Category: De IJsbreker

Yīn Yīn – Nautilus

We beginnen het nieuwe jaar met een opvallende IJsbreker, de tweede instrumentale in onze geschiedenis. En is nog van Nederlandse makelij ook! (De eerste was Ethiopino van Jungle By Night in de begintijd van Pinguin).

De makers van Nautilus noemen zich Yin Yin. De kern van de band bestaat uit Yves Lennertz en Kees Berkers, twee bevlogen muzikanten die een liefde voor exotische muziek in het algemeen en voor Oost-Aziatische muziek in het bijzonder delen. Ze kennen elkaar van het Maastrichter nachtleven dus zit er een beat en een funky bas in in vrijwel alles wat ze doen. De plannen die ze samen smeedden vroegen om meerdere muzikanten. Zo groeide het duo uit tot een nu vijfkoppige band waarvan in 2019 een eerste album verscheen onder de titel, The Rabbit That Hunts Tigers.

De muziek van Yin Yin is genre-fluïde, fans van Khruangbin komen aan hun trekken maar ook die Altin Gün en Jungle By Night. Feitelijk iedereen met een open muzikale geest en gevoel voor ritme.

Nieuwe single Nautilus klinkt als een logisch vervolg op het debuutalbum, alleen nog beter opgenomen en geproduceerd. Het nummer in woorden vatten is niet eenvoudig, maar het had -zeg maar- niet misstaan op de soundtrack van een Bollywood verfilming voor de Oost-Aziatische markt van 20.000 Mijlen Onder Zee, de roman van Jules Verne. Nautilus is de naam van de onderzeeër van Kapitein Nemo uit dat verhaal.

Het nieuwe album van Yin Yin heet The Age Of Aquarius en staat voor 11 maart.

The Haunted Youth – Gone

Mocht een dezer dagen een bericht verschijnen dat er is ingebroken in een studio waar in de jaren tachtig veel new wave hits zijn opgenomen en dat er een aantal vintage synthesizers is gestolen dan weten wij wie de dader is; Joachim L uit H in B ook alias The Haunted Youth. Het bewijs is zijn nieuwe single Gone.

Niet dat Joachim van plagiaat beschuldigd kan worden. Dat is juist het knappe. Gone doet aan van alles denken, maar waar hij nou precies de mosterd vandaan heeft, blijft gissen. Erg belangrijk is het ook niet. Waar het om gaat is dat The Haunted Youth een uitstekende smaak heeft, kan spelen als de beste en weet hoe je een liedje in elkaar schuift. En hij heeft dus de juiste spullen om dat wat er in zijn hoofd zit op de harde schijf vast te leggen. Gone is pas het derde liedje dat Joachim loslaat. Als hij zo door gaat wordt zijn debuut meteen een Greatest Hits album!

The Slow Show – Weightless

Toegegeven we zijn wat slow met het eren van The Slow Show met een IJsbreker. Dat had inderdaad wel wat eerder gekund en gemogen. De band uit Manchester staat namelijk al sinds 2015 garant voor smaakvolle, ambachtelijke en ook eerlijke muziek. Drie prachtalbums hebben ze uit met een vierde in aantocht. En live is de band minstens zo overtuigend.

The Slow Show wordt vaak vergeleken met Elbow en The National, maar is eerder aanvullend dan overlappend. De overeenkomst is dat ze alle drie herfstige muziek maken, langzame luisterliedjes die uitermate geschikt zijn voor dit jaargetijde. Maar The Slow Show creëert zijn eigen decor en vergeleken bij de gebarsten stem van Ron Goodwin klinken Guy Garvey en Matt Berninger als koorknaapjes.

De reden dat we The Slow Show nu op het schild hijsen heeft alles te maken met de omstandigheden. Het gedwongen binnenblijven, het moeten missen van vrienden en het aanhoudend k-weer vormen de ideale omstandigheden voor een avondje thuis met The Slow Show.

Een dezer dagen komt er een nieuw album , Still Life geheten. De drie tot nu toe vooruitgezonden songs komen als geroepen. Blinking, Anybody Else Inside en vooral Weightless zijn majestueuze, troostrijke songs, zo intiem opgenomen dat het lijkt alsof de band naast je staat te spelen.

Weightless duurt ruim zes minuten, maar had nog veel langer door mogen gaan. Goodwin zingt niet echt. Het is meer een soort verzuchten wat hij doet. De tekst gaat (uiteraard) over een liefde die zo mooi had kunnen zijn, maar…Wanneer woorden te kort schieten neemt een omfloerste trompet het over. Slik.

Corona volente geeft The Slow Show in februari optredens in Nijmegen, Groningen en Rotterdam.

Etran de L’Aïr – Toubouk Ine Chihoussay

Zo droog zonder beelden is Toubouk Ine Chihoussay van Etran de L’Aïr al een topplaat, een nieuw hoogtepunt in het toch als niet misse sahara-rock genre. Met video erbij gaat er vrij letterlijk een wereld voor je open.

Je ziet een schandalig lekker rockende band zijn beste beentje voorzetten tijdens iets wat lijkt op een buurtfeest, maar dan in een oase.  Zo’n veertig man, vrouw en kinderen -allemaal op hun ‘suikerfeest-best’ gekleed- zijn toegestroomd en gaan langzaam op in de muziek.

Etran de L’Aïr bestaat uit een gitarist, een bassist en een drummer. Die gitarist daar draait het om. Hij speelt feitelijk é´´én lange solo. In het begin wordt er nog wat gezongen, maar als hij eenmaal op temperatuur is, gaat hij los. Als het donker was geweest had je zijn gitaar langzaam zien gaan gloeien.

Etran de L’Aïr komt net als Tinariwen, Bombino en Mdou Moctar uit de door burgeroorlogen geteisterde grensstreek van Algerije, Libië en Niger en kan zich makkelijk met hen meten. En in geval van Toubouk Ine Chihoussay zelfs overtreffen.

Daisy The Great – Glitter 

Glitter is onze eerste kennismaking met Daisy The Great, een band die tussen de twee en zes leden telt. Wie altijd van de partij zijn, zijn Kelley Dugan en Mina Walker. Alles draait namelijk om hun samenzang. Die is niets minder dan indrukwekkend. Al komt de een uit New York en de ander uit New Orleans, ze klinken als zusjes. ‘Men’ zegt wel dat de mooiste harmonieën uit de keeltjes komen van familieleden. Daisy The Great vormt de uitzondering op deze regel.

Het duo leerde elkaar kennen op de acteursafdeling van de Tisch School Of Art in NYC. Dat was in 2016. Een jaar later volgde de debuutsingle, The Record Player Song, inmiddels goed voor ruim 16 miljoen plays.  Inmiddels hebben de Daisies een EP, een album en een handvol singles op hun naam staan. Om een indicatie te geven in welke hoek je het moet zoeken. Inspiratie putten de meiden uit de muziek van o.a. The Dirty Projectors en Fleet Foxes, maar vooral van The Roches, drie zingende zusjes uit New York, die in een rechtvaardiger wereld wereldberoemd zouden zijn geweest. Wie harmonie zingt kan natuurlijk ook niet om Simon & Garfunkel heen. Van hen hebben ze Scarborough Fair gecoverd.

Veel is er nog niet te vinden over Daisy The Great. We weten daarom niet of Glitter de voorbode is van een album. We kunnen het alleen maar hopen. Maar het moet wel raar lopen wil deze deze eerste kennismaking niet uitmonden in een lange relatie.

Mattiel – Jeff Goldblum

Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeft Mattiel zich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben geschreven over  een beroemde filmster.

Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die wel een ode verdient.

Maar sorry, Jeff, Het nummer gaat helemaal niet over jou, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan de muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.

 

The Lazy Eyes – Fuzz Jam

Vanwege Corona heeft Australië zich moeten afzonderen van de rest van de wereld. Zelfs op het releasefront is het een stuk stiller dan normaal. Maar af en toe slipt er toch nog een bijzonder muziekje door de quarantaine, zoals Fuzz Jam van The Lazy Eyes.

Het komt niet vaak voor dat je aan een songtitel kunt aflezen wat je te wachten staat, maar Fuzz Jam is hoe het nummer heet en een fuzz jam is wat je krijgt. Vier en halve minuur gedrogeerde gitaren, stonede zang en samenspel op hoog niveau. Mocht Fuzz Jam ooit in een hitlijst belanden, behalve dan de Graadmeter dan zal het de Snob 2000 zijn, want niet geschikt voor het grote publiek. Maar de fijnproevers zullen er zeker raad mee weten. 

King Hannah – All Being Fine

Vorige week donderdag hadden we in Nederland eindelijk de kans om King Hannah live te zien spelen op het geweldig memorabele Le Guess Who? festival! Daar waren al een hoop nummers te horen die we niet kennen van de vorig jaar verschenen EP “Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine”, niet zo gek als je weet dat de Pinguinontdekking vijf dagen later het nieuws betreft het debuut album gaan brengen!

Het Liverpool-duo Hannah Merrick en Craig Whittle, alias King Hannah, heeft een paar dagen geleden hun debuut-LP I’m Not Sorry, I Was Just Being Me voor 25 februari aangekondigd via City Slang. De aankondiging gaat gepaard met de release van de nieuwe single “All Being Fine”. De IJsbreker van deze week, en nummertje drie alweer voor King Hannah. Met All Being Fine wordt de grote doorbraak ingezet.

Oorspronkelijk geïnspireerd door Smog en luidruchtige lo-fi bands uit de jaren 90, trekt deze lead single de luisteraar onmiddellijk naar stille wateren met diepe gronden, de sfeer die overkomt als het auditieve equivalent van de opening van David Lynch’s klassieke film “Blue Velvet ” – de bebloede vinger die in het weelderige groene gras ligt. Geschreven en vervolgens opgenomen met extra muzikanten Ted White, Jake Lipiec en Olly Gorman in slechts acht maanden, is de LP een gewaagd, gedenkwaardig en zelfs verrassend document van een gedeelde droom, een vervulde ambitie en een gerealiseerde visie. I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is een debuut waar veel mensen reikhalsend naar uitkijken en een duidelijke indicatie dat dit het begin is van een lange, vruchtbare reis voor King Hannah.

Mitski – The Only Heartbreaker

Op haar nieuwe single komt de Japans-Amerikaanse zangeres Mitsuki Laycock, roep en artiestennaam Mitski tot de conclusie dat het aan haar ligt. Al die break-ups en shake-ups zijn haar schuld. Zij is The Only Heartbreaker. Of ze daarmee zit kan je je afvragen. The Only Heartbreaker straalt een duivelsgenoegen uit dat wordt bevestigd door de clip waarin alles wat miss Mitski aanraakt in de fik schiet.

Het instrumentale coda van het van het door 80’s synthesizers voortgestuwde nummer is er zo een waarbij in andere tijden massaal de aanstekers de lucht in zouden gaan.

Het licht ontvlambare, The Only Heartbreaker vormt samen met mystiek melancholieke Working For The Knife de voorhoede van Mitki‘s nieuwe album dat begin volgend jaar het daglicht zal zien. Gebrek aan aandacht heeft Mitski nooit gehad, maar met haar zesde album zal ze zich definitief gaan nestelen als een van de grote indie-diva’s van de 21ste eeuw.

Optreden: 4 mei Paradiso.

Nation of Language – The Grey Commute

Het begint er op te lijken dat Nation Of Language eindelijk op doorbreken staat. Eindelijk is misschien wat overdreven; de band bestaat pas 5 jaar. The Grey Commute is de vierde track die we draaien van de New Yorkse neo-synthi-popband, hun tweede IJsbreker. Maar dit keer zijn we niet langer de enigen.

De nieuwe Nation single is weer zo’n absurd authentiek klinkend synthipop-liedje, dat zo van een oud album van The Human League of Gary Numan had kunnen afkomen, ware het niet dat de geluidskwaliteit onnoemelijk veel beter is. Verschil is ook dat genoemde namen een hernia riskeerden door dat gesleep met hun loodzware apparaten terwijl de toetsenist van Nation Of Language waarschijnlijk een paar plugins heeft geïnstalleerd op zijn laptop. Je kun bekvechten of Nation Of Language origineel is of niet. Wie zegt dat het trio een coverband is met eigen nummers heeft geen ongelijk, maar het zijn wel erg lekkere nummers.