Category: Breekijzer

Disturbed – Hey You

Er zijn weinig bandnamen die zo goed de lading dekken als Disturbed. Die gasten zijn echt gestoord. Prettig gestoord dat wel.

Disturbed dat op een korte pauze na al zo’n kwart eeuw met het metalbijltje hakt is ook een sterk voorbeeld van een band die wel zijn haren maar niet zijn wilde streken verliest. Nieuwe single, Hey You klopt, veegt en rockt als een Miele.

Veel wil zanger David Draiman nog niet kwijt over de opvolger van het vier jaar oude Evolution album, behalve dan dat het een old school Disturbed album zal worden, angsty and agressive. Net als Hey You dus.

Declan Welsh and the Decadent West – Impermanency

Beroemd is Declan Welsh and the Decadent West nog niet, maar wel bekend genoeg om een Nederlandstalige wiki te hebben. Daar lezen we dat de band uit Glasgow komt en nu zo’n jaartje of zeven rockt op zijn indie’s.

Vlak voor corona kwamen Declan & Co met een eerste album. De release van Impermanency duidt op de komst van een tweede. Aan de bandnaam en de titel van de nieuwe single –Impermanency betekent iets als vergankelijkheid- mogen we afleiden dat de mannen zijn begaan met het lot der mensheid. Declan heeft wel door dat politieke annex protestsong voor dove manshoren zijn als productie en melodie niet in orde zijn. En dat zijn ze.

Hij heeft overigens wel de wind mee. Nu parlando punk een ding is is hij zo verstandig om even mee te surfen op die golf. Dat geeft Impermanency een eigentijds tintje dat de verspreiding van zijn boodschap nog makkelijker maakt. Een beetje bekendheid met de Schotse tongval helpt overigens wel.

Ook slim is om de waarschuwing dat we met zijn allen de verkeerde kant opgaan te presenteren als liefdesliedje. ‘That I Love You, I Hope You Know I Always Will, And When I Am Fuck All But Ashes On The Breeze I’ll Love You Still. Geen wonder dat Declan Welsh ook hier aanhang heeft. De man is een poëet met het hart op de juiste plaats

Phoxjaw – sungazer

Het Britse Phoxjaw heeft de coronacrisis overleeft en viert dat met het ijzersterke sungazer.

Hun eerste nieuwe nummer sinds het verschijnen van hun debuutalbum in 2020 begint met een intro dat sterk doet denken aan de beginklanken van Baba O Reily van The Who. Toeval is dat niet. Ooit was The Who de hardste band op de aardkloot en ook een van de avontuurlijkste. Goed voorbeeld doet goed volgen zal Phoxjaw hebben gedacht.

Het is moeilijk anno 2022 de hardste band of de meest avontuurlijke van allemaal te zijn, maar met sungazer doet Phoxjaw een serieuze poging. Na het intro en het eerste couplet breekt vrij letterlijk de hel los. Dat recept van couplet afgewisseld met een superheavy gitaarbreak wordt een paar keer herhaald tot vlak voor het kookpunt wordt bereikt het nummer plots verandert in een onheilspellende ballad.

Al die veranderingen in stijl, toon en intensiteit illustreren het thema van sungazer, het naderende einde van onze planeet door oververhitting. Niet vandaag of morgen, maar ooit. Hopelijk komt het nieuwe album van Phoxjaw voor die tijd uit.

Alexisonfire – Conditional Love

Alexonfire is een post-hardcore band uit Toronto. Vaak betekent post-hardcore veel geschreeuw en weinig liedje, maar in geval van Conditional Love valt dat alleszins mee.

Zanger George Petit klinkt weliswaar als een hongerige holbewoner, maar zijn vier begeleiders houden hem gevangen binnen de contouren van een behapbaar nummer. Dan nog is het riemen vast en helm op, maar meedeinen op de beat en meebrullen met het refrein behoren tot de mogelijkheden.

Conditional Love staat samen met nog negen andere zware jongens rocksongs op het nieuwe album van de Canadezen, Otherness. Dat is album 5 van de band, die precies 20 jaar geleden zijn eerste oerkreet slaakte. 

Album is uit, concert op de 11de van de 11de in TivoliVredenburg.

The Dangerous Summer – All I Ever Wanted Was A Chance To Know Myself

Soms doet een witje wonderen. Neem The Dangerous Summer. De band had niet geen succes toen ze het in 2014 na 8 jaar voor gezien hielden, maar een echte doorbraak bleef uit. In plaats van in de vergetelheid te verdwijnen nam hun faam tijdens hun afwezigheid echter alleen maar toe. Het was dus op aandringen van een nieuw leger fans dat AJ Perdomo en Matt Kennedy in 2017 het bijltje weer oppakten . Ze brachten een nieuw album uit en een EP en begonnen aan een tour die pas ophield toen corona het reizen onmogelijk maakte.

Stilzitten was geen optie, dus hebben de mannen met drummer Aaron Gillespie een nieuw album geschreven en ogenomen dat later dit jaar zal verschijnen. Een releasedatum hebben we nog niet, wel een titel, Coming Home. En zo komen we terecht bij All I Ever Wanted Was A Chance To Know Myself, het tweede nummer dat de band uit Maryland dit jaar loslaat. De nieuwe single is een grungy Pepper-achtige (Chili niet Sgt.) track waarin fans van het eerste uur nog wel wat van de oude emo in zullen herkennen.

Pinkshift – nothing (in my head)

Pinkshift is een onbehoorlijk rockend trio uit de Amerikaanse stad Baltimore. Op zang hebben we de charismatische Ashrita Kumar, op gitaar de virtuoze Paul Vallejo en op drums de tomeloze Myron Houngbedji. Aan de atoomkracht van het trio kan je afhoren dat ze het zelfde kraanwater drinken als Turnstile.

Op het eerste gehoor doet Nothing (In My Head) wel aan Paramore denken, maar na de giftige gitaarsolo en het stekelige refrein vergeet je alle vergelijkingen en hoor je dat Pinkshift stevig op eigen benen rockt.

File under zeer veelbelovend!

Cave In – Floating Skulls

Cave In -bouwjaar 1995- heeft nooit echt de eer gehad die de band toekomt d.w.z. million selling albums en uitverkochte stadiontournees. Maar de fans die de band uit Massachussetts heeft vergaard in de loop der jaren zijn trouw en fanatiek.

Zij zullen weer zeer in hun nopjes zijn met het nieuwe album van hun helden, Heavy Pendulum. Het album is geen herhaling van zetten, maar een geslaagde flirt met harde, melodieuze en bij tijd en wijle emotionele grunge rock. De diepgang die het album kenmerkt is een direct gevolg van het overlijden van bassist Caleb Scofield. Het is ook het eerste ‘echte’ album van Cave In sinds 2009.

Floating Skuls is een van de hoogtepunten van het veertien titels tellende album. Het nummer heeft alles wat het hart van een rocker sneller laat kloppen, donderende drums, kloppende bassen, een zanger die meent wat hij zingt en als klap op de vuurpijl niet één maar twee felle gitaren. De kans dat Cave In na al die tijd alsnog doorbreekt is niet erg groot, maar aan de nieuwe muziek ligt het niet. Aan het eind slipt de band nog even terug in standje metalcore gewoon om te laten horen dat ze hun wilde haren nog niet zijn verloren.

Beachdog – Swords Up In The Air

Rockband Beachdog bracht vorige maand hun self-titled debuut album uit. Het album bestaat uit tien nummers en bevat de eerder uitgebrachte singles ‘Dog’, ‘Good Morning ft. Robin Piso’ en Breekijzer van deze week op Pinguin On The Rocks ‘Swords Up In The Air’.

Begin van de maand is de album release tour door Nederland van start gegaan: in april en mei treed Beachdog op in podia door het hele land. Ook staat de band deze zomer op meerdere festivals. Eindelijk weer een nieuwe hárde rockband met genoeg toegankelijke songs om een groot publiek aan te spreken. Een publiek dat enthousiast en hongerig is en de eerste shows van deze tour al uitverkoopt.

Beachdog met als zanger David Achter de Molen (John Coffey) levert een selftitled rockplaat die van hard tot heel hard gaat, maar genoeg dynamiek heeft om van tegenieten. Van grooves in interludes naar zelfs een orgelsolo door Robin Piso op ‘Good Morning’. Frisse neo-grunge, punk en post-hardcore met aan de ene kantreferenties aan Foo fighters en Soundgarden en aan de andere kant bands als Turnstile en Touché Amoré. Gitaargeweld dat keihard door de geluidsbarrières heen gaat. Een geluid dat een gat vult in de Nederlandse bandscene dat al jaren opgevuld had moeten worden.

Beachdog is momenteel op album release tour door Nederland, welke deze maand van start is gegaan. Zo speelden ze al twee uitverkocht clubshows en een optreden op Paaspop. Ze spelen nog de volgende shows:

27.05 Merleyn, Nijmegen
29.05 Melkweg, Amsterdam
05.06 Vestrock, Hulst
23.06 Jera On Air, Ysselsteyn
14.07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde

My Chemical Romance – The Foundations Of Decay

‘Dit is de reden dat ik nooit gestopt ben met eyeliner en mijn haar zwart verven’, is slechts een van de ruim dertigduizend comments op Youtube onder de clip van The Foundations Of Decay, de nieuwe annex comeback single van My Chemical Romance. Het illustreert hoe belangrijk de band was en nog steeds is voor heel veel mensen.

My Chemical Romance was het vlaggenschip van de Amerikaanse emo golf, en ook al is die allang weggeëbt, sporen ervan zijn nog altijd hoor en zichtbaar. Hier is emo nooit echt aangeslagen, maar in Amerika was het beweging die misschien nog wel groter was dan grunge.

Waarom is nooit helemaal duidelijk geworden, maar in 2013 vonden Gerard Way en de zijnen het na twaalf jaar wel genoeg geweest en ging ieder zijns weeg. Maar het bloed kruipt enz en in 2019 kwam de aankondiging van een reünieconcert en zelfs een wereldtournee. Corana gooide roet in het eten en het bleef bij dat ene optreden in L.A. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen en deo volente is My Chemical Romance op 2 juni in volle glorie te zien, horen en voelen in de Ahoy.

Als klap op de vuurpijl verscheen er zelfs een compleet nieuw nummer, The Foundations Of Decay is een heksenbrouwsel met gelijke delen punk, doom en metal gegoten in een glitterjasje van stadionformaat. I’m gonna cry my eyes out cause they’re back!  

Giant Walker – All We Have Is Gone

Giant Walker lijkt de naam van een figuur uit Game Of Thrones, maar is de naam van een band uit Newcastle. Een progressieve rockband om volledig te zijn.

De club van vier wordt aangevoerd door Stefanie Fish die zich afvroeg waarom er geen bands zijn die de introspectie van Radiohead mengen met de lyriek van Soundgarden en het beheerste geweld van Deftones. Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, maar tijdens corona heeft het 4-tal gewikt en gewogen en geschuurd en geschaafd aan een collectie tracks die samen het debuutalbum, All In Good Time vormen. Negen nummers goed voor 40 minuten beheerst lawaai.

Het is moeilijk een favoriet te kiezen. De keus is uiteindelijk gevallen op All We Have Is Gone, want dat heeft alles wat Giant Walker boven het maaiveld doet uitsteken, een betonnen riff, een onalledaags ritme, een paar fraaie gitaarsolo’s en een zangeres die langzaam opstijgt. Het wachten is op een Euro-tour.