Category: Breekijzer

Evanescence – Yeah Right

Ergens in het grijze gebied tussen hard rock en metal vinden we Evanescence, de band van Amy Lee die dit jaar zijn 25ste verjaardag viert.

Helaas is het nieuwe album net niet op tijd klaar om het feest extra cachet te geven. The Bitter Truth komt op een nog nader te bepalen datum uit in 2021. Helemaal gespeend van nieuwe muziek zijn we gelukkig niet, na drie prima singles is er vrijdag een uitstekende single uitkomen.

Amy valt op Yeah Right gelijk met de deur in huis. Aan een intro doet de band deze keer niet. Het geeft aan hoe gretig Evanescence nog altijd is is om zijn zegje te doen. De drummer heeft het druk deze ronde, of drummers want we horen meerdere slagwerkers te gelijk. Ook de gitaren zijn niet van de lucht, maar het draait allemaal om Amy, die weer uitstekend bij stem is. Kortom heksenrock op zijn best!

Minefield – Home

Allemaal leuk en aardig om als huurmuzikant de globe rond te trekken, maar beter doe je dat natuurlijk met je eigen band. Het kwartet dat rockt onder de naam Minefield heeft het klappen van de zweep geleerd als secondanten van o.a. Gene Simmons, Ace Frehley en Slash & Myles Kennedy.

Nu bepalen Todd Kerns, Brandon Fields, Jeremy Ashbrock en Matt Starr zelf hoe ze klinken. En hoe ze klinken is best bijzonder. Minefield maakt classic rock in en stijl die het midden houdt tussen de potige bluesrock van een band als Free, je weet wel van All Right Now, en de meerstemmige southern rock van een band als Kansas. Je weet wel van Carry On Wayward Sons.

Inderdaad een merkwaardige combi. Maar dat hij werkt maakt Home duidelijk. Minefield is nog een verse band. Home is pas hun tweede single, de opvolger van het niet minder sterke Alone Together. Album wordt medio volgend jaar verwacht.

Within Temptation – The Purge

Je zou denken dan Within Temptation na 23 jaar heel hard aan de weg timmeren wel enige tekenen van sleetsheid zou vertonen. Absoluut niet dus. Nieuwe single The Purge laat horen dat het heilige vuur in de band nog onverminderd fel brandt.

Ook maakt The Purge duidelijk wie ook al weer de symfonische metal op de kaart heeft gezet. Heel vaak gaan anderen met de eer strijken, maar Within Temptation wordt internationaal erkent als pioniers van het genre. Een uitpuilende prijzenkast en paspoorten vol stempels vormen het tastbare bewijs van de mondiale erkenning.

Normaal betekent een nieuwe single ook een nieuw album. Maar nu even niet. Liever dan te wachten tot ze een heel album bij elkaar hebben geschreven, waar al snel een paar jaar overheen gaat, serveert men de nieuwe muziek nu in single porties. The Purge is de tweede, eerder dit jaar verscheen Entertain You. Over de volgende single wil de band nog niks kwijt. Zo blijft er toch nog iets om naar uit te kijken. 

Stereotypical Working Class – Soon I Will

Stereotypical Working Class is een metal-achtige band uit het Franse Lyon. De eerste steen werd gelegd in 1999, maar het heeft de nodige mutaties geduurd voordat de band de huidige sterkte bereikte.

We schrijven metal-achtige omdat de band hard rockt, maar niet extreem. Zoals je uit de naam kunt opmaken gaan hun teksten ook niet over bloemetjes en bijtjes en ook niet  over doem en verderfenis. De band heeft een sociaal geweten, en het hart op de juiste plek.

Vanwege de taalbarrière -ons Frans is pas comme il faut- kunnen we niet vertellen waarom de band er zes jaar over hun nieuwe album heeft gedaan. Wel weten we dat dat nieuwe album Célestepol heet en vorige week is uitgekomen. Célestepol is album numero sept van Murdock, Christophe, Martin en Bertrand. 

BRKN LOVE – Burried

Als je wilt weten wat Amerikanen bedoelen met het onvertaalbare woord swagger moet je Buried eens draaien van BRKN LOVE.

Burried barst van de branie, trots en zelfvertrouwen. Het is maa zelden dat je een band hoort die zo lekker in zijn vel zit. Als je BRKN LOVE  zo hoort rocken denk je te maken te hebben met een band die al jaren meedraait, voor wie het klappen van de zweep geen geheimen meer heeft. Nou niet dus. BRKN LOVE komt nog maar net kijken. Burried is een track van het debuutalbum van de club uit Brooklyn.

BRKN LOVE rockt retro in een stijl die zowel aan Greta van Fleet als aan Black Crowes doet denken. Harde rootsy rock dus met als openbaar wapen een dijk van een zanger. De bevlogen voorman van BRKN LOVE heet Justin Benlolo. Hij komt oorspronkelijk uit Toronto.

Benlolo heeft genoeg adem en volume om tot in de nok van de AFAS Live te worden gehoord. Zonder microfoon. Daarnaast klinkt hij alsof hij dagelijks ontbijt met een kom in whiskey geweekte roestige spijkers. En hij heeft dus swagger.

Je hoef geen glazen bol te hebben om te voorspellen dat we nog veel lol gaan beleven met BRKN LOVE.

The Struts – Wild Child Feat Tom Morello

Tom Morello is van vele markten thuis. Hij heeft zelfs een tijdje meegedraaid met de E-Street Band van baasje Bruce, maar wat de gitarist van Rage Against The Machine gitarist het beste kan is onbehoorlijk hard rocken.

Dat bewijst hij weer eens als gastmuzikant op de nieuwe single van The Struts. Wie The Struts niet kent. De band komt uit Engeland en volgt het spoor van glamrockacts als Alice Cooper, The Darkness en The (oude) Stones.

Door de loodzware rif van Mortello is Wild Child een stukje stevige dan wat The Struts doorgaans serveert. Maar het heavy jasje staat ze goed.

Wild Child komt van het recent verschenen vierde album van The Struts, Strange Days. Daarop staat ook een duet met Robbie Williamson (!?).

Tot slot. The Doors hebben ook een album dat Strange Days heet en een song met de titel Wild Child. Toeval of kent The Struts zijn klassiekers?

Paerish – Archives

Paerish komt uit Parijs, maar dat is niet de reden dat de band Paerish heet. Hun naam hebben ze van een van de personages die zijn gespeeld door een van hun helden, Robin Williams. Parish is de naam van zijn karakter in Jumanji. Voor het zelfde geld had Paerish dus ook Mork kunnen heten. Of Mrs Doubtfire.

Rocken in het openbaar doet het kwartet sinds 2016. In dat jaar  verscheen hun eerste album dat het ongewoon goed deed. Vandaar waarschijnlijk dat de mannen ruim vier jaar lang hebben gewerkt aan de opvolger. Dat moest en zou weer net zo’n succes worden.

Of het nog titelloze album commercieel net zo’n knaller wordt als Semi Finalists durven we niet te voorspellen. Dat het artistiek wel snor zit lijkt na twee singles wel duidelijk. Archives, de nieuwe Breekijzer is de opvolger van Fixed It All, een oud-Breekijzer.

Beide singles laten een fris geluid horen, hard maar niet hersenloos, beetje grungy, beetje punky heel klein beetje poppy in de betekenis van toegankelijk. De man achter de knoppen was niemand anders dan Will Yip die sonische eerder wonderen verrichtte voor o.a. Arctic Monkeys, Panic At The Disco en The Wonder Years.

LOWLIVES – Gravity

Als The Defiled, Amen en Once Nothing beroemde bands waren geweest dan was LOWLIVES een supergroep. Helaas is het nooit wat geworden met genoemde bands. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze uit elkaar zijn gevallen en een aantal exen nu LOWLIVES is begonnen.

Het is onverstandig om in de metalindustrie aan voorspellingen te doen. Zeker in deze tijd. Maar we mogen er wel van uit gaan dat LOWLIVES behoorlijk ver gaat komen. Verder dan de mannen met hun oude bands kwamen. Aan het geslaagde Gravity is goed af te horen dat we we hier met veteranen te maken hebben. Met muzikanten die weten wat ze willen en wat ze kunnen.

Om je een indruk te geven van het geweld dat ze produceren. Gravity klinkt zoals Nirvana zou hebben geklonken als Kurt meer metal dan punk was geweest. 

Gravity is single drie van de Amerikanen die hard werken aan een debuutalbum.

Napalm Death – Amoral

Deze week weer een Breekijzer die je mondkapje laat wapperen. Kenners weten genoeg als we de naam Napalm Death laten vallen. De rest raden we dringend aan de veiligheidsriemen aan te doen of anders een helm op te zetten.

De mannen van Napalm Death zijn oude rotten in het metalvak. De eerste demo’s zagen begin jaren tachtig van de vorige eeuw het daglicht. Vanaf 1988 dealt de band serieus in zwaar metalen langspelers. Dat zijn er nu bijna twintig. Net iets meer dan het aantal voormalige bandleden. Je moet namelijk stevig in je schoenen staan wil je bestand zijn tegen de decibellen storm die de de Britse Grindcore band weet op te wekken. Van de oorspronkelijke club is niemand meer over. De kern van de huidige band is sinds 1992 bezig met onrust stoken.

Amoral komt van het album,  Throes Of Joys In The Jaws Of Defeatism, het eerste nieuwe werk van de band in vier jaar. Er is dus meer waar dit vandaan komt. Doe er je voordeel mee. Of vermijdt als de pest. Al naar gelang je muzikale geaardheid.

You Me At Six – Beautiful Way

You Me At Six opent het nieuwe jachtseizoen met een volbloedige rocksong. Beautiful Way is een uitstekende manier om aan te kondigen dat er een nieuw album zit aan te komen.

Dat wordt alweer langspeler nummer 7 van de Britten, die al sinds 2009 garant staan voor energieke en  melodieuze metal. Dat er een opvolger zou komen van IV heeft even op losse schroeven gestaan. Drie van de vijf bandleden heeft recentelijk in een scheiding gelegen en was zich er dus van bewust dat er aan alles een einde kan komen. Zelfs aan zaken die voor de gemaakt leken voor de eeuwigheid.

Kortom de fut was er  uit. Een laatste album zat er nog wel in, maar daarna zouden de wel zien. Zanger Josh Franceschi wilde graag dat You Me At Six er met een knal uit zou gaan. Nou dat is gelukt! De band is zelfs zo tevreden over SUCKAPUNCH dat al het gepraat over stoppen voorlopig is verstomd. Nu staan ze te popelen om weer op tournee te gaan en de nieuwe songs live uit te voeren. Het hernieuwde enthousiasme is goed af te horen aan Beautiful Way. Het nieuwe album verschijnt begin 2021.