Category: Breekijzer

Dead Poet Society – .loveyoulikethat.

Dead Poet Society (zonder S om verwarring met de film te voorkomen) draait al zon’ jaar of zeven mee, maar is om de een of andere reden nog niet aan het maken van een album toegekomen. Feitelijk is dat een technisch detail, want de rockers uit L.A. hebben genoeg songs online staan voor wel 2 albums. Maak een playlist, noem het een album en klaar is Kees.

Maar goed het officiële albumdebuut van Dead Poet Society zit er dus aan te komen. DPS maakt eigentijdse hard rock -geen metal- , dwz geworteld in de bluesy hard rock van de vroege jaren zeventig, maar dan met de flair en branie die tijd en soort genoten als Greta van Fleet, cleopatrick en Palaye Royale ook aan de dag leggen.

Nieuwe single .loveyoulikethat. opent met een diepe bas en een slide-gitaar gevolgd door een smachtend zingende Jack Underkoffer. Als je denkt dat de mannen zich verder koest houden dan heb je het mis. Boven een swampy tempo barst een partij gitaren los als een zware onweersbui na een hete zomerdag. Underkoffer moet op zijn tenen gaan staan om boven het geweld uit te komen. Alsof ZZ Top een nummer van het eerste album van Black Sabbah album covert. 

Dat belooft wat voor, –!- ook wel ‘the exlamation’ album genoemd. Release datum is 12 maart.

Architects – Dead Butterflies

Het Britse Architects heeft de opname afgerond van wat alweer hun 9e album gaat worden. De metalcore mannen hebben hun jongste werkstuk, ‘For Those That Wish To Exist’ genoemd.

Het imposante Dead Butterflies is de derde en laatste single, die uitkomt voor de officiële albumrelease op 27 februari a.s. Aan niets valt te horen dat Architects inmiddels ook alweer dik 15 jaar aan de weg timmert. Nu is er in het Engeland van anno nu ook wel het een en ander om je over op te winden. Dat doen de mannen dan ook, en waar woorden te kort schieten spreken gitaren boekdelen. Nieuw aan Dead Butterflies, en een teken dat er ook op artistiek gebied nog leven in de band zit is een batterij blazers, die het toch al hoge energielevel van de nieuwe single nog een paar streepjes opschroeven.

Wie na het horen van Dead Butterflies niet meteen begint met het aftellen naar de releasedatum van For Those Who Wish To Exist verwijzen we graag door naar Pinguin Pluche.

Foo Fighters – Waiting On A War

Over een week of drie komt het nieuwe album uit van Foo Fighters. De opvolger van Concrete and Gold uit 2017 heet Medicine At Midnight. De eerste single van het nieuwe album, Shame Shame suggereerde een nieuwe richting, maar de twee tracks die daarna zijn verschenen, No Son Of Mine en nu Waiting On A War laten horen dat alles bij het oude is gebleven. En gelukkig maar! We zijn de beproefde heavy maar sympathieke stadionrock van Dave en zijn vrienden nog lang niet zat.

Waiting On A War is Foo Fighters in optima forma. Even denk je met een balllad van doen te hebben, maar al snel wordt de dynamiek opgevoerd. En voor je het weet, sta je op je stoel te zwaaien met je virtuele festival-vlag.

In het licht van de recente gebeurtenissen in de VS zou je Waiting On A War een politieke lading kunnen geven. De tekst is echter nogal vaag. De woorden lijken eerder gekozen omdat ze lekker bekken dan vanwege een eventuele diepere betekenis. Waarschijnlijk weet alleen Dave waar hij over zingt. De Foo’s hebben hun nieuwe album ook al vorig jaar opgenomen toen er nog weinig aan de hand was. Dat laat onverlet dat Waiting On A War een prima strijdlied zou zijn. Gelukkig zit Dave in het goede (Biden) kamp.

Chevelle – Self Destructor

Bijna vier jaar hebben Pete Loeffler en Dean Bernandini aan het nieuwe album van Chevelle gesleuteld. Het resultaat mag er dan ook zijn. Tenminste als Self Destructor de lading een beetje dekt.

De eerste kik van het heavy duo in de jaren 20 is kamp uitgewerkte hardrocksong waarin de band te hoop loopt tegen al die kneuters die hun neus op halen voor de wetenschap. Coronagekkies en klimaatontkenners dus.

De boys van Chevelle hebben een vooruitziende blik, want Self Destructor stond in 2019 al in de grondverf. Wetenschap en techniek lijkt sowieso het thema van het nieuwe, achtste album van Pete Loeffler en Dean Bernandini getiteld NIRATIAS (nothing is real and this is a simulation). Loeffler noemt o.a. Elon Musk en Carl Sagan als meneren die inspireren. Een releasedatum voor het nieuwe album konden we zo snel niet vinden, maar dat zal vast niet lang meer duren.

Budderside – Zen

Een van de laatste daden van Lemmy was het tekenen van de Amerikaanse band Budderside op zijn Motörhead label. Jammer genoeg is de legendarisch rocker niet meer onder ons dus moeten we ergens anders zijn met klachten over gehoorbeschadiging, het aantasten van goede zeden en het op de korrel nemen van de eeuwenoude Japanse beschaving.

Budderside is vier jaar uit de running geweest. Bandbaas Patrick Stone had wat personele problemen op te lossen. Die zijn nu de wereld uit zodat er niets meer in de weg staat van zijn plannen om de boel eens lekker op te fokken. Het strak rockende Zen is vooruit gestuurd als plaagstoot en wegbereider voor de release van het tien tracks tellende tweede album van de slopers uit L.A. De plaat heeft als titel Spiritual Violence meegekregen en zal naar verwachting vanaf 26 maart fysiek verkrijgbaar zijn bij de betere dealers en te streamen via de daartoe aangewezen kanalen.

Cleopatrick – GOOD GRIEF

Cleopatrick is een fel rockend duo dat zich geen reet aantrekt van genregrenzen. Ze gooien (skate) punk, pop en old school hard-rock in de blender, zetten die op standje drie doen er voor de goede orde nog wat hip hopkruiden bij en serveren de boel met een riff waarmee je hardhouten planken kunt doorzagen.

GOOD GRIEF is een mooi voorbeeld van de hi-energy rock stijl van het Canadese duo.

Ian Frazer en Luke Grunz zijn al sinds hun vierde boezemvrienden. Muziek maken doen ze sinds 2015. Ze komen wat dat betreft dus nog maar net kijken. Een album is er dan ook nog niet. Wel een klein dozijn smeulende rocktracks die de boys al heel veel fans heeft opgeleverd plus vergelijkingen met eigentijdse collega’s als Highly Suspect, Palaye Royale en Des Rocks.

File under veelbelovend.

Dark Stares – Sell Out

De nieuwe single van het Britse Dark Stares is een heerlijk dicht gemetselde port-grunge track met een tempo dat net niet stroperig is. De muur van geluid is zo massief dat je er bekant tegen kunt leunen.

Zoals Black Sabbath alle lang geleden heeft bewezen hoef je helemaal niet snel te spelen om hard en heavy te zijn. Het trage tempo vergroot juist de dreiging die uitgaat van Sell Out. Net boven de wal van ingehouden geweld hoor je de stem van Miles Kristian Howell. Hij zingt opvallend zacht, fluistert bijna. Eigenlijk is alles aan Sell Out weloverwogen en ingetogen. De impact is daardoor groter dan als de versterkers op 11 hadden gestaan.

Sell Out is een 5 de vijf songs die tezamen de Ruby EP vormen. De EP is vrijdag verschenen en overbrugt de periode tussen de release van het meest recente album van Dark Stares, het vorig jaar uitgekomen The Lightning Echo en van wat album 3 van de boys uit St Alban moet gaan worden. daarover later vast meer.

Teenage Wrist – Taste Of Gasoline

Het onmiskenbaar Amerikaanse Teenage Wrist is al eerder gesignaleerd in deze contreien. Met de nummers, Dweeb (2017), Stoned Alone (2018) en Mary (2018) om precies te zijn. De laatste twee nummers schopten het tot Breekijzer. Taste Of Gasoline treft een zelfde lot.

De nieuwe single is een voorproefje van album 2 van de band uit L.A. De opvolger van Chrome Neon Jesus gaat Earth Is A Black Hole heten. Op Taste of Gasoline komt Teenage Wrist iets poppier uit de hoek dan op het debuutalbum. Aan de luxe productie kan je horen dat hun label er het volste vertrouwen in heeft dat Teenage Wrist deze 2e ronde gaat doorbreken. Dat vertrouwen delen we dus, vandaag dat de boys hun 3e Breekijzer scoren, en hun eerste hattrick!

Evanescence – Yeah Right

Ergens in het grijze gebied tussen hard rock en metal vinden we Evanescence, de band van Amy Lee die dit jaar zijn 25ste verjaardag viert.

Helaas is het nieuwe album net niet op tijd klaar om het feest extra cachet te geven. The Bitter Truth komt op een nog nader te bepalen datum uit in 2021. Helemaal gespeend van nieuwe muziek zijn we gelukkig niet, na drie prima singles is er vrijdag een uitstekende single uitkomen.

Amy valt op Yeah Right gelijk met de deur in huis. Aan een intro doet de band deze keer niet. Het geeft aan hoe gretig Evanescence nog altijd is is om zijn zegje te doen. De drummer heeft het druk deze ronde, of drummers want we horen meerdere slagwerkers te gelijk. Ook de gitaren zijn niet van de lucht, maar het draait allemaal om Amy, die weer uitstekend bij stem is. Kortom heksenrock op zijn best!

Minefield – Home

Allemaal leuk en aardig om als huurmuzikant de globe rond te trekken, maar beter doe je dat natuurlijk met je eigen band. Het kwartet dat rockt onder de naam Minefield heeft het klappen van de zweep geleerd als secondanten van o.a. Gene Simmons, Ace Frehley en Slash & Myles Kennedy.

Nu bepalen Todd Kerns, Brandon Fields, Jeremy Ashbrock en Matt Starr zelf hoe ze klinken. En hoe ze klinken is best bijzonder. Minefield maakt classic rock in en stijl die het midden houdt tussen de potige bluesrock van een band als Free, je weet wel van All Right Now, en de meerstemmige southern rock van een band als Kansas. Je weet wel van Carry On Wayward Sons.

Inderdaad een merkwaardige combi. Maar dat hij werkt maakt Home duidelijk. Minefield is nog een verse band. Home is pas hun tweede single, de opvolger van het niet minder sterke Alone Together. Album wordt medio volgend jaar verwacht.