Category: Graadmeter

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines D.C.? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines D.C. hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines D.C. is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets deden, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis antidepressiva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Ratboys – Black Earth, WI

‘Wel eens gehoord van Tik Tok?’ Je hoort het de platenbaas van Ratboys zeggen toen hij voor het eerst Black Earth, WI hoorde. De Chinese site is momenteel een van de invloedrijkste kanalen als het gaat om het promoten van muziek.

Alleen moet een nummer dan niet langer zijn dan een minuut of twee. De nieuwe single van Ratboys klokt een dikke acht minuten waarvan bijna tweederde in beslag wordt genomen door een gitaarsolo. Alsof het 1973 is in plaats van 2023! Bands die hun kont tegen de krib gooien, daar houden we van.

Toch is Ratboys alles behalve oubollig of ouderwets. De band is zelfs nauwelijks retro. De sound van dit moment, naast post punk is zacht zingende meiden omgeven door stevig rockende gitaren (folk noir) en dat is wat Ratboys serveert met Black Earth, WI.

Ratboy komt uit Chicago zingt over een dorp in de staat Wisconsin en nam het nummer live in één take op in het Paleis van Justitie in Seattle. Amerikaanser kan bijna niet. Beter ook niet op dit moment.

DIRK. – Alarms

DIRK. scoort tweede -1 hit in de Graadmeter!

Eind vorig jaar voerde DIRK. de lijst aan met Idiot Paradise, het titelnummer van het nieuwe album van de Antwerpenaren. Deze week scoren ze hun 2e -1 hit met Alarms van het zelfde album.

Het zes minuten durende Alarms laat diverse dingen horen, hoeveel verschillende noten DIRK. wel niet op hun zang heeft bijvoorbeeld, en in welke bloedvorm de band momenteel verkeert! Alarms bouwt langzaam op naar een climax die niets minder dan bevredigend is. Het is dat we niet (meer) roken anders zouden we er eentje opgestoken telkens als Alarms is uitgeklonken.

M83 – Oceans Niagara

Alles wat M83 doet staat in de schaduw van hun obsceen succesvolle Hurry Up We’re Dreaming album uit 2011. De Franse band had mazzel dat ze er toen al 10 jaar en 5 albums op had zitten, daardoor konden ze wel tegen een stootje.

Die doorbraak was dus verdiend loon naar hard werken. Sinds 2011 verschenen er bergen remixen, soundtrackbijdrages en archiefreleases, maar slechts twee albums met nieuw materiaal van M83. Nooit meer werd het succes van mega-super-top-klassiekers als Midnight City, Wait en Outro herhaald en zelfs niet geëvenaard. Pogingen daartoe heeft bandbaas Antony Gonzalez al lang geleden opgegegeven.

Ook Oceans Niagara, van het derde post Hurry Up release, het semi instrumentale Fantasy lijkt in weinig op de eerder behaalde wereldsuccessen. De nieuwe -1 hit klinkt als een neefje van Bowie’s Heroes; vierenhalve minuut extatische technopop met minimale zang en maximale spanning.  En zo staan er nog wel meer op Fantasy.

The Veils – No Limit of Stars

Beroemd is The Veils nooit geworden, behalve in Nederland. Bij ons trok de Nieuw-Zeelandse band vollen zalen en verkochten hun albums heel behoorlijk. Goed nieuws dus voor de fans van de band van Finn Andrews dat er na bijna zeven jaar stilte een nieuw album op handen is.

Op 3 maart verschijnt de zesde langspeler van The Veils, And Out Of The Voice Came Love. De vooruitgestuurde singles beloven veel goeds. Vooral het nieuwe No Limit of Stars is vintage Veils, een mid tempo rocksong met een mooie balans tussen sfeer en compositie. Die sfeer wordt grotendeels bepaald door een smachtende gitaar, een klein orkest en de stem van Finn die nooit zal vervelen. De kracht van de compositie zit hem in het refrein dat oneindig herhaald kan worden zonder te vervelen. Kortom een typisch geval van welkom terug.

King Buffalo – Mammoth

Mammoth is een relatief rustig spacerockwerkje van het Amerikaanse King Buffalo. De band heeft de krappe opstelling van bas, drums, gitaar en zang, maar weet desondanks een imposante muur van geluid op te bouwen. Zo te horen heeft de gitarist ook een flinke partij pedalen tot zijn beschikking. En een goed adresje voor geestverruimende middelen. Mammoth is namelijk nogal psychedelisch. Zozeer zelfs dat King Buffalo die andere King, King Gizzard naar de troon steekt. Meer van dit soort wegdroomtracks staan op het in september losgelaten nieuwe album van de buffel koning, Regenerator en op de vijf eerder verschenen langspelers.

Leftfield – Full Way Round feat. Grian Chatten

Leftfield bestaan die nog? Ja of weer. In de jaren 90 van de vorige eeuw vormde Leftfield samen met The Chemical Brothers en Fatboy Slim de voorhoede van de Britse techno. Leftfield was wat dubbier en progressiever dan de collega’s en werkte ook toen al graag met gastvocalisten waaronder Johnny Rotten. Nu nog steeds zoeken ze hun compagnons in de punkhoek, de postpunkhoek om precies te zijn.

Op nieuwe single Full Way Round horen we de onvervalste Ierse tongval van Fontaines D.C. zanger Grian Chatten. De basissound van Leftfield is in de loop der decennia niet essentieel veranderd. De geavanceerde techniek stelt de band wel in staat om alles vetter en voller te laten klinken. Chatten toont zich een waardig opvolgen van Rotten in deze techno punk clash. Echt uitbundig wordt het nergens wat Full Way Round minder geschikt maakt voor clubs en party’s maar des te meer voor thuisgebruik.

The Mysterines – All These Things

De dag waarvan je wist etc. The Mysterines voeren de lijst aan deze week met All These Things. Goed nieuw voor de fans en vele stemmers, The Mysterines staan op Paaspop! Op 7 april. Dat is op de eerste dag van het 3 daagse popfestijn dat traditioneel het festivalseizoen aftrapt. Tot zover het goede nieuws, als je nog geen tickets hebt heb je een probleem, want het festival is zo goed als uitverkocht.

Ghost Woman – The End Of A Gun

De popmuziek anno nu is een groot retro a go go feest. Vrijwel alle decennia van de popgeschiedenis worden herontdekt en uitgeplozen door rockers van nu. Vooral de 90’s mogen zich verheugen in de belangstelling van Gen Z’ers.

Het Candadese Ghost Woman gaat nog een paar decennia verder terug. Op The End Of A Gun rocken ze alsof het 1965 is, het jaar waarin pop rock werd. Namen? The Stones, Them, Pretty Things en niet op de laatste plaats onze eigen Outsiders o.a. Ghost Woman kent het garage rockidioom als geen ander.

The End Of A Gun is een lekker nasaal gezongen mid-tempo rocker met handclaps en lekker vage achtergrond vocalen. En een gitaarsolo natuurlijk. Eigenlijk hoor je alleen aan die solo dat het een nummer van nu is, want twee keer zo lang als toendertijd gebruikelijk.

Zaho de Sagazan – La déraison

Iemand met een schone naam als Zaho de Sagazan moet wel mooie muziek maken. En dat doet ze!

Zaho is een 22 jaar jonge chanteuse-componiste uit het departement Hauts-De-Seine, dat ligt iets ten westen van Parijs. Ze is de dochter van Olivier de Sagazan, een vermaard beeldend en performance kunstenaar die actief is in de film, mode en muziekwereld.

Zaho’s oeuvre omvat nu drie singles die alle drie dit jaar zijn verschenen. La déraison – de onredelijkheid- is de eerste en voor onze doeleinden de beste. De overige twee gaan meer richting Stromae. Sterke songs, maar meer Pinguin Pop dan Indie. La déraison stond al langer op de nomination om meegenomen te worden op onze playlist, maar omdat het een typisch winternummer is hebben we even gewacht op betere meteorologische omstandigheden.

Zaho zingt met het soort melancholie in haar stem dat lijkt voorbehouden aan Franse chansonniers, maar het mooist zijn de synths. Zelden klonken koele apparaten zo warm en weemoedig als de synths op La déraison.  Zo komen we de winter wel door.