Category: De IJsbreker

Fazerdaze – Break!  

Mogen we je voorstellen aan… Fazerdaze! Achter die lekker bekkende naam gaat de Nieuw Zeelandse singer-songwriter en multi-instrumentalist Amelia Murrays schuil.

Amelia begon haar muzikale trektocht zo’n tien jaar geleden in haar slaapkamer. Daar nam ze haar debuut EP op, zes dromerige rockliedjes, die internationaal in goede aarde vielen. Het succes van haar debuutalbum (2017) en de daaropvolgende tour overviel haar een beetje. De coronacrisis kwam Amelia  dan ook niet heel slecht uit, want gaf haar tijd om te herijken.

De twee nieuwe nummers die ze heeft losgelaten ter voorbereiding van de release van haar nieuwe EP laten een Fazerdaze horen die zowel muzikaal als mentaal een stuk steviger in haar schoenen staat. Niet dat ze nu ongenaakbaar door het leven stapt, maar de wetenschap dat de schuld van falende relaties niet altijd bij haar ligt en er geen dal zo diep is dat ze er niet meer uit kan kruipen geeft deze burger moed.

In geval van nieuwe single tevens titeltrack van haar nieuwe EP, Break! uit het herwonnen zelfvertrouwen zich in een opgeschroefd volume, laag hangende gitaren en lekkere laconieke zang. De Break! EP volgt volgende maand.

All Them Witches – Tiger’s Pit

Onze favoriete Texaanse modderrockers zijn alweer toe aan hoofdstuk 8 van Baker’s Dozen, hun spannende feuilleton dat eind dit jaar zijn beslag moet krijgen met de release van deel 13.

Met het relatief korte, Tiger’s Pit – het nummer duurt net geen vijf minuten- laat All Them Witches horen uit de zelfde hoek te komen als ZZ Top, geografisch en muzikaal. De sfeer is bluesy en broeierig. De tekst over onze sterk polariserende maatschappij stemt tot nadenken. Wat Tiger’s Pit IJsbreker-waardig is een door merg en been snijdende slide-gitaarsolo.

Zoals je waarschijnlijk wel weet komt All Them Witches eind oktober in de Paradiso een concert inhalen dat de band eigenlijk vorig jaar al geven zou. Dat was toen al uitverkocht en dat is het nog steeds. Het wordt tijd dat een van onze festivalbobo’s All Them Witches een keer uitnodigt voor een optreden liefst bij volle maan of op zijn minst in het holst van de nacht.

Rubblebucket – Earth Worship

Rubblebucket -puinemmer in het Nederlands- is een ongewone naam voor een ongewone band. De club uit Brooklyn wordt aangevoerd door Alex Toth en Kalmia Traver, hij speelt trompet, zij zingt en speelt sax; ongebruikelijke instrumenten voor een indie-band.

Rubblebucket bracht in 2008 het eerste van binnenkort vijf albums uit. Beroemd zijn ze er niet mee geworden, maar wat niet is, lijkt alsnog nog komen. Die hoop vestigen we op nieuwe single Earth Worship, dat een gestroomlijnde band laat horen die je ergen tussen Arcade Fire en Portugal The Men kunt plaatsen, maar dan dus met sax en trompetsolo’s. Earth Worship heeft zelf wel iets Frans.

Een saillant detail is dat Alex en Kalmia tot 2018 naast de band ook het bed deelden. Een echtelijke breuk leek het einde van de band te betekenen, maar ergens vorig jaar zochten ze elkaar toch weer op. En wat blijkt? De band straalt als nooit te voren. Nu maar hopen dat Earth Worship aanslaat en dat Alex en Kalmia elkaar eeuwige trouw beloven.

THUS LOVE – In Tandem

Na Inamorato, de debuutsingle van het LHBTQ-trio uit de Amerikaanse staat Vermon, is daar nu de nog betere single In Tandem. Onze stellige indruk is dat we hier te maken hebben met een band die wel wat in hun mars heeft.

THUS LOVE is duidelijk in de ban van de eighties, maar van welke bands ze de kunst precies hebben afgekeken is niet zo makkelijk te zeggen. Wij zoeken het in de buurt van Echo & The Bunnymen en The Associates. Zeg maar de wat meer theatrale vertegenwoordigers van de vroege new wave.

THUS LOVE komt uit een klein gehucht, waar hun anders geaardheid op veel onbegrip stuitte. Voor de drie leden is hun band dus meer dan een hobby, het is een ‘way of life’ en een ‘way out’. Met sterk werk als Inamorato en nieuwe single In Tandem zullen er deuren voor hen open gaan.

Voka Gentle – DREAD/TKOE (feat. BELLS)

Avant pop trio Voka Gentle komt uit London en bestaat uit William J Stokes en de tweeling Ellie en Imogen Mason. Het stel bracht vorig jaar een tweede album uit dat door Britse publicaties werd onthaald met lovende woorden als ‘Hard to classify and even harder not to love’ (Uncut), en ‘Ambition and self assured daring’ (Mojo).

Voko Gentle gooide hoge ogen in 2017 met de single, Branscombe. Het twee jaar later uitgebrachte debuutalbum, Start Clainging Cymbals deed niet veel en de eind vorig jaar verschenen opvolger, Writhing nog minder.

De band leek het lot beschoren een ‘critics darling’ te worden – goede pers, geen verkopen- tot een van de songs van het Writhing ( kronkelend) album een eigen leven ging leiden. Waarom is niet duidelijk maar DREAD/KTOE dook steeds vaker op in door ons gefrequenteerde playlists. Het duurt even voordat het nummer zijn schoonheid prijsgeeft – en schoonheid is misschien ook niet het goede woord- maar een bijzonder is het zeker, en na herhaalde blootstelling ook bijzonder goed.

De vijf minuten durende album versie – er is sinds kort ook een single mix- begint met een alarmerende synthesizer, die blijft lang doorloeien zelfs als de zang al begonnen is. Die zang, mooi meerstemmig is een van de sterke punten van de popsymfonie die DREAD/TKOE eigenlijk is. Na twee minuten valt er een stevige beat in die de sirene synth naar de achtergrond verdrijft. De spanning stijgt tot part 2 begint, met een mysterieus intermezzo waarin BELL rapt over haar Caribische herkomst. Het nummer eindigt na vijf minuten met een herhaling van het refrein ‘The King Of England’.

DREAD/TKOE lijkt te gaan over het koloniale verleden van Engeland en de sombere toekomst. Brexit? Wees wel gewaarschuwd DREAD/TKOE is een van de normalere nummers op het album. 

Enumclaw – Cowboy Bebop

Een voorspelling: Over een jaar, misschien twee staat  Enumclaw in een vol Paradiso. De ambitie is er, ‘The Best Band Since Oasis’ pochen ze op hun  social media, en het het talent ook durven we na negen nummers wel te zeggen.

Enumclaw is een multiraciale band uit Tacoma, een havenstad niet ver van Seattle. Zoals veel Generatie Z muzikanten laaft Enumclaw zich aan de alternatieve rock van de jaren negentig. Cowboy Bebop klinkt alsof het 1997 is; stevige, edoch gevoelige gruisrock met spreekstemzang en spontane gitaarsolo’s.

De band zelf noemt dus Oasis, maar Cowboy Bebop doet nog het meest aan Dinosaur Jr denken. Zie je in de Paradiso.

Titus Andronicus – (I’m) Screwed

Titus Andronicus is een no nonsense gitaarband die afwisselend in het hokje garage, punk, indie en/of heartland rock wordt gestopt. Heartland rock is de muziek die o.a. Tom Petty en The Bo$$ maken. Aan dit rijtje kan nu ook southern rock worden toegevoegd, gitaarmuziek van beneden de Mason Dixie lijn. 

Titus, genoemd naar een toneelstuk van Shakespeare bestrijkt dus een breed gebied, maar voor vernieuwing ben je bij hen aan het verkeerde adres. Wat totaal geen probleem is zolang ze maar met van die lekkere opgewonden standjes als (I’m) Screwed komen aanzetten.

Met de nieuwe single drukt Titus Andronicus onze neus weer eens op het feit dat er maar één ding mooier is dan een gitaar. Twee gitaren! Van de Kansas achtige samenzang moet je houden, maar nemen wij graag op de koop toe.

Surf Curse – TVI

Surf Curse is een bevlogen rammelrockband uit Reno, Nevada die veel meer aandacht verdient dan wij ze tot dusver hebben gegeven (juli 2019 wel al IJsbreker met ‘Disco’). Dat hopen we in één keer goed te maken door hun nieuwe single ons keurmerk mee te geven.

TVI is Surf Curse in topvorm, een opgewonden standje van een rocksong. Het nummer begint vrij tam, maar dat blijkt een val. Al snel gaat het tempo omhoog en gieren de gitaren om je oren. Maar we zijn er dan nog niet. Vlak voor de finish gooit de zingende drummer Nick Rattigan of zo je wilt drummende zanger er nog een schepje bovenop en schiet de band collectief in het rood. Mosh pit verzekerd!

Surf Curse is dus niet nieuw. Hun eerste album stamt uit 2013, hun meest recente verscheen in 2019. Vorig jaar scoorde het kwartet met dank aan Tik Tok een verlate Jezus hit met Freaks, een nummer van hun debuutalbum.

TVI is een voorproefje van het ‘big label’ debuut van Surf Curse dat na de zomer zal verschijnen.

Alvvays – Pharmacist 

Als je Pharmacist van Alvvays voor het eerst hoort zou je zweren dat er twee nummer door elkaar lopen. Zet hem even op repeat en je ontdekt orde in de warboel. Frontvrouw Molly Rankin worstelt, maar komt uiteindelijk wel boven de wall of sound uit. Na anderhalve minuut geeft ze het stokje door aan de gitaarafdeling die laat horen dat shoegaze toch iets anders is dan dreampop.  

Mede verantwoordelijk voor deze georganiseerde chaos is Shawn Everett producer van o.a. The War On Drugs. Een groter contrast dan tussen de kabbelrock van mister Granduciel en de kakofonie van Good Golly Miss Molly is nauwelijks denkbaar. U is gewaarschuwd.

Pharmacist is de openingstrack van Blue Rev, het eerste album in vijf jaar en pas het derde in totaal van het Canadese Alvvays. Releasedatum is 7 oktober.

Yot Club – down bad

Yot is waarschijnlijk hoe je yacht uitspreek in Mississippi, de thuisstaat van Ryan Kaiser, voorzitter en enig lid van Yot Club. Op basis van de bandnaam zou je gerechtigd zijn te denken dat Yot Club, yacht rock maakt, glad gestreken gitaarmuziek voor consumptie op terrassen, jachthavens en andere zonnige plekken. 

Dat is dus niet het geval, integendeel zelfs. Yot Club is van de lo fi, gruizige indie, muziek voor slaap -en zolderkamers, kleine clubs en andere plekken voor mensen voor wie geld geen rol speelt.

In zijn voorkeurslijst op Spotify staan vooral obscure acts die net als hij inspiratie putten uit de new wave en synthipop van weleer met af een toe een uitschieter richting blues, funk en dance. Breed dus. Dat geldt ook voor zijn debuutalbum, Off The Grid. De 11 uiteenlopende songs worden bijeen gehouden door Kaisers voorkeur voor vintage instrumenten, en zijn nasale zang. Hij speelt gitaar, drums, keys en en bas.

Mede vanwege die zang en de keyboards doet single down bad  aan The Cars denken, terwijl de powerpop gitaren lijken afgekeken van The Romantics.  Twee namen die overigens niet in zijn lijst voorkomen. De  achtergrondzang die het nummer extra cachet geeft is helemaal van hemzelf.

Yot Club timmert inmiddels flink aan de weg. Hij bereikt maandelijks ruim 5 miljoen luisteraars en zijn (eerste) tour is grotendeels uitverkocht. Dit muisje krijgt dus nog een staartje.