Category: List-o-mania

Muzz – Red Western Sky

Muzz is de bijband van Paul Banks van Interpol. Het eerder door ons opgepikte Bad Feeling week behoorlijk af van de gepatenteerde neo new wave sound van de band uit New York. Red Western Sky doet dat niet.

Wat natuurlijk geen probleem is. Integendeel zouden we bijna zeggen. Waarom Banks het nummer niet heeft bewaard voor een volgend album van Interpol kan met haast te maken hebben. Hij wilde Red Western Sky graag snel uitbrengen. Of met het feit dat Banks maar een van de drie auteurs is. Hij schreef het nummer samen met zijn nieuwe collega’s Matt Berrick (The Walkmen/Fleet Foxes) en Josh Kaufman (Bonny Light Horsemen/Day of The Dead).

Red Western Sky is de derde single van het debuutalbum van Muzz. De releasedatum is 1 juni.

Fontaines D.C. – A Hero’s Death 

Een goede tip voor pub en popquizers, als je niet weet hoe een nummer heet, vul dan de tekst in, die het vaakst wordt herhaald. Negen van de tien keer is dat de titel.

Maar dus niet bij A Hero’s Death, de nieuwe single van Fontaines DC.

Zanger/tekstdichter Grian Chatten herhaalt meteen aan het begin van het nummer de strofe “Life Ain’t Always Empty” wel zes keer. In totaal komt de regel dertig keer voorbij. A Hero’s Death, het titelnummer van album 2 van de Ierse punkpoets laat zich nog het best omschrijven als een preek, een opsomming van goede raad en levenswijsheden met het zinnetje “Life Ain’t Always Empty” als mantra. De oude punks mochten dan een nihilistische kijk op de wereld hebben, de postpunks, in ieder geval deze club uit Dublin straalt positivisme uit.

Tenminste dat is de bedoeling, maar in Chatten’s performance hoor je ook twijfel. De muziek staat volledig in dienst van de tekst. Er zijn geen breaks, geen solo’s, geen tempowisselingen. De enige versiering bestaat uit een koortje.

Voordat je denkt dat is wel heel serieus allemaal, ik pas even. A Hero’s Death  swingt een kangoeroe. En de titel? Die komt uit een toneelstuk van de Ierse schrijver Brendan Behan. Literatuur dus en daarom voor meerderlei uitleg vatbaar.

Ist Ist – You’re Mine

Wie een nieuw geluid zoekt is bij Ist Ist aan het verkeerde adres. Fans van Interpol, Editors en White Lies kunnen echter hun hart op halen aan You’re Mine. Alsof er na Joy Division, Killing Joke en The Sound helemaal niks meer is gebeurd. Zo klinkt Ist Ist. Geen grunge, geen Britpop, laat staan hip hop of EDM.

Als ingezetenen van Manchester, de geboorteplaats van de sombermansrock heeft Ist Ist echter het volste recht om de geest van Ian Curtis op te roepen.

Een nummer als You’re Mine zou niet veel meer dan een geslaagde pastiche zijn als zanger Adam Houghton niet zo overtuigend zou klinken. Hij is behept met een stem, een donkere bariton die net zo voorwaardelijk is voor het genre als een flinke dot galm en een prominente bassist.

Als je heel cynisch bent kan je Ist Ist afdoen als een coverband met eigen nummers. Maar het zijn wel verdomd sterke songs en de flair en liefde waarmee ze worden gebracht maakt veel zo niet alles goed. 

The Wants – The Motor

The Wants is een nieuwe band uit Detroit die een brug wil slaan tussen (post)punk en techno. In de praktijk betekent dat dat ze naast de gebruikelijke gitaar, bas en drums ook een prominente synthesizer in de opstelling hebben.

The Wants heeft onlangs hun debuutalbum uitgebracht met daarop een dozijn opwindende songs, die de sfeer oproepen van de duistere Britse new wave van begin jaren 80. Helaas heeft de band ook een handicap, de zang is niet erg sterk. Het is niet uit te sluiten dat de band dat zelf ook door heeft, want op het Container album staat een aantal (halve) instrumentals, die meteen positief opvallen. Een daarvan, The Motor is op single uitgebracht.

The Motor klinkt als de soundtrack van een nachtelijke motorrit door een verlaten metropool. Of als een nummer van The B52’s als die uit Manchester zouden stammen i.p.v. Athens, Georgia. Helemaal instrumentaal is The Motor niet. Zo nu en dan duikt er een zombie-achtige spreekstem op waarna de gaspedaal nog harder wordt ingetrapt. Op Youtube is ook een proma live-versie te vinden van The Motor.

GUM – Out In The World

Een van de eerste mensen die Kevin Parker belt als hij er in zijn eentje niet uitkomt is Jay Watson. Als Tame Impala stil ligt trekt Watson op met de band Pond en als Pond het even voor gezien houdt gaat hij zelf aan de slag onder de naam GUM.

Geen stilzitter dus die Jay Watson. Zijn staat van dienst telt nu zes Tame Impala albums, acht met Pond en vier als GUM. Dit alles in een tijdsspanne van zo’n twaalf jaar. In Tame Impala en Pond is Watson meestal achter de drumkit te vinden. In GUM neemt hij vrijwel alle instrumenten voor zijn rekening. Als lid van Pond en Tame Impala mag Watson graag de muzikale geest verruimen, als GUM blijft hij wat dichter bij de aarde. Out In The World is een wat weemoedige midtempo indiepopsong over vergiffenis. Nu er voorlopig geen sprake is van tournees van Tame Impala of van Pond heeft Watson alle tijd om zich volledig op GUM te richten. Zou dus zomaar kunnen dat er dit jaar nog een vijfde album komt van zijn verkapte soloproject. 

Steven Wilson – Personal Shopper

Steven Wilson was de mainman van Porcupine Tree. Met die band liet Wilson al horen niet echt in hokjes te denken. Onder eigen naam hanteert hij een nog breder palet aan smaken en stijlen. Maar welk pad Wilson ook verkent, ouderwetse instrumentbeheersing staat altijd voorop. Dat maakte hem een gewilde sparringpartner van acts als King Crimson, Jethro Tull en Tears For Fears.

Al zijn projecten meegerekend bevat de Steven Wilson collectie nu meer dan 30 albums. Aangezien zijn meest recente solo-album alweer zo’n jaar of drie oud is, is het weer tijd voor nieuw werk. Het -als we goed geteld hebben- tiende studioalbum van de inmiddels 52 jarige multi-instrumentalist heet Steven Wilson x The Future Bites en staat voor half juli..

Om alvast in de stemming te komen heeft Wilson Personal Shopper vrij gegeven. Als de single de album-lading enigszins dekt, wordt Wilson’s nieuwe langspeler een rockopera of op zijn minst een conceptalbum.

Het dik negen minuten durende Personal Shopper wordt voortgestuwd door elektronica, maar vrees niet fans de EDM wordt ver buiten de deur gehouden. De tekst is een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij. Als Personal Shopper ergens aan doet denken dan is het aan The Wall van Pink Floyd of War Of The Worlds van Jeff Wayne. Redelijk retro dus. Of tijdloos, dat kan je ook zeggen. 

Protomartyr – Processed By The Boys

Misantropen worden ze genoemd, de leden van de uit Detroit afkomstige post-punkband Protomartyr. De heren geven inderdaad weinig blijk van een positief mensbeeld, maar wie geeft ze momenteel ongelijk?

Processed By The Boys is nieuw wat betekent dat er een vijfde album in aantocht is van Joe Casey en zijn doemrockband. Processed By The Boys is opgehangen aan een zware rif die vrijwel constant wordt herhaald. Het ritme is bonkig en de zangpartij monotoon, maar gedreven. Mede door Casey’s donkere stem doet het nummer wel aan oude Birthday Party denken.  Aan Nick Cave voordat hij ging croonen. Uniek en apart is de sax die halverwege opduikt. Om de bijbehorende clip te begrijpen is een cursus Braziliaanse populaire cultuur een vereiste.

En waarover zingen zij? Over het einde der tijden. Hoe of wat houden ze in het midden, misschien wel ‘a foreign decease washed up un our shores’. Profetisch? Niet echt. Veel vertrouwen in de toekomst heeft Protomartyr nooit gehad. Deo Volente verschijnt ‘Ultimate Succes Today’ op 27 mei.

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt Brooke haar debuutalbum uit (Everyday Nothin 28/2). Daar mag wel even bij worden stilgestaan. Brooke kan namelijk wel wat. En heeft ook ‘het’, die ondefinieerbare eigenschap waarmee we het kaf van het artistieke koren scheiden.

Songs schrijven en zingen doet Brooke al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, daarna voor familie en vrienden en sinds een jaar of vier voor het eggie. Ze zingt over de leven, haar leven. Brooke begon als folkie, maar kwam er allengs achter dat haar songs gebaat waren bij meer volume. Dus heeft ze haar akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische en een stel gelijkgezinde muzikanten om zich heen verzameld. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om tot achterin de zaal te worden gehoord.

Nieuwe single Control gaat over de onrust in haar hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat donkere randje hoor je ook terug in haar muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

Net als o.a. Sam Fender en Declan McKenna maakt Brooke Bentham deel uit van een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

EOB – Shangri-La

EOB staat voor Ed O’Brien. De goede verstaander etc. Voor wie hier nieuw is. Ed is de gitarist van Radiohead. Als Thom Yorke het hoofd is van Radiohead dan is zeg maar Ed het hart.

Binnenkort verschijnt Ed’s eerste soloalbum. Je kunt je afvragen waarom het zo lang heeft geduurd voordat hij de soloschoenen aantrok. Het antwoord moeten we je schuldig blijven. Ed zet zich in voor diverse goede doelen, doet af en toe een gastoptreden en is mede-eigenaar van een restaurant. Bezig, maar niet echt druk dus.

Omdat Radiohead niet echt  een full time job is, zou je zeggen dat Ed alle tijd heeft om er wat bij te klussen. Het is ook niet zo dat hij in zijn eentje niks kan of te vertellen heeft. Dat wordt wel duidelijk als je het drietal songs hoort verschenen van zijn eerste album onder eigen naam.

Shangri-La is single drie van Earth, zoals het album gaat heten. De eerste twee zijn zogenoemde ambient songs, veel sfeer weinig melodie. Shangri-La is – kort door de bocht- Radiohead met een andere zanger. Ed heeft met het neusje van de internationale rockzalm gewerkt. Producers van het Earth album zijn Flood (U2/New Oder/The Murder Capital e.v.a.) en Catherine Marks (Foals/Killers/The Big Moon e.v.a.). De mix is van Alan Moulder (S.Pumpkins/Interpol/ Beach House). Op de loonlijst staat ook een aantal legendarische Amerikaanse sessiemuzikanten met een jazz achtergrond (Omar Hakim/Nathan East). Ook singer-songwriter Laura Marlin, Portishead gitarist Adrian Utley en Wilco drummer Gllenn Kotech droegen een steentje bij. Uit het Radiohead kamp is alleen bassist Colin Greenwood van de partij. Earth komt uit op 17 april. 

The Districts – Cheap Regrets

Een paar protestsongs maakt nog geen trend. Maar het beginnen er wel opvallend veel te worden. Logisch, want er is ook heel wat om je zorgen om te maken. Van brandende werelddelen en nieuwe enge ziektes tot en met gevaarlijke wereldleiders.

Om het bij ons eigen straatje te houden. Sam Fender, Declan McKenna en Algiers hebben allemaal recentelijk in de Graadmeter gestaan met een maatschappijkritisch nummer. Aan dit rijtje mag ook The Districts worden toegevoegd. De band uit Philadelphia, die recentelijk songs uitbracht over het wapengeweld in de VS (Loving Protector Guy) en naastenliefde in een egocentrische samenleving (Hey Jo) komt nu met een nummer over vervreemding.

Cheap Regrets is een danstrack voor denkers. Zanger-componist Rob Grote wil mensen laten dansen op een song die gaat over hoe ze langs elkaar heen leven. De middelen die de band hanteert om dat doel te bereiken zijn een gruizige discobeat, sexy synths en opzwepende gitaren. Wie na drie minuten nog niet staat te swingen wordt daar alsnog toe gedwongen als de band het energieniveau nog een paar tandjes opschroeft. Dit alles gehuld in een galm die Cheap Regrets een geslaagde (alweer) eighties feel geeft.

Alle genoemde nummers komen op het nieuwe, vierde album van The Dictricts, You Know I’m Not Going Anywhere. Het album is door de band zelf geproduceerd met hulp van Keith Abrams en gemixt door Dave Fridmann (Tame Impala, Flaming Lips, MGMT). Het album kwam 3 maart uit. De show in mei in EKKO moet helaas worden uitgesteld.