Category: De IJsbreker

Loma – Half Silences

Loma begon zijn/haar bestaan drie jaar geleden als een studio-experiment van zangeres en platenbaas Emily Cross, opnametechnicus Dan Duszynski en voormalig Shearwater frontman Johan Meiburg. De vrucht van hun samenwerking was een album waarvan het slotnummer, Black Willows een bonafide hit werd. Ook bij ons.

Het succes kwam volledig onverwachts. Het oorspronkelijke plan was dat iedereen na de opname weer zijn/haar weegs zou gaan. Maar ja met zo’n hit in de pocket zouden ze wel gek zijn om er geen vervolg aan te breien. Dus stak het Texaanse trio de creatieve koppen onlangs weer bij elkaar en namen ze een tweede album op. Of eigenlijk een derde, want in 2018 verscheen er nog een vage plaat onder de naam Loma met twee stukken van dik dertig minuten. De titel, The Rind In Your Mind – A Guided Meditation spreekt boekdelen.

De nieuwe Loma heet Don’t Shy Away en komt medio oktober uit. Single Half Silences is een intrigerend voorproefje in de lijn Black Willows, melodieus, mysterieus en hypnotiserend.

Fenne Lily – Solipsism 

Fenne Tily scoort haar tweede IJsbreker dit jaar. Niet omdat de eerste nou zo’n succes was, maar juist omdat het een flop was.

Fenne is een bijzonder talent, dat naar onze verwachting wel eens hele hoge ogen zou kunnen gaan gooien. Blijkbaar was Alapathy niet het goede vehikel om die boodschap over te brengen. Hopelijk is Solipsism dat wel. Inderdaad miss Lily houdt van moeilijke woorden.  Solipsisme is de filosofie die leert dat het enige waar een mens zeker van kan zijn, zijn eigen bewustzijn is. ‘Ik denk dus ik besta’ is een uitspraak van de bekendste solipsistische filosoof René Descartes.

Solipsism gaat over het berusten in ongemakkelijke situaties. Allles went en iets voelen is beter dan niks voelen. Dat is de moraal van Fenne’s verhaal. Het nummer had ook Stoïcisme kunnen heten lijkt het. Maar voordat we ons verliezen in filosofische beschouwingen. Het is niet vanwege haar tekstuele vernuft of levensbeschouwelijke advies dat we Fenne Lily zo warm aanbevelen, maar vanwege haar muzikale merites. 

Fenne Lily is 23 jarig hippie-kind uit Bristol. Deel van haar culturele erfenis was de platenverzameling van haar moeder. Daarin zaten albums van T Rex, en The Velvet Underground. Zelf ontdekte ze PJ Harvey, Nick Drake en Joni Mitchell. Fenne was 15 toen ze voor het eerst een podium beklom. In 2018 bracht ze haar eerste langspeler uit. Half september verschijnt haar tweede.

Op BREACH herken je slechts met moeite het verlegen folkzangeresje van weleer. Fenne heeft ingeplugd en er is nu balans tussen tekst en muziek. Een uitbundige rockchick zien we Fenne niet snel worden, maar ze trekt nu wel de aandacht. En houdt die vast. 

“Ik rock dus ik besta”, lijkt haar nieuwe motto. 

 

Psychedelic Porn Crumpets – Mr Prism

Het is opvallend hoeveel psychedelische bands er zijn in Australië. Dat zal zeker te maken hebben met het succes van Tame Impala, pioniers op het gebied van  paddo-pop of ‘shroom-rock. Succesvol voorbeeld doet goed volgen. Maar het is ook niet helemaal uit te sluiten dat er ‘iets’ in het water zit down under. Of dat paddo’s daar welig tieren en wild plukken een nationale hobby. 

Niet dat je ons hoort klagen. Bands als King Gizzard & The Lizard Wizard, Rolling Blackout Coastal Fever en The Lazy Eyes zijn welcome gasten in dit gitaararme tijdperk.  Net als de makers van de IJsbreker van deze week Psychedelic Porn Crumpets, een band uit Perth.

Aan de bandnaam kan je al zien dat de bandleden aan geestverruiming doen. Mocht je daar nog aan twijfelen hoef je alleen maar naar Mr Prism te luisteren. Het stoomwalsende begin van Mr Prism doet even aan King Gizzard denken, maar al snel betreedt de band een eigen universum waarin de twee gitaristen heer en meester zijn.  

Er zijn vijf Crumpets. Een apocrief verhaal is dat de bandleden elkaar leerden kennen via hun dealer. Aannemelijker is dat de band is ontsproten uit een studieproject van bandleider Jack McEwan. De Crumpets debuteerden in 2017 met het High Visceral album,  een jaar later gevolgd door High Visceral 2. Het woord High is hier van belang. De songs op beide album schieten alle kanten op; van strakke jazzrock via dromerige ballads tot semi-geïmproviseerde prog-rock. Op het vorig jaar verschenen, And Now For Whatchumacallit toont de band al wat meer discipline. De songs zijn zelden langer dan 4 minuten en de experimenten blijven de binnen de perken.

Ondanks zijn vele en barokke wendingen is Mr Prism het meest ‘gewone’  nummer van PPC tot nu toe.  Gewoon betekent overigens niet normaal. Dat zal Psychedelic Porn Crumpets niet snel worden. Hopen we.

beabadoobee – Sorry

In een ideale wereld was Francis Cobain, de dochter van Kurt en Courtney nu een beroemd artieste geweest. Helaas is talent niet erfelijk. Als Francis Cobain al in het nieuws is is dat om te vertellen hoe haar kat heet. Of als ze weer eens een erfstuk van haar pa te koop aanbied aan de hoogste bieder. Zoals pas nog een door Kurt ondertekent verzekeringsformulier.

Gelukkig hebben we beabadoobee, die per single meer klinkt als de enige echte erfgenaam van de het koningskoppel uit de grungescene. Beatrice Laus is misschien wel het grootste talent dat dit jaar is doorgebroken. Ze is al wat langer bezig en was ook niet niet succesvol met haar slaapkamerpop, maar sinds ze een band is begonnen en heeft ingeplugd gaat ze als de brandweer.

Met nieuwe single Sorry duikt Bea voor de vierde keer op in Pinguinlandia. She Plays Bass was haar eerste hit hier, gevolgd door Space Cadet en ruim een maand geleden door Care, haar eerste IJsbreker. Sorry is weer helemaal raak, met afstand de beste single die deze week is verschenen. Dus hebben we hem maar weer tot IJsbreker gebombardeerd.

Het is waarschijnlijk de laatste keer dat we Bea op het schild hijsen, want tegen de tijd dat haar debuutalbum uitkomt zal ze al zo mega zijn dat ze onze hulp niet meer nodig heeft.  Maar je weet waar je haar het eerst hoorde…

Glass Animals – It’s All So Incredibly Loud

Gevraagd naar de populairste indie-bands van dit moment zullen er waarschijnlijk maar weinig mensen op de naam Glass Animals komen. Toch heeft de club rond Dave Bayley maandelijks meer luisteraars op Spotify dan bijvoorbeeld War On Drugs, Arcade Fire of Vampire Weekend. Om maar een paar concullega’s te noemen.

Dat aantal zal alleen maar toenemen, want ook het afgelopen vrijdag verschenen derde album van de band uit Oxford staat weer bol van de memorabele tracks. Een aantal was al vooruit gestuurd. Daarvan viel op hoe gevarieerd ze zijn. Eerste single Tokyo Drifting is hip hop featuring rapper Denzel Curry, GM hit Your Love (Dejá Vu) is een ABBA-esque synthipoptrack, titelnummer Dreamland  een dromerige ballad met ondersteunende dameszang en Heatwaves pure pop met een r&b coating.

Een week voor de albumrelease verscheen nog It’s All So Incredibly Loud, de beste van het stel. De jongste Glass Animals single is niks minder dan episch. Het intro is lang en allesbehalve luid, maar vanaf de eerste tonen is al duidelijk dat er iets groots staat te gebeuren. Woodkid meets Muse, met een scheutje Radiohead.

Er is een compacte single-edit, maar uiteraard hebben wij gekozen voor de volle album versie van ruim vier glorieuze minuten. Corona volente staat Glass Animals volgend jaar mei in Paradiso en in Tivoli Vredenburg.  Dat zijn waarschijnlijk de laatste keren dat je de band nog kunt zien in zo’n relatief kleine venue. 

The Limiñanas – Calentita (feat. Nuria)

Na de release van de soundtrack van de film ‘Le Bel Eté’ van Pierre Creton en de soundtrack van de Netflix-film ‘The Last Days of American Crime’ van Olivier Megaton, keert de Zuid-Franse psychedelische rockband The Limiñanas terug met een nieuwe single ‘CALENTITA’ met vocals van Nuria (Anna Maynard uit Tasmanië). Samenwerkingen zijn niet vreemd voor The Limiñanas. Eerder werkten ze al samen met actrice Emmanuele Seigner (Shadow People, veel gedraaid op Pinguin Radio) en Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre, de groep waar The Limiñanas veel inspiratie uit hebben opgedaan.

‘Calentita’ doet je denken aan “Zomer op een strand aan de Costa Blanca”, inktvis, mosselen en een glaasje/hijsje nog wat. Duo Lio en Marie Lamiñana doet je zomer herleven, of je nu op vakantie bent of niet. Je krijgt dorst en trek van de tekst en is nog goed voor je Frans en Spaans ook. En dat is heerlijk afkoelen na deze bloedhete zomerse dag.

Ze lanceren tegelijk de video, gemaakt door Jonathan Morton en Pierre Le Berrigaud.

Ghostpoet – I Grow Tired But Dare Not To Fall Asleep

Obaro Ejimiwe is een zanger, tekstdichter, muzikant en componist uit Londen. Sinds 2010 treedt hij op als Ghostpoet. Ejimiwe wordt wel geassocieerd met de snel groeiende Britse nu-jazz scene, maar is ook te horen op albums van o.a. Massive Attack, Nadine Shah en Damon Albarn’s Africa Express.

I grow tired but dare not to fall asleep is het titelnummer van zijn recent verschenen, vijfde album. Vorige producties vielen qua genre of qua sound net buiten onze boot, maar I grow tired but dare not to fall asleep willen we je niet onthouden.

De naam geeft al aan dat Ghostpoet een op tekst gerichte act is. Hij declameert dan ook meer dan hij zingt. Aan composities in de betekenis van liedjes met traditionele coupletten en refreinen doet hij niet. I grow tired, een track over de boel de boel laten, is een broeierige ‘talking blues’ met ongepolijste gitaarbegeleiding. Zijn knoestige stem heeft wel iets weg van die van Iggy Pop. Een heel album van Ghostpoet kan door zijn eenvormigheid wat te veel van het goede zijn voor de gemiddelde rockliefhebber, maar in gepaste doses valt er veel te genieten.

beabadoobee – Care

beabadoobee is geen onbekende meer. De inmiddels 20-jarige Londense Bea Kristi van Filipijnse afkomst scoorde hoge ogen binnen Pinguinkringen met hits als She Plays Bass en Space Cadet, maar ook daar buiten. Ze valt niet alleen op door haar hippe geverfde haar, maar ook daar haar muzikale talent. Rapper Powfu en producer No Rome (ook met roots in de Filipijnen) hebben haar gestrikt voor een bijdrage.

En er komt een album, op 10 augustus, haar debuut. Afgaande op de nieuwe single Care wordt dat geen slappe hap en geen mainstream. Care rockt behoorlijk zoals ook de alternative koninginnen dat konden in de jaren ’90, waar ze duidelijk de mosterd vandaan haalt. De slaapkamer/fluisterpop waarmee beabadoobee twee jaar geleden doorbrak is definitief onderin de kledingkast gedumpt. Ze is een nieuw tieneridool in de lijn van Billie Eilish en The 1975, maar met de gitaarsound waar wij blij van worden.

Fenne Lily – Alapathy

Fenne Lilly  heet ze, is 24 jaar oud en afkomstig uit het Britse Bristol. Fenne debuteerde twee jaar geleden met een sterk album vol akoestische liedjes. Ze kreeg daarom het etiket folkzangeres opgeplakt. Fenne‘s On Hold album viel zo in de smaak dat je zou verwachten dat ze verder zou gaan op het ingeslagen pad. Maar nee. Ze heeft ingeplugd en is gaan rocken.  

Er zijn nu drie songs voorhanden van haar tweede album, BREACH en we kunnen wel stellen dat Fenne per nieuwe single meer lawaai maakt. Alhoewel, lawaai is niet het beste woord om haar haar integere luisterliedjes te omschrijven. Het zal ook nog wel even duren voordat ze net zo hard rockt als bijvoorbeeld PJ Harvey. Maar wat niet is, lijkt te gaan komen.

Alapathy is een verzonnen woord, een samenvoeging van apathie en allopathie. Dat laatste is de wetenschappelijke benaming van symptoom bestrijdende medicijnen. Geen echt geneesmiddel dus maar een pil die de pijn verzacht.

Fenne heeft haar nieuwe album opgenomen met Brian Deck en Steve Albini in de controlekamer. De eerste heeft een rootsy achtergrond. Hij produceerde o.a. Iron & Wine en Counting Crows. De laatste is van de punk, Albini is de producer van Nirvana’s In Utero, werkt met de Pixies en…daar is ze weer PJ Harvey.

Hoops – Fall Back

Hoops heeft nogal een ingewikkelde voorgeschiedenis.

De band uit Bloomingville, Indiana begon in 2011 als soloproject van de zanger (Drew Ascherman). In 2014 kwamen daar een bassist, een drummer en een gitarist bij. De opnames die het kwartet maakte zetten ze op een ongebruikelijk plek, Youtube. De reacties waren zo positief dat een label zich aandiende (Fat Possum) om de songs officieel uit te brengen. De eerste EP was nog maar net uit of de drummer pakte zijn biezen.

Het resterende trio bracht in 2017 een goed ontvangen debuutalbum uit met songs die sterk deed denken aan de college rock van de jaren 80. Niet lang na de release hield Hoops het voor gezien.

De bassist (Kevin Krauter) kwam met een solo-album. Van de andere twee geen kik. En nu zijn ze weer samen! Zij het nog steeds zonder de drummer. Het trio heeft zelfs een compleet nieuw Hoops album gemaakt, Halo, dat in oktober uit moet gaan uitkomen.

Fall Back mag de kar trekken en doet dat met smaak en gemak. Het zijn de gitaren die de comeback van Hoops tot een waar feest maken. Uit alle gaten en hoeken komen ze en stromen ze. Tegen de tijdsgeest in is Hoops ook geheel niet bang voor een gitaarsolo. Of twee. De laatste minuut is zelfs helemaal gereserveerd voor de gitarist. De kans dat die de band binnenkort de rug zal toekeren lijkt dan ook klein. Van de andere twee is het even afwachten.