Category: De IJsbreker

Mattiel – Those Words  

Het is alweer twee jaar geleden dat Mattiel iets van zich liet horen. Afgezien dan van een singletje met op de ene kant een cover van The Beastie Boys en op de andere een nummer van The Clash. Met nieuwe single Those Words gaat ze (of eigenlijk gaan ze, want Mattiel is officieel een duo) verder waar ze gebleven was (waren), echter zonder in herhaling te vallen.

De muziek van Mattiel en haar partner in crime, Jonah Swilly is retro maar zeker niet ouderwets. Those Words bijvoorbeeld klinkt als een korte samenvatting van de eerste vijftig jaar pophistorie. Afhankelijk van je leeftijd hoor je rock ‘n’ roll, girl groups, new wave en/of college rock. He gevaar om in clichés te verstrikt te raken weten ze bijzonder knap te omzeilen.

Wat Mattiel ook behoedt voor namaak is de zang. Aline Mattiel Brown is geen geweldige zangeres, maar heeft wel een geweldige stem, eentje met karakter en zeggingskracht.   

Tot zover het goede nieuws. Those Words is een zogenoemde ‘stand alone release’. Van een nieuw album is dus voorlopig nog geen sprake.

The Murlocs – Francesca

The Murlocs komen swingend de garage uit met een goed geoliede en stootvaste r&b track. Als je de mannen zo hoort rocken zou je denken dat de Francesca uit de titel een wilde vriendin is, en de song geïnspireerd door een serie onstuimige nachten. Niks van waar.

Francesca is de naam van de moeder van zanger Ambrose Kenny-Smith. Moeder heeft na jaren alleen zijn de liefde herontdekt. Zoonlief is superblij  en wenst haar het allerbeste middels een bandeloze rocksong.

Ook wij hebben een traditie van liedjes voor moeders, meestal hebben die teksten als ‘mama jij bent de liefste van de hele wereld’. Australiërs doen dat dus heel anders. Zij klimmen op de toog roepen ‘daar staat ze! En rondje voor de hele zaak!’

Francesca, de single is de eerste voorbode van het alweer vijfde album van The Murlocs. Het vijftal uit Melbourne komt uit dezelfde poel als King Gizzard and the Lizard Wizard. De verschillen zijn echter groter dan de overeenkomsten. King Gizzard is van de pillen, The Murlocs van de pils. Een belangrijk verschil, vindt ook Francesca.

Wallice & Marinelli – Hey Michael

Op onze eerste kennismaking met Wallice leren we haar kennen als iemand die je beter niet tegen de haren in kunt strijken. Hey Michael speelt zich af op een feestje. Een gesjeesde en overspelerige drummer zit achter een vriendin aan en daar gaat hij spijt van krijgen. Het nummer is feitelijk een litanie van bedreigingen en beschuldiging aan het adres van Michael. “I’m Think I’m Gonna Start A Fight. Which One Is Your Girlfriend?” is een van de mildere bedreigingen aan het adres van Michael.

Michael mag ook iets zeggen, maar een sterk verweer heeft hij niet (I’ve Got Self diagnosed ADHD). De rol van Michael wordt vertolkt door producer Marinelli *.  Ondanks haar boosheid bewaart Wallice haar cool. Het tempo van Hey Michael is eerder lui dan opgefokt en nergens verheft ze haar stem. Het is het principe dat iemand die fluistert beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. De furie zit verstopt in de vervormde beat en in de gitaren die steeds meer op de voorgrond treden.

Hey Michael is nog maar de derde single van Wallice Watanabe uit L.A. De etiketten veelbelovend en aanstormend zijn dan ook helemaal van toepassing.

*Onder eigen naam scoorde Marinelli vorig jaar een aardig hitje met Turtleneck Sweater.

Silver Synthetic – Around The Bend

Silver Synthetic kwam een half jaar geleden uitstekend voor de dag met de single Out Of The Darkness. De band uit New Orleans bleek een ontdekking van Jack White en het was niet moeilijk te horen wat de oude frontman van White Stripes de oren deed spitsen.

De debuut EP liet niet lang op zich wachten, maar viel vies tegen. Blijkbaar vonden de betrokken dat ook, want nu is er alweer een nieuw mini-album. En daar mag wel over naar huis worden geschreven. Silver Synthetic lijkt zijn draai te hebben gevonden. Die draai begint eind jaren zestig in het hippie tijdperk en stopt zo’n tien jaar later als de new wave op gang komt. Tussenliggende honken zijn o.a. The Grateful Dead, The Allman Brothers, JJ Cale, The Ramones en Tom Petty’s Heartbreakers.  Voor de millennials onder ons, zie Silver Synthetic  als een The War On Drugs, maar dan met een country tic. Zo retro als de neten dus, maar daarom niet minder lekker.

Met zijn klassieke rock ‘n’ roll tempo, klater gitaren en gedubbelde leadzang is Around The Bend een prima proeve van de nieuwe en verbeterde sound van de vier zuidelijke rockers. En iedere beschuldiging van plagiaat verdwijnt als sneeuw voor de prairiezon door de wervelende gitaarsolo waarmee wordt Around The Bend zijn beslag krijgt.

King Hannah – State Trooper

Niet alleen zijn de gitaren weer terug, ook de cover lijkt in ere hersteld. Dat laatste zou best wel eens een gevolg kunnen zijn van de lockdowns. Als je als artiest de deur niet uit mag, ga je al snel doen wat je het liefst doet en het beste kan, muziek maken. En wat is er leuker dan nummers spelen van oude helden en favoriete collega’s? Zo zijn ze ten slotte ook begonnen.

King Hannah blijkt fan van Bruce Springsteen. Het duo eert The Boss met een zeer geslaagde cover van diens State Trooper. King Hannah is gespecialiseerd in broeierige rocksongs die meestal uiteenvallen in een gezongen deel en een instrumentale coda. In part one vertoont Hannah Merrick dan haar verleidelijke zangkunsten. In deel twee pakt Craig Whittle  ouderwets uit op gitaar. Dat patroon hanteert het duo ook voor hun versie van State Trooper.

Het origineel  is een donkere, galmende neo rockabilly track over een man die duidelijk iets op zijn geweten heeft. Wat blijft onduidelijk. Zijn grote angst is te worden aangehouden door een State Trooper. Het nummer staat op het meest sobere album van The Boss, Nebraska uit 1982. King Hannah haakt in op het paranoia karakter van het origineel, maar blijft uiterst cool. Eén keer maar ontsnapt er een kreet uit Hannah’s keel. Je ziet haar zo voor je, dolend in het donker op een highway ergens in Amerika. De blik niet op de weg maar gericht op de achteruitkijkspiegels.

Together Pangea – Gates of Heaven

Gates of Heaven is al een jaar of zes een hoogtepunt in de live-set van Together Pangea. Waarom de band nu pas de moeite heeft genomen om het nummer op (de virtuele) plaat te slingeren mag een raadsel heten. Maar beter laat dan nooit en zo.

Misschien hebben ze zo lang geaarzeld omdat Gates Of Heaven een cover is. Het origineel is  van de Duitse gothic countryzanger Dad Horse Ottn a.k.a. The Dad Horse Experience.

Op het origineel hoor je een oude man met een banjo. In de versie van Together Pangea domineren de elektrische gitaren. En hoe! De track lijkt live opgenomen tijdens een maanloze nacht ergens in de moerassen van de Mississippi Delta met The Witch Queen Of New Orleans a.k.a. Marie Laveau a.k.a. Mama Roux als producer.

Gates Of Heaven komt van een binnenkort te verschijnen nieuwe EP van de rockers uit Santa Clarita, California.

Squid – Paddling 

Voor de nieuwe IJsbreker moet je misschien even goed gaan zitten. Er gebeurt namelijk zoveel in Paddling dat je het nummer onmogelijk in één keer tot je kunt nemen.

Het Britse Squid staat toch al niet bekend om zijn simpele drie akkoorden, drie minuten liedjes, maar Paddling is van alles een paar onsjes meer. We hebben een fade in, een ‘spoken word’ passage, verschillende riffs, meer stops en starts dan de boemel tussen Leiden en Den Haag en dan zijn we nog maar halverwege!

Zie je de naam Squid dan is de term post punk nooit ver weg, maar misschien met uitzondering van Talking Heads en Television zijn er nooit punkbands geweest -post of proto- die klinken als de band uit Brighton. Post prog of post art rock is wellicht een beter etiket. Waarmee maar gezegd wil zijn dat Squid eigenlijk in geen enkel hokje past. En dat zijn vaak de allerbesten.

Major Murphy – Unfazed

Aan het intro van Unfazed kun je al horen dat er een lekker lange gitaarsolo zit aan te komen. Dat komt ook omdat de eerste tonen op gitaar direct aan de oude Young doen denken, en die liet geen gelegenheid onbenut om eens even lekker aan zijn snaren te plukken. Unfazed is het derde liedje dat we van Major Murphy oppikken. Eerder draaien we Access en In The Meantime. Alle drie komende ze van het binnenkort te verschijnen tweede album van de band uit Grand Rapids, Michigan.

Major Murphy maakt wat in vaktermen adult oriented rock (AOR) heet, popmuziek voor volwassen. En door volwassenen. Baas van de band, Jacob Bullard is getrouwd met de bassiste Jacki Warren. Ze hebben een zoontje. Het ouderschap uit zich in de beschouwende tekst van Unfazed. Daarin zingt Jacob, ‘It’s A Sad Time We’re Living In, Not To Say That It’s Ruined Yet’. Sfeer en tempo van Unfazed sluiten naadloos aan bij te tekst; gelaten, maar hoopvol.

Major Murphy komt overigens met de aanbeveling van Waxahatchee, de band begeleidde haar tijdens een recent tv-optreden en ze schreef de liner notes van het Access-album dat op 2 april uitkomt.

Coach Party – Everybody Hates Me

Coach Party begint een serieuze speler te worden. De band van of is het uit The Isle Of Wight volgt een prima single, Really OK On My Own op met een uitstekende single. En daarvoor hebben ze ook al een paar lekkere liedjes uitgebracht.

Everybody Hates Me is vrouwelijk indie-pop zoals begin jaren zeventig geïntroduceerd door pre-disco Blondie; geworteld in de sixties girl-group sound, gespeeld met een uit de punk afkomstige pit en gebracht met de persoonlijke charme van de dienstdoende chanteuse. In geval van Coach Party is dat Jess Eastwood. Het enige wat niet klopt aan het plaatje is de titel van de nieuwe single, Everybody Hates Me. Integendeel mogen we wel zeggen. Everybody Hates Me komt van een nieuwe EP, After Party en die komt op 20 april.

Slothrust – Cranium 

Qua klank niet echt een aantrekkelijke naam dat Slothtrust. Vertalen helpt niet echt, sloth betekent luiaard en rust roest. Nu doet een luiaard heel veel of heel weinig eigenlijk maar roesten doet het beest niet. Wel bewegen sommige soorten zo traag dat er mos groeit in hun vacht. Maar genoeg taalkunde en biologie, terug naar de muziek.

Slothrust is niet nieuw, de band bestaat al een jaar of tien en heeft vier albums op voorraad. In 2018 hebben we Double Down van ze gedraaid, een nummer van het nog steeds laatste album van het trio uit Boston. Slothrust is zo’n band die eigenlijk geen band is, maar een verkapt soloproject. Baas van het stel is Leah Wellbaum. Zij schrijft, zingt en speelt gitaar. De carrière van Slothrust zit in de lift, hun meest recente album deed het aanmerkelijk beter dan de voorgangers. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze drie jaar aan de opvolger hebben gewerkt. Dat en corona. Veel bekend over het nieuwe album is er nog niet, maar er is een nieuwe single. Dat houdt meestal in dat een nieuw album niet zo lang meer op zich zal laten wachten.

Leah’s Slothrust is een gitaarband van vrij klassieke signatuur, beetje grungy en niet zuinig met solo’s. Het sierlijk rockende Cranium – (kaakloze)schedel betekent dat- duurt een kleine vijf minuten, de eerste helft zingt Leah, in de tweede laat ze haar gitaar spreken. En hoe!