Category: Graadmeter

Leftfield – Full Way Round feat. Grian Chatten

Leftfield bestaan die nog? Ja of weer. In de jaren 90 van de vorige eeuw vormde Leftfield samen met The Chemical Brothers en Fatboy Slim de voorhoede van de Britse techno. Leftfield was wat dubbier en progressiever dan de collega’s en werkte ook toen al graag met gastvocalisten waaronder Johnny Rotten. Nu nog steeds zoeken ze hun compagnons in de punkhoek, de postpunkhoek om precies te zijn.

Op nieuwe single Full Way Round horen we de onvervalste Ierse tongval van Fontaines D.C. zanger Grian Chatten. De basissound van Leftfield is in de loop der decennia niet essentieel veranderd. De geavanceerde techniek stelt de band wel in staat om alles vetter en voller te laten klinken. Chatten toont zich een waardig opvolgen van Rotten in deze techno punk clash. Echt uitbundig wordt het nergens wat Full Way Round minder geschikt maakt voor clubs en party’s maar des te meer voor thuisgebruik.

The Mysterines – All These Things

De dag waarvan je wist etc. The Mysterines voeren de lijst aan deze week met All These Things. Goed nieuw voor de fans en vele stemmers, The Mysterines staan op Paaspop! Op 7 april. Dat is op de eerste dag van het 3 daagse popfestijn dat traditioneel het festivalseizoen aftrapt. Tot zover het goede nieuws, als je nog geen tickets hebt heb je een probleem, want het festival is zo goed als uitverkocht.

Ghost Woman – The End Of A Gun

De popmuziek anno nu is een groot retro a go go feest. Vrijwel alle decennia van de popgeschiedenis worden herontdekt en uitgeplozen door rockers van nu. Vooral de 90’s mogen zich verheugen in de belangstelling van Gen Z’ers.

Het Candadese Ghost Woman gaat nog een paar decennia verder terug. Op The End Of A Gun rocken ze alsof het 1965 is, het jaar waarin pop rock werd. Namen? The Stones, Them, Pretty Things en niet op de laatste plaats onze eigen Outsiders o.a. Ghost Woman kent het garage rockidioom als geen ander.

The End Of A Gun is een lekker nasaal gezongen mid-tempo rocker met handclaps en lekker vage achtergrond vocalen. En een gitaarsolo natuurlijk. Eigenlijk hoor je alleen aan die solo dat het een nummer van nu is, want twee keer zo lang als toendertijd gebruikelijk.

Zaho de Sagazan – La déraison

Iemand met een schone naam als Zaho de Sagazan moet wel mooie muziek maken. En dat doet ze!

Zaho is een 22 jaar jonge chanteuse-componiste uit het departement Hauts-De-Seine, dat ligt iets ten westen van Parijs. Ze is de dochter van Olivier de Sagazan, een vermaard beeldend en performance kunstenaar die actief is in de film, mode en muziekwereld.

Zaho’s oeuvre omvat nu drie singles die alle drie dit jaar zijn verschenen. La déraison – de onredelijkheid- is de eerste en voor onze doeleinden de beste. De overige twee gaan meer richting Stromae. Sterke songs, maar meer Pinguin Pop dan Indie. La déraison stond al langer op de nomination om meegenomen te worden op onze playlist, maar omdat het een typisch winternummer is hebben we even gewacht op betere meteorologische omstandigheden.

Zaho zingt met het soort melancholie in haar stem dat lijkt voorbehouden aan Franse chansonniers, maar het mooist zijn de synths. Zelden klonken koele apparaten zo warm en weemoedig als de synths op La déraison.  Zo komen we de winter wel door. 

Gaz Coombes – Long Live The Strange

Gaz Coombes verbaast vriend en vijand en misschien wel zichzelf door met een serie singles te komen die beter zijn dan wat hij tot dusver solo heeft gepresteerd en misschien wel het niveau halen van zijn oude band, Supergrass.

Ondanks verwoede pogingen -hij is al toe aan zijn vierde solo-album- is Gaz’ post Supergrass carrière nooit echt van de grond gekomen. Hij heeft een deel van zijn oude fans meegenomen, maar verder nauwelijks nieuwe gemaakt, lijkt het. Dat zou nu zo maar eens wel kunnen gaan gebeuren. Met vorige single, Don’t Say It Over was helemaal niks mis. Opvolger, Long Live The Strange is niks minder dan uitstekend! Je hoort zestig jaar Britpop in het nummer, van The Beatles via T. Rex tot de klassieke Britpop waar Gaz zelf ook een steentje aan heeft bijgedragen. Wie weet is het voor Gaz Coombes 4 x scheepsrecht.

Zijn nieuwe album heet Turn The Car Around (13/1). Op 2 maart staat Gaz in de Tolhuistuin in Amsterdam.

The Beths – Expert In A Dying Field

Het gaat goed met The Beths. Per album wint de band aan aandacht en aangezien hun nieuwe derde langspeler hun sterkste is tot nu toe lijkt niets meer in de weg te staan van een definitieve doorbraak. Nou ja niets. Op een uurtje of 30 vliegen na dan.

The Beths resideren in Auckland, Nieuw Zeeland. Een eind weg dus. Desondanks heeft de band al een keer in de Tolhuistuin gestaan dus we weten dat ze ook live overtuigen. Wie dat nog even wil controleren kan even het ‘Live In Auckland 2020’ album aanklikken.

Voor de oningewijden hebben we Expert In A Dying Field op de playlist gezet, het titelnummer van dat nieuwe derde album. Het is overigens het derde nummer dat we van de band draaien. Expert is Beths op haar best: begeesterde gitaarrock die is opgetrokken rond de stem en teksten van aanvoerder en naamgever ElizaBETH Stokes. 

DIRK. – Idiot Paradise

Idiot Paradise van DIRK. is een schoolvoorbeeld van wat we onder postpunk verstaand; een donker getinte song die het niet van melodie of structuur moet hebben, maar van intensiteit en muzikale bevlogenheid.

De vier Belgen nemen er dit keer ook lekker de tijd voor om helemaal uit te rocken. Vijf minuten duurt Idiot Paradise. De optimisten hebben ook een ‘radioversie’ uitgebracht die een halve minuut korter is. Alsof er een radiostation is dat het nummer gaat draaien. Behalve wij dan, maar wij zien ons zelf dan ook als een paradijs voor (muziek) idioten 😉

Idiot Paradise is het titelnummer van het nieuwe album van Frederik, Jelle, Pieter-Willem en Robin. Dat wordt alweer hun derde. Releasedatum is 3/3/23.

All Them Witches – Tour Death Song

Zo melancholiek als op Tour Death Song hoorden we All Them Witches zelden eerder. Zo mooi en melodieus ook niet. Het is dat het nummer geen gewoon refrein heeft anders had het best een hit kunnen worden. In plaats van een meezingbare passage krijgen we nu een paar prachtige solo’s op de slide-gitaar.

Het verhaal is inmiddels wel bekend. Het heksen trio heeft er voor gekozen hun nieuwe album in porties uit te brengen elke maand 1 nummer. In totaal komen er 13 te staan op het album dat Baker’s Dozen gaat heten, het Engelstalige equivalent van 13 in een dozijn. Maar dan zonder de negatieve betekenis.

Puma Blue – Hounds

Het zal Jacob Allen a.k.a. Puma Blue regelmatig overkomen dat hij voor vrouw wordt aangehoord. Dat komt omdat de Londenaar over een uitzonderlijk soepele kopstem beschikt, waarmee hij makkelijk noten pakt die normaal buiten het bereik van de mannelijke stem liggen.

Die falset is niet het enige bijzondere aan de 25 jarige Brit. Hij verstaat ook de kunst van het weglaten, weet als weinig anderen spanning aan te brengen in de opbouw van zijn songs en speelt ook nog eens diverse instrumenten.

Puma Blue is een serieus artiest. In voorbijgaande jaren ging hij gebukt onder sombere gedachten die gepaard gingen met chronische insomnia. Wat helpt in zulke gevallen is een gewillig oor. Dat heeft Jacob gevonden bij zijn publiek. Hounds mag dan wel onze kennismaking met Puma Blue zijn. Op Spotify trekt hij maandelijks een dikke 600 k luisteraars.

Puma Blue debuteerde opvallend genoeg in 2019 met een live album, opgenomen in de Amerikaanse stad Atlanta. Daarop klinkt hij als een, hoorbaar door Jeff B geïnspireerde crooner. Op zijn studiodebuut lijkt hij zijn invloeden palet te hebben uitgebreid met triphop a la Massive Attack en kamer-electro in de stijl van James Blake. Die ontwikkeling zet door op Hounds, dat productioneel een forse stap vooruit is.

De climax van het vijf minuten durende sfeerstuk over de onvermijdelijkheid van eenzaamheid is een saxofoonsolo, een instrument dat we steeds vaker horen de laatste tijd*. Mocht je ook na het horen van Hounds nog twijfelen aan ‘s mans kwaliteiten check dan op Youtube zijn concertfilm van ruim een uur, die inmiddels meer dan twee miljoen keer is bekeken.

  • Rubblebucket, The Waeve e.a.

LCD Soundsystem – new body rhumba

Hij heeft wel iets B52’s achtigs, de eerste nieuwe opname van LCD Soundsystem in 5 jaar. Tenminste het eerste deel van de ruim zeven minuten track. Na een korte witje begint deel 2 waarin James Murphy laat horen als zanger nauwelijks onder te doen aan Bono, aan wie hij hier wel doet denken.

De bijdrage van LCD Soundsystem aan de soundtrack van de verfilming van Don DeLilo’s White Noise is niet geheel gespeend van elektronica, maar drijft minder op synths dan we van the System gewend zijn. Van een nieuw album lijkt nog geen sprake. Wel komt new body rhumba binnenkort uit op 12” of zoals dat vroeger heette als discosingle.