Category: De IJsbreker

Snail Mail – Valentine 

Lindsay Jordan alias Snail Mail was 18 toen ze haar eerste album uitbracht, een plaat vol ruwe diamantjes waaruit een meid naar voren kwam, die van haar hart geen moordkuil maakte. Haar gevoelens, ervaringen en observaties verpakte ze in grungy gitaarsongs met een opvallend grote kleefkracht.

Nummers als Heatwave en Graadmeter hit Pristine brachten haar verder dan ze waarschijnlijk zelf had gedacht. Als ze had kunnen toeren was ze nog verder gekomen. Nieuwe single Valentine ligt in het verlengde van de songs op haar debuut, met één belangrijk verschil; haar stem. Lindsey klinkt op Valentine alsof ze zware shag is gaan roken of aan de whiskey gegaan. Okay we overdrijven. In ieder geval klinkt ze niet meer als een jong meisje, maar als een volwassen vrouw. Wat ze natuurlijk nu ook ook is. Valentine begint als luisterliedje maar komt al snel uit de kast als boze rocksong. Het thema is jaloezie. Het fijne er van zie je in de begeleidende clip.

Valentine is de titeltrack van het tweede Snail Mail album dat op 5 november moet uitkomen.

Amyl and The Sniffers – Hertz

Het zijn spannende tijden voor Amy Taylor and The Sniffers. De bende heeft net voor Corona toesloeg een stevige fundering weten te leggen voor toekomstige activiteiten met hun debuutalbum en een zeer geslaagde wereldtournee. Vorige week is album 2 uitgekomen en nu is de de vraag, kunnen de Aussies de aandacht vasthouden en hun populariteit verder uitbouwen of is de piek al bereikt? Het zogenaamde moeilijk tweede album syndroom.

Als we een voorlopige conclusie mogen trekken. Wij denken we dat Amyl and The Sniffers zich geen zorgen hoeven te maken. De eerste twee singles van het Comfort To Me album waren al sterke voorzetten, de derde is een inkoppertje.

Hertz heeft een riff als een bergketen en een gitaarsolo waarvoor Keith Richards het slechte pad op zou gaan. En dan is er nog de dame die de lakens uitdeelt. Met achteloos gemak houdt Amyl zich staande in het geweld en brengt ze de tweeënhalve minuut durende energie explosie tot een happy end. Wat Hertz ook laat horen is dat The Sniffers aan het evolueren zijn van primitieve 123 punk naar een eigen merk rock ‘n’ roll. Kortom; we gaan nog veel en lang plezier beleven aan Amyl en haar Sniffers.

Good Morning – Country 

Terwijl we toch ons best doen om wat er ‘down under’ gebeurt op indie gebied goed in de gaten te houden was Good Morning toch door de mazen van ons net geglipt. Nieuwe single Country laat horen dat we wel wat hebben gemist.

Het duo uit Melbourne is behoorlijk beroemd geworden in eigen land met het soort lome rock dat in de popencyclopedie als slacker vermeld staat. Denk Courtney Barnett, denk Mac DeMarco. Nieuwe single Country lijkt te duiden op een koerswisseling. Hard tekeer gaan Stefan Blair en Liam Parsons nog steeds niet, maar zowel het volume als het het adrenaline peil zijn ietsje opgeschroefd.

Het nummer begint met een repetitief gitaarpatroon. Pas na anderhalve minuut valt de zang in. De gitaristen laten zich daardoor niet van de wijs brengen en gaan onverdroten door met hun breiwerk. Vlak voordat vrij letterlijk de stekker er uit wordt getrokken duikt en nog een extra gitaar op die iets van een solo speelt. Country is een geknakt liefdesliedje. De prijszin is ‘the only thing about missing you is that I don’t miss you at all’.

Country is de eerste single van het nieuwe (5e!) album van Good Morning, Barnyard. De band heeft de plaat opgenomen in slechts vijf dagen in The Loft, de studio van Wilco in de Amerikaanse stad Denver. Wanneer Barnyard precies uitkomt is nog niet bekend, maar je kunt er op vertrouwen dat we de release niet zullen missen.

Turnstile – Fly Again

 Als een band een beursgenoteerd bedrijf was zouden we al ons geld steken in aandelen van Turnstile. Alles wijst er op dat de band uit Baltimore heel snel heel groot gaat worden. Het vijftal heeft nu na 2 en halve albums proeven en proberen de perfecte mix van punk, pop en metal gevonden en daar een flinke dot eigenheid aan toegevoegd.

Twee weken geleden is hun nieuwe album uitgekomen. ‘Glow On’ heet de plaat. Alleen maar kneiterds staan er op, nummers van krap 2 minuten met meer energie dan de kerncentrale van Borsele en Dodewaard bij elkaar! Ex Breekijzer BLACKOUT staat er op dat momenteel met reuze sprongen door de GM dendert, en FLY AGAIN dat misschien nog wel heter en beter is!

Turnstile gaf pas een benefietconcert voor daklozen in een park in Baltimore, daar staan nu filmpjes van op Youtube. Als lemmingen duiken de fans het publiek in. Aanstekelijke opwinding, wat hebben we dat gemist! Dus hebben we onder het mom van ‘Unmute Us’ besloten gewoon eens gek te doen en FLY AGAIN tot IJsbreker uit te roepen! Misschien staat Turnstile over een paar weken wel op -2 en -1 van de GM, en dat zou nog terecht zijn ook!

Parquet Courts – Walking At A Downtown Pace 

Vorige maand vonden we een tien minuten lange -soort van funk jam-  van Parquet Courts in de mailbox met de mededeling dat het nummer, Plant Life alleen op vinyl zou uitkomen. Dus niet online. Zal wel een geniale marketing achter zitten. Doorgaans draaien we geen tracks die niet gewoon ‘uit’ zijn, maar Plant Life vonden we toch te lekker om niet even mee te pikken, al was het maar als teken dat Parquet Courts zijn staart weer roert.

De nieuwe single van Parquet Courts is gelukkig wel gewoon overal te streamen.  Was Plant Life al een voetjes van de vloer track, op Walking At A Downtown Pace gaan ook nog eens de handjes in de lucht. Voor een punkband hadden de New Yorkers altijd al opvallend veel songs met een funky bas en een vette beat, maar op het nieuwe album lijkt de band helemaal los gaan. Het is niet uit te sluiten dat er drugs in het spel zijn.

‘Sympathy For Life’ is ontstaan uit een aantal jamsessies waarin de band de opwinding van het roemruchte New Yorkse nachtleven probeerde te recreëren. Hunkering naar betere tijden zal daar zeker een rol in hebben gespeeld. Ook in NYC is het het laatste anderhalf jaar akelig stil geweest ‘s nachts.

Met hun hometown als inspiratiebron zou je denken dat er wel wat inheemse invloeden als disco, house of hip hop te horen zouden zijn. In ieder geval op de twee vooruit gestuurde tracks valt dat erg mee. Walking at a Downtown Pace (en ook Plant Life) doet eerder aan de pillenpop van Stone Roses, Happy Mondays en Primal Scream denken, aan de Madchester scene van rond 1990 dus. Vandaar ook die verdenking van drugs.

(Voorlopige) Conclusie, ook van hun 8ste album heeft Parquet Courts weer iets bijzonders gemaakt.

Cherry Glazerr – Soft Drink 

Het onderscheid tussen een solo-artiest en een band is lang niet altijd even duidelijk. Sommigen adopteren een bandnaam om de rol van hun begeleiders te benadrukken. Anderen zijn niet tevreden met hun eigen naam, en zoeken iets wat lekkerder bekt.

Cherry Glazerr zit er een beetje tussen in. In den beginne was Cherry Glazerr de naam van een band. Bijna tien jaar en tig personeelswisselingen later heeft teamleidster Clementine Creevy de schijn maar opgegeven en is alleen zij nog in beeld. De bandnaam heeft ze gehouden omdat Cherry Glazerr meer rock & roll klinkt dat Clementine Creevy. Maar ook om niet opnieuw te hoeven beginnen. 

Cherry’s carrière is tot nu toe vrij ideaal verlopen. Per release klimt ze een paar tredes hoger op de succesladder. Het wachten is op dat ene nummer dat haar definitief zal doen doorstoten in de vaart der muzikanten.

Zeker weten doe je het natuurlijk nooit, maar Soft Drink zou best wel eens dat ene nummer kunnen zijn. Wie niet als een blok valt voor de combinatie van droomsynth, sluipgitaar en smiespelzang heeft een hart van graniet. Op haar nieuwe single volgt Cherry het Zen principe van ‘wie gehoord wil worden moet niet schreeuwen maar fluisteren’.  Zo beschouwd is Soft Drink oorverdovend.  

Deafheaven – In Blur  

Er schijnt binnen het hardere rock segment een ontwikkeling gaande te zijn van punk en/of metalbands die zich bekeren tot de dreampop. Een eenduidige reden voor het temperen van hun stijl en volume wordt niet gegeven. Het lijkt meer een combinatie van factoren. Zoals de tanende belangstelling voor harde rock. Wie geweld wil kan ook bij hip hop of hard core techno terecht. Leeftijd kan ook een rol spelen. Dertigers die doen alsof ze nog steeds 18 zijn verliezen hun cool. Daarnaast zullen er ook zeker muzikanten zijn die graag willen laten horen dat ze tot meer in staat zijn dan herrie schoppen. En vlak ook het uitblijven van succes niet uit als reden om iets anders te gaan proberen. Voorbeelden van bands die bezig zijn hun wilde haren van zich af te schudden zijn o.a. Nothing, Alcest en Deafheaven.

Die laatste is aanleiding voor dit verhaal.DEafheaven Toeval of niet, Deafheaven behaalde hun hoogste score tot nu toe met een nummer dat ‘Dream House’ heet, maar ondanks de titel een puist teringherrie is van heb ik jou daar.  In Blur is Deafheaven na de renovatie. 

Helemaal onlogisch is de transitie van metal naar dreampop niet. Dreampop is de eigentijdse term voor wat vroeger shoegaze heette. Moderne dreampop bands maken veelal muziek met keyboards en computers. De eerste lichting shoegaze bands, The Jesus & Mary Chain, Ride en Slowdive rukte nog stevig aan de snaren. Het dromerig zat hem vooral in het trage tempo van hun songs. De laatste tijd hoor je ook de term dreamgaze wel vallen, misschien is dat nog wel de beste omschrijving van Deafheaven nieuwe stijl. Maar, genoeg haarkloverij, waar het om gaat is dat Deafheaven anno 2021 vernieuwd en verbeterd de arena betreedt.

In Blur staat op ‘Infinite Granite’, het eerste studio-album van de Deafheavens sinds 2013. Volgende week komt hij al uit.

Public Service Broadcasting – Blue Heaven

Feitelijk zijn het een soort podcasts die Public Service Broadcasting maakt,  swingende geschiedenislessen, inclusief historische quotes en mooie muziekjes.

Eerder behandelden de Britten al de Blitzkrieg behandeld, Russische ruimtevaartpioniers, de beklimming van Mount Everest en zelfs ‘onze’ Elfstedentocht’. Op hun nieuwe album, Bright Eyes duiken J Willgoose Esq. en de zijnen in de geschiedenis van Berlijn, specifiek de periode tussen de twee wereldoorlogen, het zogeheten interbellum. Het hedonisme vierde hoogtij in het Berlijn van de jaren dertig. Zelfs anders geaarden werden er getolereerd, een unicum in de geschiedenis. Het bezorgde Berlijn wel het imago van poel des verderfs.

Een van de aanstootgeefsters werd na de tweede wereldoorlog een internationale ster, Marlene Dietrich. Over haar gaat Blue Heaven. Het blue in de titel verwijst naar een roemruchte film van La Dietrich, Der Blauwer Engel (1930).

Tot voor kort vorste PSB naar samples in audio-visuele archieven van publieke omroepen en mediabedrijven. Op hun nieuwe album breken ze met die werkwijze en gebruiken ze ‘levende’ stemmen.  Op Blue Heaven hoor je de stem van de uit de Berlijnse band Gurr afkomstige Andreya Casablanca.

Al zijn de geluidsfragmenten verdwenen, toch kinkt Blue Heaven  meer als de oude PSB dan op ‘People Let’s Dance’, de vorige single. Dat komt vooral door het stevig stuwende gitaarwerk dat ook van songs als Go, Spitfire en Spunik een feest voor de geest en de benen maakte.  

Bright Magic verschijnt op 24 sept

 

 

Bright Magic verschijnt op 24 september

The KVB – World On Fire  

De vraag die zich opwerpt bij het luisteren van de nieuwe single van The KVB is; wat is er gebeurd met Nicholas Woods en Kat Day? Zijn ze verhuisd van donker Manchester naar een zonnig oord, zijn ze van hun geloof gevallen, hebben ze het geluk gevonden? We kennen The KVB als fabrikanten van duistere electro, een vervolg op de industriële synthipop zoals die in de late jaren zeventig met name in Noord industrie Engelse steden werd geproduceerd.

Coldwave was de term voor de warmteloze muziek van Nick en Kat. Niet meer dus. Beweren dat World On Fire menig feestje zal opluisteren is overdreven, maar vergeleken bij ouder werk is de nieuwe single van The KVB bijna gezellig.

Als we World On Fire determineren constateren we dat het refrein nogal doet denken aan dat van I Predict A Riot van Kaiser Chiefs en de gitaarpartij lijkt op die van She’s A Woman van The Beatles. Heel andere koek dus dan Joy Division en Dead Can Dance, maar minstens zo lekker.

Ducks Ltd. – 18 Cigarettes 

De makers van de 30ste IJsbreker van annus horribilles 2021 luisteren naar de naam Ducks Ltd. Er zijn twee Ducks. Ze hebben als standplaats Toronto. Canada dus. En dat is te horen. Hoe dan? Hoor ik je vragen. Bestaat er iets als een Canadese sound? Ja en nee. Canadezen klinken vaak Engels en Amerikaans tegelijk, een beetje ‘the best of both worlds’. Tenminste de Canadezen uit het oostelijke deel van het land. Die uit het westen klinken net zo Amerikaans als hun zuiderburen.

Zo Ducks Ltd heeft zowel iets weg van the Smiths als van The Strokes. Iets New Yorks en iets Manchesters. Zelf zeggen ze dat nieuwe single 18 Cigarettes ge-ent is op een song van Oasis. Toch is hun muziek niet derivaat en ook geen imitatie. Ducks Ltd heeft een eigen draai en in de personen van Tom McGreevy een zanger met een herkenbaar (nasaal) stemgeluid en in Evan David Lewis een gevorderd gitarist. Retro is het wel. De gitaren jengelen zoals ze eind vorige eeuw deden en de song sluit aan bij een lange indie-traditie.

Duck Ltd bracht begin dit jaar een EP uit, in oktober volgt het debuutalbum. Aan songs geen gebrek lijkt het, en dat is altijd een goed teken.