Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Britse dj/producer George Fitzgerald exclusief naar Bitterzoet

De Britse dj/producer George Fitzgerald was al vroeg betrokken de groei van het genre dubstep rond 2005. Lange tijd werkte hij in een Londense platenzaak en begaf hij zich in de elektronische muziekscene, maar in 2010 begon hij met het uitbrengen van zijn eigen platen.

Hij brak definitief door toen Scuba hem in 2010 onder zijn hoede nam bij Hotflush Recordings en zijn track The Let Down in zo’n beetje alle undergroundclubs te horen was. Zijn producties zijn gebaseerd op de rauwe, analoge housesound uit de jaren 90 en zo nu en dan hoor je invloeden terug uit UK Garage. Sindsdien heeft hij zich ontwikkeld tot een gevestigde producer die zichzelf en zijn analoge drumcomputers constant weet uit de dagen. 18 november treedt hij voor het eerst live op in Bitterzoet. Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Pop.

LIVEDATUM 18/11 Bitterzoet, Amsterdam

Bootsy Collins – World Wide Funk

Bootsy Collins – World Wide Funk (Mascot)

Zes jaar moesten we wachten op nieuw werk van Bootsy Collins, een van de grondleggers, en nog steeds belangrijke uitdrager, van de P-Funk. Hoewel de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd is bewijst hij dat de P-Funk niet alleen springlevend is, maar ook moeiteloos de rest een stap voorblijft. Stevig gitaarwerk ligt bovenop ‘s mans eigen pompende bas, die funkt als een bezetene, maar nooit vervaagt tot onnodig gefreak.

Het aantal gasten, van wie de meeste hiphoppers, is enorm, waardoor we Bootsys eigen kenmerkende vocalen wel wat te weinig horen. Terwijl het enige solonummer Heaven Yes, juist bewijst dat hij uitstekend in staat dit zelf te dragen. Chuck D, Doug E Fresh en Big Daddy Kane komen allemaal eer bewijzen aan de man. In het fraaie A Salute To Bernie wordt waardig afscheid genomen van Bernie Worrell, een van de andere P-Funk pioniers, die we zelf ook nog horen. Een ijzersterk album, Bootzilla’s back! Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Melkweg zet fan in spotlight met You Mean So Much To Me

‘s Ochtends, nog voor Melkweg opent, staan ze voor de deur: een horde fans die ‘s avonds de show van hun favoriete band vanaf de eerste rij wil zien. Met hun slaapzak, snoep en blikjes fris nestelen ze zich uren van tevoren op de stoep om een glimp van hun idool op te kunnen vangen, en zeker te zijn van een plekje vooraan het podium.

Zonder fans geen band en geen concertpodium als Melkweg en daarom verdienen fans ook eens een plek in de spotlight, vindt Melkweg Expo-rogrammeur Fleurie Kloostra. Dus wijdt Melkweg Expo een tentoonstelling aan hen. You mean so much to me staat van 17 november tot 30 december in Melkweg Expo. Met projecten van kunstenaar Casper Braat, Annemiek Schout en fotograaf Raymond van Mil. Ook foto’s van prachtig geknutselde fanobjecten, die door bands achtergelaten werden in de Melkweg, krijgen een tweede leven in deze expo.

Toen Melkweg Expo-programmeur Fleurie Kloostra aan de slag ging bij Melkweg raakte ze meteen gefascineerd door fans. Waarom wachten ze ’s ochtends vroeg uren in de regen en kou als je ook brutaal naar voren kunt dringen tijdens het concert? Al gauw kwam ze erachter dat het gaat om samenzijn, gelijkgestemden ontmoeten, je passie en fan zijn delen en erkenning krijgen voor hetgeen je voelt. In de rij breng je de dag door met medefans, die net zoals jij leven voor de band en de muziek. Je maakt deel uit van een groep die een hele dag lang lief en leed deelt voor de gesloten deur van de concertzaal. Fan zijn maakt deel uit van volwassen worden en de rol die een artiest in het leven van een jongvolwassen speelt is groot. Een idool hebben helpt jongeren in de zoektocht naar het ontdekken van zichzelf, hun normen en waarden en wat ze belangrijk vinden. Een artiest geeft jongeren houvast en richting en zorgt ervoor dat ze deel uitmaken van een subcultuur waardoor ze zich niet alleen voelen.

Deze fans nemen allerlei cadeautjes, brieven en fanobjecten mee voor hun idolen. Helaas bereiken deze giften niet altijd de artiesten of zijn deze niet in staat alles mee te nemen en blijven geschenken in de Melkweg achter. Er zit zoveel energie en liefde in deze objecten dat Fleurie het zonde vond ze weg te gooien, dus begon ze de fanobjecten te verzamelen. Hopen stroopwafels, rozen, beren, mooie handgeschreven boeken en indrukwekkende creaties passeerden haar bureau en na verloop van tijd groeide het idee om daarmee een expositie te creëren. You mean so much to me is enerzijds een ode aan fancultuur; aan de horde fans en hun fantastische creaties die ze voor hun idolen ineen knutselen, hun liefde en hun smart. Tevens is het ook een waarschuwing naar jongeren toe. Na een show ligt de Melkweg soms bezaaid met mobiele nummers, bh’s en intieme gegevens die zomaar voor het oprapen liggen. Ook de soms tegen woekerprijzen aangeboden meet & greets maken deel uit van de keerzijde van de medaille. Met deze expo wil Fleurie jongeren aansporen om helemaal fan te zijn maar ook voorzichtig om te springen met wat je deelt en waarin je investeert.

Foto’s van fraaie creaties die fans achterlaten in Melkweg, gefotografeerd door Annabel Miedema, worden aangevuld met projecten van fotograaf Raymond van Mil, kunstenaar Casper Braat en Annemiek Schout. I’ll Never Wash My Hand Again van Annemiek Schout is een ode aan fan fever. Fan zijn was voor haar een manier om meer te leren over haar identiteit en om te gaan met onbekende emoties. Voor dit project fotografeerde ze verschillende fans en hun gelaatsuitdrukkingen. Casper Braat onderzoekt de intrigerende wereld van Justin Bieber, de grootste popster van vandaag. Zijn imago als spontane en getalenteerde artiest wordt door meer dan honderd werknemers, die voor het bedrijf ‘Justin Bieber’ werken, zorgvuldig geconstrueerd, gepland en beschermd. Casper vraagt zich af wat er zou gebeuren als Justin Bieber zijn macht en invloed voor politieke doeleinden zou aanwenden en zichzelf tot koning zou kronen. Het resultaat van zijn research presenteert hij in Melkweg Expo. Fotograaf Raymond van Mil toont beelden van fans die hij vóór en in de Melkweg fotografeerde voor You mean so much to me. Gaston Franssen, professor aan de Universiteit van Amsterdam en onderzoeker Celebrity Studies, neemt de historische inleiding voor zijn rekening.

YOU MEAN SO MUCH TO ME
17 november t/m 30 december
Melkweg Expo, Marnixstraat 409
Open: woensdag t/m zondag, 12:00 – 21:00 uur
Gratis toegang

Opening: donderdag 16 november om 17:30 uur

Weezers Pacific Daydream gemaakt met melodisch vakmanschap

Pacific Daydream, het elfde album van Weezer, is de opvolger van hun Grammy-genomineerde White Album. Het nieuwe album, geproduceerd door Butch Walker, wordt uitgebracht op 27 oktober via Atlantic Records.

Na de release van Weezer (The White Album) begon de band te werken aan een ‘Black Album’, maar de mannen kwamen er tijdens het schrijven achter dat de nummers meer voelden als, zoals ze het zelf beschrijven, het “dagdromen van een strand aan het einde van de wereld”. In plaats van het schrijven een andere richting op te duwen, begonnen ze te schrijven aan een compleet nieuw album: Pacific Daydream. Het album is gemaakt met het melodische vakmanschap waar Weezer zo bekend om staat.

De gelikte single van het album Feels Like Summer kwam al in maart uit en is Weezers grootste radiohit in een decennium. De bijbehorende videoclip bevat animaties van de bandleden.

Peter Hook & The Light zorgen voor heerlijke nostalgie in Paradiso

Live Review: Peter Hook & The Light @ Paradiso, Amsterdam
24 oktober 2017

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Peter Hook heeft altijd wel gezongen. In Joy Division verzorgt hij met name de backingvocals, maar in New Order neemt hij onder andere in Dreams Never End de zang geheel voor zijn rekening. Het is het openingsnummer tijdens het concert van de Brit, met zijn begeleidingsband The Light. Er worden maar liefst 31 songs doorheen gejaagd in een vrijwel uitverkocht Paradiso.

Hook heeft wat ongemakkelijks over zich in zijn rol als blikvanger en dan werkt dat enigszins stramme lichaam natuurlijk ook niet mee. Als bassist van onder meer Joy Division en New Order stond hij altijd in de luwte op het podium, waar respectievelijk Ian Curtis en Bernard Sumner de kastanjes uit het vuur haalden. Hooks stem ligt grofweg in het midden van die twee. Nu is alles anders. Hook is de blikvanger. Hij kan het aan, zonder meer, maar het blijft wennen. Je proeft ‘t.

Peter Hook & The Light spelen nummers van de gelijkgetitelde verzamelalbums Substance, van zowel Joy Division als New Order, naast enkele andere tracks. Een succesformule natuurlijk, want het is een feest der herkenning. Neem zo’n verrukkelijk Blue Monday en wat te denken van True Faith, die in het eerste deel van de set worden gespeeld. Pure magie, al tijdens de eerste tonen van beide nummers. “In a world that’s so demanding!”, zingen zowel Hook als de zaal uit volle borst. Paradiso swingt, in de zaal en op de balkons. Het is een avond die bol staat van heerlijke nostalgie. Waar je, als je om je heen kijkt, mensen intens ziet genieten.

Er zit een opmerkelijk lange break in de show, van dik tien minuten. Die wordt opgevuld met muziek. Het blijkt dan ook een toegift vanjewelste te worden (15 nummers). Allemaal van Joy Division en het is ronduit smullen geblazen. Hook is zichtbaar onder de indruk van alle lof die hem wordt toebedeeld vanuit de zaal. Hij oogt zelfs wat beduusd. Zien we daar wat emotie?

Er wordt door jong en oud wild gepogood op hits als Isolation en het onverwoestbare Transmission. “Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio!”, brult de massa. Dichter bij Ian Curtis kun je niet komen, wanneer je je ogen even sluit en Hooks stem toch wel heel dicht bij die van zijn voormalige bandmaat in de buurt komt. Ruimte voor sentiment is er als Hook Atmosphere aankondigt: “This song is dedicated to Ian Curtis. Bless his soul.”

Peter Hook & The Light sluiten na zo’n tweeënhalf uur af met het onverslijtbare Love Will Tear Us Apart uit 1979, waarna Hook zijn T-shirt het publiek in werpt om zijn lichaam aan het publiek te tonen. Stoerdoenerij, maar dat mag na zo’n voortreffelijke rockshow. Zo te zien is er sprake van een abonnement op de sportschool in Manchester. Alsof Hook wil zeggen: ik ben dan wel 61, maar jullie zijn nog lang niet van me af. Daar is niemand rouwig om.

LIVEDATA 25/10 Maassilo, Rotterdam 26/10 013, Tilburg

Britse singer-songwriter River Matthews naar Paradiso en Statenhal

De Britse singer-songwriter River Matthews komt naar Zwolle en Amsterdam voor een show rondom zijn nieuwe album Human. Het optreden in Zwolle, door Hedon georganiseerd, vindt plaats in de intieme Statenzaal, midden in de historische binnenstad van Zwolle. In het voorprogramma staat de jonge songwriter Ruud Fieten uit Meppel.

Singer-songwriter River Matthews werd door Britt Award-winnaar Rag ‘n’ Bone Man mee op tournee genomen, waarna zijn eigen carrière ook een flinke impuls kreeg. De beroemde producer/muzikant Jamie Scott besloot River Matthews een platencontract aan te bieden en hielp hem met de productie van zijn meest recente album Sunshine.

LIVEDATA 02/11 Paradiso, Amsterdam 03/11 Statenzaal, Zwolle

Eigenzinnige Amerikaanse singer-songwriter Josh Rouse naar Paradiso-Noord

De Amerikaanse singer-songwriter Josh Rouse speelt zondag 22 april in Paradiso-Noord. De kaartverkoop voor deze show start donderdag 27 oktober om 10:00 via www.paradiso.nl.

Josh Rouse heeft een veelzijdig muzikaal oeuvre. In 1998 maakt hij zijn debuut met het bejubelde album Dressed Up Like Nebraska. De echte doorbraak volgde vijf jaar later met het meesterwerk 1972. Een stijlbreuk met eerder werk: waar Josh Rouse eerder voornamelijk als rootsmuzikant bekend staat, kiest hij op 1972 voor radiovriendelijke, klassiek Amerikaanse singer-songwritermuziek. Hiermee had Rouse in 2006 een indiefolkhit te pakken met Quiet Town.

Live speelt de eigenzinnige Rouse liedjes uit zijn gehele genre. Soms speelt hij solo, soms met band en soms in bijzondere samenstelling. Het mooie is dat dat nooit helemaal duidelijk is voordat een tournee begint, maar dat iedereen altijd geroerd van zijn concerten geniet.

De organisatie (Double Vee Concerts) waarschuwt geen kaarten anders dan via de officiële kanalen te kopen, omdat de kans op aanschaf van ongeldige kaarten groot is.

LIVEDATA 22/11 Huis 23 @ AB, Brussel 20/04 N9, Eeklo 22/04 Tolhuistuin (Paradiso-Noord), Amsterdam

Tune-Yards naar Le Guess Who? én nieuwe plaat

Tune-Yards kondigt haar nieuwe album aan, getiteld I Can Feel You Creep Into My Private Life, dat 19 januari verschijnt op 4AD. Tune-Yards-zangeres, multi-instrumentalist en tekstschrijver Merrill Garbus is terug met een nieuwe single getiteld Look At Your Hands.

11 november komt Tune-Yards naar Groningen voor het Rockit Festival en 12 november is Tune-Yards te zien op het Le Guess Who? Festival in Utrecht. I Can Feel You Creep Into My Private Life is de opvolger van het in 2014 verschenen Nikki Nack. Op het nieuwe album is Tune-Yards officieel een duo en zijn de twaalf nieuwe nummers geschreven en geproduceerd door Garbus met haar vaste bassist en producer Nate Brenner, in verschillende studio’s. De muziek is gemixt door Mikaelin ‘Blue’ Bluespruce (Solange, Skepta, Kendrick Lamar) en gemasterd door Dave Kutch (Jay-Z, Chance the Rapper) in Harlem, New York.

Tune-Yards’ Merril Garbus zegt het volgende over I Can Feel You Creep Into My Private Life: “Some of the ’80s throwback production came from wanting the vocals to sound robotic, maybe to counter the sincerity of the lyrics. I started sampling my vocals in an MPC which I’ve wanted to do for years, and there was something that felt really right about my voice being trapped in a machine.”

LIVEDATA 11/11 Rockit Festival, Groningen 12/11 Le Guess Who?, Utrecht

Wolf Parade – Cry Cry Cry

Wolf Parade – Cry Cry Cry (Sub Pop/Konkurrent)

Je herkent Wolf Parade alleen al aan de hoge, wat dramatische stem van Spencer Krug. Draaglijk pathos weliswaar, maar je moet er toch altijd wel weer even doorheen bijten.

Hoe zat het ook alweer? Want Wolf Parade heeft zeven jaar geen nieuwe plaat uitgebracht. Expo 86 verscheen in 2010. Cry Cry Cry is het vierde album van de Canadese indierockformatie, die sinds een jaar of veertien muzikaal actief is. Het album is geproduceerd door John Goodmanson (Death Cab For Cutie, The Posies, Rogue Wave, Nada Surf).

Dat het voor deze plaat even stil heeft gelegen, is niet helemaal waar, omdat de mannen van Wolf Parade – dat zijn er vier – wel actief waren in diverse andere projecten, zoals Moonface, Handsome Furs, Frog Eyes en Blackout Beach. Ze zijn een poosje op sleeptouw genomen door landgenoten Arcade Fire en als je goed luistert, hoor je daar wat sporen van terug. Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zei mijn moeder steevast en ze had het vaak bij het juiste eind.

Cry Cry Cry is een wat dramatische titel, terwijl die toch echt met een korreltje zout kan worden genomen, omdat het vrolijkheid troef is. Krug en zijn kornuiten hebben er elf liedjes hartstikke veel zin in en nummers als Who Are Ya, Baby Blue en You’re Dreaming, met dat lekkere orgelriedeltje, zijn zo aanstekelijk en dansbaar als wat en dat geldt voor meer tracks op Cry Cry Cry. De plaat had dan ook net zo goed Dance Dance Dance kunnen heten. Pieter Visscher

LIVEDATA 15/11 Melkweg, Amsterdam 24/11 Botanique Orangerie, Brussel

Tame Impala komt met collectors edition gouden Currents

17 november brengt Tame Impala een zogenaamde collectors edition uit van hun succesvolle plaat Currents (2015). De box bevat het album op een gelimiteerde persing van rood dubbel vinyl, een 12″ met twee remixes, een 7″ en een flexidisc met drie B-kantjes. Naast een aangepaste versie van het artwork zit er ook een poster in de box en een magazine met foto’s en notities hoe de plaat tot stand is gekomen.

Currents werd geschreven, opgenomen, geproduceerd en gemixt door Kevin Parker in Fremantle, Australië en werd wereldwijd met lof ontvangen. In Nederland kreeg de band een gouden plaat voor Currents.