Category: De IJsbreker

Jadu Heart – I Shimmer

 Jadu Heart is een Brits electro-duo met een aardige staat van dienst; drie albums en een handvol solide streaming hits. Als ze geen gekke dingen doen zou het nieuwe album wel eens de grote doorbraak kunnen betekenen. Maar wat doen ze? Gekke dingen!

Paaiden Diva-Sachy Jefrey en Alex Headford tot dusver hun publiek met toegankelijke synth-pop met voor wie daar een antenne voor heeft een licht donker randje, nieuwe single I Simmer lijkt wel van een andere band te komen. De track is duister en dichtgesmeerd met dikke lagen gitaar en electro terwijl Diva zich de rol van dwaallicht heeft aangemeten. Dreampop die neigt naar nachtmerrie rock.

Ook het twee maanden geleden verschenen, door Alex gezongen Cocoon laat een band horen die is gerijpt, gegroeid, volwassen geworden. Jadu Heart nieuw stijl komt niet helemaal als een donderslag bij heldere hemel. Op vorige albums staan ook songs die wat duisterder van toon zijn, maar om het in Star Wars termen uit te drukken, ‘The Dark Side’ lijkt nu aan de winnende hand.

Of de nieuwe nineties achtige stijl die doorbraak in de weg zal staan? Waarschijnlijk niet, maar dan wel naar een ander publiek. En de fans die zijn meegegroeid natuurlijk.

Puma Blue – Hounds

Het zal Jacob Allen a.k.a. Puma Blue regelmatig overkomen dat hij voor vrouw wordt aangehoord. Dat komt omdat de Londenaar over een uitzonderlijk soepele kopstem beschikt, waarmee hij makkelijk noten pakt die normaal buiten het bereik van de mannelijke stem liggen.

Die falset is niet het enige bijzondere aan de 25 jarige Brit. Hij verstaat ook de kunst van het weglaten, weet als weinig anderen spanning aan te brengen in de opbouw van zijn songs en speelt ook nog eens diverse instrumenten.

Puma Blue is een serieus artiest. In voorbijgaande jaren ging hij gebukt onder sombere gedachten die gepaard gingen met chronische insomnia. Wat helpt in zulke gevallen is een gewillig oor. Dat heeft Jacob gevonden bij zijn publiek. Hounds mag dan wel onze kennismaking met Puma Blue zijn. Op Spotify trekt hij maandelijks een dikke 600 k luisteraars.

Puma Blue debuteerde opvallend genoeg in 2019 met een live album, opgenomen in de Amerikaanse stad Atlanta. Daarop klinkt hij als een, hoorbaar door Jeff B geïnspireerde crooner. Op zijn studiodebuut lijkt hij zijn invloeden palet te hebben uitgebreid met triphop a la Massive Attack en kamer-electro in de stijl van James Blake. Die ontwikkeling zet door op Hounds, dat productioneel een forse stap vooruit is.

De climax van het vijf minuten durende sfeerstuk over de onvermijdelijkheid van eenzaamheid is een saxofoonsolo, een instrument dat we steeds vaker horen de laatste tijd*. Mocht je ook na het horen van Hounds nog twijfelen aan ‘s mans kwaliteiten check dan op Youtube zijn concertfilm van ruim een uur, die inmiddels meer dan twee miljoen keer is bekeken.

  • Rubblebucket, The Waeve e.a.

The Murder Capital – A Thousand Lives  

The Murder Capital deed een veni, vidi vici op de Lowlands dit jaar. Met slechts één album in de pocket wist de Ierse band de vroege adopters te staven in hun overtuiging dat we hier te maken hebben met een van de beste nieuwe bands van dit decennium, en de toevallige passanten te overtuigen van hun potentie. 

Het is opvallend hoe snel James McGovern en zijn mates een eigen geluid hebben ontwikkeld. The Murder Captital is en blijft een post-punk band, maar rekt de stijl met wel aan alle kanten op. Zoals te horen op vorige single Only Good Things en het fonkelnieuwe, A Thousand Lives.

‘A Thousand Lives With You Is Not Enough‘ croont McGovern in dit fraai opgetuigde herfstbalad waarin we aan het slot zelfs een harp herkennen! Jullie zijn aan zet Idles en Fontaines DC! 

Het lang verwachte tweede album van The Murder Capital –hun debuut is alweer drie jaar oud- heet Gigi’s Recovery en staat voor 20 januari. Een paar weken later, op 14 februari komt The Murder Captital naar de Paradiso voor een optreden in de grote zaal. Bestel NU je kaarten anders vis je achter het net.

MICH – A Hassle

Het feit dat de leden van MICH allemaal een functie elders hebben wil niet zeggen dat het hoofdstedelijke kwintet een hobby of  bij-band is. Het zijn muzikanten die een diepe liefde delen voor muziek in het algemeen, en die van de jaren tachtig in het bijzonder. Dat bracht en houdt de band bij elkaar.

MICH begon met het maken van geslaagde replica’s, songs die ze zelf schreven, maar dicht bij de voorbeelden (lees The Cure) bleven. Dat is in de loop der vijf jaren van hun bestaan wel veranderd. Nog steeds serveren ze een cocktail, van postpunk, krautrock en shoegaze, maar nu met een krachtige eigen saus.

Op nieuwe single A Hassle neemt Sofie (Winterson) van Dijck het voortouw. De dromerige leadzang van deze telg uit een zeer muzikaal geslacht (broer Joost en zus Cato zitten in My Baby) kleurt mooi met de waaierende new wave gitaar. A Hassle voedt het vermoeden dat MICH album nr drie wel eens hun beste kan gaan worden.

Thus Love – Family Man

Het jaar is nog net even te jong om nu al te spreken van de ontdekking van 2022. Maar als we over een maand of drie de balans gaan opmaken van dit popjaar zal THUS LOVE waarschijnlijk wel in de prijzen vallen. Hun debuutalbum, Memorial verschijnt begin volgende maand. Op tijd voor de jaarlijstjes dus.

We uiten ons vertrouwen in het trio uit Vermont op basis van drie nummers. Daarvan is nieuwe single Family Man misschien wel de sterkste, in ieder geval de energiekste. Met name tegen het eind gaan alle remmen los. Voor een Amerikaanse band klinkt THUS LOVE opvallend Engels, opvallend eighties ook.De jengelende gitaren doen denken aan bands als The Smiths of Lloyd Cole & The Commotions.

THUS LOVE bestaat uit drie non binaire muzikanten, en heeft het dus niet makkelijk in de V.S, waar homofobie welig tiert. Het verklaart de drive van het trio voor wie THUS LOVE behalve een band ook een manier is om te ontsnappen aan de dwangbuis waarin de Amerikaanse maatschappij hen graag zou willen dwingen.

Fazerdaze – Break!  

Mogen we je voorstellen aan… Fazerdaze! Achter die lekker bekkende naam gaat de Nieuw Zeelandse singer-songwriter en multi-instrumentalist Amelia Murrays schuil.

Amelia begon haar muzikale trektocht zo’n tien jaar geleden in haar slaapkamer. Daar nam ze haar debuut EP op, zes dromerige rockliedjes, die internationaal in goede aarde vielen. Het succes van haar debuutalbum (2017) en de daaropvolgende tour overviel haar een beetje. De coronacrisis kwam Amelia  dan ook niet heel slecht uit, want gaf haar tijd om te herijken.

De twee nieuwe nummers die ze heeft losgelaten ter voorbereiding van de release van haar nieuwe EP laten een Fazerdaze horen die zowel muzikaal als mentaal een stuk steviger in haar schoenen staat. Niet dat ze nu ongenaakbaar door het leven stapt, maar de wetenschap dat de schuld van falende relaties niet altijd bij haar ligt en er geen dal zo diep is dat ze er niet meer uit kan kruipen geeft deze burger moed.

In geval van nieuwe single tevens titeltrack van haar nieuwe EP, Break! uit het herwonnen zelfvertrouwen zich in een opgeschroefd volume, laag hangende gitaren en lekkere laconieke zang. De Break! EP volgt volgende maand.

All Them Witches – Tiger’s Pit

Onze favoriete Texaanse modderrockers zijn alweer toe aan hoofdstuk 8 van Baker’s Dozen, hun spannende feuilleton dat eind dit jaar zijn beslag moet krijgen met de release van deel 13.

Met het relatief korte, Tiger’s Pit – het nummer duurt net geen vijf minuten- laat All Them Witches horen uit de zelfde hoek te komen als ZZ Top, geografisch en muzikaal. De sfeer is bluesy en broeierig. De tekst over onze sterk polariserende maatschappij stemt tot nadenken. Wat Tiger’s Pit IJsbreker-waardig is een door merg en been snijdende slide-gitaarsolo.

Zoals je waarschijnlijk wel weet komt All Them Witches eind oktober in de Paradiso een concert inhalen dat de band eigenlijk vorig jaar al geven zou. Dat was toen al uitverkocht en dat is het nog steeds. Het wordt tijd dat een van onze festivalbobo’s All Them Witches een keer uitnodigt voor een optreden liefst bij volle maan of op zijn minst in het holst van de nacht.

Rubblebucket – Earth Worship

Rubblebucket -puinemmer in het Nederlands- is een ongewone naam voor een ongewone band. De club uit Brooklyn wordt aangevoerd door Alex Toth en Kalmia Traver, hij speelt trompet, zij zingt en speelt sax; ongebruikelijke instrumenten voor een indie-band.

Rubblebucket bracht in 2008 het eerste van binnenkort vijf albums uit. Beroemd zijn ze er niet mee geworden, maar wat niet is, lijkt alsnog nog komen. Die hoop vestigen we op nieuwe single Earth Worship, dat een gestroomlijnde band laat horen die je ergen tussen Arcade Fire en Portugal The Men kunt plaatsen, maar dan dus met sax en trompetsolo’s. Earth Worship heeft zelf wel iets Frans.

Een saillant detail is dat Alex en Kalmia tot 2018 naast de band ook het bed deelden. Een echtelijke breuk leek het einde van de band te betekenen, maar ergens vorig jaar zochten ze elkaar toch weer op. En wat blijkt? De band straalt als nooit te voren. Nu maar hopen dat Earth Worship aanslaat en dat Alex en Kalmia elkaar eeuwige trouw beloven.

THUS LOVE – In Tandem

Na Inamorato, de debuutsingle van het LHBTQ-trio uit de Amerikaanse staat Vermon, is daar nu de nog betere single In Tandem. Onze stellige indruk is dat we hier te maken hebben met een band die wel wat in hun mars heeft.

THUS LOVE is duidelijk in de ban van de eighties, maar van welke bands ze de kunst precies hebben afgekeken is niet zo makkelijk te zeggen. Wij zoeken het in de buurt van Echo & The Bunnymen en The Associates. Zeg maar de wat meer theatrale vertegenwoordigers van de vroege new wave.

THUS LOVE komt uit een klein gehucht, waar hun anders geaardheid op veel onbegrip stuitte. Voor de drie leden is hun band dus meer dan een hobby, het is een ‘way of life’ en een ‘way out’. Met sterk werk als Inamorato en nieuwe single In Tandem zullen er deuren voor hen open gaan.

Voka Gentle – DREAD/TKOE (feat. BELLS)

Avant pop trio Voka Gentle komt uit London en bestaat uit William J Stokes en de tweeling Ellie en Imogen Mason. Het stel bracht vorig jaar een tweede album uit dat door Britse publicaties werd onthaald met lovende woorden als ‘Hard to classify and even harder not to love’ (Uncut), en ‘Ambition and self assured daring’ (Mojo).

Voko Gentle gooide hoge ogen in 2017 met de single, Branscombe. Het twee jaar later uitgebrachte debuutalbum, Start Clainging Cymbals deed niet veel en de eind vorig jaar verschenen opvolger, Writhing nog minder.

De band leek het lot beschoren een ‘critics darling’ te worden – goede pers, geen verkopen- tot een van de songs van het Writhing ( kronkelend) album een eigen leven ging leiden. Waarom is niet duidelijk maar DREAD/KTOE dook steeds vaker op in door ons gefrequenteerde playlists. Het duurt even voordat het nummer zijn schoonheid prijsgeeft – en schoonheid is misschien ook niet het goede woord- maar een bijzonder is het zeker, en na herhaalde blootstelling ook bijzonder goed.

De vijf minuten durende album versie – er is sinds kort ook een single mix- begint met een alarmerende synthesizer, die blijft lang doorloeien zelfs als de zang al begonnen is. Die zang, mooi meerstemmig is een van de sterke punten van de popsymfonie die DREAD/TKOE eigenlijk is. Na twee minuten valt er een stevige beat in die de sirene synth naar de achtergrond verdrijft. De spanning stijgt tot part 2 begint, met een mysterieus intermezzo waarin BELL rapt over haar Caribische herkomst. Het nummer eindigt na vijf minuten met een herhaling van het refrein ‘The King Of England’.

DREAD/TKOE lijkt te gaan over het koloniale verleden van Engeland en de sombere toekomst. Brexit? Wees wel gewaarschuwd DREAD/TKOE is een van de normalere nummers op het album.