Category: Graadmeter

Protomartyr – Processed By The Boys

Misantropen worden ze genoemd, de leden van de uit Detroit afkomstige post-punkband Protomartyr. De heren geven inderdaad weinig blijk van een positief mensbeeld, maar wie geeft ze momenteel ongelijk?

Processed By The Boys is nieuw wat betekent dat er een vijfde album in aantocht is van Joe Casey en zijn doemrockband. Processed By The Boys is opgehangen aan een zware rif die vrijwel constant wordt herhaald. Het ritme is bonkig en de zangpartij monotoon, maar gedreven. Mede door Casey’s donkere stem doet het nummer wel aan oude Birthday Party denken.  Aan Nick Cave voordat hij ging croonen. Uniek en apart is de sax die halverwege opduikt. Om de bijbehorende clip te begrijpen is een cursus Braziliaanse populaire cultuur een vereiste.

En waarover zingen zij? Over het einde der tijden. Hoe of wat houden ze in het midden, misschien wel ‘a foreign decease washed up un our shores’. Profetisch? Niet echt. Veel vertrouwen in de toekomst heeft Protomartyr nooit gehad. Deo Volente verschijnt ‘Ultimate Succes Today’ op 27 mei.

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt Brooke haar debuutalbum uit (Everyday Nothin 28/2). Daar mag wel even bij worden stilgestaan. Brooke kan namelijk wel wat. En heeft ook ‘het’, die ondefinieerbare eigenschap waarmee we het kaf van het artistieke koren scheiden.

Songs schrijven en zingen doet Brooke al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, daarna voor familie en vrienden en sinds een jaar of vier voor het eggie. Ze zingt over de leven, haar leven. Brooke begon als folkie, maar kwam er allengs achter dat haar songs gebaat waren bij meer volume. Dus heeft ze haar akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische en een stel gelijkgezinde muzikanten om zich heen verzameld. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om tot achterin de zaal te worden gehoord.

Nieuwe single Control gaat over de onrust in haar hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat donkere randje hoor je ook terug in haar muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

Net als o.a. Sam Fender en Declan McKenna maakt Brooke Bentham deel uit van een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

EOB – Shangri-La

EOB staat voor Ed O’Brien. De goede verstaander etc. Voor wie hier nieuw is. Ed is de gitarist van Radiohead. Als Thom Yorke het hoofd is van Radiohead dan is zeg maar Ed het hart.

Binnenkort verschijnt Ed’s eerste soloalbum. Je kunt je afvragen waarom het zo lang heeft geduurd voordat hij de soloschoenen aantrok. Het antwoord moeten we je schuldig blijven. Ed zet zich in voor diverse goede doelen, doet af en toe een gastoptreden en is mede-eigenaar van een restaurant. Bezig, maar niet echt druk dus.

Omdat Radiohead niet echt  een full time job is, zou je zeggen dat Ed alle tijd heeft om er wat bij te klussen. Het is ook niet zo dat hij in zijn eentje niks kan of te vertellen heeft. Dat wordt wel duidelijk als je het drietal songs hoort verschenen van zijn eerste album onder eigen naam.

Shangri-La is single drie van Earth, zoals het album gaat heten. De eerste twee zijn zogenoemde ambient songs, veel sfeer weinig melodie. Shangri-La is – kort door de bocht- Radiohead met een andere zanger. Ed heeft met het neusje van de internationale rockzalm gewerkt. Producers van het Earth album zijn Flood (U2/New Oder/The Murder Capital e.v.a.) en Catherine Marks (Foals/Killers/The Big Moon e.v.a.). De mix is van Alan Moulder (S.Pumpkins/Interpol/ Beach House). Op de loonlijst staat ook een aantal legendarische Amerikaanse sessiemuzikanten met een jazz achtergrond (Omar Hakim/Nathan East). Ook singer-songwriter Laura Marlin, Portishead gitarist Adrian Utley en Wilco drummer Gllenn Kotech droegen een steentje bij. Uit het Radiohead kamp is alleen bassist Colin Greenwood van de partij. Earth komt uit op 17 april. 

The Districts – Cheap Regrets

Een paar protestsongs maakt nog geen trend. Maar het beginnen er wel opvallend veel te worden. Logisch, want er is ook heel wat om je zorgen om te maken. Van brandende werelddelen en nieuwe enge ziektes tot en met gevaarlijke wereldleiders.

Om het bij ons eigen straatje te houden. Sam Fender, Declan McKenna en Algiers hebben allemaal recentelijk in de Graadmeter gestaan met een maatschappijkritisch nummer. Aan dit rijtje mag ook The Districts worden toegevoegd. De band uit Philadelphia, die recentelijk songs uitbracht over het wapengeweld in de VS (Loving Protector Guy) en naastenliefde in een egocentrische samenleving (Hey Jo) komt nu met een nummer over vervreemding.

Cheap Regrets is een danstrack voor denkers. Zanger-componist Rob Grote wil mensen laten dansen op een song die gaat over hoe ze langs elkaar heen leven. De middelen die de band hanteert om dat doel te bereiken zijn een gruizige discobeat, sexy synths en opzwepende gitaren. Wie na drie minuten nog niet staat te swingen wordt daar alsnog toe gedwongen als de band het energieniveau nog een paar tandjes opschroeft. Dit alles gehuld in een galm die Cheap Regrets een geslaagde (alweer) eighties feel geeft.

Alle genoemde nummers komen op het nieuwe, vierde album van The Dictricts, You Know I’m Not Going Anywhere. Het album is door de band zelf geproduceerd met hulp van Keith Abrams en gemixt door Dave Fridmann (Tame Impala, Flaming Lips, MGMT). Het album kwam 3 maart uit. De show in mei in EKKO moet helaas worden uitgesteld.

Alex The Astronaut – I Think You’re Great

Alex The Astronaut klinkt als de titel van een kinderboek, maar is de artiestennaam van de 25 jarige Alexandra Lynn uit Sydney. Australië dus. Alexandra had het voor het kiezen. Ze is slim, sportief en muzikaal. Ze kon astronaut worden, voetballer of de muziek in gaan.

Haar balvaardigheid leverde haar zelfs een studiebeurs op aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit. Daar heeft ze wis en natuurkunde gestudeerd. Maar de lokroep van de muziek bleek toch te sterk. Iets van haar wetenschappelijke achtergrond sijpelt nog door in de naam van haar label. Dat heeft ze Minkowski Records gedoopt, naar de man die een diagram bedacht waarin de relatie tussen ruimte en tijd zichtbaar is. 

Van zo’n bolleboos als Alex zou je misschien ook ingewikkelde of intellectuele muziek verwachten, maar dat valt reuze mee. De Astronaut schrijft songs met een positieve lading. Een van haar songs werd opgepikt als strijdlied door de Australische pro homohuwelijk beweging. Met nieuwe single I Think Your Great steekt ze een hart onder de riem van iedereen die wel eens moeite heeft het leven bij te benen.

De stijl waarin Alex haar hartelijke boodschappen giet, heeft wel iets weg van de slackerrock van landgenote Courtney Barnett. Na Australië aan haar voeten te hebben gekregen richt Alex The Astronaut nu haar pijlen op Europa en de V.S. I Think You’re Great  is een schot in de roos.

 

Greg Dulli – It Falls Apart

Ook al zal er bij het noemen van zijn naam misschien niet direct een lichtje gaan branden. Als je de muziek een beetje hebt gevolgd ben je waarschijnlijk wel bekend met het werk van Greg Dulli. 

Greg Dulli is namelijk al een even bezig. 33 jaar om precies te zijn. Zijn eerste en bekendste band is The Afghan Whigs, tijd en label en soortgenoot van Nirvana. Minder bekend, maar niet minder boeiend is zijn werk als lid van The Twilight Singers. En ook het album dat hij opnam met vriend en collega Mark Lanegan als The Gutter Twins is niet te versmaden. Greg Dulli heeft nog veel meer uitgespookt, maar hier laten we het even bij.

Dat je zijn stem eerder hebt gehoord wil niet zeggen dat je hem herkent op It Falls Apart. Ruim drie decennia rock ‘n’ roll heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Zo te horen is Greg ook nooit gestopt met roken en is whiskey zijn favoriete drankje. De tweede single van het nieuwe solo-album -het wordt zijn vierde- is een grungy semi-ballad met een gospel feel en keyboards i.p.v. gitaren. Veel generatiegenoten doen nog steeds alsof ze twintig zijn. Greg Dulli niet. Hij klinkt ouder en wijzer, maar nog net zo goed als vroeger op It Falls Apart.

Cage The Elephant – Broken Boy (Feat. Iggy Pop)

Heintje Davids was een Nederlandse entertainer die maar geen afscheid kon nemen van haar publiek. Ze heeft haar vertrek uit de showbusiness talloze keren aangekondigd, maar altijd kwam ze weer terug.

Iggy Pop heeft last van wat in de volksmond het Heintje Davids effect is gaan heten. Hij heeft al vaak laten weten het rustiger aan te willen gaan doen, maar hij is nog niet uitgesproken of zijn naam duikt alweer op.

Waarschijnlijk kan Iggy gewoon moeilijk nee zeggen. Tegen Cage The Elephant bijvoorbeeld dat hem vroeg een moppie mee te zingen op de remake van Broken Boy.  Het origineel is het openingsnummer van het vorig jaar verschenen Social Clues album. Voor Iggy was het een leuk klusje en een kans om even te dollen met een stel jonge honden. Vanuit zijn perspectief dan. Cage heeft ook al weer ruim tien jaar op de teller staan. Voor Cage The Elephant is de opgepimpte versie van Broken Boy een mooi uithangbord voor de nieuwe toernee.

Concerten; 1 maart Tivoli, Utrecht. 2 maart 013, Tilburg.

 

Pearl Jam – Dance Of the Clairvoyants

Na bijna 30 jaar en 10 albums gooit Pearl Jam het over een andere boeg. “We’ve opened some new doors creatively and that’s exiting”, zegt bassist Jeff Ament die het druk heeft op de nieuwe track. Vrees niet fans. De grunge koningen zijn nog steeds te herkennen in Dance Of the Clairvoyants, al was het maar omdat de stem van Eddie Vedder er een uit duizenden is.

De eerste single van het eerste nieuwe studioalbum in 7 jaar van Pearl Jam is dus geen opgevoerde rocktrack of doorvoelde aanstekerballad. Maar wat dan wel? Dance Of the Clairvoyants doet -zeker het einde- nog het meest denken aan de hortende en stotende new wave van bands als Talking Heads en Devo. Erg eighties dus.

Het is even wennen, maar na een paar draaibeurten is de stap minder groot dan je eerst dacht. Wat Dance Of the Clairvoyants vooral is, is een zeer interessant begin van het vierde decennium in het bestaan van één van de beste bands ooit. Dat belooft dus wat voor  Pearl Jam album nummer 11, Gigaton dat op 27 maart uitkomt.

Concert: 22 & 23 juli Ziggo Dome, Amsterdam met in het voorprogramma White Reaper.

The Homesick – I Celebrate My Fantasy

The Homesick haalde eind vorig jaar de (inter)nationale pers met het bericht dat de band is getekend door een Amerikaans label. En niet zomaar een label, maar Subpop de platenmaatschappij die het debuutalbum van Nirvana uitbracht en nog steeds een speler van belang is met acts als Father John Misty, Beach House en Rolling Blackouts Coastal Fever.

I Celebrate My Fantasy is de eerste vrucht van de samenwerking tussen de Dokkumer band en het Amerikaanse label. Horen we verschillen? Wat stijl betreft niet zo. The Homesick maakt nog steeds muziek die zich moeilijk in een hokje laat duwen, rusteloze postpunk, die in geval van I Celebrate My Fantasy wel aan de 80’s band XTC doet denken. Verschil is er wel in wat de Amerikanen production values noemen. Op I Celebrate My Fantasy klinkt The Homesick beter dan ooit: helder, fris en edgy. Halverwege is er een solo van een rock vreemd instrument waarin wij een klarinet menen te herkennen, maar het kan ook een hobo zijn. Of een fagot. Vrijdag j.l. volgde het nieuwe, tweede album van Jaap, Erik en Elias, The Big Exercise.

LIVEDATA

28 februari Merleyn, Nijmegen. 5 maart Paradiso, Amsterdam. 6 maart Worm, Rotterdam. 7 maart EKKO, Utrecht.

Algiers – Dispossession

Algiers is enig in zijn soort. Dat weten we natuurlijk al sinds het debuutalbum van de tussen Londen en Atalanta Georgia pendelende band.

Met de single Dispossession worden we nog een extra met de neus op dat feit gedrukt. Wie of wat anders combineert rock en blues en (post)punk en gospel en geëngageerde teksten tot songs van stadionformaat? Inderdaad niemand. Helaas is originaliteit geen voorwaarde voor succes anders zou Algiers wel in De Kuip staan in plaats van in de kleine zaal van Paradiso.

Met zijn langzaam oplopende spanning, new wave galm en de bevlogen zang van Franklin James Fischer, die beschikt over longkracht 10 is Dispossession Algiers op zijn toegankelijkst en om die reden een prima uithangboord voor het ‘There Is No Year’ album, dat onlangs is uitgekomen.

LIVEDATUM 13/02 Paradiso, Amsterdam.