Category: De IJsbreker

Phoebe Bridgers – Kyoto

Hoezo workaholic? In 2017 bracht Phoebe Bridgers haar eerste album uit, een mega succes waarop o.a. oud IJsbreker Motion Sickness te vinden is. Het jaar daarop sloeg ze de handen ineen met Lucy Dacus en Julien Baker. Dit supertrio kwam met de EP boygenius waarvan we Me & My Dog grijs hebben gedraaid. Vorig jaar sloeg Phoebe Conor Oberst aan de haak voor een gelegenheidsband die ze Better Oblivion Community Center doopten. Onze hit was Dylan Thomas.

Als Phoebe niet in de studio te vinden was, stond ze wel ergens op een podium, solo, met haar vriendinnen of met de frontman van Bright Eyes. Het leek er op dat alles wat de nu 25 jarige ingezetene van Los Angeles aanraakte in goud veranderde.

Nieuwe single Kyoto laat horen dat ze haar ‘Midas touch’ nog lang niet kwijt is.  Kyoto is de tweede single van Punisher (release 19 juni). Is de eerste, The Garden een mooi zondagochtend liedje, met zijn vlotte tempo en feestelijke blazers is Kyoto geknipt voor de rest van de week. Phoebe Bridgers is een van de hardst werkende en breedst georiënteerde artiesten van dit moment.  Benieuwd wat ze volgend jaar gaat doen.

Born Ruffians – I Fall In Love Every Night 

Na vijftien jaar net niet had niemand vreemd opgekeken als Born Ruffians de gitaren aan de wilgen had gehangen en ieder zijns weg was gegaan. Maar zo zit de band uit Canada dus niet in elkaar. Vorige week is JUICE, album zes verschenen en wat is het geval? In plaats van met minder van het zelfde te komen heeft Born Ruffians de geest gekregen en verassen ze vriend en vijand met wat misschien wel hun beste langspeler is tot nu toe.

De muziek van Born Ruffians was altijd net even te complex en onrustig voor massaconsumptie. Het is nog steeds geen easy listening wat de mannen maken, maar de nieuwe songs zijn strak, kleurrijk en positief geladen. Neem I Fall In Love Every Night. Met zijn weelderige productie en goed getimede gitaar en saxsolo’s doet de single wel aan landgenoten Arcade Fire denken. Zanger Luke Lalonde steekt in topvorm. En er is dit keer zelfs mogelijkheid tot meezingen!

Aan respect van collega’s heeft Born Ruffians nooit gebrek gehad. O.a. Caribou en Frans Ferdinand zijn fan. Het grote publiek heeft echter altijd afstand gehouden. De kans dat de band ooit de AFAS zal laten vollopen is en blijft vrij klein, maar wie Born Ruffians had afgeschreven krijgt het lid hard op zij neus. Soms wint de aanhouder namelijk.

Husbands – Try Not To Worry

Zoals ze zelf zeggen in hun bio is Husbands een band, maar ook weer niet. De twee leden van Husbands zien elkaar namelijk vaker niet dan wel. Zowel Wil Norton als Danny Davis komen uit Oklahoma City. Maar terwijl Danny honkvast is, reist Wil van hot naar her. Eerst zat hij in Washington DC om af te studeren. Tegenwoordig pendelt hij voor zijn werk tussen Seattle en Costa Rica. Dat de band nog bestaat is een wonder.

Maar als ze samen zijn wordt er hard gewerkt. Sinds 2013 heeft Husbands vijf albums afgeleverd in een stijl die het duo zelf beach punk heeft genoemd. Na een release volgt vaak een kort tourtje waarna weer wordt overgegaan tot de orde van de dag, geld verdienen dus. Ook in de V.S. kunnen de meeste muzikanten niet van hun kunst leven.

Het meest recente album van Husbands verscheen begin dit jaar. Op After The Gold Rush party is het beach gevoel is gebleven, maar is de punk vervangen door een geluid dat meer richting new wave gaat. Die sound perfectioneert Husbands nog verder op nieuwe single Try Not To Worry dat overigens niet op het album staat. En op moment van schrijven ook nog niet op Spotify, maar wel op Bandcamp. Daar hebben wij hem vandaan.

Er is niks ingewikkelds of pretentieus aan Try Not To Worry. Het is gewoon een een lekker in het gehoor liggende lente track met een opbeurende boodschap. Precies wat we nodig hebben op dit moment.

Porridge Radio – Circling

Na een paar ‘makkelijke’ IJsbrekers gaan we deze week voor song van een band die vast niet iedereen kan bekoren, maar zo eigen en bijzonder is dat we ze graag een kontje willen geven. De band heet Porridge Radio en komt uit Engeland, uit Brighton om precies te zijn.  

Ze zijn met zijn vieren, drie meiden en een drummer van het mannelijke geslacht, maar er is een duidelijke aanvoerder, Dana Margolin. Zij zingt, speelt gitaar en schrijft alle nummers. In 2016 bracht Porridge Radio een eerste album uit. ‘Rice, Pasta and Other Fillers’ -opgenomen in de schuur van de drummer- was niet echt een succes, maar zette de band wel op de kaart. De daaropvolgende tour vestigde de naam van Porridge Radio als avontuurlijke live-act en band met grote potentie.

De verwachtingen waren dan ook hoog hooggespannen voor album twee. Dana kan opgelucht adem halen, want de reacties zijn unaniem lovend. Het is nog wat vroeg om nu al over jaarlijstjes te beginnen, maar Every Bad is zeker een kandidaat.

Het is niet makkelijk om de muziek van Dana en co te beschrijven. Wat ons er natuurlijk niet van weerhoudt om toch een poging te wagen. Porridge Radio klinkt als….een kruising tussen Big Thief en The Cure. Niet helemaal natuurlijk, maar in die hoek moet je het zoeken.

Op het album staan vrijwel geen zwakke plekken, de meeste songs zijn IJsbreker waardig, we hebben Circling gekozen omdat het de nieuwste single is. Zoals gezegd Porridge Radio maakt geen makkelijke muziek en we zullen ook zeker commentaar krijgen. Aan de andere kant, we zijn geen Sky Radio en allemansvriendjes zijn er al genoeg.

Palaye Royale – Lonely 

 Lonely, de nieuwe single van Palaye Royale is een nummer om stil van te worden. En om stil bij te staan. We kennen Palaye Royale als een extroverte band, drie broers uit Canada die hun rock serveren met een flinke dosis glam en poeha. De artiestennamen die de broers – hun achternaam is oorspronkelijk Kropp- zich aanmaten spreken ook boekdelen. Ze gaan nu door het leven als Remington Leith, Sebastian Danzig en Emerson Barrett. Ook hebben ze hun geboortestad Toronto de rug toegekeerd en zich gevestigd in Las Vegas. Alles schreeuwt dus showbizz. En dan komen ze op de proppen met een song als Lonely.

Lonely gaat over verwaarlozing en misbruik, mentaal en fysiek van kinderen. Zanger-schrijver Remington Leith schrijft uit eigen ervaring. In een toelichting op Lonely vertelt hij dat hij momenten heeft gekend waarop hij het echt niet meer zag zitten. Toch is hij er bovenop gekomen.Mogelijk is zijn muzikale talent zijn redding geweest.  Zijn boodschap is simpel, “if I can make it out on the other side, so can you”. 

Lonely is dus een riem onder het hart van iedereen die in een vergelijkbare situatie verkeert of heeft verkeerd. De door Leith zelf geregisseerde video van Lonely vertelt het verhaal in beelden en zal niemand onberoerd laten. Lees de comments maar.

De nieuwe kennis over de verschrikkelijke jeugd van de broers werpt ook ander licht op recente songs als Fucking With My Head, Hang On To Yourself  en Don’t Feel Quite Right. Ze staan net als Lonely op het nieuwe derde album van Palaye Royale, The Bastards (29/5).

The Magic Gang – What Have You Got To Lose

The Magic Gang heeft het geluk gehad niet meteen door te breken met hun debuutalbum. Niet dat de plaat een flop was. Het vestigde de naam van The Magic Gang uit Brighton als een opwindende live-act en makers van vrolijke, veelal meerstemmig gezongen popsongs. Voorzover er kritiek was ging die meestal over de oppervlakkigheid van de liedjes. Men zou wel wat meer diepgang mogen nastreven.

De band lijkt zich die kritiek te hebben aangetrokken. In nieuwe single What Have You Got To Lose is namelijk nog maar nauwelijks de band te herkennen die Weezer opgaf als favoriet.

De leadsingle van het nieuwe album, ‘Death Of The Party’ is een spannende rocksong met dreigende gitaren en een half gezongen/half gescandeerde leadvocal van bassist Gus Taylor. Pas tegen het einde gaat de band los in de voor hen zo kenmerkende samenzang. Drie van de vier  Magic Gang members waren zanger in hun vorige band.

Voor de opname van ‘Death Of The Party’ toog de band naar Atlanta waar Ben H Allen zijn studio heeft. Je kunt hem kennen van zijn producties voor o.a. Deerhunter en Animal Collective. Het tweede album van The Magic Gang verschijnt op 15 mei.

Car Seat Headrest – Can’t Cool Me Down 

Bereid je voor op een nieuwe Car Seat Headrest, letterlijk en figuurlijk. Will Toledo, de motor van Car Seat Headrest heeft de elektronica ontdekt. Het nieuwe album van zijn band staat er vol mee.

Will had eerst een band versie opgenomen van ‘Making A Door Less Open’, het eerste album met nieuwe songs in vier jaar. Maar geïnspireerd door zijn elektronisch side project met Car Seat drummer Andrew Katz heeft hij de hele plaat opnieuw opgenomen, maar dan met computers en andersoortige elektronica. De uiteindelijke release telt tracks uit beide sessies, maar het karakter van de plaat zal digitaal zijn.

Dat klinkt radicaler dan het in werkelijkheid is. Tenminste als nieuwe single Can’t Cool Me Down de lading dekt. Het is in ieder geval geen EDM of synthipop wat Car Seat ons voorschotelt. De beat komt weliswaar uit een doosje, de gitaren zijn door een computer gehaald en keyboards domineren het arrangement. Maar alles staat in dienst van de stem. Met zijn naar een climax toewerkende herhalingen is de song is ook puur Car Seat Headrest.  Toledo zingt niks minder dan geweldig met een serie uithalen waar John Lennon trots op zou zijn. 

De Bandcamp ster van weleer is weliswaar ver te zoeken, maar wordt geen moment gemist. ‘Making A Door Less Open’ verschijnt op 1 mei.

KennyHoopla – how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?//

‘Who Says A Funk Band Can’t Play Rock’ is een van de betere tracks uit de Parliament/Funkadelic catalogus. Ook vanwege de tekst. Het nummer gaat over het vooroordeel dat Afro-Amerikaanse muzikanten geacht worden altijd zogenaamde zwarte muziek te maken. We citeren de George Clinton compositie, omdat de IJsbreker van deze week een nummer is van een Afro-Amerikaanse muzikant. Kenneth La’Ron is zijn echte naam. KennyHoopla zijn alias (dat hij heeft hij van Spongebob;).

KennyHoopla maakt dus geen funk, soul, jazz, disco of rap. Als zijn nieuwe single ergens op lijkt -en dat doet-ie- dan is het wel de Britse new wave van begin jaren 80.  Als je het intro hoort van how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?// verwacht je dat Robert Smith van The Cure gaat zingen en niet een gast uit de ghetto van Cleveland, Ohio. 

Fans van KennyHoopla’s vorige single ‘Sore Loser’ zullen even moeten wennen, want How Wil I Rest In Peace is compleet anders. Net zo als dat ‘Sore Loser’ anders was dan de single daarvoor. Etc. Vijf tracks heeft KennyHoopla nu uit, alle vijf een andere smaak. De rode lijn is de urgentie van zijn performances. Kenny doet overigens alles zelf, componeren, musiceren en produceren, de hele mikmak.

Of het beleid is om per release een andere stijl uit te proberen of dat hij  gewoon nog zoekende is, is niet helemaal helder. Dat we hier te maken hebben met een enorm talent is dat wel.

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt Brooke haar debuutalbum uit (Everyday Nothin 28/2). Daar mag wel even bij worden stilgestaan. Brooke kan namelijk wel wat. En heeft ook ‘het’, die ondefinieerbare eigenschap waarmee we het kaf van het artistieke koren scheiden.

Songs schrijven en zingen doet Brooke al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, daarna voor familie en vrienden en sinds een jaar of vier voor het eggie. Ze zingt over de leven, haar leven. Brooke begon als folkie, maar kwam er allengs achter dat haar songs gebaat waren bij meer volume. Dus heeft ze haar akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische en een stel gelijkgezinde muzikanten om zich heen verzameld. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om tot achterin de zaal te worden gehoord.

Nieuwe single Control gaat over de onrust in haar hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat donkere randje hoor je ook terug in haar muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

Net als o.a. Sam Fender en Declan McKenna maakt Brooke Bentham deel uit van een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

 

Concert: 21 maart Paradiso (kleine zaal), Amsterdam.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Cars In Space

Wie Rolling Blackouts Coastal Fever wel eens live heeft gezien, weet dat de band op de bühne grotere hoogten bereikt dan in de studio. Nieuwe single, Cars In Space laat horen dat de kloof snel kleiner wordt. Wie de band nog nooit live heeft gezien heeft overigens niks te klagen, want ook op plaat weten de mannen uit Melbourne van wanten.  

De derde single van wat hopelijk het tweede album gaat worden van RBCF is een bijna vijf minuten durend feest voor iedereen die van gitaarmuziek houdt. Wie dat niet doet is hier helaas aan het verkeerde adres.

De drie gitaristen van Rolling Blackouts Coastal Fever doen op Cars In Space gezamenlijk een stapje naar voren en spelen de sterren van de spreekwoordelijke hemel in een gedreven up tempo rocknummer met jazz en country invloeden, een vrij unieke combinatie. Dit alles in fraaie harmonie van zowel de zangers als de gitaristen.  

In juni komt RBFC weer onze richting op. Naar Europa. Naar Best Kept Secret.