Category: De IJsbreker

Moses – Cause You Got Me

Cause You Got Me van het Londense Moses is Britpop op zijn best, een beetje branie en een heleboel talent.

Met zijn slimme opbouw, gitaarvuurwerk en voetbalrefrein is Cause You Got Me het soort song dat de Britten een ‘anthem’ noemen. Een goede vertaling is er niet. Anthem zit ergens tussen loflied, lijflied en strijdlied in. En zo heeft de band er wel meer. Maar wat Moses echt bijzonder maakt is dat de band net zo sterk is in ballads als in het up-tempo werk. Luister maar naar Waiter, een nummer dat we een paar weken geleden oppikten.

Een week of wat geleden ook kwam Moses met Almost Everything Is Bullshit, album nummer 1. Op de plaat staan 10 songs die allemaal eerder zijn verschenen. Cause You Got Me stamt uit september 2018. Het werd toen geen hit. In het pre-internet tijdperk zou zo’n song een stille dood zijn gestorven, maar in de 21ste eeuw beslist uiteindelijk het publiek. De clip bleef kijkers trekken en de plays op Spotify stapelden zich langzaam maar zeker op. Toen kwam het album en nu gaat het heel hard.

Dat Mozes als beginnende band al zo overtuigend klinkt komt omdat ze een veteraan bereid hebben gevonden om plaats te nemen in de controlekamer. Niemand minder dan Gil Norton produceerde Cause You Got Me en andere nummers van het debuutalbum. Norton verdiende zijn sporen als producer van o.a. Pixies, Foo Fighters en Counting Crows.

Lang verhaal kort. Je hoeft geen profeet te zijn om te voorspellen dat we nog een hoop plezier gaan beleven aan en met Moses.

Ela Minus – they told it was hard, but they were wrong

Wie is Ella Minus en waarom scoort zij IJsbreker met een nummer dat op het eerste gehoor niet zo bij Pinguin past? Om met deel twee van de vraag te beginnen. they told it was hard, but they were wrong is gewoon een retegoed nummer. Een van de beste van de laatste tijd. En het is niet altijd gitaarmuziek wat het menu schaft. Regelmatig pikken we een nummer uit de stapel met synths en een beat uit een doosje. Denk aan Moderat, Metronomy en natuurlijk de late Radiohead.

Je kunt dansen op they told it was hard, but they were wrong, maar het is niet per sé een danstrack. House voor thuis noemen we het soort muziek dat Ela Minus maakt wel. De sfeer is ingetogen om niet te zeggen melancholiek. Er wordt duidelijk naar een climax toegewerkt. Maar niet een waarvan je op tafel springt of wild met je armen gaat zwaaien. Het mooist van they told it was hard, but they were wrong naast de zwoele zang van de componiste zijn de golvende synthesizers die uit alle hoeken van je speakers komen.

Ela Minus is de artiestennaam van Gabriela Jimeno. Ze is geboren en getogen in Bogota, de hoofdstad van Colombia, maar alweer enige tijd residerend in de V.S.  Ze heeft elektronische muziek gestudeerd aan het befaamde Berklee College Of Music in Boston.

Gabriela komt oorspronkelijk uit de punk. Het was Radiohead die haar op het elektronica spoor zette. Sinds 2015 is ze actief als Ela Minus. De oogst tot dusver is een stapeltje singles en EP’s. De laatste tijd zit er schot in haar carrière. they told it was hard, but they were wrong is haar debuut voor Domino Records. Het Britse label voert een streng artiestenbeleid. Ela’s nieuwe collega’s zijn o.a. Arctic Monkeys, Protomartyr en Real Estate. Kortom reden genoeg dachten wij om they told it was hard, but they were wrong van Ela Minus te bombarderen tot IJsbreker.

Phoebe Bridgers – Kyoto

Hoezo workaholic? In 2017 bracht Phoebe Bridgers haar eerste album uit, een mega succes waarop o.a. oud IJsbreker Motion Sickness te vinden is. Het jaar daarop sloeg ze de handen ineen met Lucy Dacus en Julien Baker. Dit supertrio kwam met de EP boygenius waarvan we Me & My Dog grijs hebben gedraaid. Vorig jaar sloeg Phoebe Conor Oberst aan de haak voor een gelegenheidsband die ze Better Oblivion Community Center doopten. Onze hit was Dylan Thomas.

Als Phoebe niet in de studio te vinden was, stond ze wel ergens op een podium, solo, met haar vriendinnen of met de frontman van Bright Eyes. Het leek er op dat alles wat de nu 25 jarige ingezetene van Los Angeles aanraakte in goud veranderde.

Nieuwe single Kyoto laat horen dat ze haar ‘Midas touch’ nog lang niet kwijt is.  Kyoto is de tweede single van Punisher (release 19 juni). Is de eerste, The Garden een mooi zondagochtend liedje, met zijn vlotte tempo en feestelijke blazers is Kyoto geknipt voor de rest van de week. Phoebe Bridgers is een van de hardst werkende en breedst georiënteerde artiesten van dit moment.  Benieuwd wat ze volgend jaar gaat doen.

Born Ruffians – I Fall In Love Every Night 

Na vijftien jaar net niet had niemand vreemd opgekeken als Born Ruffians de gitaren aan de wilgen had gehangen en ieder zijns weg was gegaan. Maar zo zit de band uit Canada dus niet in elkaar. Vorige week is JUICE, album zes verschenen en wat is het geval? In plaats van met minder van het zelfde te komen heeft Born Ruffians de geest gekregen en verassen ze vriend en vijand met wat misschien wel hun beste langspeler is tot nu toe.

De muziek van Born Ruffians was altijd net even te complex en onrustig voor massaconsumptie. Het is nog steeds geen easy listening wat de mannen maken, maar de nieuwe songs zijn strak, kleurrijk en positief geladen. Neem I Fall In Love Every Night. Met zijn weelderige productie en goed getimede gitaar en saxsolo’s doet de single wel aan landgenoten Arcade Fire denken. Zanger Luke Lalonde steekt in topvorm. En er is dit keer zelfs mogelijkheid tot meezingen!

Aan respect van collega’s heeft Born Ruffians nooit gebrek gehad. O.a. Caribou en Frans Ferdinand zijn fan. Het grote publiek heeft echter altijd afstand gehouden. De kans dat de band ooit de AFAS zal laten vollopen is en blijft vrij klein, maar wie Born Ruffians had afgeschreven krijgt het lid hard op zij neus. Soms wint de aanhouder namelijk.

Husbands – Try Not To Worry

Zoals ze zelf zeggen in hun bio is Husbands een band, maar ook weer niet. De twee leden van Husbands zien elkaar namelijk vaker niet dan wel. Zowel Wil Norton als Danny Davis komen uit Oklahoma City. Maar terwijl Danny honkvast is, reist Wil van hot naar her. Eerst zat hij in Washington DC om af te studeren. Tegenwoordig pendelt hij voor zijn werk tussen Seattle en Costa Rica. Dat de band nog bestaat is een wonder.

Maar als ze samen zijn wordt er hard gewerkt. Sinds 2013 heeft Husbands vijf albums afgeleverd in een stijl die het duo zelf beach punk heeft genoemd. Na een release volgt vaak een kort tourtje waarna weer wordt overgegaan tot de orde van de dag, geld verdienen dus. Ook in de V.S. kunnen de meeste muzikanten niet van hun kunst leven.

Het meest recente album van Husbands verscheen begin dit jaar. Op After The Gold Rush party is het beach gevoel is gebleven, maar is de punk vervangen door een geluid dat meer richting new wave gaat. Die sound perfectioneert Husbands nog verder op nieuwe single Try Not To Worry dat overigens niet op het album staat. En op moment van schrijven ook nog niet op Spotify, maar wel op Bandcamp. Daar hebben wij hem vandaan.

Er is niks ingewikkelds of pretentieus aan Try Not To Worry. Het is gewoon een een lekker in het gehoor liggende lente track met een opbeurende boodschap. Precies wat we nodig hebben op dit moment.

Porridge Radio – Circling

Na een paar ‘makkelijke’ IJsbrekers gaan we deze week voor song van een band die vast niet iedereen kan bekoren, maar zo eigen en bijzonder is dat we ze graag een kontje willen geven. De band heet Porridge Radio en komt uit Engeland, uit Brighton om precies te zijn.  

Ze zijn met zijn vieren, drie meiden en een drummer van het mannelijke geslacht, maar er is een duidelijke aanvoerder, Dana Margolin. Zij zingt, speelt gitaar en schrijft alle nummers. In 2016 bracht Porridge Radio een eerste album uit. ‘Rice, Pasta and Other Fillers’ -opgenomen in de schuur van de drummer- was niet echt een succes, maar zette de band wel op de kaart. De daaropvolgende tour vestigde de naam van Porridge Radio als avontuurlijke live-act en band met grote potentie.

De verwachtingen waren dan ook hoog hooggespannen voor album twee. Dana kan opgelucht adem halen, want de reacties zijn unaniem lovend. Het is nog wat vroeg om nu al over jaarlijstjes te beginnen, maar Every Bad is zeker een kandidaat.

Het is niet makkelijk om de muziek van Dana en co te beschrijven. Wat ons er natuurlijk niet van weerhoudt om toch een poging te wagen. Porridge Radio klinkt als….een kruising tussen Big Thief en The Cure. Niet helemaal natuurlijk, maar in die hoek moet je het zoeken.

Op het album staan vrijwel geen zwakke plekken, de meeste songs zijn IJsbreker waardig, we hebben Circling gekozen omdat het de nieuwste single is. Zoals gezegd Porridge Radio maakt geen makkelijke muziek en we zullen ook zeker commentaar krijgen. Aan de andere kant, we zijn geen Sky Radio en allemansvriendjes zijn er al genoeg.

Palaye Royale – Lonely 

 Lonely, de nieuwe single van Palaye Royale is een nummer om stil van te worden. En om stil bij te staan. We kennen Palaye Royale als een extroverte band, drie broers uit Canada die hun rock serveren met een flinke dosis glam en poeha. De artiestennamen die de broers – hun achternaam is oorspronkelijk Kropp- zich aanmaten spreken ook boekdelen. Ze gaan nu door het leven als Remington Leith, Sebastian Danzig en Emerson Barrett. Ook hebben ze hun geboortestad Toronto de rug toegekeerd en zich gevestigd in Las Vegas. Alles schreeuwt dus showbizz. En dan komen ze op de proppen met een song als Lonely.

Lonely gaat over verwaarlozing en misbruik, mentaal en fysiek van kinderen. Zanger-schrijver Remington Leith schrijft uit eigen ervaring. In een toelichting op Lonely vertelt hij dat hij momenten heeft gekend waarop hij het echt niet meer zag zitten. Toch is hij er bovenop gekomen.Mogelijk is zijn muzikale talent zijn redding geweest.  Zijn boodschap is simpel, “if I can make it out on the other side, so can you”. 

Lonely is dus een riem onder het hart van iedereen die in een vergelijkbare situatie verkeert of heeft verkeerd. De door Leith zelf geregisseerde video van Lonely vertelt het verhaal in beelden en zal niemand onberoerd laten. Lees de comments maar.

De nieuwe kennis over de verschrikkelijke jeugd van de broers werpt ook ander licht op recente songs als Fucking With My Head, Hang On To Yourself  en Don’t Feel Quite Right. Ze staan net als Lonely op het nieuwe derde album van Palaye Royale, The Bastards (29/5).

The Magic Gang – What Have You Got To Lose

The Magic Gang heeft het geluk gehad niet meteen door te breken met hun debuutalbum. Niet dat de plaat een flop was. Het vestigde de naam van The Magic Gang uit Brighton als een opwindende live-act en makers van vrolijke, veelal meerstemmig gezongen popsongs. Voorzover er kritiek was ging die meestal over de oppervlakkigheid van de liedjes. Men zou wel wat meer diepgang mogen nastreven.

De band lijkt zich die kritiek te hebben aangetrokken. In nieuwe single What Have You Got To Lose is namelijk nog maar nauwelijks de band te herkennen die Weezer opgaf als favoriet.

De leadsingle van het nieuwe album, ‘Death Of The Party’ is een spannende rocksong met dreigende gitaren en een half gezongen/half gescandeerde leadvocal van bassist Gus Taylor. Pas tegen het einde gaat de band los in de voor hen zo kenmerkende samenzang. Drie van de vier  Magic Gang members waren zanger in hun vorige band.

Voor de opname van ‘Death Of The Party’ toog de band naar Atlanta waar Ben H Allen zijn studio heeft. Je kunt hem kennen van zijn producties voor o.a. Deerhunter en Animal Collective. Het tweede album van The Magic Gang verschijnt op 15 mei.

Car Seat Headrest – Can’t Cool Me Down 

Bereid je voor op een nieuwe Car Seat Headrest, letterlijk en figuurlijk. Will Toledo, de motor van Car Seat Headrest heeft de elektronica ontdekt. Het nieuwe album van zijn band staat er vol mee.

Will had eerst een band versie opgenomen van ‘Making A Door Less Open’, het eerste album met nieuwe songs in vier jaar. Maar geïnspireerd door zijn elektronisch side project met Car Seat drummer Andrew Katz heeft hij de hele plaat opnieuw opgenomen, maar dan met computers en andersoortige elektronica. De uiteindelijke release telt tracks uit beide sessies, maar het karakter van de plaat zal digitaal zijn.

Dat klinkt radicaler dan het in werkelijkheid is. Tenminste als nieuwe single Can’t Cool Me Down de lading dekt. Het is in ieder geval geen EDM of synthipop wat Car Seat ons voorschotelt. De beat komt weliswaar uit een doosje, de gitaren zijn door een computer gehaald en keyboards domineren het arrangement. Maar alles staat in dienst van de stem. Met zijn naar een climax toewerkende herhalingen is de song is ook puur Car Seat Headrest.  Toledo zingt niks minder dan geweldig met een serie uithalen waar John Lennon trots op zou zijn. 

De Bandcamp ster van weleer is weliswaar ver te zoeken, maar wordt geen moment gemist. ‘Making A Door Less Open’ verschijnt op 1 mei.

KennyHoopla – how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?//

‘Who Says A Funk Band Can’t Play Rock’ is een van de betere tracks uit de Parliament/Funkadelic catalogus. Ook vanwege de tekst. Het nummer gaat over het vooroordeel dat Afro-Amerikaanse muzikanten geacht worden altijd zogenaamde zwarte muziek te maken. We citeren de George Clinton compositie, omdat de IJsbreker van deze week een nummer is van een Afro-Amerikaanse muzikant. Kenneth La’Ron is zijn echte naam. KennyHoopla zijn alias (dat hij heeft hij van Spongebob;).

KennyHoopla maakt dus geen funk, soul, jazz, disco of rap. Als zijn nieuwe single ergens op lijkt -en dat doet-ie- dan is het wel de Britse new wave van begin jaren 80.  Als je het intro hoort van how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?// verwacht je dat Robert Smith van The Cure gaat zingen en niet een gast uit de ghetto van Cleveland, Ohio. 

Fans van KennyHoopla’s vorige single ‘Sore Loser’ zullen even moeten wennen, want How Wil I Rest In Peace is compleet anders. Net zo als dat ‘Sore Loser’ anders was dan de single daarvoor. Etc. Vijf tracks heeft KennyHoopla nu uit, alle vijf een andere smaak. De rode lijn is de urgentie van zijn performances. Kenny doet overigens alles zelf, componeren, musiceren en produceren, de hele mikmak.

Of het beleid is om per release een andere stijl uit te proberen of dat hij  gewoon nog zoekende is, is niet helemaal helder. Dat we hier te maken hebben met een enorm talent is dat wel.