Category: De IJsbreker

Burial, Four Tet, Thom Yorke – Her Revolution

Jamsessie, kent u die uitdrukking? In de hippietijd kwamen bevriende muzikanten regelmatig bij elkaar om lekker te jammen, muziek te maken zonder van te voren iets af te spreken. De betrokken rockers vonden het prachtig. Het nuchtere publiek kon er meestal niet zo veel mee. Ook Her Revolution lijkt het resultaat van een gezellig muzikaal samenzijn. Verschil met de jamsessies van weleer is dat de hook-up van Burial, Four Tet en Thom York heel goed beluisterbaar is.

Wat scheelt is dat het illustere trio elkaar goed kent. Dubstep pionier Burial a.k.a. William Bevan, remix maestro Four Tet alias Kieran Hebden en de voorman van Radiohead hebben eerder de degens gekruist. De laatste vrucht van hun muzikale vriendschap is een low tempo, lo-fi sfeerballade die middels een sitar-sample een mooi exotische teint heeft. Een en ander speelt zich af op fluisterniveau waardoor de kans groot is dat Her Revolution de eerste paar keer ongemerkt voorbij sluipt, maar dan volgt de herkenning en is het genieten geblazen. Her Revolution verscheen begin deze maand in zeer beperkte oplage als 12”.

Orla Gartland – Pretending

We hebben Orla Gartland vrij laat in het vizier hebben gekregen. Aan Pretending gingen maar liefst 17 (!) singles vooraf.  Een album heeft ze echter nog niet. Dat staat in de steigers. Pretending is de eerste single van Orla’s nog titelloze debuutalbum dat ergens in 2021 uit moet gaan komen. 

Orla Garland komt uit Dublin, maar woont tegenwoordig in Londen. Ze schrijft zacht rockende indiepopsongs met intelligente veelal persoonlijke teksten. Pretending gaat bijvoorbeeld over haar voornemen eens op te houden met zich aardiger voor te doen dan ze is. Zoals iedereen wil Or graag aardig gevonden worden. Maar je kunt ook overdrijven. Daarnaast is het ook uiterst vermoeiend. “I’m So Fucking Selfaware. It’s Exhausting’ zingt ze.

Orla heeft een fijne stem en schrijft dus sterke teksten. Maar haar grootste talent is misschien wel het bedenken van onverwoestbare refreinen. Vaak zijn het niet veel meer dan een paar regels die ze steeds herhaalt, maar zie ze maar eens uit je hoofd te krijgen.  

MorMor – Don’t Cry

Fans van MorMor (Seth Nyquist) weten dat het enige dat ze van hun held kunnen verwachten het onverwachte is. De Canadese omnivoor scoorde met een stel hoog gezongen ballads. Maar hij heeft ook een paar Prince achtige rockers op zijn conto en aantal nummers waar geen enkel etiket op blijft plakken.

Nieuwe single Don’t Cry is weer anders. Mormor‘s tiende single is ‘not a love song’ zingt hij, maar wat dan wel? Met zijn gefluisterde zang en mistige koortjes is Don’t Cry best wel spooky. Een snelle beat contrasteert met de trage zanglijn. Die wordt vlak voor het slot onderbroken door een stem die uit een diepe put lijkt te komen. Of uit een paralel universum. Zoals gezegd een spooky, nummer maar wel weer erg goed. 

Dry Cleaning – Scratchcard Lanyard

Punk gedijt het best ten tijde van onrust en rampspoed. Zoals nu ongeveer dus. Verschil tussen de punks van toen en de (post) punks van nu is dat de laatsten literair zijn aangelegd. En ook meer akkoorden kennen dan hun illustere voorgangers. Maar het sentiment is het zelfde net als de drang om ten strijde te trekken. Na shame, Fontaines DC, The Murder Capital, Sports Team, IDLES etc willen we je nu graag voorstellen aan Dry Cleaning.

De band uit Londen bracht vorig jaar in eigen beheer twee EP’s uit, maar is nu toegetreden to de stal van 4AD. Dat maakt ze label-mates van o.a. Daughter, Big Thief en The National. De nieuwe platenbaas had het lumineuze idee om Dry Cleaning te koppelen aan PJ Harvey producer John Parish.

Scratchcard Lanyard (kraskaart sleutelkoord) is de eerste vrucht van deze samenwerking en doet hoop leven. Zangeres of beter vocaliste, want zingen doet ze niet echt, Florence Shaw draagt een tekst voor over hoe frustrerend het wel niet zijn kan je plek te vinden in deze wereld. Daar kan je je ontzettend druk over maken, maar Florence denkt liever aan leuke dingen. In Scratchcard Lanyard somt Florence een aantal zaken op waarin zij kan vluchten als ze daar de behoefte toe voelt. Onderwijl rockt de band er geconcentreerd op los in een donker getinte compositie die glimt als het nachtelijke New York van Lou Reed en David Byrne.

Caro – Closet Lunatic

Caro‘s Closet Lunatic is een sluiphit. De single kwam drie jaar geleden uit en is onlangs zonder noemenswaardige promotie de mijlpaal van een miljoen aantal plays gepasseerd op Spotify.

Caro heeft nog meer singles uitgebracht. Die doen het ook helemaal niet slecht. Maar Closet Lunatic is de hit. Dat beseft de band nu ook. Dus hebben ze een radiovriendelijke edit uitgebracht met een gekuiste tekst en een kortere speelduur met als gevolg dat je Closet Lunatic overal opduiken. Ook hier in Pinguin-landia. Uiteraard draaien wij de lange versie.

Caro komt uit Leeds, Engeland. Het trio maakt intelligente indie met een flinke scheut elektronica. Je hoort wel gitaren in Closet Lunatic, maar die zijn meestal zo vervormd dat ze klinken als een synthesizer. Mede door de synthetische sound en hoge stemgeluid van frontman Adam Pardey plaatsen we Caro in dezelfde hoek als Alt-J en Django Django. De fraaie samenzang en ruwe randjes bezorgen de band een eigen geluid.

Op 4 december verschijnt Caro’s debuutalbum, Burrows. Een release die zeer zeker niet onopgemerkt zal blijven.

Personal Trainer – Politics

De nieuwe, vijfde single van Personal Trainer begint met een basloopje dat sterk doet denken aan Under Pressure, de muzikale flirt van Queen en David Bowie.

Terwijl de bas lekker doorloopt, neemt de rest van de band een afslag naar bekender terrein, dat van de gecontroleerde chaos. Langzaam duiken er steeds meer instrumenten op in de mix. Ook de koortjes worden met smaak en beleid geïntroduceerd. De uitkomst is een supersterke single, die zeker tegen het einde aan prime time Herman Brood doet denken.

Politics is in alle opzichten een stap voorwaarts voor Personal Trainer. Een beter nummer, betere productie en een uitstekende performance. Wilde de band in vorige nummers nog wel eens als een kluit pupillen met zijn allen achter de bal aan rennen. Nu is er sprake van een prima spelverdeling.

De gezelligheidsclub voor loslopend talent uit de Amsterdams ondergrondse  heeft de potentie om door te dringen tot de eredivisie. Misschien moet aanvoerder Willem Smit (Canshaker Pi) eens vaste contract gaan overwegen.

Haelos – I’m There

Een nieuw nummer van Haleos is altijd goed nieuws. Is het niet voor de dansers onder ons dan toch zeker voor liefhebbers van de betere in trip hop geweekte stemmingsmuziek.

I’m There is er één voor het hoofd. Meestal neemt Lotti Bernardout de vocale honneurs waar. Op I’m There deelt ze de microfoon met Arthur Delaney. Waar Haelos zich telkens weer meester in toont is in de smaakvolle spaarzaamheid van hun arrangementen. Ook de kunst van het toewerken naar een climax beheerst de band als weinig anderen.

Die warme leegte maakt I’m There tot ideale soundtrack van een lange (virtuele) wandeling door een herfstig bos. Liefst vergezeld van een trouwe viervoeter.

King Gizzard & The Wizard Lizard – Automation

Later deze maand verschijnen albums 18 en 19 van de band die nooit stilzit, King Gizzard & The Lizard Wizard. Het gaat om een studio en een liveplaat die tegelijk zullen uitkomen.

Het debuutalbum van club uit Melbourne verscheen in 2011. Een simpele rekensom leert dat ze gemiddeld 2,1 album per jaar uitbrengen. Dat zijn aantallen die sinds de jaren zestig niet meer zijn voorkomen. Bij die 19 zitten ook de live albums. Normaal tellen we die niet mee, maar op de live-platen van King Gizzard staan altijd nieuwe nummers, daarom rekenen we die ook mee.

Niet alleen maakt King Gizzard heel veel platen. De band veranderd ook regelmatig van stylo. Ze hebben psychedelische paddo-rock periode gehad, een tijd waarin ze fusion/jazz rock maakten en zojuist een metalfase afgesloten.  

Vergeleken met voorgaand werk is nieuwe single, Automation een vrij conventionele rocksong. Nu zit het niet in de aard van het Lizardje om netjes tussen de lijntjes te blijven, maar in Automation zitten geen gekke tempowisselingen, klinkt de zang min of meer onvervormd en is er een duidelijk verschil tussen couplet en refreinen.

Wat je wel krijgt is een ruime portie gitaar, een hyperactieve bas en een hook waar je je jas aan kunt ophangen. Dit alles binnen het traditionele tijdsbestek van drie en halve minuut. Of Automation representatief is voor het nieuwe album? Waarschijnlijk niet. Op 20 november weten we meer.

Black Foxxes – Jungle Skies

Black Foxxes was toch al geen vrolijke band, maar het nieuwe album van het trio uit Bristol dat volgende week uitkomt is nog donkerder dan we van ze gewend zijn. Daar is ook alle reden toe.

Frontman Mark Holley schreef het leeuwendeel van de nieuwe songs in een periode van onrust en tegenslag. En dat bedoelen we nog geen eens de Corona ellende. Holley lijdt aan een akelige ziekte, niet levensbedreigend, maar wel zeer in grijpend. De officiële naam voor zijn kwaal is alopecia androgenetica. In gewone mensentaal, haaruitval. De ziekte is erfelijk en ongeneselijk en bij Holley al zo ver gevorderd dat hij zijn hele hoofd kaal heeft moeten scheren.

Min of meer tegelijkertijd ging zijn ritmesectie er vandoor. Of hij heeft ze de laan uitgestuurd. Het is niet helemaal helder wat er precies is gebeurd. Maar het gevolg was dat Holley in een zwart gat viel. Daar is hij weer uit geklommen mede dankzij zijn muziek.

Gelukkig is Mark Holley kunstenaar genoeg om zijn persoonlijke perikelen zo te verwoorden dat zijn teksten meer zijn dan verkapte dagboeknotities. Ook muzikaal klinkt hij zeer geïnspireerd. Jungle Skies, de vierde preview van het nieuwe album is een smeulende ballad in een stijl ergens tussen The Smashing Pumpkins en Radiohead in. Een bijzonder nummer van een bijzondere band.

King Hannah – Crème Brûlée

Crème Brûlée is de debuutsingle van King Hannah, een hij/zij duo uit Liverpool. Zij heet Hannah Merrick en zingt. Haar partner heet Craig Whittle en speelt gitaar. Samen schrijven ze de nummers.

Dat laatste heeft enige voet in aarde gehad. Dat ze kan zingen weet Hannah wel. Als kind zong ze al in Disney Musicals, maar dat ze ook goed is in het schrijven van liedjes wilde er bij haar maar moeilijk in. Ruim een jaar heeft Craig er over gedaan om haar over haar schroom heen te helpen en haar te overtuigen een band te beginnen.  Een naam had hij al, King Hannah.

De lange aanloop verklaart wellicht het gerijpte karakter van Crème Brûlée. De single klinkt eerder als het werk van een act met de nodige kilometers op de teller dan van een stel debutanten. Crème Brûlée dat een dikke zes minuten klokt, valt in twee delen uiteen. Part 1 is van Hannah. Op Part 2, dat zo’n beetje de helft van de song in beslag neemt, mag Craig uitpakken op gitaar. Als we een vergelijking mogen maken, Crème Brûlée begint als Mazzy Star en eindigt als Neil Young.

De single is uit op City Slang, een Amerikaanse label dat -getuige een artiestenstal met paradepaardjes als Caribou, Calexico en Wye Oak – aan strenge kwaliteitscontrole doet.