Category: De IJsbreker

Getdown Services – Dog Dribble

We hebben een keer eerder een nummer van Getdown Services opgepikt (I Got Views). Dat was geen groot succes in de Graadmeter. Maar dat is natuurlijk geen reden om het niet nog eens te proberen

Het kan je smaak niet zijn wat de mannen brouwen, maar slecht is anders. Getdown Services is een duo uit Bristol, dat we eerder vergeleken met Sleaford Mods. Het gaat hier dus om een postpunk-achtige, maar wel een met een ruime opvatting van het genre. Zo is nieuwe single Dog Dribble een soort disco. Het nummer doet denken aan ZZ Top ten tijde van Gimme All Your Loving en Sharp Dressed Man. Dat komt omdat de muziek van de Britten net als die van de Texanen gebaseerd is op boogie, boogie woogie.

Waar Dog Dribble over gaat is onduidelijk, de tekst is zo cryptisch dat je je kunt afvragen of Ben Sadler en Josh Law zelf wel weten waar ze over reppen. Maar het klinkt als een klok en swingt als de neten. De kers op de taart is de (gitaar?)solo. Op 14 november volgt een nieuwe EP. In januari staat Getdown Services in de Paradiso! En dat belooft wat na de weergaloze optredens op Misty Fields en Left Of The Dial.

Momma – Ohio All The Time

Op het eerste gehoor lijkt Ohio Al The Time van Momma een aardig, maar niet heel bijzonder liedje, van het soort zoals er wel meer uitkomen de laatste jaren; vriendelijke meisjeszang die contrasteert met vrij stevig gitaarwerk. Grunge light.

Maar na herhaaldelijke blootstelling blijkt de nieuwe single van Momma wel wat meer om het lijf te hebben. De band uit Brooklyn verstaat de kunst van het weglaten. Dus wat eerst wat simpel lijkt, blijkt bewust minimalistisch. Dat vergroot de impact aanzienlijk. Daarnaast blijken de gitaren geslepen en staat die E (van explicit) niet voor niks achter de titel. Dat lieve meisje ontpopt zich als levensgenieter eerste klas, met schijt aan de buren en na haar de zondvloed. Conclusie; ‘rock ‘n’ roll is still alive & kicking!’

Sorry – Waxwing

Een bandnaam als Sorry is vragen om moeilijkheden. ‘Hoe heet je band? Sorry‘. ‘Hoe je band heet. Sorry‘. Ben je doof of zo? De naam lijkt bewust gekozen, want ook de muziek van het gezelschap zich noemende Sorry kan voor de nodige verwarring zorgen.

Neem nieuwe single Waxwing. Dat is een vogel, een pestvogel in het Nederlands. Die naam danken ze aan een middeleeuws bijgeloof. Men dacht toen dat pestvogels onheil brachten. Nou daar heeft Sorry een liedje over geschreven, dat dus niet over vogels gaat, maar over Mickey, dezelfde Mickey als waar Toni Basil ooit over zong. Die Mickey is ondertussen dik veertig jaar ouder dan toen Toni hem bewierookte, maar volgens Sorry Frontvrouw Asha Lorenz, is hij nog steeds ‘so fine’.

De muziek van Waxwing is een universum op zich, meer pop dan rock, maar wel indie en geen mainstream. Makkelijk qua klank, ingewikkeld wat compositie betreft. Dark Abba zou een omschrijving kunnen zijn. Of post-pop. Maar hoe je het beestje ook bestempelt, Waxwing boeit van het plotselinge begin tot het onverwachte einde.

Sorry komt uit het Londen van boven de Theems en is regelmatig op onze zender te horen o.a. met Perfect en Starstruck van hun eerste album. Met Let The Lights On en Closer van hun tweede plus nog was losse singles waaronder Cigarette Packet, hun grootste succes tot nu toe. Over een derde album nog geen nieuws, maar middels Waxwing laat Sorry horen niet stil te zitten. Of staan.

Mandrake Handshake – King Cnut

King Cnut (Knoet De Grote) was een Deense koning die dacht dat hij de mentale kracht had om de getijden naar zijn hand te zetten. Dat viel dus vies tegen. Zijn hoogmoed was stof voor legendes en duizend jaar later voor een liedje van het Britse Mandrake Handshake.

King Cnut is ongeveer de zesde single van het zeven tot tien koppige Mandrake Handshake. De band heeft zich vernoemd naar een plant -alruin in het Nederlands- uit de niet zelden giftige nachtschade familie. King Cnut is een zacht rockend, ietwat exotisch nummer met een sierlijk vervormde gitaar en een mantra-achtig koor dat je als luisteraar in een roesje achterlaat. Het zijn duidelijk hippies die we hier horen, maar daar is natuurlijk niks mis mee.

Divorce – All My Freaks

Dat er ook fraaie dingen gebeuren buiten het post-punk genre om laat Divorce horen. De band uit Nottingham heeft zich gespecialiseerd in verhalende songs, nummers die suggereren dat hun debuut best wel eens een conceptalbum zou kunnen zijn. Ook mogen we niet uitsluiten dat Divorce ooit nog eens met een musical op de proppen zal komen. Meatloaf, maar dan indie.

Nieuwe single, All My Freaks is zo’n song die per tourbeurt beter wordt. Bassiste Tiger Cohen-Towell zingt, niet zonder ironie over een beginnende band waarvan veel wordt verwacht en die zelf ook niet gespeend is van de nodige ambitie. Het woord autobiografisch lijkt op zijn plaats.

Het is overigens niet de eerste keer dat we Divorce belonen met een IJsbreker. Vorig jaar tipten we Sex & The Milennium Bridge en ook andere singles lieten we graag horen.  De verwachtte doorbraak is tot nu toe uitgebleven, maar komt wel steeds dichterbij.

Divorce mag dan wel geen postpunk produceren, zonder voorbeelden werkt de band nou ook weer niet. Zonder er echt op te lijken doet Divorce wel denken aan de wat luxueuzere, melodieuzere, ambitieuzere bands uit de new wave periode, zoals Tears For Fears, Talk Talk en The Dream Academy. Het albumdebuut van Divorce wordt begin maart verwacht en heet ‘Drive To Goldenhammer’.

Merce Lemon – Foolish and Fast 

Je zou kunnen zeggen dat Merce Lemon de vrouwelijke tegenhanger is van MJ Lenderman. Maar misschien kennen ze elkaar helemaal niet en is Merce via een eigen route op het sloppy countrypad belandt.

Sloppy country (post-country?), voor wie niet bekend is met de term, is onze provisorische beschrijving van een nieuwe stijl alternatieve Amerikaanse plattelandsmuziek die de laatste tijd in opmars is. Godfather van de scene is Neil Young, oervader is Hank Williams. Foolish and Fast is de derde single die we oppikken van miss Lemon uit Pittsburg, Pennsylvania. Het staat op haar vers verschenen, derde album Watch Me Drive The Dogs Wild. Dit is met afstand het beste album van Merce so far. Ze moest er dus even inkomen.

Foolish and Fast volgt het bekende sloppy country recept van een langzame opbouw naar een extatisch eind, lees gitaarsolo. Dit alles dus vanuit de losse pols gespeeld en gezongen met een lichte drawl. Betrokken muzikanten waren mogelijk niet geheel nuchter tijdens de opnamen.

Bryan’s Magic Tears – Stream Roller

Als je Stream Roller hoort zou je zweren dat Bryan’s Magic Tears uit Manchester komt en een dezer dagen hun 35 jarig jubileum viert.

Mais Non De band draait ‘slechts’ een jaartje of tien mee en stamt uit Paris. Het vijftal maakte een beetje naam in Frankrijk als shoegaze-band. Maar net nu de schoenenstaarders weer en vogue zijn gooien ze het over een heel andere boeg. Stream Roller klinkt als een mix van Stone Roses en The Smiths met extra percussie. Ook goed. Heel goed zelfs. Dit zou wel eens de song kunnen zijn die Bryan’s Magic Tears na drie disques naar een hoger plan tilt.

Dummy – Soonish

De band Dummy uit L.A.maakt heerlijk ongrijpbare muziek. Geen enkel nummer op hun tweede album, Free Energy klinkt het zelfde.

Zelfs binnen één song wil de band nog wel eens van kleur verschieten. Voor dit zalige zooitje is de term avant-pop bedacht. Ook wel prog-pop genoemd. Als de band de boel wel binnen de perken houdt, horen we ongebruikelijke combinaties van instrumenten als banjo’s en synthsizers. Een goed voorbeeld van de bonte stijl van Dummy is het nummer Foolish. Boven een bed van dikke gitaren en genoemde synth en banjo horen we een onverstoorbare Emma Maatman een melodie zingen die wel wat weg heeft van die van Tomorrow Never Knows. Ook de baspartij doet denken aan het vroege psychedelische meesterwerkje van The Beatles. Je merkt het al we zijn enthousiast. En wie enthousiast is wil zieltjes winnen , dus is Soonish van Dummy onze nieuwe IJsbreker!

En weet je wat nou het leukste is? Ze komen spelen!

31/10 Mezz/Breda.

1/11 Ekko/Utrecht.

2/11 Vera/Groningen.

 

The Jesus & Mary Chain – Pop Seeds 

The Jesus and Mary Chain bestaat 40 jaar! Eigenlijk 41 maar een kniesoor etc. De band heeft een bewogen geschiedenis. Wat wil je met twee broers in de gelederen, maar de strijdbijl lijkt voorlopig begraven.

In de binnenkort te verschijnen biografie, Never Understood lees je alles over de ups en downs en ups van één van de invloedrijkste bands uit de pophistorie. Jim en William Reid met hulp van drummer Bobby Gillespie (Primal Scream) zijn zo niet de uitvinders dan wel de grondleggers van de tijdloos gebleken shoegaze stijl. Hun naam, maar vooral hun sound, geïntroduceerd op het Psychocandy album (1985) en de single Just Like Honey was niks minder dan revolutionair: een mix van The Ramones en The Beach Boys, maar dan opgenomen in de CERN deeltjesversneller en gemixt op een startbaan van Schiphol. Concerten van de Schotse band duurden in het begin niet langer dan 20 minuten en aan toegiften deden ze niet. De gedachte was dat geen enkele band langer kon boeien dan een minuut of 20. En ze hadden een punt.

Vanwege alle perikelen heeft JAMC relatief weinig albums gemaakt -acht slechts- met de eerste twee als uitschieters en het eerder dit jaar verschenen Glasgow Eyes als bewijs dat de ideeën nog lang niet op zijn. Opgenomen tijdens de sessies van dat album, maar even opzij gelegd omdat het qua sound niet paste bij de  rest is het nummer Pop Seeds. Dat is nu alsnog verschenen als single. De titel is een verwijzing naar The Poppy Seeds, de band waarin Jim en William vol  zelfvertrouwen en goede moed hun eerste schreden zetten richting faam en controverse. 

Normaal hijsen we nieuwe acts op het IJsbreker schild, nieuwkomers waarvan wij denken dat jij er je voordeel mee kunt doen. Deze regel bevestigen we deze week door een uitzondering te maken. Als eerbetoon aan de legendarische Jesus and Mary Chain. En omdat Pop Seeds een prima nummer is natuurlijk!

Honeyglaze – Pretty Girls

Een paar maanden geleden introduceerden we het Zuid-Londense Honeyglaze middels de single Don’t. Vanwege de praatzang van frontvrouw Anouska Sokolov schaarden we de band onder het kopje postpunk.

Maar we haastten ons erbij te zeggen dat Honeyglaze niet de zoveelste postpunkband was, maar een eigenzinnig trio met bovengemiddelde energie en in de persoon van eerder genoemde Anouska een bijzonder boegbeeld en blikvanger. Was ze op Don’t zo boos dat ze aan Zac de la Rocha (RATM) deed denken, op nieuwe single Pretty Girls is Anous eerder ironisch of misschien wel sarcastisch. ‘I’m In Touch With My Feminine Side. I Always Wear Pink”.

Pretty Girls staat op het tweede album van Honeyglaze, Real Deal dat 20 september online komt. Eind oktober kan je kijken of Honeyglaze er ook live wat van bakt, want dan staan ze op London Calling.