Category: De IJsbreker

A.A.Williams – Evaporate

A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat  beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Gitaren genoeg, bevlogen ook, maar beheerst.

A.A. Is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uiteenlopende bronnen als goth, metal, folk en de muziek van veel 20ste eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellen meter blijf bij haar netjes in het zwart.

Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg. 

The Mars Volta – Blacklight Shine

The Mars Volta is terug! Na tien jaar niks is er plotseling een nieuw nummer van Cedric Bixler-Zavala en Omar Rodriguez-Lopez, het Texaanse koppel dat moeilijk met, maar ook niet zonder elkaar kan. 

Blacklight Shine lijkt in weinig op wat Cedric en Omar tussen 2003 en 2012 uitspookten als The Mars Volta en nog minder op wat ze produceerden als At The Drive In. De comeback-single is een half in het Amerikaans en half in het Mexicaans gezongen sololoze poptrack met jazzy keyboards, psychedelische gitaren en vooral heel veel trommels.   

De zwart-wit video biedt context. Het is een door Omar geregisseerde minidocu over een Puerto Ricaans dansgezelschap. Ze beoefenen een dans die bomba heet. Het unieke daaraan is dat de percussionisten de dansers volgen in plaats van andersom. Blacklight Shine is dus min of meer een danstrack, maar in de clubs zal je hem niet snel horen.

Nieuwe single betekent waarschijnlijk een nieuw album en in ieder geval een nieuwe tournee. Details volgen.

Blondshell – Olympus  

Of ze nog meer nummers had zoals Olympus vroeg de producer na het horen van de demo. Ja zei Sabrina Teitelbaum alias Blondshell en de rest zou best wel eens geschiedenis kunnen worden.

De eerste single van Bondshell is een op alle fronten zeer geslaagde onderneming; de broeierige opbouw, de 90’s gitaren en de overtuigende zang van de componiste. We kunnen alleen maar hopen dat de tekst over een in drugsrook opgegane relatie niet al te autobiografisch is, maar verder lijken we hier getuige te zijn van de geboorte van een artiest met de hoofdletter A.

THE BOBBY LEES – Dig Your Hips 

Denk je aan Woodstock dan zie je een zee van hippies intens genieten van bands als Santana, Jimi Hendrix en Jefferson Airplane. Of aan de bosrijke omgeving waar Bob Dylan en The Band in een groot roze huis muzikale geschiedenis schrijven.

Vanaf nu moeten we ons beeld van Woodstock enigszins bijstellen. Het rustieke plaatsje in up state New York is namelijk ook de thuis en uitvalsbasis van The Bobby Lees, een stel bevlogen herrieschoppers die je moet plaatsen ergens in de hoek van garagerock, punk of gewoon tijdloze  rock ‘n’ roll.

De band telt vier leden die geen van alleen Bobby of Lee heten. De bandnaam komt van een song van hun debuutalbum. Aanjager is Sam Quartin. Zij schrijft en zingt de teksten die nogal persoonlijk zijn, denk sekse, drugs, en mentale zaken. 

Met het vlammende door Vance Powell (White Stripes, Arctic Monkeys, Wolfmother) geproduceerde Dig Your Hips maakt de band reclame voor hun derde album dat precies over een week (17/6) uitkomt onder de titel Hollywood Junkyard. Dat moet gevierd worden! Dat doet de band met een tournee door Europa.

In ons land is The Bobby Lees zelfs 3x te zien en wel op 24 juni in Merleyn in Nijmegen, 25 juni op het Kliko festival in Haarlem en de 26ste in de bovenzaal van Paradiso. Zorg dat je er bij bent!

late night drive home – Awkward Conversations

late night drive home komt uit El Paso, Texas, een stad diep in het hart van Trump Country. Over god en guns kunnen we het daarom beter maar niet hebben. Over hun muzieksmaak daarentegen hoeven we niet te twisten. Tenzij je niet houdt van potje eigenwijze indie met een extra portie gitaar.

Ook al heeft late night drive home nog niet veel meer dan een handvol singles op zak, er is nu als sprake van een eigen sound. Daar spelen zanger André Portillo en gitarist Juan Vargas een belangrijke rol in. De eerste heeft een karakteristiek, nasaal stemgeluid, de tweede verstaat de kunst zijn instrument lekker te laten gieren zonder te uit de bocht te vliegen. Het energieke Awkward Conversations is een goed voorbeeld van de kunst en het kunnen van de veelbelovende Tejanos.

 

Alex G – Blessing

Muzikant Alex G, ook bekend met de toevoeging (Sandy), uit Philadelphia is terug met zijn nieuwe single Blessing. De track doet ons de oren spitsen. Begint met een knal en laat de jaren ’90 herleven, maar blijft in het hedendaagse. Het laatste album van de Amerikaan komt uit 2019 en floreerde in dreampop. Nu laat Alex Giannascoli dus een hele andere kant van zichzelf horen met extreme synths, een knetterende gitaarsolo, industrial rock invloeden en spannende nineties fluisterzang.

MJ Lenderman – Tastes Just Like It Costs

Het is niet bekend of Neil Young het al weet, maar hij heeft dus een opvolger. Een waardig opvolger mogen we wel zeggen in de persoon van MJ Lenderman. Net als de oude Young laat MJ de gitaren schuren en horen dat je niet goed hoeft te kunnen zingen om toch een prima zanger te zijn.

Het stroperig swingende Tastes Just Like It Cost is een van de prijsnummers van Boat Songs het derde solo-uitstapje van de southern rocker uit North Carolina die in het dagelijks leven in de band Wednesday speelt. Het grootse verschil tussen MJ alleen en met Wednesday is dat hij in die laatste het zingen aan een vrouw overlaat. Verder kraakt en piept en steunt en kreunt de band net zo prettig als MJ solo.

Sir Chloe – Company

Soms is het verschil tussen een solo-act en een band wel heel erg klein. Neem Sir Chloe. Officieel is het een band, maar wel een waarin de verhoudingen duidelijk zijn. De dienst wordt uitgemaakt een mysterieus ogende brunette uit Brooklyn die luistert naar de naam Dana Foote. Zij zingt, speelt gitaar en piano en schrijft en produceert de songs. Haar adjudant is gitarist/co-producer Teddy O’Mara. Lid nummer drie is Dana’s broertje. Hij drumt.

Als muzikale referentie noemt Dana  Pixies en Igor Strawinksy. Dat ze een Russisch-Amerikaanse modernistische componist opvoert is minder vreemd dan lijkt als je weet dat ze compositie en muziektheorie heeft gestudeerd. Daar kent ze Teddy ook van. Te horen is Stravinsky’s invloed misschien voor medestudenten, maar niet voor ons lekenrockers. Dana liefde voor de Pixies daarentegen is onmiskenbaar, net als die voor Lou Reed’s Velvet Underground en St Vincent en PJ Harvey om nog maar met wat namen te strooien.

Sir Chloe is het imitatiestadium echter al lang voorbij. Dana zingt met autoriteit, voelt zich vrij binnen het gitaaridioom en heeft om het in haar taal te zeggen ‘a way with words’. Dit alles is niet onopgemerkt gebleven. De oogst van drie jaar muziekmaken is een dozijn singles plus een verzamel EP bij elkaar goed voor ruim tweeënhalf miljoen luisteraars per maand. Company, dat dus over eenzaamheid gaat is de allernieuwste single van Sir Chloe, en hopelijk een voorloper van een album.

Totally Enormous Extinct Dinosaurs – Crosswalk

Tien jaar zit er tussen het debuutalbum van Totally Enormous Extinct Dinosaurs en opvolger Love Is A Danger dat eind juli wordt losgelaten. Niet dat Orlando Higginbottom alias Totally Enormous Extinct Dinosaurs in de tussen tijd niets heeft uitgespookt.

In deze tijd van streaming is album een relatief begrip. T.E.E.D. zoals Hiiginbottom’s project ook wel wordt genoemd heeft genoeg singles en EP’s gemaakt om een dubbel en misschien wel een driedubbelalbum te vullen. Maar de songs op zijn albums vormen een coherente collectie. Er is nagedacht over sound, de volgorde en thematiek. Een belangrijk verschil tussen de albums en andere releases van de Echt Enorme Uitgestorven Dino’s  is ook dat de albums verzamelingen luisterliedjes zijn, terwijl de meest T.E.E.D. singles gemaakt zijn voor de dansvloer.

Dat wil niet zeggen dat bijvoorbeeld Crosswalk geheel beatloos is. Met je voet mee tikken is zelfs onvermijdelijk, maar je krijgt niet de behoefte om op te springen en je armen in de lucht te gooien. Crosswalk is een introvert elektronummer met een verfijnde late 80’s sound, een weemoediger zusje van Blood In The Snow. Beide songs suggereren dat het -we mogen wel zeggen – langverwachte Love Is A Danger wel eens een eindejaarslijstjesalbum zou kunnen blijken.

Panic Shack – The Ick

Laaggeletterdheid lijkt geen probleem in de Britse postpunkscene. Kwamen veel tekstdichters tot voor kort nog weg met een een handjevol half rijmende zinnen, nu worden ze geacht om hele lappen tekst in te leveren, liefst zonder al te veel herhalingen. Panic Shack slaagt met vlag en wimpel voor het examen creatief schrijven.

In The Ick, wat je zou kunnen vertalen als de kriebels. rept frontvrouw Sarah Harvey van een potentiële levenspartner, die echter twee cruciale fouten maakt, hij schenkt eerst de melk en dan de koffie, en in de bios doet hij ssst als zij iets wil zeggen, ‘You do not sssssh me in the in the cinema’. Het zijn van die kleine dingen die het hem niet doen.

De tijdgeest dicteert dat Sarah de tekst van The Ick declameert. Op oudere singles laat ze horen ook te kunnen zingen. Die ook erg leuke en behoorlijk goede nummers met titels als ‘Who’s Got My Lighter’ en ‘Jiu Jits You’ staan samen met het vorige maand uitgekomen ‘Mannequin Man’ en het glanzend nieuwe The Ick netjes verzameld op de EP ‘Baby Shack’.