Category: De IJsbreker

Cherry Glazerr – Soft Drink 

Het onderscheid tussen een solo-artiest en een band is lang niet altijd even duidelijk. Sommigen adopteren een bandnaam om de rol van hun begeleiders te benadrukken. Anderen zijn niet tevreden met hun eigen naam, en zoeken iets wat lekkerder bekt.

Cherry Glazerr zit er een beetje tussen in. In den beginne was Cherry Glazerr de naam van een band. Bijna tien jaar en tig personeelswisselingen later heeft teamleidster Clementine Creevy de schijn maar opgegeven en is alleen zij nog in beeld. De bandnaam heeft ze gehouden omdat Cherry Glazerr meer rock & roll klinkt dat Clementine Creevy. Maar ook om niet opnieuw te hoeven beginnen. 

Cherry’s carrière is tot nu toe vrij ideaal verlopen. Per release klimt ze een paar tredes hoger op de succesladder. Het wachten is op dat ene nummer dat haar definitief zal doen doorstoten in de vaart der muzikanten.

Zeker weten doe je het natuurlijk nooit, maar Soft Drink zou best wel eens dat ene nummer kunnen zijn. Wie niet als een blok valt voor de combinatie van droomsynth, sluipgitaar en smiespelzang heeft een hart van graniet. Op haar nieuwe single volgt Cherry het Zen principe van ‘wie gehoord wil worden moet niet schreeuwen maar fluisteren’.  Zo beschouwd is Soft Drink oorverdovend.  

Deafheaven – In Blur  

Er schijnt binnen het hardere rock segment een ontwikkeling gaande te zijn van punk en/of metalbands die zich bekeren tot de dreampop. Een eenduidige reden voor het temperen van hun stijl en volume wordt niet gegeven. Het lijkt meer een combinatie van factoren. Zoals de tanende belangstelling voor harde rock. Wie geweld wil kan ook bij hip hop of hard core techno terecht. Leeftijd kan ook een rol spelen. Dertigers die doen alsof ze nog steeds 18 zijn verliezen hun cool. Daarnaast zullen er ook zeker muzikanten zijn die graag willen laten horen dat ze tot meer in staat zijn dan herrie schoppen. En vlak ook het uitblijven van succes niet uit als reden om iets anders te gaan proberen. Voorbeelden van bands die bezig zijn hun wilde haren van zich af te schudden zijn o.a. Nothing, Alcest en Deafheaven.

Die laatste is aanleiding voor dit verhaal.DEafheaven Toeval of niet, Deafheaven behaalde hun hoogste score tot nu toe met een nummer dat ‘Dream House’ heet, maar ondanks de titel een puist teringherrie is van heb ik jou daar.  In Blur is Deafheaven na de renovatie. 

Helemaal onlogisch is de transitie van metal naar dreampop niet. Dreampop is de eigentijdse term voor wat vroeger shoegaze heette. Moderne dreampop bands maken veelal muziek met keyboards en computers. De eerste lichting shoegaze bands, The Jesus & Mary Chain, Ride en Slowdive rukte nog stevig aan de snaren. Het dromerig zat hem vooral in het trage tempo van hun songs. De laatste tijd hoor je ook de term dreamgaze wel vallen, misschien is dat nog wel de beste omschrijving van Deafheaven nieuwe stijl. Maar, genoeg haarkloverij, waar het om gaat is dat Deafheaven anno 2021 vernieuwd en verbeterd de arena betreedt.

In Blur staat op ‘Infinite Granite’, het eerste studio-album van de Deafheavens sinds 2013. Volgende week komt hij al uit.

Public Service Broadcasting – Blue Heaven

Feitelijk zijn het een soort podcasts die Public Service Broadcasting maakt,  swingende geschiedenislessen, inclusief historische quotes en mooie muziekjes.

Eerder behandelden de Britten al de Blitzkrieg behandeld, Russische ruimtevaartpioniers, de beklimming van Mount Everest en zelfs ‘onze’ Elfstedentocht’. Op hun nieuwe album, Bright Eyes duiken J Willgoose Esq. en de zijnen in de geschiedenis van Berlijn, specifiek de periode tussen de twee wereldoorlogen, het zogeheten interbellum. Het hedonisme vierde hoogtij in het Berlijn van de jaren dertig. Zelfs anders geaarden werden er getolereerd, een unicum in de geschiedenis. Het bezorgde Berlijn wel het imago van poel des verderfs.

Een van de aanstootgeefsters werd na de tweede wereldoorlog een internationale ster, Marlene Dietrich. Over haar gaat Blue Heaven. Het blue in de titel verwijst naar een roemruchte film van La Dietrich, Der Blauwer Engel (1930).

Tot voor kort vorste PSB naar samples in audio-visuele archieven van publieke omroepen en mediabedrijven. Op hun nieuwe album breken ze met die werkwijze en gebruiken ze ‘levende’ stemmen.  Op Blue Heaven hoor je de stem van de uit de Berlijnse band Gurr afkomstige Andreya Casablanca.

Al zijn de geluidsfragmenten verdwenen, toch kinkt Blue Heaven  meer als de oude PSB dan op ‘People Let’s Dance’, de vorige single. Dat komt vooral door het stevig stuwende gitaarwerk dat ook van songs als Go, Spitfire en Spunik een feest voor de geest en de benen maakte.  

Bright Magic verschijnt op 24 sept

 

 

Bright Magic verschijnt op 24 september

The KVB – World On Fire  

De vraag die zich opwerpt bij het luisteren van de nieuwe single van The KVB is; wat is er gebeurd met Nicholas Woods en Kat Day? Zijn ze verhuisd van donker Manchester naar een zonnig oord, zijn ze van hun geloof gevallen, hebben ze het geluk gevonden? We kennen The KVB als fabrikanten van duistere electro, een vervolg op de industriële synthipop zoals die in de late jaren zeventig met name in Noord industrie Engelse steden werd geproduceerd.

Coldwave was de term voor de warmteloze muziek van Nick en Kat. Niet meer dus. Beweren dat World On Fire menig feestje zal opluisteren is overdreven, maar vergeleken bij ouder werk is de nieuwe single van The KVB bijna gezellig.

Als we World On Fire determineren constateren we dat het refrein nogal doet denken aan dat van I Predict A Riot van Kaiser Chiefs en de gitaarpartij lijkt op die van She’s A Woman van The Beatles. Heel andere koek dus dan Joy Division en Dead Can Dance, maar minstens zo lekker.

Ducks Ltd. – 18 Cigarettes 

De makers van de 30ste IJsbreker van annus horribilles 2021 luisteren naar de naam Ducks Ltd. Er zijn twee Ducks. Ze hebben als standplaats Toronto. Canada dus. En dat is te horen. Hoe dan? Hoor ik je vragen. Bestaat er iets als een Canadese sound? Ja en nee. Canadezen klinken vaak Engels en Amerikaans tegelijk, een beetje ‘the best of both worlds’. Tenminste de Canadezen uit het oostelijke deel van het land. Die uit het westen klinken net zo Amerikaans als hun zuiderburen.

Zo Ducks Ltd heeft zowel iets weg van the Smiths als van The Strokes. Iets New Yorks en iets Manchesters. Zelf zeggen ze dat nieuwe single 18 Cigarettes ge-ent is op een song van Oasis. Toch is hun muziek niet derivaat en ook geen imitatie. Ducks Ltd heeft een eigen draai en in de personen van Tom McGreevy een zanger met een herkenbaar (nasaal) stemgeluid en in Evan David Lewis een gevorderd gitarist. Retro is het wel. De gitaren jengelen zoals ze eind vorige eeuw deden en de song sluit aan bij een lange indie-traditie.

Duck Ltd bracht begin dit jaar een EP uit, in oktober volgt het debuutalbum. Aan songs geen gebrek lijkt het, en dat is altijd een goed teken.

Amen Dunes & Sleaford Mods – Feel Nothing

Een nieuw label, een nieuwe single. Na 3 jaar niks pakt Amen Dunes, de draad weer op. Even ter opfrissing van het geheugen. Amen Dunes is een rockact van het experimentele soort uit NYC. Op het podium staan een paar mensen, maar in de studio is Damon McMahon heer en meester.

Dat nieuwe label is Sub Pop, dat als start-up furore maakte door Nirvana te tekenen en sindsdien de gemoederen bezig houdt met acts als Fleet Foxes, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.

De lat ligt dus vrij hoog. Niet alleen vanwege het nieuwe prestigieuze thuis, maar ook op basis van in het verleden behaalde successen van Amen Dunes. Daarnaast schept de medewerking van Sleaford Mods verwachtingen. Om met die laatsten te beginnen.

Nadrukkelijk aanwezig zijn ze niet. Feel Nothing heeft niks van de opgefoktheid waar het duo uit Nottingham om bekend staat. De synthesizers worden wel bespeeld door Andrew Fearn en aan het einde steekt ook Jason Williams nog even zijn hand op, maar om nou te zeggen dat het duo nou echt zijn stempel op Feel Nothing, nee.  De nieuwe single van Amen Dunes speelt zich grotendeels af op bekend terrein, alleen het einde wijkt af, dat doet nog het meest denken aan Happy Mondays, tijdens een van hun minder nuchtere fases. Goed om aan te horen is het wel.

Gang Of Youths – the angel of 8th ave.

Niet alleen de titel van the angel of 8th ave. van Gang Of Youths is Springsteen-iaans. Ook de song zelf roept associaties op met de oude Boss. Naast invloeden van Bruce zullen de geoefende oren ook de invloed horen van Joy Division/New Order en dan met name van bassist Peter Hook. Gang Of Youths maakt geen geheim van hun bronnen, en waarom zouden ze.

Sinds we hier voor het laatst de naam Gang Of Youths dropten (en de band op Pinkpop stond) is er het een en ander gebeurd. Thuis in kangoeroe-land is The Gang door gestoten naar de eredivisie. Daar willen ze graag blijven, vandaar dat ze ruim de tijd genomen om aan de opvolger van doorbraakalbum ‘Go Farther In Lightness’ (2017) te sleutelen.

Ondertussen heeft gangleader Dave Le’aupepe de liefde van zijn leven gevonden. Het probleem dat zij in Londen woont heeft hij opgelost door haar achterna te reizen. Zijn band is hem trouw gevolgd. Op de gitarist na, die kreeg heimwee en is weer terug gegaan. Zij vervanger is overgelopen van Noah & The Whale.

Het uitstekende angel of 8th ave. is de eerste single van het nieuwe, nog naamloze album van Gangs Of Youths dat naar verwachting na de zomer ten doop zal worden gehouden.

AA Sessions, paperflag – Everyone Loves A Woman (feat. CLT DRP, PROJECTOR, Ergo Smith)

Ergens op het Engelse platteland staat een studio, die wordt gerund door een wisselende groep muzikanten. Ze noemen zich -vrij naar Anonymous Alcoholics- AA Sessions. Erg anoniem zijn de muziekmakers overigens niet. Hun namen worden per track vermeldt. Alleen hebben tot nu toe nog maar weinig mensen van gehoord van paperflag, CLT DRP, PROJECTOR en/of Ergo Smith.

Aanvankelijk hanteerde de club de regel dat ze nooit langer aan een nummer mochten werken dan één dag. Dat hielden ze goed vol. Ook omdat er weinig afleiding was. De studio ligt zo geïsoleerd dat er geen internet is, zelfs geen telefoonbereik. Wel staat het bier koud en kan wie wil een duik nemen in een koffer met chemische versnaperingen. Een selectie van de eendag-opnamen verscheen in 2019 in het kader van Record Store Day op LP.

En toen kwam Corona en werd alles anders. Er doken minder muzikanten op en de eendag- regel werd verlaten. Tenminste zo lijkt het. Het is schier onmogelijk dat het door An.Knee van PROJECTOR gezongen Everyone Loves A Woman in één etmaal is opgenomen en gemixt. De nieuwe single van de vriendenclub is een geïnspireerde, gedetailleerde, ietwat industrieel getinte ballad, waar zo te horen heel wat uurtjes werk in is gaan zitten. Welbestede uurtjes. We hopen dan ook dat AA Sessions een nieuwe regel invoert. Dat deze club voorlopig even bij elkaar blijft.

Pip Blom – Keep It Together

Pip Blom begon ooit als solo-artiest. Voor optredens had ze een band nodig. De eerste die ze rekruteerde was haar broer, Tender op gitaar. In de persoon van Gini Cameron vond ze de ideale drummer. Het kwartet werd compleet met de komst van Darek Mercks op bas.

Zoals dat gaat als het goed is groeiden Pip en begeleidingsband aan elkaar vast en is de band nu een organisch geheel. Som der delen enzo.

Hoe echt en hecht The Pip Bloms wel niet zijn geworden laat nieuwe single Keep It Together horen. De band heeft op alle fronten winst geboekt; compositie, arrangement en niet op de laatste plaats ook de uitvoering. De lol die van Keep It Together afspat is niks minder dan aanstekelijk. Dat geldt overigens ook voor de bijbehorende clip.

Met deze nieuwe Pip hit komen we de zomer wel door, zeker met de wetenschap dat na de zomer ook nog eens het nieuwe album uitkomt.

Wet Leg – Chaise Longue

Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Chaise Longue, de debuutsingle van Wet Leg is nog nat, zo nieuw is hij. Wat het damesdubbel van (uit?) het Isle Of Wight er toe heeft bewogen hun beestje Wet Leg te noemen is onduidelijk. Een ‘wet leg’ is iets technisch, heeft te maken met afvoer en expansievaten.

Wat wel helemaal helder is is dat Rhian Teasedale en Hester Chambers een eerste klap uitdelen die nog lang zal na beven. Er zijn maar weinig bands die zo vol zelfvertrouwen en met zo’n duidelijk uitgekristalliseerde stijl ten tonele treden. In Engeland hebben ze het al over de ‘the best new band on the planet’. Maar daar overdrijven ze graag en zijn ze ook niet gespeend van enig chauvinisme. Toch, een beter debuut dan Chaise Longue hebben ook wij dit jaar nog niet gehoord.

Wet Leg hoort tot het leger ‘girls with guitars’ dat langzaam maar zeker de indie wereld aan het veroveren is. Chaise Longue heeft wel iets post-punkerigs, maar is vrolijker en gekker vooral dan die term doet vermoeden.

Een chaise longue is overigens wat wij een divan noemen, zo’n ligbank waarop psychoanalisten vragen hun patiënten plaats te nemen. Als de opvolger van Chaise Longue net zo goed wordt dan zouden de Britten wel eens gelijk kunnen hebben en is Wet Leg inderdaad de beste nieuwe band op de planeet.