Author: Pieter Visscher

Peter Hook & The Light zorgen voor heerlijke nostalgie in Paradiso

Live Review: Peter Hook & The Light @ Paradiso, Amsterdam 
24 oktober 2017

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Peter Hook

Peter Hook heeft altijd wel gezongen. In Joy Division verzorgt hij met name de backingvocals, maar in New Order neemt hij onder andere in Dreams Never End de zang geheel voor zijn rekening. Het is het openingsnummer tijdens het concert van de Brit, met zijn begeleidingsband The Light. Er worden maar liefst 31 songs doorheen gejaagd in een vrijwel uitverkocht Paradiso.

Hook heeft wat ongemakkelijks over zich in zijn rol als blikvanger en dan werkt dat enigszins stramme lichaam natuurlijk ook niet mee. Als bassist van onder meer Joy Division en New Order stond hij altijd in de luwte op het podium, waar respectievelijk Ian Curtis en Bernard Sumner de kastanjes uit het vuur haalden. Hooks stem ligt grofweg in het midden van die twee. Nu is alles anders. Hook is de blikvanger. Hij kan het aan, zonder meer, maar het blijft wennen. Je proeft ‘t.

Peter Hook & The Light spelen nummers van de gelijkgetitelde verzamelalbums Substance, van zowel Joy Division als New Order, naast enkele andere tracks. Een succesformule natuurlijk, want het is een feest der herkenning. Neem zo’n verrukkelijk Blue Monday en wat te denken van True Faith, die in het eerste deel van de set worden gespeeld. Pure magie, al tijdens de eerste tonen van beide nummers. “In a world that’s so demanding!”, zingen zowel Hook als de zaal uit volle borst. Paradiso swingt, in de zaal en op de balkons. Het is een avond die bol staat van heerlijke nostalgie. Waar je, als je om je heen kijkt, mensen intens ziet genieten.

Er zit een opmerkelijk lange break in de show, van dik tien minuten. Die wordt opgevuld met muziek. Het blijkt dan ook een toegift vanjewelste te worden (15 nummers). Allemaal van Joy Division en het is ronduit smullen geblazen. Hook is zichtbaar onder de indruk van alle lof die hem wordt toebedeeld vanuit de zaal. Hij oogt zelfs wat beduusd. Zien we daar wat emotie?

Peter Hook

Er wordt door jong en oud wild gepogood op hits als Isolation en het onverwoestbare Transmission. “Dance, dance, dance, dance, dance, to the radio!”, brult de massa. Dichter bij Ian Curtis kun je niet komen, wanneer je je ogen even sluit en Hooks stem toch wel heel dicht bij die van zijn voormalige bandmaat in de buurt komt. Ruimte voor sentiment is er als Hook Atmosphere aankondigt: “This song is dedicated to Ian Curtis. Bless his soul.”

Peter Hook & The Light sluiten na zo’n tweeënhalf uur af met het onverslijtbare Love Will Tear Us Apart uit 1979, waarna Hook zijn T-shirt het publiek in werpt om zijn lichaam aan het publiek te tonen. Stoerdoenerij, maar dat mag na zo’n voortreffelijke rockshow. Zo te zien is er sprake van een abonnement op de sportschool in Manchester. Alsof Hook wil zeggen: ik ben dan wel 61, maar jullie zijn nog lang niet van me af. Daar is niemand rouwig om.

LIVEDATA 25/10 Maassilo, Rotterdam 26/10 013, Tilburg

Britse singer-songwriter River Matthews naar Paradiso en Statenhal

De Britse singer-songwriter River Matthews komt naar Zwolle en Amsterdam voor een show rondom zijn nieuwe album Human. Het optreden in Zwolle, door Hedon georganiseerd, vindt plaats in de intieme Statenzaal, midden in de historische binnenstad van Zwolle. In het voorprogramma staat de jonge songwriter Ruud Fieten uit Meppel.

Singer-songwriter River Matthews werd door Britt Award-winnaar Rag ‘n’ Bone Man mee op tournee genomen, waarna zijn eigen carrière ook een flinke impuls kreeg. De beroemde producer/muzikant Jamie Scott besloot River Matthews een platencontract aan te bieden en hielp hem met de productie van zijn meest recente album Sunshine.

LIVEDATA 02/11 Paradiso, Amsterdam 03/11 Statenzaal, Zwolle

Eigenzinnige Amerikaanse singer-songwriter Josh Rouse naar Paradiso-Noord

De Amerikaanse singer-songwriter Josh Rouse speelt zondag 22 april in Paradiso-Noord. De kaartverkoop voor deze show start donderdag 27 oktober om 10:00 via www.paradiso.nl.

Josh Rouse heeft een veelzijdig muzikaal oeuvre. In 1998 maakt hij zijn debuut met het bejubelde album Dressed Up Like Nebraska. De echte doorbraak volgde vijf jaar later met het meesterwerk 1972. Een stijlbreuk met eerder werk: waar Josh Rouse eerder voornamelijk als rootsmuzikant bekend staat, kiest hij op 1972 voor radiovriendelijke, klassiek Amerikaanse singer-songwritermuziek. Hiermee had Rouse in 2006 een indiefolkhit te pakken met Quiet Town.

Live speelt de eigenzinnige Rouse liedjes uit zijn gehele genre. Soms speelt hij solo, soms met band en soms in bijzondere samenstelling. Het mooie is dat dat nooit helemaal duidelijk is voordat een tournee begint, maar dat iedereen altijd geroerd van zijn concerten geniet.

De organisatie (Double Vee Concerts) waarschuwt geen kaarten anders dan via de officiële kanalen te kopen, omdat de kans op aanschaf van ongeldige kaarten groot is.

LIVEDATA 22/11 Huis 23 @ AB, Brussel 20/04 N9, Eeklo 22/04 Tolhuistuin (Paradiso-Noord), Amsterdam

Tune-Yards naar Le Guess Who? én nieuwe plaat

Tune-Yards kondigt haar nieuwe album aan, getiteld I Can Feel You Creep Into My Private Life, dat 19 januari verschijnt op 4AD. Tune-Yards-zangeres, multi-instrumentalist en tekstschrijver Merrill Garbus is terug met een nieuwe single getiteld Look At Your Hands.

11 november komt Tune-Yards naar Groningen voor het Rockit Festival en 12 november is Tune-Yards te zien op het Le Guess Who? Festival in Utrecht. I Can Feel You Creep Into My Private Life is de opvolger van het in 2014 verschenen Nikki Nack. Op het nieuwe album is Tune-Yards officieel een duo en zijn de twaalf nieuwe nummers geschreven en geproduceerd door Garbus met haar vaste bassist en producer Nate Brenner, in verschillende studio’s. De muziek is gemixt door Mikaelin ‘Blue’ Bluespruce (Solange, Skepta, Kendrick Lamar) en gemasterd door Dave Kutch (Jay-Z, Chance the Rapper) in Harlem, New York.

Tune-Yards’ Merril Garbus zegt het volgende over I Can Feel You Creep Into My Private Life: “Some of the ’80s throwback production came from wanting the vocals to sound robotic, maybe to counter the sincerity of the lyrics. I started sampling my vocals in an MPC which I’ve wanted to do for years, and there was something that felt really right about my voice being trapped in a machine.”

LIVEDATA 11/11 Rockit Festival, Groningen 12/11 Le Guess Who?, Utrecht

Wolf Parade – Cry Cry Cry

wolf paradeWolf Parade – Cry Cry Cry (Sub Pop/Konkurrent)

Je herkent Wolf Parade alleen al aan de hoge, wat dramatische stem van Spencer Krug. Draaglijk pathos weliswaar, maar je moet er toch altijd wel weer even doorheen bijten.

Hoe zat het ook alweer? Want Wolf Parade heeft zeven jaar geen nieuwe plaat uitgebracht. Expo 86 verscheen in 2010. Cry Cry Cry is het vierde album van de Canadese indierockformatie, die sinds een jaar of veertien muzikaal actief is. Het album is geproduceerd door John Goodmanson (Death Cab For Cutie, The Posies, Rogue Wave, Nada Surf).

Dat het voor deze plaat even stil heeft gelegen, is niet helemaal waar, omdat de mannen van Wolf Parade – dat zijn er vier – wel actief waren in diverse andere projecten, zoals Moonface, Handsome Furs, Frog Eyes en Blackout Beach. Ze zijn een poosje op sleeptouw genomen door landgenoten Arcade Fire en als je goed luistert, hoor je daar wat sporen van terug. Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zei mijn moeder steevast en ze had het vaak bij het juiste eind.

Cry Cry Cry is een wat dramatische titel, terwijl die toch echt met een korreltje zout kan worden genomen, omdat het vrolijkheid troef is. Krug en zijn kornuiten hebben er elf liedjes hartstikke veel zin in en nummers als Who Are Ya, Baby Blue en You’re Dreaming, met dat lekkere orgelriedeltje, zijn zo aanstekelijk en dansbaar als wat en dat geldt voor meer tracks op Cry Cry Cry. De plaat had dan ook net zo goed Dance Dance Dance kunnen heten. Pieter Visscher 

LIVEDATA 15/11 Melkweg, Amsterdam 24/11 Botanique Orangerie, Brussel

Tame Impala komt met collectors edition gouden Currents

17 november brengt Tame Impala een zogenaamde collectors edition uit van hun succesvolle plaat Currents (2015). De box bevat het album op een gelimiteerde persing van rood dubbel vinyl, een 12″ met twee remixes, een 7″ en een flexidisc met drie B-kantjes. Naast een aangepaste versie van het artwork zit er ook een poster in de box en een magazine met foto’s en notities hoe de plaat tot stand is gekomen.

Currents werd geschreven, opgenomen, geproduceerd en gemixt door Kevin Parker in Fremantle, Australië en werd wereldwijd met lof ontvangen. In Nederland kreeg de band een gouden plaat voor Currents.

Jim White met Waffles, Triangles & Jesus naar Paradiso

Jim White is een bezige bij. Niet alleen brengt hij immer goed ontvangen soloalbums uit, hij produceert ook platen voor anderen, maakt documentaires (de must-see Searching For The Wrong-Eyed Jesus), maakt visuele kunst die tentoongesteld wordt in zowel Amerika als Europa en schrijft ook nog eens fictie. Zijn zesde album, het bizar getitelde Waffles, Triangles & Jesus, is een met je brein spelende joyride met vele sonische invloeden en met medewerking van ervaren rootsmusici uit zijn thuisstad Athens, West Coast indie darlings Dead Rock West en rock-‘n-roll maverick Holly Golightly.

LIVEDATA 28/11 Kloveniersdoelen, Middelburg 29/11 Het Ravelijn, Heusden
03/12 TivoliVredenburg, Utrecht 04/12 Paradiso, Amsterdam 06/12 Luxor, Arnhem 09/12 Muziekpodium, Bakkeveen

The White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights

the_white_buffaloThe White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights (Earache Records)

Het leuke aan muziek is, dat het blijft verrassen. Dat dit niet altijd geldt voor bekende bands is jammer, maar gelukkig valt er nog voldoende te ontdekken. Neem The White Buffalo, waarachter singer-songwriter Jake Smith schuilgaat. We hadden nog nooit van de beste man, noch van zijn project The White Buffalo gehoord en werden aangenaam verrast.

Wie Smith hoort aftellen met een zuidelijke intonatie aan het begin van openingsnummer Hide And Seek zou snel tot de slotsom kunnen komen dat het country betreft, maar de mix van (alt-)country, blues, jazz, soul en rock die volgt reduceert die conclusie snel tot ‘voorbarig’.
Met Avalon en The Heart And Soul Of The Night neigt The White Buffalo naar Bruce Springsteen, hoewel zijn stem hint naar Michael Stipe van REM. Dat Smith een begenadigd verhalenverteller is, maakt echter dat Darkest Darks, Lightest Lights geen slap aftreksel is van deze grootheden. Het met een jazzy intro opgeleukte intro van Robbery valt nauwelijks onder de noemer americana, maar doet veel meer denken aan een narratief hoogstandje van Nick Cave.

Darkest Darks, Lightests Light staat vol met dat soort hoogstandjes, voor verschillende gelegenheden en stemmingen. Zo zijn er de akoestische ballad The Observatory, country twang op Border Town/Bury Me In Baja en het bluesy Nightstalker Blues. Stuk voor stuk nummers om naar toe te skippen, al is Darkest Darks, Lightest Lights eigenlijk het best van begin tot eind natuurlijk. Tekst Muzine | Theo Stepper

 

Ezra Furman met nieuwe plaat exclusief naar Bitterzoet

De Amerikaanse singer-songwriter Ezra Furman speelt dinsdag 13 februari een exclusieve show in de Bitterzoet in Amsterdam. Vier dagen voor de show verschijnt Furmans nieuwe album, Transangelic Exodus op het gerenommeerde label Bella Union.

Ezra Furman maakte zijn debuut in 2006 met zijn band Ezra Furman & The Harpoons. Sinds 2012 staat Furman solo op de planken, ondersteund door een begeleidingsband in wisselende samenstelling. Zijn rauwe indierock met aanstekelijke refreinen is de afgelopen jaren bejubeld op de podia van onder andere Into The Great Wide Open, Best Kept Secret, Pukkelpop en Coachella.

Het nieuwe album Transangelic Exodus belooft weer een bijzondere plaat te worden voor Ezra Furman. Zelf omschrijft hij het niet zozeer als een standaardalbum, maar bijna als een roman: “(…) a cluster of stories on a theme, a combination of fiction and a half-true memoir. A personal companion for a paranoid road trip. A queer outlaw saga.”

Eerder deze maand kwam Ezra Furman nog in het nieuws met zijn nieuwe video Driving Down To LA. De video is een protest tegen de gewelddadige extreem-rechtse demonstraties in de Verenigde Staten.

De organisatie (Double Vee Concerts) waarschuwt geen kaarten anders dan via de officiële kanalen te kopen omdat de kans op aanschaf van ongeldige kaarten groot is.

LIVEDATUM 13/02 Bitterzoet, Amsterdam