Category: De IJsbreker

Band of Horses – Warning Signs

Na een vertraging is het nieuwe Band Of Horses nu alom te beluisteren. We bevelen je aan dat ook te doen, want Ben Bridwell en zijn begeleiders hebben met Things Are Great een van hun beste albums afgeleverd. De songs zijn af, de uitvoeringen bevlogen en de productie zakelijk en doeltreffend.

Met zijn folkrockgitaren, indringende opbouw en Bridwell’s smachtende zang heeft openingsnummer Warning Signs alles wat Band Of Horses zo bijzonder maakt. Na twee toch wat mindere albums was de vrees een beetje dat de band uit South Carolina zou terugvallen in het peloton van eens geweldige en nu wel aardige bands. Maar Ben en zijn boys hebben het verval weten om te zetten in groei zodat we Band Of Horses nu met recht en reden één van de betere Amerikaanse indie bands van deze eeuw kunnen noemen.

PUP – Matilda

Er zijn gitaristen die hun instrument een koosnaampje geven. Er zijn odes geschreven aan het zessnarige monster. Er zijn huwelijken stukgelopen omdat de man meer van zijn gitaar hield dan van zijn vrouw. Maar een song geschreven vanuit het perspectief van een gitaar was er nog niet.

Matilda is de naam van de gitaar van Stefan Babock, de zanger van PUP. Hij kreeg het instrument van een vriend toen hij op zwart zaad zat. Jarenlang waren ze trouw aan elkaar, maar toen het beter begon te gaan met de band begon het op te vallen dat Matilda toch wel wat gebreken vertoonde. De boys in de band begonnen te morren en Stefan zag zich gedwongen een beter instrument aan te schaffen. Toen hij een jaar later Matilda in een hoek zag staan te verstoffen, besloop hem een schuldgevoel dat leidde tot het schrijven van Matilda. Op basis van het voorgaan de zou je een sentimentele ballad verwachten waarin Matilda ‘gently weeps’. Niet dus! PUP’s Matilda is een volvette rocksong, een scheurende aubade waarin het bezongen onderwerp nog één keer mag uitpakken waarna ze definitief aan de spreekwoordelijke wilgen wordt gehangen.

PUP is een (voormalige) punkband uit Toronto die op 1 april hun 4e album uitbrengt, ‘The Unraveling Of PUP The Band’. Mocht de naam je bekend voorkomen, dat kan. Matilda is het vierde PUP nummer dat we draaien, maar hun eerste IJsbreker.

The Snuts – Zuckerpunch

Als een jonger broertje van Jack White, zo klinkt de zanger van The Snuts op nieuwe single Zuckerpunch. Het is echter lang geleden dat Jack zo’n knapperige nummer schreef als deze protestsong over het opslokken van privacy door social media.

Zuckerpunch is sprokkelrock op zijn best met naast de net niet hysterische zang van Jack Cochrane een happy orgeltje (dat citeert uit het in de hip hop vaak gesamplede The Champ van The Mohawks), een op hol geslagen wah wah pedaal en een sample van een verhoor van Mark Zuckerberg door een Amerikaanse senaatscommissie. En dit alles in het eigentijdse tijdsbestek van tweeënhalve minuut!

The Snuts staat al een tijdje op de nominatie om door te stoten tot de groten. Zuckerpunch zou best wel eens het laatste zetje kunnen zijn.

Pink Mountaintops – Lights of the City 

Wie had ooit gedacht dat de beste plaat van de 9e week van het 22ste jaar van de 21ste eeuw van een band zou zijn die 8 jaar heeft plat gelegen en daarvoor muziek maakte die je op zijn best interessant zou kunnen noemen. Maar Pink Mountaintops heeft het hem geflikt!

Opwindend is het woord voor Lights Of The City dat zo boordevol gitaren zit dat er geen een meer bij kan. Een ander woord dat opborrelt bij het luisteren van de comebacksingle van Pink Mountainstops is ouderwets, lekker ouderwets, riff, sound en uitvoering grijpen terug op de pre punk seventies.

Pink Mountaintops is de bijband van Stephen McBean, een muzikant uit de regio Vancouver. Zijn dagelijkse band, zeg maar, heet Black Mountain. Daarmee produceert hij duistere, bij tijd en wijle tegen de metal aanleunende rock. Pink Mountaintops klinkt doorgaans wat lichter, folkier misschien. Maar dus niet op Light Of The City dat rockt als een boemeltrein op een bergspoor.

Light Of The City is vooruitgestuurd om aandacht te vragen voor de release van het nieuwe, vijfde album van Pink Mountaintops, Peacock Pools. Daarop zijn naast McBean en leden van Black Mountain ook invalkrachten te horen uit de directe omgeving van Destroyer, The Melvins en Ty Segall. Een releasedatum volgt nog.

Kurt Vile – Like Exploding Stones 

In deze hectische tijd van oorlogsdreiging, coronastress en grensoverschrijdende gedragingen is Kurt Vile een baken van rust. Tenminste zo lijkt het.

Zijn eerste nieuwe nummer in bijna vier jaar (hij heeft tussen door nog wat covers uitgebracht) is een ruim zeven minuten durende kabbeltrack met een gitaartje hier en een synthesizertje daar en Kurt kalm in het midden. Like Exploding Stones heeft de sfeer van een lome zomerdag en het rime van een schommelstoel.

Maar onder het rimpelloze oppervlak spookt het. ‘Pain ricocheting in my brain like exploding stones’ zingt Kurt in een nummer dat gaat over angst voor psychoses, angst voor pijn en angst in het algemeen. Vile temt zijn dwanggedachten met kalme en kalmerende muziek. Muzikale therapie voor hem, maar ook voor ons. 

Like Exploding Stones is de eerste voortrekker van het nieuwe album van de slow-rocker uit Philadelphia. De plaat heet (watch my moves) en komt in april uit. 14 nieuwe nummers staan er op plus een cover van Wages Of Sin van Bruce Springsteen.

 

Personal Trainer – Key Of Ego

Willem Smit is de spin in het web dat Personal Trainer heet. PT is onderdeel van een scene met aanwaaiende muzikanten die om hen moverende redenen in de hoofdstad zijn beland en blijven plakken. De attitude is punk, de muziek varieert.

Nieuwe single Key Of Ego laat zich niet makkelijk kooien. De introriff lijkt gespeeld op een Fairlight, een apparaat dat in de jaren 80 heel geavanceerd klonk, maar nu lekker retro. Daarna probeert een mannenkoor de zanger (= Willem) tot actie te bewegen, die weigert in eerste instantie om zich te laten opjutten, maar als het tempo aantrekt kan hij moeilijk achterblijven. Wat volgt is georganiseerde chaos met op gepaste momenten een zeer sterk refrein. Tussen de bedrijven door laat Willen horen ook nog eens behoorlijk te kunnen rappen.  Key of Ego eindigt zoals het begon met die vette Fairlight.

Key Of Ego is het tiende liedje van Personal Trainer, en waarschijnlijk ook hun beste. Hoe de band zich steeds weer weet te overtreffen is het geheim van Willem.

Archive – Fear There & Everywhere

Archive bestaat al bijna drie decennia. In die tijd is de Britse band altijd zijn eigen gang gegaan. Dat dwarse, het weigeren de waan van de dag te volgen is een goede overlevingsstrategie gebleken, want Archive draait nog steeds op een hoog niveau mee. We schrijven band, maar Archive is meer een collectief, een wisselende pool muzikanten die min of meer op afroep beschikbaar zijn. Degenen die dan het sein verzamelen geven zijn Darius Keeler en Danny Griffiths. Di duo komt oorspronkelijk uit de trip hop, maar van dat verleden is nog maar weinig over, of het moet hun gevoel voor ambiance zijn.

Een van de dingen waar Archive nooit echt rekening heeft gehouden is radio. Tracks van een kwartier of meer zijn geen uitzondering. Archive is echter ook bij machte om het klein en fijn te houden zoals op het onderkoelde Fear There & Everywhere. De titel verwijst naar het stemmige en eveneens meerstemmig gezongen ‘Here There & Everywhere’ van The Beatles.

Het nummer is afkomstige van het 13e studioalbum van Archive, hun eerste in zes jaar. De titel is  Call To Arms & Angels, de releasedatum 8 april.  

BAMBARA – Birds

BAMBARA is een New York’s rocktrio dat bestaat uit de tweelingbroers Reid en Blaze Bateh en jeugdvriend William Brookshire. De boys kennen elkaar nog uit de tijd dat ze samen naar  school gingen in Athens, Georgia. Die stad staat op de popkaart staat als de geboortegrond van o.a. R.E.M.

Daar lijkt BAMBARA dus helemaal niet op. De vier albums die de Bateh broers tot nu toe hebben uitgebracht zijn gevuld met duistere, onheilspellende, soort van gothic rocktracks. Nieuwe single Birds is ook geen vrolijke meefluiter, maar wel een stuk minder ondergronds en ondoorgrondelijk dan te doen gebruikelijk voor het trio. Een verbetering dus.

We weten niet precies welke broer zingt, maar hij klinkt als een licht vertraagde Mick Jagger, inclusief diens plagerige zangstijl en eigenzinnige timing. De kracht en pracht van Birds zit hem echter in het gitaarwerk, een wereldriff en een zo mogelijk nog mooiere solo. Zo vitaal en opwindend hebben The Stones sinds 1980 niet meer geklonken.

We moeten er rekening mee houden dat de andere nummers van het nieuwe album van BAMBARA weer van die zompige sombermansrock gaat worden, maar als Birds een indicatie is van een nieuwe richting dan kan BAMBARA wel eens een hele grote gaan worden!

English Teacher – A55

Vorige singles van English Teacher waren veelbelovend, een zeg maar softe versie van de praatzang post-punk die momenteel zo in zwang is. Dat de nummers onze playlist net niet haalden kwam dan ook eerder door ruimtegebrek dan gebrek aan kwaliteit. Nieuwe single A55 is echter zo sterk dat we er niet alleen graag ruimte voor maken, maar het nummer maar meteen met de groots mogelijke bombarie lanceren, als nieuwe IJsbreker!

English Teacher komt uit Leeds en wordt aangevoerd door Lily Fontaine die onlangs haar bijbaan als serveerster in een Chinees restaurant kon opgeven en zich volledig op de muziek storten. Lily komt uit een geslacht met opvallend veel docenten. Bedoeling was dat ook zij voor de klas zou belanden, maar ze had dus andere plannen. Om toch een beetje tegemoet te komen aan de wens van haar ouders heeft ze haar band English Teacher genoemd. Haar bandleden heeft ze ontmoet op het Leeds College Of Music.

English Teacher heeft nog maar zeven songs online staan, A55 is de nieuwste en volgens ons dus beste. Het nummer heeft een mooie onheilspellende spanningsboog, de sterke stem van Lily, maar wat het echt afmaakt is een keyboard die klinkt als een vintage Mellotron.

A55 is de naam van een snelweg. De titel komt in het hele nummer niet voor. De tekst is trouwens zo cryptisch als maar kan, maar we kunnen er van uitgaan er de snelweg wordt gebruikt als analogie voor de leven of iets dergelijks.   

Fontaines DC – Jackie Down The Line

Het zou overdreven zijn te stellen dat Fontaines DC de verwachtingen overtreft met nieuwe single Jackie Down The Line, maar jee wat is het weer een goed nummer! De club uit Dublin gaat duidelijk voor de hoofdprijs met hun derde album.

Jackie Down The Line is wat minder onstuimig dan we van de Fontaines gewend zijn, wat minder punk misschien wel, maar niet minder overtuigend. En ook niet minder Iers. Waarschijnlijk moet je van Ierse komaf zijn om de finesses van de tekst van Jackie Down The Line te begrijpen, maar ook vastelanders zullen de zorgen herkennen die de band heeft omtrent de toekomst van de Ierse cultuur die dreigt te worden opgeslokt door de Engelse.  

Het derde studioalbum van Fontaines DC in even zovele jaren heet Skinty Fia. Dat is Iers voor De verdoemenis van het Hert. Met dat hert wordt het uitgestorven Ierse Reuzenhert bedoeld. Het trefwoord is doem. Het moge duidelijk zijn dat Jackie Down The Line meer is dan een zomaar een leuk liedje.