunnen hun hart ophalen bij de presentatie van een gratis gelimiteerd singletje met Tim Knol en Kevn Kinney.

Liefhebbers van Peter Hook luisteren uiteraard naar Pinguin Classics.

Dan Mangan – More Or Less

Dan Mangan – More Or Less (City Slang/Konkurrent)

Prachtige cover heeft de nieuwe Dan Mangan. Een grote groep meeuwen is op zoek naar voedsel in het zeewater en een viertal zwanen interesseert dat niet zoveel; zij doen hetzelfde. Het is een afbeelding die goed past bij de muziek die Mangan op zijn vijfde langspeler heeft gezet.

Geen idee waarom eigenlijk.

De 35-jarige Canadese singer-songwriter nam een paar jaar vrijaf, nadat hij onafgebroken zes jaar op tournee was. Even de boel de boel, dacht Mangan, terwijl hij wel twee kinderen op de wereld zette. Een nieuw leven ineens en nieuwe verplichtingen, angsten en vrolijkheden. Hij vertelt erover op More Or Less. Het levert enkele stroperige liedjes op, zoals Peaks & Valleys en Just Fear, terwijl dat jasje hem goed past. Mangan mijmert over zijn nieuwe leven. Zo legt hij het zelf uit: “It’s about feeling disconnected from a popular identity and becoming acclimated to a new one. It’s about raising kids in a turbulent world. It’s about unanswerable questions and kindness and friendship and fear.”

De plaat werd uitgesmeerd over enkele jaren en het opnameproces leed daar ook onder, in zekere zin. Dan is het knap dat het geen ratjetoe is geworden. Het is Mangan zoals we ‘m kennen, met liedjes die verhalend zijn en fris geproduceerd. Hij maakte gebruik van de toevalligheid dat Paul McCartney in dezelfde studio zat, toen het fragiele Lay Low werd opgenomen. Een wat dromerige song, met minimale elektronica ondersteund. McCartney hoorde dat het goed was.

Misschien dat Macca inmiddels ook het beste nummer van de plaat tot zich heeft genomen. Het is de vreemde eend in de bijt, want uptempo. Troubled Mind is een gejaagd lied. “Haunted by the melody“, zingt Mangan, terwijl je denkt: hadden er nog maar twee nummers in dit tempo op More Or Less gestaan. Het zouden twee extra kersen op de taart zijn geweest. Pieter Visscher

LIVEDATA 12/11 Rotonde/Botanique, Brussel 15/11 Paradiso Noord (Tuinzaal), Amsterdam

AlascA – Plea For Peace

AlascA – Plea For Peace (King Forward Records)

Er zijn van die Nederlandse bands die over de landsgrenzen bekender zijn dan in Nederland. Birth Of Joy is daar een goed voorbeeld van en ook AlascA heeft die bedenkelijke status. Ik probeer even een quote van Louis van Gaal te verwerken (“Zijn wij nu zo..”) maar kom er niet uit. Ja, dat AlascA, uit Volendam, had de liedjes allang, met de eerste twee albums, Actors & Liars (2012) en Prospero (2015). Heel erg goeie liedjes, hoewel mogelijk net niet catchy genoeg om het grote publiek wakker te schudden.

Daar komt verandering met Plea For Peace, dat geen stijlbreuk is met eerder werk, en bovendien geen knieval voor de commercie inluidt, maar wel songmateriaal bevat waarmee definitief sprongen kunnen worden gemaakt. Ook in Nederland, want de plaat puilt uit van de pakkende uptemposongs, terwijl het kwaliteitsstempel van Frank Bond er andermaal in donkere inkt is opgedrukt.

Bond is het brein achter de band. Hij bedenkt tekst en muziek en zingt. Hij heeft weer folkliedjes geschreven die herinneren aan de muzikale helden van de band, zonder vragen over authenticiteit op te roepen. Natuurlijk doet het titelnummer Plea For Peace wat denken aan To You van I Am Kloot en zou Jim Morrison (jawel) zich niet hebben geschaamd voor The Comedy Of Distance. Daarnaast galmen Tim Buckley en The Beatles na op deze derde worp van de Volendammers. Zonder meer.

Bond neemt op humoristische wijze het wereldleed onder de loep. “There is no denying that we live in remarkably turbulent times“, laat de band weten en daar is geen speld tussen te krijgen.

In Red Herring neemt hij alles en iedereen op de hak. “Poor Mohammed begged us not to steal the show, but then Beyoncé’s shaking hips made him explode. Then Buddha smiled and said ‘They will be back, just like Jesus Christ, myself and Kerouac‘.” Om te vervolgen met “Even dinos think my thoughts are quite antique.” Dat Bond Engelse litaratuur studeerde aan de universiteit legt hem tekstueel in elk geval geen windeieren. Het proza van de Volendammer zit vol smaakvolle kwinkslagen, is heerlijk narratief en niet gespeend van humor.

Game Over is domweg een van de mooiste liedjes die de laatste jaren zijn verschenen wereldwijd, met een refrein om smoorverliefd op te worden. Wie stil kan blijven staan op het verrukkelijk swingende The Ugliest Girl Alive heeft een levensgroot probleem, want wát een hit! Plea For Peace is een album dat alles heeft om AlascA definitief door te laten breken in binnen- en buitenland. Pieter Visscher

LIVEDATA 02/12 Hedon, Zwolle 08/12 P3, Purmerend 22/12 Tivoli, Utrecht 12/01 De Neushoorn, Leeuwarden 13/04 PX, Volendam

Fucked Up – Dose Your Dreams

Fucked Up – Dose Your Dreams (Merge Records/Konkurrent)

Het roept altijd wel wat controverse op, een bandnaam met het woordje fuck erin. Geen kans op al te veel commercieel succes bovendien, omdat het domweg een rol speelt, hoe je het wendt of keert. Het Canadese Fucked Up zit daar ook niet echt op te wachten, want een knipoog naar die commercie is ook op het vijfde studioalbum in geen velden of wegen te bekennen. Niettemin is dubbelaar Dose Your Dreams, met zijn achttien nummers, soms verrekte toegankelijk. Maar meestal niet.

Dat zit vooral opgesloten in het nogal schreeuwerige stemgeluid van de volslanke zanger Damian Abraham, met zijn geestige hipsterbaard. Het komt allemaal wat woest over, terwijl hij zo’n sympathieke blik in de ogen heeft. Abraham kijkt je aan en je weet bijna zeker dat hij iets over zijn cavia gaat vertellen.

Wanneer de wat studentikoze bassiste Sandy Miranda Abrahams stem aanvult met haar zoetgevooisde geluid levert dat de fraaiste contrasten op. Neem een lied als Tell Me What You See, dat hardcore-elementen combineert met de opgewekte sopraan van Miranda. In Torch To Light, als ze haar begeerlijkste fluisterzang laat horen, leidt het helemaal tot grote krachtsverschillen. Kan dat niet een beetje minder bozig, beste Damian, is wat je dan denkt. Vertel nog eens over die cavia.

Dromerig is Fucked Up ook, in How To Die Happy. Sandy Miranda solitair op zang en het had zo op een plaat van M83 kunnen staan. Net zo soepel schakelt de band over naar skapunk, met het voor een stevige pogo geschikte Living In A Simulation. Dan krijgt Miranda even rust.

Het subversieve I Don’t Wanna Live In This World Anymore wordt opgedirkt met een saxofoon en zelfs een jongenskoor in de finale, terwijl Ben Cook dan ook zijn stem laat horen; de gitarist die het geluid van Fucked Up van nog meer kleur voorziet. Volgend jaar komt de band naar Nederland en België. Pieter Visscher

LIVEDATA 26/01 Zappa, Antwerpen 27/01 Melkweg, Amsterdam

Swearin’ – Fall Into The Sun (Merge Records / Konkurrent)

Allison Crutchfield en Kyle Gilbride hadden verkering en zoals dat soms gaat met relaties, was dat ineens over. Tijdens die relatie werden snel achter elkaar (2012 en 2013) twee platen opgenomen, die goed in de smaak vielen bij het indieminnende publiek.

Het leek een jaar of vijf dat de band er door die relatieperikelen de brui aan had gegeven, maar niets blijkt ineens minder waar. Het door drummer Jeff Bolt gecompleteerde Amerikaanse trio Swearin‘ is terug, met een album dat sterker is dan de twee voorgangers. Waar een relatiebreuk al niet goed voor is. Crutchfield en Gilbride delen dan weliswaar de lakens niet meer, ze gaan wel weer door één studiodeur. Soepel en glimlachend. We zien dat graag.

Fall Into The Sun staat vol met hoekige punkrockliedjes, waar we de band van kennen, en er is bovendien weer veel enthousiasme te vinden in de songs. Prettig blijft de wisseling van de leadvocals door Crutchfield en Gilbride, die beiden niet over een overdreven begenadigd stemgeluid beschikken gelukkig, want dat zou veel te veel detoneren met het geluid van de band, dat soms wat dreinerig is, à la Dinosaur Jr. Het gejaagde, opwindende, in feite zelfs fantastische én subiet beklijvende Grow Into A Ghost lijkt een klassieker in wording. Fijn dat de band terug is. Pieter Visscher

LIVEDATUM 05/02 Sugar Factory, Amsterdam

Prince – Piano & A Microphone 1983 (NPG Records / Warner)

Hoor ‘m eens pingelen en experimenteren met zijn stemgeluid. Het is 1983 wanneer Prince thuis achter de piano kruipt en de nodige hersenspinsels opneemt. Hij improviseert erop los. Het zijn flarden van nummers die op Purple Rain (1984) zijn verschenen, zoals Purple Rain zelf – al gaat het slechts om krap anderhalve minuut – en een vroege versie van Strange Relationship, dat pas in 1987 op plaat verschijnt (Sign O’ The Times).

Geregeld is het niet meer dan gepriegel, terwijl je denkt: hé, het is wel Prince waar ik naar luister hè. Dus relevant. Want wat Prince maakt, ís relevant. Daar zijn we het allemaal over eens. Wanneer Messi eens een verkeerde pass aflevert, een strafschop de tribunes injaagt, een panty onder zijn broekje draagt, terwijl het niet eens vriest, is het toch relevant, omdat we het over Messi hebben. Zoiets is het ook met Prince, op dit Piano & A Microphone 1983.

Sluit je ogen tijdens het beluisteren van dit album, doe deuren en ramen potdicht en waan je even op de fluwelen canapé van de man uit Minneapolis. Neem een slok wijn en concentreer je puur op de muziek. Er is verder niets of niemand in de buurt. Alleen jij en het mirakel van Minnesota. 1 meter 58, maar achter die piano nóg veel kleiner. Doe net alsof je bij His Royal Badness in de huiskamer zit. Leg het vinyl op de platenspeler en laat de naald zijn werk doen. Dat is alles wat je hoeft te doen met Piano & A Microphone. Wedden dat het lukt? Dichter bij Prince ben je misschien wel nooit geweest. Pieter Visscher

Mudhoney – Digital Garbage (SubPop / Konkurrent)

“I’m not on social media, so my experience is somewhat limited, but people really seem to find validation in the likes — and then there’s Facebook Live, where people have streamed torture and murder, or, in the case of Philando Castile, getting murdered by a cop”, aldus Mark Arm, zanger van Mudhoney. De Amerikaanse band die al dertig jaar actief is en met Digital Garbage album nummer tien heeft afgeleverd.

Het is een conceptalbum geworden waarop het Amerika van vandaag de dag aan de orde komt. Zo gaat Kill Yourself Live over het idiote verschijnsel dat de verschrikkelijkste beelden in no time viraal gaan via sociale media. Het stuit de band zwaar tegen de borst.
“In the course of writing that song, I thought about how, once you put something out there online, you can’t wipe it away”, duidt Arm het nummer. “It’s always going to be there – even if no one digs it up, it’s still out there floating somewhere.”

Maatschappijkritischer is Mudhoney nog niet voor de dag gekomen en het staat het kwartet prima. Next Mass Extinction gaat over de protesten in Charlottesville in 2017 en Please Mr. Gunman neemt de schietpartij in een Amerikaanse kerk onder de loep.

Mudhoney startte in Seattle, waar Arm niet alleen opgroeide met gelijkgestemde bands als Pearl Jam en Soundgarden om zich heen, maar waar hij het genre waarmee de stad beroemd werd grunge doopte.
Minder getalenteerd dan die vakbroeders is Mudhoney er nog altijd en Digital Garbage is een album dat er mag zijn. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/11 Vera, Groningen