Category: De IJsbreker

Kerala Dust – Red Light

Kerala Dust bengelt al een tijdje in onze longlist, de lijst waaruit we de tracks kiezen die we daadwerkelijk gaan draaien. In september kwam alvast het krautrockachtige Pulse VI op de playlist. De nieuwe single Red Light is weer een schot in de roos. Zo goed zelfs dat we er maar meteen het felbegeerde IJsbreker etiket op hebben geplakt.

Even over de naam. Kerala is een deelstaat in zuid-west India. De hoofdstad heet, hou je vast Thiruvananthapuram. Of het er stoffig is konden we niet vinden. Het is er wel tropisch. Kerela is een van de centra van de Indiase filmindustrie, Bollywood dus. Grote kans dat Kerala Dust de titel van een film is.

Terug naar de zogenoemde Britse band uit Londen. Ze geven de Duitse band Can, The Velvet Underground en Tom Waits op als referentie. Daaruit mag je concluderen dat ze arty zijn aangelegd. In 2017 trad het trio in het openbaar. Sindsdien hebben ze zo’n 150 optredens verzorgd in Europa, Azië en Amerika. Een van die shows, in de Spaanse woestijn, is gefilmd en staat op Youtube. Begin dit jaar stond Kerala Dust in Paradiso. Ook op het platenfront is de band goed bezig. Nieuwe single Red Light komt van een derde album dat in februari moet gaan uitkomen.

En hoe klinkt Kerala Dust? Apart. Beetje Spoon-achtig misschien. Red Light is ieder geval geen nummer waar je snel op uitgeluisterd raakt. Dat zijn vaak de beste.

Young Fathers – I Saw

Het Schotse Young Fathers opereert aan de grenzen van onze belevingswereld. Meestal blijven ze met hun indietronica net even te veel aan de rap en/of techokant, maar soms komen ze ons tegemoet met een track die rockt, veegt en zuigt.

Zoals het nieuwe I Saw met zijn slijtvaste boogie-beat, opgewonden en opwindende zang en refrein dat plakt als secondelijm. Gitaren zijn er in de verre omtrek niet te bekennen, maar dat drukt de pret absoluut niet! Alloysious, G. en Kayus laten horen dat keyboards en computers ook goed hard kunnen rocken. Meer van dit graag.

Feeble Little Horse – Chores

Bijna op de kop af een jaar na de release van het debuutalbum van Feeble Little Horse komt de plaat opnieuw uit, maar nu bij een ‘echt’ label, Saddle Creek, de thuisbasis van o.a. Bright Eyes, Tomberlin en Big Thief.

Feeble Little Horse heeft de upgrade te danken aan het publiek. De media hebben het vanaf oktober te druk met alle mega-acts die hun nieuwe album voor de feestdagen in de (online) shops willen hebben. De liefhebbers en fijnproevers wisten Feeble Little Horse dus wel te vinden.

Het is opvallend dat Saddle Creek ervoor gekozen heeft een album uit te brengen dat al een jaar oud is en ook nog eens is opgenomen toen Feeble Horse nog maar een paar maanden bij elkaar was. Het geeft aan hoe sterk de band uit Pittsburg, P.A. voor de dag is gekomen. Stralend middelpunt van Feeble Little Horse is Lydia Slocum, die zich een eigentijdse nazaat toont van Mazzy Star en PJ Harvey.

Lydia zingt haar grungy kleinoodjes op een bijna achteloze manier. Alsof ze met je in gesprek is. In het als single vooruit geschoven Chores breekt ze zelfs in giechelen uit. Het Nirvana-eske Chores heeft ook niet zozeer een refrein, eerder een stopwoord, Sorry. Terwijl Lydia zich niet druk lijkt de maken doet haar band dat wel. Over vervorming en oversturing maakt niemand zich zorgen. Feeble Little Horse is de (her)ontdekking van deze herfst.

Gretel Hänlyn – Drive

Na een serie sterke, maar serieuze IJsbrekers kiezen we deze week voor een luchtige hit van een artiest die op het punt van doorbreken staat, miss Maddy Haenlein of zoals ze in onze annalen staat vermeld Gretel Hänlyn!

Dive is het vierde nummer dat we van Gretel oppikken, na Motorbike, In The Water en Apple Juice dat momenteel hoog in de Graadmeter staat.

Gretel, die waarschijnlijk van Dietse bloed is, is weer op haar motorbike geklommen voor een nieuwe rit, dit keer is het een plezierritje door het nachtelijke Londen. De pas 19 jarige Grietje houdt de vaart er goed in. Sierlijk zwiert ze langs glimmende gitaren, knipperende synths en hobbelige drums.

Drive is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van hare Hänlyn’s in mei verschenen debuutalbum. Ze schreef het nummer samen met Alexander Headford, die we sinds vorige week kennen als de mannelijke helft van Jadu Heart, dat IJsbreker scoorde met I Shimmer. Het isInderdaad, om met Disney te spreken ‘a small world’ (after all)!

Gretel Hänlyn staat de 28ste op London Calling en gaat daar voor een sensatie zorgen. Wie bewijs wil voor deze stelling of alvast een voorproefje moet op Youtube even zoeken op Gretel Hänlyn @Arte Concert.

Jadu Heart – I Shimmer

 Jadu Heart is een Brits electro-duo met een aardige staat van dienst; drie albums en een handvol solide streaming hits. Als ze geen gekke dingen doen zou het nieuwe album wel eens de grote doorbraak kunnen betekenen. Maar wat doen ze? Gekke dingen!

Paaiden Diva-Sachy Jefrey en Alex Headford tot dusver hun publiek met toegankelijke synth-pop met voor wie daar een antenne voor heeft een licht donker randje, nieuwe single I Simmer lijkt wel van een andere band te komen. De track is duister en dichtgesmeerd met dikke lagen gitaar en electro terwijl Diva zich de rol van dwaallicht heeft aangemeten. Dreampop die neigt naar nachtmerrie rock.

Ook het twee maanden geleden verschenen, door Alex gezongen Cocoon laat een band horen die is gerijpt, gegroeid, volwassen geworden. Jadu Heart nieuw stijl komt niet helemaal als een donderslag bij heldere hemel. Op vorige albums staan ook songs die wat duisterder van toon zijn, maar om het in Star Wars termen uit te drukken, ‘The Dark Side’ lijkt nu aan de winnende hand.

Of de nieuwe nineties achtige stijl die doorbraak in de weg zal staan? Waarschijnlijk niet, maar dan wel naar een ander publiek. En de fans die zijn meegegroeid natuurlijk.

Puma Blue – Hounds

Het zal Jacob Allen a.k.a. Puma Blue regelmatig overkomen dat hij voor vrouw wordt aangehoord. Dat komt omdat de Londenaar over een uitzonderlijk soepele kopstem beschikt, waarmee hij makkelijk noten pakt die normaal buiten het bereik van de mannelijke stem liggen.

Die falset is niet het enige bijzondere aan de 25 jarige Brit. Hij verstaat ook de kunst van het weglaten, weet als weinig anderen spanning aan te brengen in de opbouw van zijn songs en speelt ook nog eens diverse instrumenten.

Puma Blue is een serieus artiest. In voorbijgaande jaren ging hij gebukt onder sombere gedachten die gepaard gingen met chronische insomnia. Wat helpt in zulke gevallen is een gewillig oor. Dat heeft Jacob gevonden bij zijn publiek. Hounds mag dan wel onze kennismaking met Puma Blue zijn. Op Spotify trekt hij maandelijks een dikke 600 k luisteraars.

Puma Blue debuteerde opvallend genoeg in 2019 met een live album, opgenomen in de Amerikaanse stad Atlanta. Daarop klinkt hij als een, hoorbaar door Jeff B geïnspireerde crooner. Op zijn studiodebuut lijkt hij zijn invloeden palet te hebben uitgebreid met triphop a la Massive Attack en kamer-electro in de stijl van James Blake. Die ontwikkeling zet door op Hounds, dat productioneel een forse stap vooruit is.

De climax van het vijf minuten durende sfeerstuk over de onvermijdelijkheid van eenzaamheid is een saxofoonsolo, een instrument dat we steeds vaker horen de laatste tijd*. Mocht je ook na het horen van Hounds nog twijfelen aan ‘s mans kwaliteiten check dan op Youtube zijn concertfilm van ruim een uur, die inmiddels meer dan twee miljoen keer is bekeken.

  • Rubblebucket, The Waeve e.a.

The Murder Capital – A Thousand Lives  

The Murder Capital deed een veni, vidi vici op de Lowlands dit jaar. Met slechts één album in de pocket wist de Ierse band de vroege adopters te staven in hun overtuiging dat we hier te maken hebben met een van de beste nieuwe bands van dit decennium, en de toevallige passanten te overtuigen van hun potentie. 

Het is opvallend hoe snel James McGovern en zijn mates een eigen geluid hebben ontwikkeld. The Murder Captital is en blijft een post-punk band, maar rekt de stijl met wel aan alle kanten op. Zoals te horen op vorige single Only Good Things en het fonkelnieuwe, A Thousand Lives.

‘A Thousand Lives With You Is Not Enough‘ croont McGovern in dit fraai opgetuigde herfstbalad waarin we aan het slot zelfs een harp herkennen! Jullie zijn aan zet Idles en Fontaines DC! 

Het lang verwachte tweede album van The Murder Capital –hun debuut is alweer drie jaar oud- heet Gigi’s Recovery en staat voor 20 januari. Een paar weken later, op 14 februari komt The Murder Captital naar de Paradiso voor een optreden in de grote zaal. Bestel NU je kaarten anders vis je achter het net.

MICH – A Hassle

Het feit dat de leden van MICH allemaal een functie elders hebben wil niet zeggen dat het hoofdstedelijke kwintet een hobby of  bij-band is. Het zijn muzikanten die een diepe liefde delen voor muziek in het algemeen, en die van de jaren tachtig in het bijzonder. Dat bracht en houdt de band bij elkaar.

MICH begon met het maken van geslaagde replica’s, songs die ze zelf schreven, maar dicht bij de voorbeelden (lees The Cure) bleven. Dat is in de loop der vijf jaren van hun bestaan wel veranderd. Nog steeds serveren ze een cocktail, van postpunk, krautrock en shoegaze, maar nu met een krachtige eigen saus.

Op nieuwe single A Hassle neemt Sofie (Winterson) van Dijck het voortouw. De dromerige leadzang van deze telg uit een zeer muzikaal geslacht (broer Joost en zus Cato zitten in My Baby) kleurt mooi met de waaierende new wave gitaar. A Hassle voedt het vermoeden dat MICH album nr drie wel eens hun beste kan gaan worden.

Thus Love – Family Man

Het jaar is nog net even te jong om nu al te spreken van de ontdekking van 2022. Maar als we over een maand of drie de balans gaan opmaken van dit popjaar zal THUS LOVE waarschijnlijk wel in de prijzen vallen. Hun debuutalbum, Memorial verschijnt begin volgende maand. Op tijd voor de jaarlijstjes dus.

We uiten ons vertrouwen in het trio uit Vermont op basis van drie nummers. Daarvan is nieuwe single Family Man misschien wel de sterkste, in ieder geval de energiekste. Met name tegen het eind gaan alle remmen los. Voor een Amerikaanse band klinkt THUS LOVE opvallend Engels, opvallend eighties ook.De jengelende gitaren doen denken aan bands als The Smiths of Lloyd Cole & The Commotions.

THUS LOVE bestaat uit drie non binaire muzikanten, en heeft het dus niet makkelijk in de V.S, waar homofobie welig tiert. Het verklaart de drive van het trio voor wie THUS LOVE behalve een band ook een manier is om te ontsnappen aan de dwangbuis waarin de Amerikaanse maatschappij hen graag zou willen dwingen.

Fazerdaze – Break!  

Mogen we je voorstellen aan… Fazerdaze! Achter die lekker bekkende naam gaat de Nieuw Zeelandse singer-songwriter en multi-instrumentalist Amelia Murrays schuil.

Amelia begon haar muzikale trektocht zo’n tien jaar geleden in haar slaapkamer. Daar nam ze haar debuut EP op, zes dromerige rockliedjes, die internationaal in goede aarde vielen. Het succes van haar debuutalbum (2017) en de daaropvolgende tour overviel haar een beetje. De coronacrisis kwam Amelia  dan ook niet heel slecht uit, want gaf haar tijd om te herijken.

De twee nieuwe nummers die ze heeft losgelaten ter voorbereiding van de release van haar nieuwe EP laten een Fazerdaze horen die zowel muzikaal als mentaal een stuk steviger in haar schoenen staat. Niet dat ze nu ongenaakbaar door het leven stapt, maar de wetenschap dat de schuld van falende relaties niet altijd bij haar ligt en er geen dal zo diep is dat ze er niet meer uit kan kruipen geeft deze burger moed.

In geval van nieuwe single tevens titeltrack van haar nieuwe EP, Break! uit het herwonnen zelfvertrouwen zich in een opgeschroefd volume, laag hangende gitaren en lekkere laconieke zang. De Break! EP volgt volgende maand.