Category: De IJsbreker

Geese – Cobra

Origineel en goed; het is een combinatie die minder vaak voorkomt dan je zou willen. Bij de meeste acts is wel te horen naar wie ze goed hebben geluisterd, maar Geese lijkt enig in zijn soort. Het is een Amerikaanse band dat hoor je wel. Hun muziek is geworteld in oergenres als country en blues en rock, maar die invloeden zo net zo lang door hun eigen mangel gehaald dat er niet veel meer van over is dan wat vage sporen. De originaliteit zit hem ook voor een belangrijk deel in de persoonlijkheid van zanger Cameron Winter. Zijn manier van zingen en ook zijn getergde teksten maken dat Geese nergens op lijkt. Dat is een beetje flauw cliché, maar ook het grootste compliment dat je een band kunt maken.

Oorspronkelijke bands worden meestal alleen door journalisten gewaardeerd, de zogeheten ‘critic’s darlings’. Op Metacritic, een site die recensies bijhoudt krijgt Getting Killed, het nieuwe album van Geese een 9.0 wat zeer hoog is. Maar Geese is best wel populair aan het worden, lekker veel streams, uitverkochte tournees en hitjes in de hele indie-wereld. Goed, lang verhaal kort, de nieuwe IJsbreker is Cobra van Geese!

Concert: 17 maart Paradiso, Amsterdam.

Native Sun – Whose Kids 

We kunnen wel beweren dat de ‘good old garagerock’ weer helemaal hot is. Bands als The Thing, Ghost Woman en Glyders doen hier de laatste tijd goede zaken. Maar als je zegt dat wij het genre positief discrimineren heb je geen ongelijk. Daarnaast is garage sinds de mid-sixties eigenlijk nooit helemaal uit beeld verdwenen. Dus laten we nog maar even wachten met het bestempelen van garage als nieuwste trend.

Hoewel? Met Native Sun hebben we er weer uitstekende band bij die aan alle criteria voldoet: nasale zang, laaghangende gitaren en een beat uit het Bo Didley songboek. Dat plus een psychedelisch sixtiessausje en lekker losse koortjes maken van het New Yorkse Native Sun een volbloed garagerockband.

Het is te hopen dat zanger Danny Gomez zijn papieren op orde heeft anders loopt hij kans te worden uitgezet. De oorspronkelijk uit Colombia afkomstige zanger lijkt echter volledig ingeburgerd. Hij klinkt oerAmerikaanse op Whose Kids dat hij zingt met een heerlijke achteloosheid en precies de juiste snauw in zijn stem. Whose Kids komt van Concrete Language, het debuutalbum van Native Sun dat tegelijk met de single is uitgekomen.

Glyders – Stone Shadow

Zanger/gitarist Joshua Condon en basbeest Eliza Weber hadden al drie keer de wereld rondgetoerd als Glyders voordat ze eindelijk de tijd rijp achtten om een eerste album op te nemen.

Dat deden ze met diverse drummers, want de ware konden ze maar niet vinden. Tot Joe Seger op hun pad kwam. Met Joe achter de trommels stond het tweede album er in no time op. En nu begint het avontuur pas echt voor het powertrio uit Chicago. Nieuwe single Stone Shadow is oerrock op boogiebasis met een mespuntje psychedelica. Hier rockt Glyders zoals bedoeld door de hogere machten: gedisciplineerd, geconcentreerd en geïnspireerd. De sound van Glyders is niet nieuw wel tijdloos. De opvolger van Maria’s Hunt (2023) heet Forever en is vanaf 21 november overal verkrijgbaar.

Vona Vella – Bear Trap  

IJsbreker # 37 jaargang 14 behoeft enige nadere toelichting. Vona Vella is namelijk nieuw hier.

Het vijftal uit Nottingham, UK bracht in 2023 een beloftevol debuutalbum uit. Dat we helaas hebben gemist. Idem de in juli van dit jaar verschenen verdienstelijke maar verder niet erg opvallende single, Over and Over. Deze week kwam de band met een nieuwe single, Bear Trap en die hebben we wel onderschept!

Het door Izzy Davis en Dan Cunningham unisono gezongen nummer loopt als een trein, barst van de energie en laat een band horen die volledig in controle is. Vona Vella is het schoolvoorbeeld van een band waarvan de som der delen groter is dan het geheel. Een eenduidig etiket plakken op hun sound is nog niet zo gemakkelijk, maar stel je een indie-Fleetwood Mac voor en je hebt iets van een indruk.

Vona Vella is niet zonder connecties, Ross Godfrey van Morcheeba mixte hun eerste single en Liam Gallagher (en Mike Moore) produceerde hun debuut EP. Bear Trap is een productie van de band zelf samen met Jason Strafford (The Libertines, Jamie T en Sports Team). Komende winter gaat Vona Vella voor het eerst als hoofdact op tournee door de UK. De herfsteditie van London Calling zal al wel vol zitten, maar een plek op de affiche van die van mei zou perfect zijn. Tegen die tijd zal ook hun nieuwe album uit zijn, een album dat je – als de tekenen ons niet bedriegen-  niet mag missen.

Pynch – How You Love Someone

Een ezel stoot zich over het algemeen…., maar een Pinguin dus wel. Na de genadeloos geflopte IJsbreker van Pynch, Post-Punk/New-Wave proberen we het gewoon nog een keer! How You Love Someone lijkt niet zo op zijn voorganger, dat scheelt.

Met zijn jingle-jangle gitaren heeft de nieuwe Pynch single zelfs wel iets van The Smiths. Instrumentaal is er ook meer te beleven dan op de voorganger: de beat is strak en dansbaar, er zijn gitaar en synthesizer solo’s en er is een helder refrein. Het effect op de stem zal misschien niet iedereen bekoren, maar zorgt wel voor sfeer. Net als bij Post-Punk/New-Wave is de tekst van How You Love Someone belangrijk. Die is dit keer meer filosofisch dan ironisch. ‘Is liefde genoeg voor een goede relatie? dat is de vraag waar Pynch zich hier overbuigt. De Britse band schreef en produceerde hun nieuwe album zelf. ‘Beautiful Noise’ verschijnt begin oktober ook nog eens op hun eigen label. Hoe indie wil je het hebben?

The Mary Wallopers – The Juice

2025 ontwikkelt zich als een uitstekend jaar voor Ierse muziek. Dan denken we niet alleen aan al die postpunk-bands die ontspruiten in het kielzog van Fontaines DC, maar ook aan als typisch Iers herkenbare pop, rock en indie-acts. 

Zoals daar zijn Cardinals, Lankum, Cliffords en last but not least The Mary Wallopers. Die laatste schieten raak met The Juice, een song die naadloos past in de traditie van bands als The Chieftains, Dubliners en Planxty, maar er ook bij fans van The Pogues en Amerikaanse neven als Flogging Molly en Dropkick Murphy’s in zal gaan als een pint guinness. Wat The Juice meer maakt dan een dorstig makend kroeglied zijn de solo’s aan het eind. Die bieden een mooie balans tussen sentiment en virtuositeit en houden de geur van geitewollen sokken buiten de pub. 

The Belair Lip Bombs – Hey You  

De Australische Belair Lip Bombs zijn groot gegroeid op een menu van The War On Drugs, The Rolling Stones en Television.

Een divers menu met als rode lijn: de elektrische gitaar. Op basis van deze info zou je een gitaarband verwachten met een rootsy/retro inslag. Niets van dit al. De band draait om zangeres Maisie Everett en heeft eerder een Brits aroma dan een Amerikaans. Het uitbundige Hey You heeft de verwachte gitaren maar wordt aangedreven door een synthesizer loop. Met de nieuwe single maken The Belair Lip Bombs wereldkundig dat er een tweede album klaar staat voor release. Eind oktober verschijnt Again, een co-productie van de band met Nao Anzai (The Teskey Brothers) en Joe White (Rolling Coastal Fever). Niet de minste namen. De verwachting is dan ook dat dit niet de laatste keer is dat je iets leest over The Belair Lip Bombs.

The Thing – Irresistible  

De nieuwe single van The Thing begint met een citaat uit een liedje van Harry Nilsson; I Guess The Lord Must Be In New York City uit de film Midnight Cowboy (1969).

De rest van de tekst hebben ze zelf bedacht en de muziek ook, zij het binnen de afbakeningen van het garage-rockidioom. Irresistible is het slotstuk van het nieuwe album van de Native New Yorkers.  eerder dit jaar kwam de band -ondanks technische tegenslag- zeer goed uit de verf op Best Kept Secret. Dat gaf hun vorige single Something To Say zo’n impuls dat die nu met zevenmijlslaarzen door de Graadmeter stapt. Dat nieuwe album heet gewoon ‘The Thing’. (het zijnde Amerikanen spreek je de bandnaam waarschijnlijk uit als The Thang). Het is hun derde. Buiten onze leefomgeving is The Thing nog niet echt een ding. De nieuwe plaat zou daar wel eens verandering in kunnen gaan brengen. Zeker als The Thing ook weer eens komt spelen. 

Wombo – S.T. Stilted

Bij de Amerikaanse staat Kentucky denk je eerder aan country dan aan jazz. Toch is de IJsbreker van deze week meer ‘scoobee do aah’ dan ‘yippee ah yee’.

Wombo uit Louisville, Ky mijdt zelf liever het woord jazz (of fusion). Ze houden het op artrock, een term zonder veel restricties. Wombo is al even bezig. Deze week is, Danger in Fives, hun vierde album uitgekomen. Daarvan komt S.T. Tilted, een kort en inderdaad krachtig nummer met virtuoos spel van Cameron, Joel en Sydney. Die laatste speelt bas en zingt ook. Haar zachte zang is in scherp contrast met de hard werkende instrumentalisten en bezorgt het trio een eigen sound. Wij vinden het bijzonder wat Wombo doet, maar de band klinkt dus nogal anders dan je hier gewend bent. Zie het als experiment. Aan de stemmen in de Graadmeter zien we wel of het experiment geslaagd is. Of niet.

Concert: 11 november, Rotown.

 

Pynch – Post Punk/New Wave

Pynch is een ongrijpbare band uit London die is toe aan hun tweede album (A Beautiful Noise 10/3). De komst van die langspeler wordt ingeleid met een single die laat horen Psych niet het zoveelste leuke Britse bandje is.

Opvallend genoeg is het de tekst van Post Punk/New Wave die ons als een blok voor het nummer deed vallen. Normaal letten we namelijk nooit zo op teksten. Post Punk/New Wave lijkt te gaan over keuzestress. Zanger Spencer Enoch zit klaar in zijn homestudio starend naar zijn laptop. Zoveel opties, maar zijn hoofd is leeg. Uiteindelijk heeft hij daar maar een liedje over gemaak, over zijn writers block; een leuk, slim en vooral ook ironisch nummer.

“It’s Lo-Fi, it’s Britpop, It’s Speed Metal, Space Rock
Concerns about the future from a working class preacher
Jaguars and Casios, five minute solos
Lyrics about dying, I swear to God we’re trying”.

Wat Post Punk/New Wave echt af maakt is dat het nummer niet echt postpunk is en ook geen new wave en ook niet een van de andere stijlen die Enoch in zijn tekst noemt, maar van alles een beetje. Pynch onthoudt die naam.