Category: De IJsbreker

Nation of Language – Across That Fine Line 

De New Yorkse neo new wave band  Nation Of Language legt momenteel de laatste hand aan hun tweede album, de opvolger van het vorig jaar verschenen ‘Introduction, Presence’. Nieuwe single Across That Fine Line schept hoge verwachtingen. Zelden klonk de combi van nerveuze bas, mechanische drums en koele synthesizers zo warm en glorieus.

Sound en stijl zijn nog steeds diep geworteld in de tijd dat bands als OMD, Ultravox en Heaven 17 op d’aarde rondwaarden, maar er is onmiskenbaar sprake van groei op alle fronten; de sound, de songs, maar vooral wat betreft flair en zelfvertrouwen heeft de band stappen gemaakt. Bewondering is beheersing geworden.

De titel van het nieuwe album van Nation Of Language is ‘A Way Forward’. Releasedatum volgt.

The Limiñanas & Laurent Garnier – Saul

Het roemruchte Zuid-Franse psychedelische garage rock duo, The Limiñanas heeft de handen ineengeslagen met de befaamde Noord-Franse techno producer Laurent Garnier.

Wees niet bang Lamiñanas fans. In ieder geval is op de eerste single van het trio de invloed van Monsieur Garnier zo goed als non-existent. Saul is eerder een song in de lijn van de aartsvader van de Franse popmuziek, Serge Gainsbourg. Dat betekent een monotone, hypnotische beat met daarover heen een min of meer gemompelde tekstvoordracht van, naar wij aannemen Lionel Limiñana. In het Frans uiteraard.

Het album dat Lionel, Marie en Laurent hebben gebrouwen wordt in het najaar verwacht en zal De Película gaan heten. Película is speelfilm in het Spaans. Of velletje dat kan ook.

Phoebe Green – IDK

Phoebe Green houdt de bal hoog. Maakte ze indruk met Reinvent. Opvolger IDK, wat staat voor I Don’t Know is misschien nog sterker. Phoebe’s nieuwe single gaat over apathie,  over het verlammende gevoel dat ze soms krijgt als ze teveel op haar bordje krijgt en dan even niet meer weet wat ze moet doen.

De muziek weerspiegelt de emotie. Je zou IDK kunnen omschrijven als een nerveuze ballad. De nervositeit uit zich in een vrijwel constant aanwezige synthesizer dat een geluid produceert dat nog het meest wegheeft van een mug op oorlogspad. De onrust wordt nog eens extra gevoed door een gitaarbreak die niet had misstaan op een van Bowie’s Berlijn albums.

Dat IDK toch de sfeer van een ballad heeft komt door de lekker loom gezongen refreinen. Kortom alweer een bijzonder plaatje van de 22 jarige indie-diva in spe uit Manchester.

 

LUMP – Animal

Laura Marling leidt een dubbelleven. We kennen haar als oorspronkelijke singer-songwriter, type vrouw met gitaar. Maar ze is ook frontvrouw van de elektroclub, LUMP.

De LUMP kar trekt ze samen met Mike Lindsay van de band Tunng. Het eerste LUMP album was experimenteel om niet te zeggen vaag. We leggen de schuld bij Lindsay die met Tunng ook vaak kanten opschiet die slechts voor een select gezelschap te volgen zijn. Op het nieuwe album lijkt Laura een dikkere vinger in de pap te hebben. Animal is fonkelend nummer met een spannend verloop en als extra attractie de immer boeiende stem van La Marling.

Onze politiek is om oorspronkelijke – in de praktijk zijn dat vaak langere- versies van nummers te draaien. Bij Animal van LUMP hebben we gekozen voor de radio-edit. Midden in de albumuitvoering zit namelijk een stuk dat de vaart uit het nummer haalt en de sfeer verbreekt. We leggen de schuld bij Lindsay. Hogere artistieke doelen ontgaan ons dus hebben we bij wijze van hoge uitzondering de korte versie opgepikt.

Animal is het titelnummer van LUMP album twee dat in juli uitkomt.

Babe Rainbow – Ready For Tomorrow 

Babe Rainbow komt uit een van de zonnigste delen van Australië, New South Wales waar het zelfs ‘s winters -die begint daar nu ongeveer- toch al gauw zo’n 20 graden wordt. Het is onvermijdelijk dat zo’n subtropische klimaat doorklinkt in hun muziek, zelfs in de wat snellere nummers als Ready For Tomorrow.

Zo als veel eigentijdse bands uit het land van de kangoeroes beweegt ook Babe Rainbow zich in psychedelische kringen, maar anders dan veel collegae kleurt de band meestal netjes binnen de lijntjes. De hallucinerende effecten in Ready For Tomorrow blijven beperkt tot een effectje op de zang en een mystiek koortje. Verder horen we Afrikaans getinte gitaren en een beat die in de verte wel aan doet denken aan The Stone Roses. Kortom coffeeshop rock op zijn best. Het nieuwe, 4e album van Babe Rainbow heet Changing Colours en is -als het goed is- nu uit.

Mattiel – Those Words  

Het is alweer twee jaar geleden dat Mattiel iets van zich liet horen. Afgezien dan van een singletje met op de ene kant een cover van The Beastie Boys en op de andere een nummer van The Clash. Met nieuwe single Those Words gaat ze (of eigenlijk gaan ze, want Mattiel is officieel een duo) verder waar ze gebleven was (waren), echter zonder in herhaling te vallen.

De muziek van Mattiel en haar partner in crime, Jonah Swilly is retro maar zeker niet ouderwets. Those Words bijvoorbeeld klinkt als een korte samenvatting van de eerste vijftig jaar pophistorie. Afhankelijk van je leeftijd hoor je rock ‘n’ roll, girl groups, new wave en/of college rock. He gevaar om in clichés te verstrikt te raken weten ze bijzonder knap te omzeilen.

Wat Mattiel ook behoedt voor namaak is de zang. Aline Mattiel Brown is geen geweldige zangeres, maar heeft wel een geweldige stem, eentje met karakter en zeggingskracht.   

Tot zover het goede nieuws. Those Words is een zogenoemde ‘stand alone release’. Van een nieuw album is dus voorlopig nog geen sprake.

The Murlocs – Francesca

The Murlocs komen swingend de garage uit met een goed geoliede en stootvaste r&b track. Als je de mannen zo hoort rocken zou je denken dat de Francesca uit de titel een wilde vriendin is, en de song geïnspireerd door een serie onstuimige nachten. Niks van waar.

Francesca is de naam van de moeder van zanger Ambrose Kenny-Smith. Moeder heeft na jaren alleen zijn de liefde herontdekt. Zoonlief is superblij  en wenst haar het allerbeste middels een bandeloze rocksong.

Ook wij hebben een traditie van liedjes voor moeders, meestal hebben die teksten als ‘mama jij bent de liefste van de hele wereld’. Australiërs doen dat dus heel anders. Zij klimmen op de toog roepen ‘daar staat ze! En rondje voor de hele zaak!’

Francesca, de single is de eerste voorbode van het alweer vijfde album van The Murlocs. Het vijftal uit Melbourne komt uit dezelfde poel als King Gizzard and the Lizard Wizard. De verschillen zijn echter groter dan de overeenkomsten. King Gizzard is van de pillen, The Murlocs van de pils. Een belangrijk verschil, vindt ook Francesca.

Wallice & Marinelli – Hey Michael

Op onze eerste kennismaking met Wallice leren we haar kennen als iemand die je beter niet tegen de haren in kunt strijken. Hey Michael speelt zich af op een feestje. Een gesjeesde en overspelerige drummer zit achter een vriendin aan en daar gaat hij spijt van krijgen. Het nummer is feitelijk een litanie van bedreigingen en beschuldiging aan het adres van Michael. “I’m Think I’m Gonna Start A Fight. Which One Is Your Girlfriend?” is een van de mildere bedreigingen aan het adres van Michael.

Michael mag ook iets zeggen, maar een sterk verweer heeft hij niet (I’ve Got Self diagnosed ADHD). De rol van Michael wordt vertolkt door producer Marinelli *.  Ondanks haar boosheid bewaart Wallice haar cool. Het tempo van Hey Michael is eerder lui dan opgefokt en nergens verheft ze haar stem. Het is het principe dat iemand die fluistert beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. De furie zit verstopt in de vervormde beat en in de gitaren die steeds meer op de voorgrond treden.

Hey Michael is nog maar de derde single van Wallice Watanabe uit L.A. De etiketten veelbelovend en aanstormend zijn dan ook helemaal van toepassing.

*Onder eigen naam scoorde Marinelli vorig jaar een aardig hitje met Turtleneck Sweater.

Silver Synthetic – Around The Bend

Silver Synthetic kwam een half jaar geleden uitstekend voor de dag met de single Out Of The Darkness. De band uit New Orleans bleek een ontdekking van Jack White en het was niet moeilijk te horen wat de oude frontman van White Stripes de oren deed spitsen.

De debuut EP liet niet lang op zich wachten, maar viel vies tegen. Blijkbaar vonden de betrokken dat ook, want nu is er alweer een nieuw mini-album. En daar mag wel over naar huis worden geschreven. Silver Synthetic lijkt zijn draai te hebben gevonden. Die draai begint eind jaren zestig in het hippie tijdperk en stopt zo’n tien jaar later als de new wave op gang komt. Tussenliggende honken zijn o.a. The Grateful Dead, The Allman Brothers, JJ Cale, The Ramones en Tom Petty’s Heartbreakers.  Voor de millennials onder ons, zie Silver Synthetic  als een The War On Drugs, maar dan met een country tic. Zo retro als de neten dus, maar daarom niet minder lekker.

Met zijn klassieke rock ‘n’ roll tempo, klater gitaren en gedubbelde leadzang is Around The Bend een prima proeve van de nieuwe en verbeterde sound van de vier zuidelijke rockers. En iedere beschuldiging van plagiaat verdwijnt als sneeuw voor de prairiezon door de wervelende gitaarsolo waarmee wordt Around The Bend zijn beslag krijgt.

King Hannah – State Trooper

Niet alleen zijn de gitaren weer terug, ook de cover lijkt in ere hersteld. Dat laatste zou best wel eens een gevolg kunnen zijn van de lockdowns. Als je als artiest de deur niet uit mag, ga je al snel doen wat je het liefst doet en het beste kan, muziek maken. En wat is er leuker dan nummers spelen van oude helden en favoriete collega’s? Zo zijn ze ten slotte ook begonnen.

King Hannah blijkt fan van Bruce Springsteen. Het duo eert The Boss met een zeer geslaagde cover van diens State Trooper. King Hannah is gespecialiseerd in broeierige rocksongs die meestal uiteenvallen in een gezongen deel en een instrumentale coda. In part one vertoont Hannah Merrick dan haar verleidelijke zangkunsten. In deel twee pakt Craig Whittle  ouderwets uit op gitaar. Dat patroon hanteert het duo ook voor hun versie van State Trooper.

Het origineel  is een donkere, galmende neo rockabilly track over een man die duidelijk iets op zijn geweten heeft. Wat blijft onduidelijk. Zijn grote angst is te worden aangehouden door een State Trooper. Het nummer staat op het meest sobere album van The Boss, Nebraska uit 1982. King Hannah haakt in op het paranoia karakter van het origineel, maar blijft uiterst cool. Eén keer maar ontsnapt er een kreet uit Hannah’s keel. Je ziet haar zo voor je, dolend in het donker op een highway ergens in Amerika. De blik niet op de weg maar gericht op de achteruitkijkspiegels.