Category: Breekijzer

Papa Roach – Even If It Kills Me

Papa Roach is ouder maar lijdt – getuige nieuwe single Even If It Kills Me– nog niet aan haarverlies. Na ruim 30 jaar klinkt de band nog steeds alsof de wereld aan de rand van de afgrond staat.

Al moeten we rekening houden met de mogelijkheid dat de band juist vindt dat het de laatste tijd juist weer de goede kant opgaat. Hun vorige single is een duet met Trump fan Carrie Underwood. Maar laten we ons op de muziek concentreren. Die is dus weer ouderwets goed, een nog immer potente cocktail van diverse metalsoorten met een wolkje EDM. Even If It Kills Me lijkt geen nieuw album in te luiden, maar bedoeld als aankondiging van een nieuwe wereldtournee. Helaas is het concert in Nederland al geweest (4/2). Volgend jaar beter.

Viagra Boys – Man Made Of Meat

The Viagra Boys are back again! Zweden’s leukste en luidruchtigste muzikale exportproduct laat -wellicht ten overvloede – weer eens horen dat het allemaal niet zo serieus hoeft. Zelfs niet in de postpunk, een stijl die niet bepaald bekend staat als luchtig.

Het vrolijk hakkende Man Made Of Meat gaat over de indrukken die ‘tatood lover boy’ Sebastian Murphy vorig jaar opdeed tijdens een bezoek aan Wallmart in de V.S. Ofwel de consumptiemaatschappij. Het is en blijft postpunk wat de band uit Stockholm vervaardigt dus een beetje maatschappijkritiek hoort er bij. Maar verder is het vooral losbandig lol maken wat de boys beramen met de eerste single van hun vierde album ‘viagr aboys’ (25/4).

Show: 9/5 Tilburg.

False Heads – Cracked

False Heads is een noiserocktrio uit Londen dat zijn tienjarig bestaan viert met de release van een nieuwe EP Cracked 28/3). Voor nieuwe fans; er liggen twee albums en het nodige losse werk op je te wachten.

Die tien jaar is niet af te horen aan Cracked. Er wordt nog steeds op volle kracht gerockt de en de ervaring van het al zo lang samenspelen uit zich in de complexiteit van de compositie. Hoe goed Cracked ook klinkt, het is niet moeilijk te horen dat de bühne de natuurlijke biotoop is voor Luke, Jake en Barney. Laten we dan ook hopen dat de band snel onze kant op komt.

Dead Poet Society – Hurt (ft. The Warning)

Zo is het gekomen. De mannen van Dead Poet Society zagen op Social Media Pauline van The Warning meezingen met Hurt, een van de hits van hun laatste album.

Dat leidde tot een nieuwe versie waarop alles drie The Warning zusjes present zijn. Zo te horen is dezelfde backingtrack gebruikt als de eerdere versie van Hurt, maar de female touch doet wonderen.  The Warning is –mocht je de band nog niet kennen – een hardrocktrio uit Mexico. Dead Poet Society is de bekende harde rockband uit Boston. Wat de samenwerking vergemakkelijkte was dat beide bands met dezelfde producer werken, de in de wat lichtere hardrock gespecialiseerde Canadees Anton DeLost.  Die heeft leuke dingen gedaan voor o.a. Cleopatrick, Highly Suspect en Hawthorne Heights.

The Amazons – My Blood

The Amazons go classic rock op nieuwe single My Blood, een song die makkelijk van Starship, Bad Company of Foreigner had kunnen zijn, of een andere stadionrockband uit de roemruchte jaren tachtig.

Kosten noch moeite zijn gespaard om van My Blood een memorabel lied te maken. Blazers, mannenkoren en zelfs een soulzangeres jagen het nummer naar een onontkoombare climax. In deze mega-productie houdt Frontman Matthew Thompson zich makkelijk staande.

Het staat ze goed dat Grote Gebaar, we hopen dan ook met The Amazons dat My Blood resulteert in die langverwachte en dik verdiende doorbraak. Nieuw album, 21st Century Fiction staat voor 7 mei.

Till Lindemann – Mein Welt

De nieuwe single van Till Lindemann begint met een stemmig stukje piano, maar als snel komt de aap uit de mouw en volgt er het soort semi militaire metal-mars waar Lindemann’s band en -naar nu blijkt- hij ook solo patent op heeft.

Niks nieuws onder die Sonne dus, maar fans zullen zich weer in drommen naar de stadions begeven alwaar Lindemann later dit jaar voor het eerst solo acte de présence zal geven. Rammstein is even met verlof. Mein Welt is de titelsong van die solotrektocht langs de internationale podia die op 31 oktober zal neerstrijken in de hoofdstedelijke Ziggo Dome. 

Possible Oceans – Big Wave

Possible Oceans is Trevor O’Neill en dat is weer de naam van een sessiegitarist uit L.A. die na jaren trouwe dienst eindelijk voor zich zelf begonnen is.

Je zou O’Neill een anglofiel kunnen noemen, want als belangrijkste inspiratiebronnen noemt hij voornamelijk Britse bands, Foals, The Horrors dat werk. Plus eentje uit Gent, Soulwax. Dat O’Neil solo ging was niet helemaal het plan. Door corona viel zijn normale nering plotseling weg en om de dagen door te komen is hij maar voor zichzelf begonnen. De bevrediging moet groot zijn geweest toen de BBC zijn songs oppikte. Liefde uit het land van zijn muzikale dromen! Lang verhaal kort. Niet lang geleden verscheen er een nieuwe EP van Possible Oceans, de basis voor een tweede album. Titelsong Big Wave is een semi-symfonische met synths en gitaren aangeklede rocksong, retro in sfeer en melancholiek van toon. Kortom een prima muziekje voor deze tijd van het jaar.

Himalayas – Nothing Higher

Himalayas is een rockband uit het Britse Cardiff. Het viertal speelt eerder harde rock dan hardrock laat staan heavy metal. Dat wil niet zeggen dat het er bij tijd en wijle niet stevig aan toe gaat. Maar tegenover de harde gitaren staan poppy koortje, en tegenover de onstuimige ritmesectie staan teksten over gevoelige onderwerpen als in geval van nieuwe single Nothing Higher ‘hoe het hoofd koel te houden ten tijde van gekte en chaos’.

Nothing Higher heeft twee delen, een stampend begin en een meditatief slot. Bij elkaar weet de band onze aandacht een dikke vier minuten lang vast te houden. Himalayas heeft veel mee, genoemde muzikanten en ook eens zanger die is uitgerust met een ‘classic rock’ stem. Voeg daar een opvallend talent voor het schrijven van beklijvende songs aan toe en de voorspelling dat we komend kalenderjaar de naam Himalayas nog wel vaker gaan horen lijkt gerechtvaardigd. En dat gaat dan niet over de band en niet pover de bergen.

LEAP – The Downfall

The Downfall van LEAP klinkt zo overdonderend goed dat dit onmogelijk het werk kan zijn van een beginnende band.

Het was even zoeken, maar nu weten we dat de naam LEAP dan wel nieuw mag zijn, maar dat achter de band een man schuil gaat die eerder met het rockbijltje heeft gehakt. Niet dat Jack Balfour-Scott heel veel succes heeft gehad met The Mispers anders had hij die band nooit opgedoekt, maar het was wel een goede leerschool. Die lessen brengt hij nu in praktijk bij LEAP dat net een nieuwe EP heeft losgelaten. Daarvan is The Downfall het titelnummer.

De stijl van LEAP is een popyy versie van grunge met naast de vereiste gitaren ook de nodige elektronica. Dat levert een extra dikke sound op die het perfecte decor vormt voor de classic rock stem waarmee Balfour-Scott is gezegend. De zegetocht van LEAP begint met The Downfall.

 

Concert; 19 april Melkweg.

Year Of The Cobra – War Drop

Nieuwe Year Of The Cobra single War Drop is een perfect plaatje voor Pinguin On The Rocks; te heavy voor Pinguin Indie, maar niet heavy genoeg voor de afdeling Aardschok.

Year Of The Cobra is een duo, een echtpaar zelfs uit Seattle, de geboortegrond van grunge. Die invloed hoor je een in War Drop, maar dan de meest donkere variant. Zelf spreken zangeres/bassist/toetsenist Amy Tung Barrysmith en drummer Jon Barrysmith van ‘melodic doom’. War Drop is de eerste single van de derde langspeler van Year Of The Cobra. Het naar de band genoemde album verschijnt op de laatste dag van februari in 2025.