Category: List-o-mania

MJ Lenderman – She’s Leaving You

We waren misschien wat voorbarig met onze voorspelling dat MJ Lenderman wel eens een hele grote zou kunnen gaan worden. Maar inmiddels zijn we in het goede gezelschap van sympathieke sites als Dansende Beren en Stereogum.

Ons enthousiasme was gestoeld op MJ’s vorige album, Boat Song en oud IJsbreker Tastes Like It Costs. De nieuwe fans dankt MJ aan zijn recente werkzaamheden voor Waxahatchee en de eerste twee singles van zijn nieuwe album; Rudolph en vooral She’s Leaving You.

We wagen ons aan een nieuwe voorspelling. Het zal niet heel lang meer duren voordat MJ het succes van zijn band Wednesday gaat overtreffen.

De stijl van MJ Lenderman heeft elementen uit de slacker-rock (Pavement), alt country (Gram Parsons), maar ook uit classic rock (Mick Taylor periode Stones). Maar de naam die zich het sterkst opdringt is die van Neil Young. De rammelende perfectie van een song als She’s Leaving You is puur ome Neil. Een leuk detail is dat Karly Hartzman, de frontvrouw van Wednesday opduikt tegen het eind van She’s Leaving You. Alsof ze MJ nog even succes wilde wensen met zijn nieuwe loopbaan.

Concert: 14 november Bitterzoet/Amsterdam.

Gurriers – Top Of The Bill

Met slechts een paar uitgebrachte singles op zak is Gurriers al één van de nieuwe beloftes uit de Ierse post-punkscene. De band werd opgericht in 2021 door vrienden en huisgenoten Dan Hoff, Ben O’Neill, Mark MacCormack, Pierce Callaghan en Charlie McCarthy. Met een geluid dat een intense combinatie van punk, noise en shoegaze vormt, maakt de band onstuimige nummers over onderwerpen als klimaatverandering, oorlog en identiteit. Vorige single Approachable was al een bescheiden Graadmeterhit, van het meer ingetogen Top Of The Bill verwachten we nog meer. Het debuutalbum Come and See verschijnt op 13 september. In oktober is Gurriers voor vier concerten te zien in Nederland. 9 oktober in Toekomstmuziek, Amsterdam. 10 oktober in EKKO, Utrecht. 11 oktober Vera, Groningen. 12 oktober op het Here’s The Thing festival in Tilburg.

Wishy – Sick Sweet

Afgelopen maand lanceerde Wishy hun debuutalbum. Dat mag in de krant, want als we de theebladeren goed lezen zal de naam Wishy nog vaak opduiken. Die voorspelling is gestoeld op de drie singles die de band uit Indianapolis heeft losgelaten ter ondersteuning van de officiële tewaterlating van Triple Seven. De eerste twee hebben we schandelijk over het hoofd gezien, maar met Sick Sweet hebben we het goed gemaakt; IJsbreker in juli.

Sick Sweet is een rafelige rocksong gedoopt in de momenteel zo hippe 90’s grungesound en gespeeld met zoveel vuur dat je even vreest dat de band uit de bocht vliegt. Gelukkig vallen er geen gewonden.

Op 26 oktober kan je persoonlijk kennismaken met Wishy.  Dan staat de band op de herfsteditie van London Calling.

Archive – My Last

Je hebt van die bands die nergens bij horen, in geen enkel vakje passen en dat helemaal prima vinden. Archive is zo’n band waarop geen enkel etiket blijft plakken.

De ingrediënten zijn bekend, triphop, electronica, hard, prog en psychrock, wat klassiek, rap, shoegaze, noem maar op. Maar de sound die vervolgens uit hun blender komt rollen is volslagen uniek. Er is eigenlijk in deze eeuw maar één andere band/muzikant met zo’n breed palet aan invloeden en zo’n keur aan stijlen op één album, wat zeg ik in één song. En dat is Porcupine Tree/Steven Wilson.

Ondanks hun bijna 30-jarige staat van dienst en omvangrijke oeuvre is Archive rijk noch beroemd. Gewaardeerd zijn ze dan weer wel. Er wordt door de connaisseurs dan ook vol verwachting uitgekeken naar de luxe heruitgaven van de albums die Archive eerder deze eeuw liet verschijnen, want daarop komen nummers die nog niet eerder zijn verschenen. Zoals My Last, een compositie van het kernduo van de band Danny Griffiths, Darius Keeler met Craig Walker, die twintig jaar geleden naar een functie elders is overgestapt. Fans speculeren nu of hij ook weer van de partij is bij de nieuwe tour volgend jaar.

Concert: 16 februari in Tivoli/Vredenburg

Lo Moon – Waiting A Lifetime

Het is onmogelijk naar Lo Moon te luisteren zonder aan Tears For Fears te denken. De band maakt absoluut geen geheim van hun liefde voor de geliefde Britse new wave band.

Het moet dan ook een hoogtepunt in de levens van de bandleden zijn geweest toen Curt Smith, een van de oprichters van TFF een tijd terug de bühne beklom om samen met zijn bewonderaars een uitvoering ten beste te geven van Everybody Rules The World.

Luister naar Waiting For A Lifetime en je hoort een song die naadloos op een van de klassieke Tears For Fears album zou passen. Maar dan gebracht met de techniek van nu en een passie die geheel eigen is. En zo staan er nog negen neo-retro juweeltjes op het ‘I Wish You More Than Luck’ album. De artistieke erfenis van Tears For Fears is bij Lo Moon in goede handen.

Op 11/11 speelt Lo Moon in Bitterzoet, Amsterdam.

Girl Scout – I Just Needed You To Know

Zo hee, die kan zingen! is zo’n beetje het eerste dat door je hoofd schiet als je I Just Needed You To Know hoort van Girl Scout.

Die die heet Emma Jansson. Zij is grotendeels verantwoordelijk voor het welslagen van I Just Needed You To Know, maar ook gitarist Viktor Spasev is medeplichtig en zonder de ritmesectie bestaande uit Per Lindberg en Evelina Eklind zou de nieuwe single ook niet zijn geworden wat hij nu is: een bescheiden indie rock meesterwerkje. De namen verraden het al, Girl Scout is van Scandinavische origine. Zweeds om precies te zijn. De band heeft een leuke naam bedacht voor hun muziek bubblegrunge.

Vorig jaar rond deze tijd kwam Girl Scout met een debuut EP, Granny Music aanzetten. Daarvan hebben we het openingsnummer Monster nog een tijd gedraaid. Die EP heeft nu dus een opvolger met wie weet nog meer muziek in het verschiet. En een tournee graag, want Emma willen we graag een keer in actie zien.

Heartworms – Jacked

Jacked heeft verschillende vertalingen in het Nederlands variërend van gejat tot gekaapt. Allemaal zijn ze van toepassing op de nieuwe single van Heartworms, een van de spannendste nummers die we dit jaar tot ons hebben mogen nemen.

Jo Jo Orme alias Heartworms is toch al niet van het gezellig inhaken, maar zo duister en indringend als op Jacked hoorden we haar nog niet eerder. Maar wees maar gerust mijn kind, Jojo zingt niet uit eigen ervaring. Jacked heeft ze bedacht als oefening in muzikale paranoia. En visuele. In de bijbehorende clip zien we Jojo rennen als Lola voor een onbekende entiteit die steeds net buitenbeeld blijft. Wat de onrust natuurlijk alleen maar versterkt. Uiteraard is de clip in zwart/wit. Over een album wordt nog niet gerept, maar met deze wederom door Dan Carey geproduceerde single meldt Heartworms zich wel weer terug aan het front.

 

Nice Biscuit – Rain  

Als we zeggen dat Nice Biscuit een vrouwelijke versie is van King Gizzard weet je eigenlijk al voldoende. Maar gelukkig er is wel wat meer te vertellen over de makers van Rain.

Bijvoorbeeld dat ze uit Brisbane komen, in 2018 een eerste album uitbrachten en dat we in 2019 het nummer Goodbye Luya van ze hebben gedraaid. Of dat ze vernoemd zijn naar een kokoskaakje. En ze hebben dus dames in de gelederen, twee zelfs. Billie en Grace zingen samen en tegelijk het stevige edoch trippy Rain. De song gaat over de gevolgen van klimaatsverandering in Australië.  Met name in de streek waar zij vandaan komen. Daar heeft het in 2022 wekenlang geregend waardoor grote delen van Brisbane onder water kwamen te staan. Dat plus de gigantische bush fires die de regio teisteren zou reden genoeg moeten zijn voor de autoriteiten om in actie te komen, zou je denken. Dat dacht Nice Biscuit dus ook. Maar er gebeurde nada waarna ze Rain schreven, als -zeg maar- ecologische protestsong. Check ook eene een live clip van Nice Biscuit. Ze mogen dan wel klinken als King Gizzard. Lijken doen ze er helemaal niet op, dankzij die dames dus.

 Lola Young – Messy

We hebben Lola Young al een tijd in de smiezen, maar steeds getwijfeld of haar muziek niet te poppy zou zijn voor onze doeleinden. Muzikaal dan inhoudelijk kan je moeilijk meer indie zijn dan de jonge Lola.

Maar om met de artieste zelf te spreken ‘fuck it’ we proberen het gewoon. Want waar we absoluut niet aan twijfelen is aan de echtheid, de authenticiteit van de Britse componiste-zangeres. We noemen haar met opzet geen singer-songwriter, want dan denk je al snel aan een meisje met gitaar dat op de rand van haar bed lieve liedjes zit te zingen. Daar is de 23-jarige diva in spe uit East Londen absoluut niet het type voor. Te Messy zoals ze zelf zingt. “I smoke like a chimney, I’m not skinny and I pull a Britney, Every other week”.

De boodschap aan haar aanstaande ex is ‘als het je niet bevalt kan je opzouten’. Lola Young zingt over de leven, over haar leven en dat gaat niet bepaald over rozen. Lola gaat beroemd worden, is dat eigenlijk al een beetje. Maar er zal waarschijnlijk wel een plafond zitten aan haar faam. Voor echt sterrendom is ze te eerlijk en ongepolijst, is haar taalgebruik te grof en al die ringen in haar neus helpen ook niet. Lola Young is de anti Dua Lipa, maar juist daarin schuilt haar kracht.

 

Tramhaus – Beech

Op Beech horen we een nieuwe Tramhaus, maar herkennen we ook de makers van Make It Happen en I Don’t Sweat.

Nieuw is dat frontman Lukas Janssen de longen uit zijn lijf zingt. Met voortschrijdend inzicht horen we nu dat het ook in oudere songs al borrelde, maar daar bleef het bij dreigen. Op Beech gooit Lukas alle remmen los en dat bevalt uitstekend. Vertrouwd is Janssen’s manier van praatzingen tussen de erupties door. Beech is dus geen zondagochtendnummertje, maar wel een uitstekende aankeiler van het debuutalbum van de Rotterdammers, waar we overigens nog wel even op moeten wachten. The First Exit verschijnt pas op 20 september.