Category: Graadmeter

Greg Dulli – It Falls Apart

Ook al zal er bij het noemen van zijn naam misschien niet direct een lichtje gaan branden. Als je de muziek een beetje hebt gevolgd ben je waarschijnlijk wel bekend met het werk van Greg Dulli. 

Greg Dulli is namelijk al een even bezig. 33 jaar om precies te zijn. Zijn eerste en bekendste band is The Afghan Whigs, tijd en label en soortgenoot van Nirvana. Minder bekend, maar niet minder boeiend is zijn werk als lid van The Twilight Singers. En ook het album dat hij opnam met vriend en collega Mark Lanegan als The Gutter Twins is niet te versmaden. Greg Dulli heeft nog veel meer uitgespookt, maar hier laten we het even bij.

Dat je zijn stem eerder hebt gehoord wil niet zeggen dat je hem herkent op It Falls Apart. Ruim drie decennia rock ‘n’ roll heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Zo te horen is Greg ook nooit gestopt met roken en is whiskey zijn favoriete drankje. De tweede single van het nieuwe solo-album -het wordt zijn vierde- is een grungy semi-ballad met een gospel feel en keyboards i.p.v. gitaren. Veel generatiegenoten doen nog steeds alsof ze twintig zijn. Greg Dulli niet. Hij klinkt ouder en wijzer, maar nog net zo goed als vroeger op It Falls Apart.

Cage The Elephant – Broken Boy (Feat. Iggy Pop)

Heintje Davids was een Nederlandse entertainer die maar geen afscheid kon nemen van haar publiek. Ze heeft haar vertrek uit de showbusiness talloze keren aangekondigd, maar altijd kwam ze weer terug.

Iggy Pop heeft last van wat in de volksmond het Heintje Davids effect is gaan heten. Hij heeft al vaak laten weten het rustiger aan te willen gaan doen, maar hij is nog niet uitgesproken of zijn naam duikt alweer op.

Waarschijnlijk kan Iggy gewoon moeilijk nee zeggen. Tegen Cage The Elephant bijvoorbeeld dat hem vroeg een moppie mee te zingen op de remake van Broken Boy.  Het origineel is het openingsnummer van het vorig jaar verschenen Social Clues album. Voor Iggy was het een leuk klusje en een kans om even te dollen met een stel jonge honden. Vanuit zijn perspectief dan. Cage heeft ook al weer ruim tien jaar op de teller staan. Voor Cage The Elephant is de opgepimpte versie van Broken Boy een mooi uithangbord voor de nieuwe toernee.

Concerten; 1 maart Tivoli, Utrecht. 2 maart 013, Tilburg.

 

Pearl Jam – Dance Of the Clairvoyants

Na bijna 30 jaar en 10 albums gooit Pearl Jam het over een andere boeg. “We’ve opened some new doors creatively and that’s exiting”, zegt bassist Jeff Ament die het druk heeft op de nieuwe track. Vrees niet fans. De grunge koningen zijn nog steeds te herkennen in Dance Of the Clairvoyants, al was het maar omdat de stem van Eddie Vedder er een uit duizenden is.

De eerste single van het eerste nieuwe studioalbum in 7 jaar van Pearl Jam is dus geen opgevoerde rocktrack of doorvoelde aanstekerballad. Maar wat dan wel? Dance Of the Clairvoyants doet -zeker het einde- nog het meest denken aan de hortende en stotende new wave van bands als Talking Heads en Devo. Erg eighties dus.

Het is even wennen, maar na een paar draaibeurten is de stap minder groot dan je eerst dacht. Wat Dance Of the Clairvoyants vooral is, is een zeer interessant begin van het vierde decennium in het bestaan van één van de beste bands ooit. Dat belooft dus wat voor  Pearl Jam album nummer 11, Gigaton dat op 27 maart uitkomt.

Concert: 22 & 23 juli Ziggo Dome, Amsterdam met in het voorprogramma White Reaper.

The Homesick – I Celebrate My Fantasy

The Homesick haalde eind vorig jaar de (inter)nationale pers met het bericht dat de band is getekend door een Amerikaans label. En niet zomaar een label, maar Subpop de platenmaatschappij die het debuutalbum van Nirvana uitbracht en nog steeds een speler van belang is met acts als Father John Misty, Beach House en Rolling Blackouts Coastal Fever.

I Celebrate My Fantasy is de eerste vrucht van de samenwerking tussen de Dokkumer band en het Amerikaanse label. Horen we verschillen? Wat stijl betreft niet zo. The Homesick maakt nog steeds muziek die zich moeilijk in een hokje laat duwen, rusteloze postpunk, die in geval van I Celebrate My Fantasy wel aan de 80’s band XTC doet denken. Verschil is er wel in wat de Amerikanen production values noemen. Op I Celebrate My Fantasy klinkt The Homesick beter dan ooit: helder, fris en edgy. Halverwege is er een solo van een rock vreemd instrument waarin wij een klarinet menen te herkennen, maar het kan ook een hobo zijn. Of een fagot. Vrijdag j.l. volgde het nieuwe, tweede album van Jaap, Erik en Elias, The Big Exercise.

LIVEDATA

28 februari Merleyn, Nijmegen. 5 maart Paradiso, Amsterdam. 6 maart Worm, Rotterdam. 7 maart EKKO, Utrecht.

Algiers – Dispossession

Algiers is enig in zijn soort. Dat weten we natuurlijk al sinds het debuutalbum van de tussen Londen en Atalanta Georgia pendelende band.

Met de single Dispossession worden we nog een extra met de neus op dat feit gedrukt. Wie of wat anders combineert rock en blues en (post)punk en gospel en geëngageerde teksten tot songs van stadionformaat? Inderdaad niemand. Helaas is originaliteit geen voorwaarde voor succes anders zou Algiers wel in De Kuip staan in plaats van in de kleine zaal van Paradiso.

Met zijn langzaam oplopende spanning, new wave galm en de bevlogen zang van Franklin James Fischer, die beschikt over longkracht 10 is Dispossession Algiers op zijn toegankelijkst en om die reden een prima uithangboord voor het ‘There Is No Year’ album, dat onlangs is uitgekomen.

LIVEDATUM 13/02 Paradiso, Amsterdam.

Deerhunter – Timebends

Heb je even? Timebends, de nieuwe single van Deerhunter duurt namelijk bijna 13 minuten! In die tijd ontvouwt zich een nummer dat je het beste kunt omschrijven als Pink Floyd met een Amerikaans accent.

Gezongen wordt er in de eerste en laatste minuten. Daar tussen in wordt er sfeer gecreëerd, regelmatig van tempo gewisseld en krijgen alle muzikanten alle tijd om hun beste beentje voor te zetten. Inclusief de drummer, die het soort solo speelt dat sinds 1977 -het jaar van de punk- niet meer is gehoord. Je hoort collega’s als Foals en Arcade Fire denken, ‘misschien moeten wij ook maar eens alle remmen losgooien en party like it’s 1972!

Deerhunter heeft Timebends op 12 september jongstleden in één keer op de analoge band geslingerd en met wat minimale overdubs release klaar gemaakt. Het nummer is helemaal nieuw en staat dus niet op ‘Why Hasn’t Everything Already Disappeared’, het eerder dit jaar verschenen, achtste album van de band uit Atlanta, Georgia.

Wye Oak – Fortune

Wye Oak was even wereldberoemd dankzij hun hit Civilian. In de tien jaar daarna is het ze nooit meer gelukt om ook maar in de buurt te komen van dat ene succes. Het duo uit Baltimore afschrijven als one hit wonder is echter zeer onverstandig.

Civilian mag dan wel hun bekendste songs zijn. Het is zeker niet hun enige goede nummer en misschien niet eens hun beste. Na een jaar waarin Andy Stack en Jane Wasner elkaar nauwelijks hebben gezien. Jane was op stap met Bon Iver als lid van zijn backingband en Andy heeft zijn eerste soloalbum uitgebracht, hebben ze de draad weer opgepakt en zijn ze begonnen aan wat het zevende Wyes Oak album moet gaan worden. Details zijn er nog niet maar aangezien de band hun tournee voor 2020 al grotendeels heeft geboekt lijken de opnames voorspoedig te verlopen.

Dat blijkt ook uit de nieuwe single. Fortune is Wye Oak ten voeten uit, dromerige indiepop met een folkie inslag en een psychedelische randje. Jane heeft een prachtige stem en Andy weet hoe je een song moet aankleden. Een Greatest Hits album van Wye Oak mag dan vrij kort zijn, hun Best Of kan worden uitgebreid met alweer een ijzersterke track.

Chromatics – Whispers In The Hall

Chromatics heeft zich gespecialiseerd in het omzetten van Amerikaanse stadionrocksongs naar zwoele exercities, die het best kunnen worden genuttigd bij kaarslicht en met een goed glas wijn. Of drie.

De band heeft wel eigen nummers, maar die blijven meestal in de schaduw van hun slaapkamerversies van songs van o.a. Neil Young, Bruce Springsteen en Cindy Lauper.

Op Chromatics album vijf staan ook weer de nodige covers, o.a. van Simon & Garfunkel en van The Jesus & Mary Chain. Ons oor viel echter op een liedje van eigen makelij, Whispers In The Hall. Zoals de meeste Chromatics songs is de begeleiding elektronisch en zingt Ruth Radelet alsof ze net uit bed is. Maar Whispers In The Hall heeft een onderhuidse spanning, die anders is en nieuw. Met zijn onheilspellende synths, repetitieve klokkenspel en verdwaald klinkende zangeres zou Whispers In The Hall prima passen op de soundtrack van Stranger Things. Seizoen drie.

Michael Kiwanuka – Hero

Afgaande op de enthousiaste ontvangst van het nieuwe album van Michael Kiwanuka moet het wel heel raar lopen als dat album niet heel hoog, en misschien wel als eerste eindigt in de jaarlijstjes. De plaat is net op tijd uit, want over een paar weken gaan de bladen alweer de balans opmaken van popjaar 2019.

Kiwanuka heet het derde studioalbum van de Britse zanger met Oegandese wortels. Producer was de gerenommeerde Danger Mouse.

Muziekkrant Oor heeft het over een album dat weg luistert als één lange betoverende trip. De VK omschrijft Kiwanuka als een tintelend album dat helemaal van nu is. Kortom Michael is arrivé. Dat hij dat eigenlijk al was blijkt wel uit het feit dat hij op 26 november in een uitverkochte AFAS Live stond. Dat concert is al maanden geleden geboekt. Goed nieuws dus voor de fans dat Michael zijn repertoire heeft uitgebreid met veertien nieuwe topsongs. Waaronder het nummer dat deze week in de GM is gestemd, Hero.

Orville Peck – Dead Of Night 

Ons veldverkenners kwamen in oktober terug van London Calling laaiend enthousiast over het optreden van Orville Peck. Prima show, toffe muziek! We hadden Peck al wel gespot begin dit jaar, maar geen songs van hem op de playlist gezet.

Peck & co produceren namelijk een nogal ongebruikelijk geluid. Dead Of Night bijvoorbeeld klinkt als Twin Peaks -de tv serie niet de band- meets Roy Orbison. Bijna opera-achtige countryrock dus met zo’n karakteristieke ‘twang’ gitaarsound, die je misschien kent van Chris Isaak of de western soundtracks van Ennio Morricone. Live gaan Peck en de zijnen gekleed in kostuums, die nog het meest aan een SM versie van The Lone Ranger doen denken. Maar live ook valt alles op zijn plaats en als je uiteindelijk berust in de exotische/erotische aanpak hoor je dat Orville Peck zijn stijl tot in de puntjes beheerst, dat hij ongewoon goed kan zingen en dat Dead Of Night een uitstekend nummer is. Beetje gek dat wel, maar in de muziekwereld is gek dus goed.