Category: Breekijzer

Spoon – Wild

Eigenlijk is het heel ongebruikelijk dat een band zo lang zo houdbaar blijft als Spoon. Wild is de tweede single van het tiende album van het Texaanse trio. Een verklaring voor het lange artistieke leven van Spoon, dat nu als zo’n dertig jaar meedraait kan zijn dat de band regelmatig van bloed ververst.

De enige constanten zijn oprichters Britt Daniel en Jim Eno. Verder is het een komen en gaan van muzikanten. Of dit bewust beleid is, of dat sommige bandleden na verloop van tijd gillend weglopen, of dat er sociaal-financiële oorzaken aan de transfers ten gronde liggen weten we niet. Maar de band lijdt er duidelijk geen schade onder.

Wild is een langzaam aanzwellende rocksong die in mindere handen had kunnen stranden in bombast, maar door team Spoon met smaak en zorg  in de juiste banen wordt geleid.

Lucifer On The Sofa is de naam van het nieuwe Spoon album en 1 februari de releasedatum.

Goodbye June – Stand and Deliver

Iemand schreef als commentaar bij de Snob 2000 bij een nummer van The Outlaws, ‘leuk die Southern rock, daar moet ik toch eens dieper induiken’. Daar kunnen wij bij helpen. De Breekijzer van deze week is namelijk een nummer van een van de eigentijdse nazaten van The Allman Brothers, Lynyrd Skynyrd en die Outlaws, Goodbye June.

Kenmerken van Southern Rock zijn een funky drummer, een of meer gitaristen die zowel de blues als de country machtig zijn en een zanger wiens stem is aangeslagen door sigarettenrook en zelfgestookte whiskey. En een piano is ook nooit weg.

Goodbye June voldoet aan al deze criteria. En met Nashville, Tennessee als standplaats kunnen ze zich ook nog met recht een Southern rockband noemen. Zolang we hen niet naar hun mening over Trump vragen is alleen maar positief nieuws te melden over Goodbye June, dat overigens in 2016 al een keer een IJsbreker scoorde met het nummer Darlin’. Dat was een ballad, nieuwe single Stand and Deliver flirt met hardrock. Het is afkomstig van het nieuwe album van het trio, See Where The Night Goes, uit op 11 februari.

Johnny Marr – Hideaway Girl

Rozen verwelken, tulpen vergaan, maar van Johnny Marr kun je altijd op aan. De oude Smiths man heeft altijd wel ergens een monsterriff liggen, een lekker refrein en een tekstje over een oude of nieuwe vlam.

‘Case in point’, nieuwe single Hideaway Girl. Marr is van huis uit geen hardrocker laat staan een metalman, maar voor de riffs die hij bedenkt zou menig collega uit de wereld van de heavy metal een halsmisdaad begaan. Op Hideway Girl overtreft hij zichzelf met een gitaarloopje waarmee je bunkers kunt opblazen.Die Hideway Girl moet grote indruk op hem hebben gemaakt.

Mister Marr volgt de nieuwe trend om albums niet in een keer uit te brengen, maar in blokjes van vier. Zo wordt de aloude EP in ere hersteld. Het nieuwe album van onze man uit Manchester gaat Fever Dreams Pt. 1-4 heten. Hideaway Girl vind je op de net verschenen Fever Dream Pt. 2 EP.

IDLES – Crawl!

IDLES lijkt alsmaar beter te worden. Dat lukt de band door te doen waar ze goed in zijn, vetarme rock produceren. Vaak gaan succesvolle bands in de fout door het extra opnamebudget te besteden aan violen en andere branchevreemde opsmuk. IDLES niet, die houden hun muziek zo basic als camping toilet.

De ontwikkeling zit hem in de teksten. Die gaan op hun nieuwe, vierde langspeler CRAWLER over volwassen worden en andere zaken die een dertiger tegenkomt op zijn pad. Zelfs of misschien wel juist als je in een band zit.

Muzikaal is Crawl! gevoed door de avonturen van Nick Cave & zijn Birth Day Party tig jaar geleden. Crawl! Is de ideale track voor een eenpersoonsfeestje, liefst als de buren even niet thuis zijn.

The Mysterines – The Bad Thing

Ja ja, we weten dat we niet zo lang geleden een ander nummer (Hung Up) van The Mysterines op het Breekijzer-schild hebben gehesen. Maar de spoeling is aan het einde van het jaar altijd dun en omdat volgens ons water  The Mysterines in het nieuwe jaar waarschijnlijk een speler van belang op het harde rockveld gaat worden, leek het ons een goede zaak om de band nogmaals in het zonnetje te zetten.

De vraag is eigenlijk niet zozeer of, maar wanneer The Mysterines doorbreken.  Zoals de meeste  bands die graag lawaai maken, komt ook The Mysterines het best uit de verf als er mensen op hun lip staan, als de geur van zweet die van bier verdringt en als er spontaan moshpits ontstaan. Als de boel op slot blijft zal de doorbraak dus wat langer op zich laten wachten. 

Voor wie nieuw is hier of de vorige ronde heeft gemist. The Mysterines komt uit Liverpool en wordt aangevoerd door zangeres-gitariste Lia Metcalfe. Zij ziet er heel anders uit dan ze klinkt. Ze oogt als het leukste meisje van de klas, maar klinkt als …..haar broer? Alle gekheid op een stokje. Ze heeft een opvallend lage stem. Maar zingen kan ze als de beste!

The Bad Thing is een live favoriet van zowel het publiek als de band; een dreigende rocksong vol alibi’s voor de gitaristen om zich eens lekker te buiten te gaan aan solo’s. Als halverwege de drummer dan ook nog even op de versnelling trapt begint het dak zijn eerste scheuren te vertonen. 

The Mysterines is relatief nieuw. Na twee EP en drie singles verschijnt volgend jaar maart hun debuutalbum, Reeling geheten. Daarvan is The Bad Thing ( net als Hung Up) een zeer geslaagde voorbode. 

The Anix – Below

In de onvolprezen Beatles documentaire, Get Back zit een scene waarin Paul McCatney verzucht tegen Ringo, ‘and now there are only two’. Of woorden van die strekking. George Harrison heeft tijdelijk de band verlaten en Lennon is niet komen opdagen. De tranen schieten Paul in de ogen.

Zoiets is ook Brandon Smith overkomen. The Anix begon als trio breidde uit en kromp weer in, en nu is alleen Smith nog over. Te horen is dat niet. Wie heeft een band nodig als je een goed geoutilleerde studio tot je beschikking hebt? En welke muzikant heeft er tegenwoordig geen goede studio thuis?

Sinds The Anix in 2004 zijn eerste kik gaf, zijn er negen albums verschenen, de nieuwste kwam deze week uit. Below is het openings- tevens titelnummer van het album. The Anix bewandelt een middenweg tussen electro en metal. Binnen die grenzen varieert Smith er lustig op los. Wat de songs bindt is een gevoel van verlatenheid. Ook het schurende Below heeft een droeve afdronk. Wie wil weten in welke hoek je The Anix moet plaatsen? Denk richting Nine Inch Nails en Rammstein, maar dan wat minder neurotisch dan de eerste en wat minder bombastisch dan de tweede. 

Failure – Submarines

Je band Failure noemen is vragen om moeilijkheden. Of juist heel stoer. In geval van de club uit L.A. is het een beetje van alle twee. Ze ogen en klinken als van die gasten die je niet naast wilt hebben wonen, of in de straat of zelfs maar in de buurt. Geheel gespeend van succes is Failure zeker niet, maar rijk zijn ze na dik dertig jaar rammelen zeker niet. Failure is in zware rockkringen vooral bekend als de band waar Troy Van Leeuwen ooit in is begonnen. Hij van Queens Of The Stone Age en A Perfect Circle.

De carrière van Failure is er een van horten en stoten. De eerste versie van de band begon in 1990 en hield het zeven jaar vol. De oogst; 3 albums. De tweede incarnatie is nu ook zeven jaar onderweg. Oogst; 2 albums. Met een 3e op til.

Nieuwe single, Submarines klinkt precies zoals je verwacht van een stel veteranen die de grunge nog aan den lijve hebben meegemaakt: riffs van gesmolten lood, bitterzoete koortjes en een zanger met een stem als schuurpapier. Geen solo’s of andere uitwassen, 3.44 min. ingehouden emotie. Submarine gaat over weer boven komen na lange tijd onder ‘water’ te hebben gezeten. Een allegorie dus, waarschijnlijk geschreven toen het meeste leed geleden leek. Voor de vierde deltagolf dus.

Het nieuwe album volgt begin maart volgende jaar en zal waarschijnlijk weer geen klapper worden, maar wel in zeer goede aarde vallen bij fans, en liefhebbers van zomprock, ruimterock en sluipmetal.

Korn – Start The Healing

4 februari noteer of onthoud die datum, dan verschijnt namelijk Requiem, het nieuwe album van Korn. Aankeiler Start The Healing klinkt op het eerste gehoor als hard core  Korn, zaaggitaren, een zombiekoor en een riff als een stuwdam, maar bij nadere beluistering bespeur je toch wel wat nieuwe subtiliteiten. Zoals de zang van Jonathan Davis die voor zijn doen vrij zacht zingt, zonder aan impact te verliezen. In tegendeel eigenlijk  door het volume te verlagen komen zijn erupties des te harder aan.

Volgens de berichten heeft Korn van de nood een deugd gemaakt (de tour moest worden afgebroken omdat Davis corona kreeg), door langer dan normaal in de studio te vertoeven zodat er op elke i een . kon worden gezet en zout op elke slak. Dat geldt voor het album, dat geldt ook voor de imposante clip die Korn heeft laten maken bij Start The Healing.

Stereophonics – Do Ya Feel My Love?

Het Zuid-Welshe Stereophonics leek de laatste paar jaar de weg een beetje kwijt met -eerlijk gezegd gewoon- suffe nummers. Maar de band rondom Kelly Jones heeft de draad weer opgepakt en weer de weg ingeslagen zoals de we SPH’s graag horen. Behoorlijk stevig en natuurlijk heerlijk rauw met Kelly’s stem. Misschien heeft de pandemie voor nieuwe inspiratie gezorgd bij Stereophonics? We gaan het horen op het aanstaande twaalfde (!) album Oochya! van de Britpoppers. Breekijzer Do Ya Feel My Love? belooft in ieder geval veel goeds, terug naar de hoogtijdagen van Stereophonics met classic songs als Dakota.

She Drew The Gun – Behave Myself

Met ingehouden woede zegt/zingt Louisa Rogan alias She Drew The Gun dat ze het niet langer pikt. Dat het is een lange lijst met politieke en persoonlijk problemen. Eindelijk zijn de schellen van haar ogen gevallen, ‘Now I See The Bars Of My Cage’, zingt/zegt ze.

Louisa houdt haar verhaal met ingehouden woede, wetende dat wie schreeuwt vaak niet wordt gehoord. Dat geldt ook voor de muziek. She Drew The Gun maakt heldere popmuziek, hitgevoelig zelfs, maar wel met een bite. (I Will Not) Behave Myself heeft onheilspellende synthesizers en een venijnige gitaarsolo, maar ook een radiovriendelijk refrein een een vlotte (90’s) beat: een protestsongs in schaapskleren.

Behave Myself is de titeltrack van album 3 van She Drew The Gun uit Liverpool die veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe krijgt.