Category: De IJsbreker

Big Thief – Century

Veel singer-songwriters meten zich een bandnaam aan. Misschien om zich te distantiëren van het stoffige imago dat aan de term singer-songwriter kleeft. Of om duidelijk te maken dat hun begeleiders meer zijn dan anonieme huurlingen.

Het staat buiten kijf dat Adrianne Lenker de primus inter pares is van Big Thief, maar de verfijnde folkrock sound van de band is duidelijk groepswerk. Zo hoort een band ook te zijn, een geheel dat groter is dan de som der leden.

Adrianne hoeft ook niet bang te zijn dat ze over één kam wordt geschoren met al die gevoelige types die oprechtheid verwarren met authenticiteit. Zeker niet zolang ze liedjes zingt als Century met zijn mooie melodie, sterke refrein en intrigerende, poëtische tekst waaruit iedereen het zijne/hare kan halen al naar gelang je stemming en huwelijkse staat.

Century staat net als vorige single UFOF op het nieuwe, derde en mogelijk beste album van Big Thief uit Brooklyn,  

LIVEDATUM: 2 juni Best Kept Secret, Hilvarenbeek.

The Royal Concept – Kick It

Het zijn niet alleen discomeisjes en EDM jongetjes die vanuit Zweden een gooi doen naar faam en fortuin. Het land van de Billy’s en de Volvo’s heeft ook een gezonde rockscene, zij het een die minder strikt gescheiden is van de entertainment tak dan de onze.

The Royal Concept is zo’n band die bij tijd en wijle lekker rockt net als Mondo Diao, The Hives en Royal Republic voor hen. Omdat het ook in Zweden best moeilijk is om als muzikant je hoofd boven water te houden klussen de leden van The Royal Concept er wat bij. Ze zijn o.a. te horen op platen van populaire landgenoten als Robyn en Tove Styrke. Dat geeft hen de ruimte om als band een onafhankelijke koers te volgen. Die koers brengt hen soms in het vaarwater van bands als Phoenix en The Wombats en soms op steviger terrein zoals op nieuwe single Kick It.

Kick It is het muzikale equivalent van lentekriebels, een vlot vrolijk stemmend rockwerkje zonder veel pretenties, maar met heerlijk dubbelgitaarwerk en de vaart van een TGV.

Het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat Kick It zal opduiken in FIFA of soortgelijke games, maar de Kick Off van Kick It begint hier op Pinguin Radio.

Slow Pulp – High 

Een nieuwe naam aan het Pinguin Firmament. Slow Pulp is een kwartet met standplaats Chicago, dat de slacker-rock van Mac DeMarco en Courtney Barnett in een jasje steekt dat ze hebben geleend van Nirvana.

High begint lekker kabbelend, maar na een ongeveer een minuut grijpen de gitaren de macht en wordt het bal. Terwijl om haar heen de boel wordt afgebroken zingt Emily Massey stoïcijns door over het op één na favoriete onderwerp van popartiesten, drugs. Het eerste is natuurlijk seks.

Emily is de aanvoerder van Slow Pulp. Haar vader is ook muzikant, maar het was de Jack Black film School Of Rock die haar het licht deed zien. Emily leerde gitaarspelen, ontdekte dat ze eigenlijk niet lievers deed dan optreden en kwam er al spelend achter dat het podium van haar highschool te klein was voor haar prestaties.

In 2017 verscheen een eerste Slow Pulp EP, die om onduidelijke redenen EP2 heet. High dat momenteel een vlucht neemt op Spotify komt van de 2e EP, Big Day, die uitkomt op 15 mei. We zijn er weer eens vroeg bij, dus optredens in Nederland zullen nog wel even op zich laten wachten. Maar je bent gewaarschuwd.

Cage The Elephant – Goodbye

Om nou te zeggen dat de gebroeders Schultz, het koningskoppel van Cage The Elephant voor galg en rad dreigden op te groeien is misschien wat overdreven, maar rooskleurig zag de toekomst er niet uit voor Matt en Brad. Na high school ging Matt in de bouw werken en belandde Brad in een broodjeswinkel.

Gelukkig rommelden ze ook nog wat in bandjes in hun woonplaats Bowling Green in de Amerikaanse staat Kentucky. Geduld, geluk en talent -de bekende drie-eenheid- zorgden er uiteindelijk voor dat het toch nog goed is gekomen met de Schultzjes, want Cage The Elephant is uitgegroeid tot een van de succesvolste indie-bands van de jaren tien.

Eerlijk gezegd waren we dat een beetje vergeten. Dat komt omdat Cage The Elephant een paar jaar pauze heeft genomen, vier jaar om precies te zijn, een eeuwigheid in de popmuziek. Wat blijkt, is dat Matt tijd nodig had om zijn scheiding te verwerken. Hij is er uiteindelijk weer bovenop gekomen door zijn liefdesverdriet van zich af te zingen.

De eerste nieuwe Cage release na het hiaat was Ready To let Go, een buitengewoon sterke comeback single. Toen daarna het korte, maar zeer krachtige House Of Glass volgde, wisten we het zeker, Cage The Elephant is weer onder de mensen.

Dat daar nog niet iedereen van overtuigd was, mag je afleiden uit het feit dat de band geboekt werd in de kleine zaal van de Melkweg. Die fout is inmiddels herstelt. Nu staat Cage in de veel grotere Max, maar ook die zaal is te klein, want inmiddels stijf uitverkocht. Mocht je de band willen zien, zal je naar Pinkpop moeten begin juni. 

Neem dan je aansteker of je zaklamp mee, want nu al staat vast dat één van de hoogtepunten van de Cage concerten de nieuwe single zal zijn. Goodbye is een diep gevoelde en zeer gevoelige ballad waarin Matt definitief afscheid neemt van zijn geliefde. Je voelt je bijna een voyeur zo intiem en oprecht is het nummer. Je kunt je bijna niet anders voorstellen dan dat als zijn ex Goodbye hoort ze met hangende pootjes terugkomt.

LIVEDATA: 8 juni Pinkpop, Landgraaf. 12 juni Melkweg/Max, Amsterdam (uitverkocht)

Otherkin – All That Remains Won’t Be The Same

De nieuwe single van het Ierse Otherkin komt met een begeleidend schrijven, waarin de band verklaart aan een nieuw hoofdstuk te zijn begonnen. Waar het op neer komt is dat de jonge honden, die een jaar of vijf geleden begonnen te blaffen nu ouder en wijzer zijn, ofwel volwassen zijn geworden. Die ontwikkeling vindt zijn weerklank in de nieuwe songs, die serieuzer, gevarieerder en dynamischer zijn dan het oude werk.

En zo is het. Met zijn galmende gitaren, volle borst zang en talloze tempowisselingen klinkt All That Remains Won’t Be The Same bijna symfonisch. Nogal anders dus dan de schorre pretgrunge van songs als Yeah, I Know en Ay Ay.  De ‘hook’ van All That Remains Won’t Be The Same is een sirene van het soort dat je hoort elke eerste maandag van de maand om 12 uur ‘s middags. Waar Otherkin alarm over slaat is seksueel roofdiergedrag, de song is gebaseerd op een incident dat plaatsvond tijdens een van hun concerten.   

Het ijkpunt van de nieuwe sound is -zoals we tegenwoordig wel vaker horen- de new wave van de jaren 80. In geval van All That Remains Won’t Be The Same doemen namen op als Simple Minds en U2. Otherkin is geholpen met hun transformatie door Steve Dub, producer van o.a. The Chemical Brothers, New Order en The Prodigy, die op zijn beurt weer de hulp heeft ingeschakeld van Joylon Thomas, een mixer die met Royal Blood en Slaves heeft gewerkt. 

Voor een deel van de fans zal Otherkin 2.0 wel even wennen zijn, maar kijk in je (virtuele) platenkast en je zult zien dat de echt goede bands zich blijven ontwikkelen.

 

LIVEDATUM: 3 mei, Q Factory, Amsterdam.

Mini Mansions feat. Alison Mosshart – Hey Lover  

Hey Lover is niet het eerste nummer dat we draaien van Mini Mansions, maar wel het beste.  

Dat het trio zich dit keer heeft overtroffen, heeft veel zo niet alles te maken met het gastoptreden van Alison Mosshart, de frontvrouw van The Kills en sidekick van Jack White in The Dead Weather. De bundeling van krachten heeft geresulteerd in een liefdesduet met de potentie om een classic te worden, een indie alternatief voor ‘Paradise By The Dashboard Light’. Of iets in die richting.

Mini Mansions begon zijn bestaan als een ‘off season band’. De drie leden verdienen hun dagelijks brood als huurmuzikant, zowel live als in de studio. In de periodes dat er weinig werk is, slaan ze hun slag. Zach Dawes speelt bas en keyboards op albums van Miles Kane, Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets, met die laatste treedt hij ook op. Michael Schuman verving in 2007 Alain Johannes als bassist van Queens Of The Stone Age en Tyler Parkford staat op de loonlijst van Arctic Monkeys als toetsenist.

Als hun werkgevers een pauze inlassen komt het trio in actie. Dat doen ze al sinds 2009 en met stijgend succes. Album 3, ‘A Guy Walks In A Bar’ is klaar voor release. Als er nog een paar songs opstaan van het kaliber van Hey Lover kunnen hun broodheren op zoek naar nieuw personeel. Zach, Michael en Tyler krijgen het dan veel te druk met hun Mini Mansions.

Nilüfer Yanya – Baby Blu

Het debuutalbum van Nilüfer Yanya is uit en dat is een gebeurtenis die niet onopgemerkt mag blijven. De Brits-Turkse zangeres heeft veel zo niet alles mee, haar leeftijd, multi-culturele achtergrond, muzikaliteit, uiterlijk en niet op de laatste plaats Haar Stem.

Nilüfer doopte haar eerste album Miss Universe, een waarschijnlijk ironisch bedoelde, maar ook passende titel. Haar appeal is namelijk universeel. Baby Blu is representatief voor haar kunst en kunnen, poppy als Dua Lipa, muzikaal als Florence van de Machine en artistiek als Kate Bush. En dan is er nog die stem; rokerig, wendbaar en zeer expressief. Ze kan in één adem van laag naar hoog schakelen zonder dat het klinkt als een trucje.

17 songs staan er op Miss Univers. Opvallend is dat haar vorig jaar verschenen singles, waaronder het door ons vaak gedraaide Baby Luv er niet bijzitten, gebrek aan materiaal heeft ze dus ook al niet.

Nilüfer Yanya is hier binnenkort te zien in een paar kleine clubs, zorg dat je er bij bent en wees getuige van een superster in wording.

LIVEDATA: 16 april, Bitterzoet. 30 april Merleyn, Nijmegen. 1 mei ACU, Utrecht.

King Gizzard & The Lizard Wizard – Fishing For Fishies

King Gizzard & The Lizard Wizard is niet alleen een van de betere bands van de jaren tien, maar ook een van de productiefste. Brachten de Australiërs in 2017 maar liefst vijf albums uit, dit jaar is koud drie maanden oud en we hebben al weer twee nieuwe singles te pakken.

De eerste, Cyboogie is een psychedelisch blues-experiment. De tweede heet Fishing For Fishies en is het titelnummer van het nieuwe album van de ‘big band from down under’.

Fishing For Fishies is King Gizzard met een cowboyhoed op. De vocals zijn weer flink spacey, maar de instrumentatie is opvallend aards. Het ritme van Fishing is dat van een paard in galop. De gitaren blijven dit keer op de achtergrond zodat de focus komt te liggen op de mondharmonica, die met name schittert in het laatste deel van de vijf minuten durende track.

Het nieuwe, dertiende album van het nu negen jaar oude King Gizzard & The Lizard Wizard is vanaf 26 april verkrijgbaar.

LIVEDATUM 6/10 TivoliVredenburg, Utrecht.

The National – You Had Your Soul With You

Vrij onverwacht verscheen vorige week een nieuwe single van The National. De band moet hun eerste slechte track nog maken, maar You Had Your Soul With You  was toch even schrikken. We kennen The National als hofleveranciers van statige songs  en stemmige ballades. You Had Your Soul With You is geen van tweeën.

De toon wordt gezet door een dissonant intro dat de hook blijkt te zijn van een nummer vol tempo en stemmingswisselingen. Opvallend ook is dat You Had Your Soul With You een duet is. Matt Berninger deelt de microfoon met Gail Ann Dorsey, die we kennen als bassiste en achtergrondzangeres van David Bowie.

Inmiddels zijn we niet alleen gewend aan The National nieuwe stijl, maar zijn we You Had Your Soul With You ook zeer gaan waarderen. Vandaar de opwaardering tot IJsbreker!

Een nieuwe single betekent meestal ook een nieuw album. De opvolger van Sleep Well Beast is inderdaad in aantocht. Het alweer negende album van The National is I Am Easy To Find gedoopt en zal op 17 mei worden uitgegeven.

Nieuw album betekent meestal ook nieuwe tournee. En ook die staat in de planning.  

LIVEDATA: 17 augustus Lowlands. 16&18 augustus (2 shows) Pukkelpop, België.

Palace – Martyr 

Vorige week gesignaleerd, deze week gepromoveerd! Martyr zou wel eens het nummer kunnen zijn waarmee Palace promoveert van de eerste naar de eredivisie van de indie-scene.

De Britse band lijkt zich niet te bekommeren om bekendheid, maar met kwaliteitsnummers als Martyr is succes onvermijdelijk. Wat ook helpt is dat Palace muziek maakt die momenteel zeer in zwang is, een eigentijdse versie van klassieke Brits new wave. Dat het nieuws van het voortijdig overlijden van Mark Hollis vorige week zo hard aankwam, heeft een reden. Hollis was geen voorman van een in vergetelheid geraakt bandje uit de jaren tachtig, maar he boegbeeld van één van de invloedrijkste bands uit de Britse pophistorie. Talk Talk wordt door de nieuwe generatie Britse indie-muzikanten op handen gedragen. Vraag maar aan White Lies, Foals en dus ook Palace.

Martyr is dus het juiste nummer op een goed moment. Fans hoeven echter niet te vrezen dat ze hun helden binnenkort te pas en te onpas zullen horen in supermarkten, onder tv reclames of in de hitparade. Daarvoor is de muziek van Palace te breekbaar. Het trio maakt luistermuziek, introverte en ingetogen songs, die het best tot hun recht komen in een prikkelarme omgeving, zodat band en publiek zich volledig op elkaar  kunnen richten.

Het zal echter nog wel even duren voordat Palace weer een podium bestijgt. Het nieuwe album, ‘Life After’ verschijnt pas in juli en de bijbehorende tournee begint pas in november. Nog even wachten dus, maar de moeite zal zeker worden beloond.