Category: De IJsbreker

White Reaper – Might Be Right  

White Reaper – IJzeren Hein zouden wij zeggen of de man met de zeis- lijkt de naam van een metalband, maar dat valt reuze mee. Of -afhankelijk van je muzikale overtuiging- tegen.

White Reaper komt uit Louisville, Kentucky en heeft een garage c.q. punk achtergrond. Dat is echter niet meer te horen. Na vijf jaar en drie albums zijn de bandleden uiterst vaardig geworden op hun instrument, en dat willen ze graag etaleren. Single Might Be Right draait al een tijdje mee op onze playlist, maar kreeg tot nu toe nog niet de aandacht die hij verdient.

Daarom grijpen we de release deze week van het zeer geslaagde nieuwe album van White Reaper aan om de band nog eens goed in het zonnetje te zetten. Op het ‘You Deserve Love’ album komt het vijftal uit de kast als legitieme erfgenamen van legendarische powerpopbands als Cheap Trick (de eerste drie), Badfinger en Big Star. Alleen al om die reden zou White Reaper je aandacht verdienen. Maar de band heeft ook nog eens een eigen soort power.  Twee aan elkaar gewaagde gitaristen zetten gebroederlijk en unisono de songs op stelten zetten en maken White Reaper uniek in zijn soort. De Might Be Right single is een sterk staaltje van hun gecoördineerde gitaargeweld.  Immers, ‘Wat is er mooier dan een gitaar? Twee gitaren! 

Iggy Pop – Loves Missing

De berichten dat Iggy Pop zich zou hebben terug getrokken om zijn oude dag in gepaste rust te vieren, zijn sterk overdreven om niet te zeggen onwaar.

Na zijn succesvolle tour met Josh Homme heeft hij weliswaar laten doorschemeren het wat rustiger aan te willen doen, maar ook Iggy’s bloed stroomt waar het niet gaan kan. Dus treedt de levende rock ‘n’ roll legende nog regelmatig op. En heeft hij een nieuw album uit. Zijn 18e. De plaat heet ‘Free’, waarschijnlijk om aan te geven dat hij nu echt alleen nog maar naar zijn eigen pijpen danst.

Niet dat Iggy zich vroeger veel van anderen aantrok, maar nu voelt hij zich niet alleen artistiek, maar ook financieel vrij. Zijn samenwerking met de voorman van QUOTSA heeft hem namelijk geen windeieren gelegd. Iggy is al eerder niet onbemiddeld geweest, maar toen vond hij op weg naar de bank vaak een dealer op zijn pad. Nu is hij ouder en wijzer en clean.

En geïnspireerd. ‘Free’ is met afstand zijn veelzijdigste album ooit. Op de plaat staan jazzsongs, spoken-word en ambient nummers, een waarschuwing tegen internet porno en een track die niet had misstaan op één van de twee meesterwerken, die hij midden jaren zeventig opnam onder toeziend oor van David Bowie, The Idiot en Lust For Life.

Loves Missing is Iggy op zijn ontblote bovenlijf geschreven door Leron Thomas, een jazz trompettist die tekent voor het gros van de songs op Free. Halve Iggy fans zullen in de war raken van de grote variatie in stijlen en stemmingen op ‘Free’, maar als het album één ding duidelijk maakt dan is het dat de inmiddels 72 jaar geleden in Muskegon, Michigan geboren James Osterberg zijn lust for life nog lang niet is verloren.

 

San Fermin – Saints

Sommige bands willen niet gevonden worden, lijkt het wel. Neem San Fermin. Google de naam en je komt uit bij een heilige die leefde in de 3e eeuw in de stad Pamplona. Voeg Saints toe, de titel van de nieuwe single van de band uit Brooklyn en je verdwaalt in een woud van sites over de martelaar die in 303 werd onthoofd. Wat je niet zult vinden is waarom een Amerikaanse band zich heeft vernoemd naar een Spaanse heilige. 

Ter zake. San Fermin is een jaar of negen geleden in het leven geroepen door Ellis Ludwig-Leone. Ludwig-Leone -Ellis is een hij- is arrangeur en componist van beroep. Op het popfront werkte hij o.a. voor The National, Sufjan Stevens en Grizzley Bear, maar het is op het modern klassieke vlak dat hij een internationale reputatie geniet. O.a. het Gelders Orkest heeft wel eens werken van hem uitgevoerd.

San Fermin doet hij er dus bij. Tenminste in het begin. Na vier albums mogen we wel stellen dat San Fermin meer is dan een hobby. Zeker omdat de band ook regelmatig toert. Ludwig-Leone werkt met een wisselde groep muzikanten plus een paar vaste krachten waaronder violiste/vocaliste Claire Wellin, de zangeres van Saint.

Saints –afkomstig van het net verschenen album, The Cormorant (aalscholver)- is een spannend en luxueus geproduceerd nummer, dat je kunt plaatsen in het zelfde territorium waarin ook The National en Elbow opereren, maar dan dus met een vrouw in de hoofdrol. Van de klassieke achtergrond van Ludwig-Leone is niet heel veel te merken. Wel van zijn gevoel voor melodie en drama.

Het vierde album van San Fermin bestaat uit twee delen. I is nu dus uit, The Cormorant II volgt op termijn.

Starcrawler – No More Pennies

Als Arrow de Wilde invalt op No More Pennies, de nieuwe single van Starcrawler denk je meteen Dinosaur Jr! Haar intonatie, maar vooral het ogenschijnlijk lukrake moment waarop ze begint te zingen is puur J Mascis.

Het kan toeval zijn, maar waarschijnlijk kent de broodmagere zangeres gewoon haar klassiekers. Dat blijkt ook uit de rest van het nummer, dat klinkt als een outtake van de Stones ten tijde van ‘It’s Only Rock ‘n’Roll’.        Nu lijkt het misschien alsof Starcrawler verlegen zit om ideeën en daarom maar leentjebuur speelt in de pophistorie, maar dat is absoluut niet het geval. Net als het verwante Greta van Fleet is het liefde voor de muziek van hun (groot)ouders, die de band er toe beweegt om in het verleden te wroeten. No More Pennies mag dan niet erg origineel zijn, goed is het nummer zeer zeker. Misschien wel de beste track van Starcrawler tot nu toe.

We volgen de neo-glitterband uit L.A. al een tijdje en raken er steeds meer van overtuigd dat er een zonnige toekomst in het verschiet ligt voor Arrow en haar mannen. Wat dat betreft heeft de titel No More Pennies wel iets profetisch, no more pennies, lots of dollars!

Album twee van Starcrawler komt al snel, ‘Devour You’ is de titel en 11 oktober de releasedatum. De band komt ook spelen. Als je gaat, trek dan niet je allerbeste kleren aan, want waarschijnlijk vloeit er (nep)bloed. Live heeft de band namelijk een paar kunstjes afgekeken van een andere oerrocker, mister Alice Cooper.

Concert: 17 november Rotown, Rotterdam.

The Big Moon – Your Light

The Big Moon is een Engels dameskwartet onder leiding van miss Juliette Jackson. Zij heeft de meiden bij elkaar getrommeld en schrijft en zingt lead op alle liedjes.

Twee jaar geleden verscheen het redelijk succesvolle debuutalbum van The Big Moon, ‘Love In The 4th Dimension’. Nu staan we aan de vooravond van de release van ‘Walking Like We Do’, album 2 dus. De titel doet in de verte een beetje denken aan de grootste hit van The Bangles. De sound van nieuwe single Your Light heeft ook wel iets weg van de Californische meidengroep.

Your Light, dat smaak moet maken voor het nieuwe album is een mooi opgebouwde, meerstemmig gezongen vrouwenpowerpopsong met een refrein dat je vanzelf meezingt of je wil of niet. Juliette’s rokerige timbre zorgt ervoor dat het geheel niet te zoet wordt.

De nieuwe single -een song over eens even lekker de boel de boel laten- belicht een andere kant van The Big Moonies door het accent te verschuiven van de gitaren naar de zang. Een logische stap want de samenzang is hemels. 

‘Walking Like We Do’ verschijnt op 10 januari op het Fiction label, dat ooit is opgericht door en voor The Cure en nu o.a. Tame Impala en The Amazons onder de hoede heeft.

half•alive – ok ok?

half:alive – je schrijft het met kleine letters-  is een trio met als standplaats Long Beach, Californië. De band beoefent een stijl die we smart rock hebben gedoopt: averechtse om niet te zeggen rare songs, die een hoge graad van intelligentie verraden. Niet het soort muziek dat een breed publiek vindt, zou je denken. Maar wel dus. Een kleine twee miljoen mensen luisteren maandelijks naar half:alive. met als klapper ‘still feel’, dat rap de dertig miljoen plays nadert. 

‘still feel’ staat samen met elf andere eigenwijze werkjes op het vorige maand verschenen debuutalbum van half:alive, ‘Now, Not Yet’. 

Met ok ok album begeeft half:alive zich in het zelfde vaarwater als Portugal The Man en Everything Everything. De nieuwe single is een bipolaire symfonie voor rockgitaar, percussie en mannenkoor.  Kortom smart rock.

De tekst van ok ok is al even raadselachtig, maar lijkt te gaan over het ontdekken van je ware zelf en leren daarmee te leven. Een typisch staaltje Californische self-help dus, in de trant van ‘I’m OK, You’re OK’.

Hoe half:alive zijn kronkelige, onorthodoxe glansrock naar het podium vertaalt, leren we later dit jaar als de band open huis houdt  in Paradiso Noord. 

CONCERT: 8 november Paradiso Noord, Amsterdam.

Mondo Cozmo – Black Cadillac

Het intro is puur Creedence. Wat volgt is een vrij letterlijk citaat uit Waiting For The Man van Lou Reed’s Velvet Underground. Voeg daar Stones, Bowie en Dylan aan toe en je weet dat Black Cadillac, de nieuwe single van Mondo Cozmo van alle kanten bij elkaar geritseld is.

De officiële term is eclectisch. Wij noemen het sprokkelrock. En daar is niks mis mee, immers beter goed gejat dan etc. En Cozmo‘s Black Cadillac is uitstekend geassembleerd.

Mondo Cozmo is Joshua Ostrander, die zijn geluk in diverse bands heeft beproefd voordat hij in 2016 het achteraf gezien verstandige besluit nam om voor zich zelf te gaan beginnen.

Ostrander mag dan wel solo zijn. Alleen is hij niet. Op Black Cadillac kreeg hij o.a. hulp van twee leden van Black Rebel Motorcycle Club, terwijl hij de productie deels delegeerde aan cracks als Lars Stalfors (Cold War Kids, St Vincent) en Butch Vig (Nirvana, Garbage). Kosten noch moeite dus, maar het resultaat is er dan ook naar. Album en tour volgen volgend voorjaar. 

Death Cab For Cutie – To The Ground

Het liefst zetten we onze ballen op een nieuwe act. Maar de oogst is mager deze nazomer. Daarom heisen we deze week een oude bekende op het IJsbreker-schild, Death Cab For Cutie, leveranciers van slimme indie sinds 1997. De band uit het noord-westen van de V.S. heeft een negental albums op de teller en met songs als ‘I Will Follow In The Dark’, ‘Soul Meets Body’ en ‘Transatlantism’ een trio indie evergreens op de kerfstok.

We kunnen nu al stellen dat To The Ground nooit die status zal bereiken. Dat neemt niet weg dat het een super boeiend nummer is, een typische groeibriljant, die per tourbeurt aan waarde wint. De dik vijfminuten durende track moet het hebben van zijn opbouw, een langzaam opgevoerde spanningsboog die zich ontlaadt in een machtig crescendo dat niet een klein beetje doet denken aan het slot van ‘A Day In The Life’ van The Beatles.

To The Ground komt net als het recente ‘Kids in 99’ van de binnenkort te verschijnen Blue EP. 

Sturgill Simpson – Sing Along

Het hing al een tijd in de lucht, maar met de release van Sing Along lijkt de metamorfose van Sturgill Simpson van outlaw countryrocker naar space cowboy compleet.

De 41 jarige Simpson won met zijn vorige album (A Sailor’s Guide To Earth 2016) nog een Grammy For Best Country album. Dat hij toen al bezig was het countrypad te verlaten mag je opmaken uit het feit dat één van de tracks van dat album, het Van Morrison achtige ‘Brace For Impact’ een joekel van een Pinguin hit is geworden. Als er meer songs op Simpson‘s nieuwe album staan in de stijl van Sing Along kan je je afvragen of hij überhaupt nog wel in aanmerking komt voor een Award in de categorie country.

Sing Along is een southern-rocksong met pompbas, electronica en scheurgitaren waarmee Simpson dichter tegen Queens Of The Stone Age en ZZ Top aan schuurt dan tegen zijn traditionele helden, Waylon Jennings en Willie Nelson.  

Het tekent natuurlijk ons vooroordeel over country-knakkers, maar wie had gedacht dat ze in Nashville weet zouden hebben van Anime? Sound & Fury, Simpson’s nieuwe album komt gepaard met tien korte films, één per track die door de zanger zijn gemaakt in samenwerking met de Japanse manga artiest Takasha Okazaki en filmmaker Junpei Mizusaki. Vanaf 27 september zijn de films op Netflix te zien en is het Sound & Fury album verkrijgbaar bij de betere platenhandelaar. 

Highly Suspect – 16

Highly Suspect is een rockband van het soort zoals ze al sinds Woodstock op de aardkloot rondlopen; bas, drums, een paar gitaren en een zanger met een strot om U tegen te zeggen. Tegen de tijdsgeest in gooide de band hoge ogen met ‘classic’ rocksongs als Lydia, My Name Is Human en Little One, nummers die meer dan 40 miljoen keer zijn aangeklikt.

Op dezelfde voet doorgaan zou je zeggen. Daar denkt bandbaas Johnny Stevens dus anders over. In een interview met het Amerikaanse vakblad Billboard zegt hij rockmoe te zijn, klaar met de gitaar. Zijn interesse gaat nu uit naar hip hop en elektronische muziek. Banks en London Grammar vindt hij interessante acts.

Het zal toch niet? Is Highly Suspect van rock los? Ja en nee, nieuwe single 16 is geheel gitaarloos, maar iets anders dan rock kan je het nummer toch moeilijk noemen. Dat komt door de stem van Stevens en zijn bevlogen zang en de vette drums. Sijpelden op oude opnamen blues en soul invloeden door, 16 wordt opgetild door een gospelkoor. De autobiografische song gaat over dat hij ontdekt dat zijn vriendin zwanger is. Maar niet van hem. Drama dus.  16 mag dan snaarloos zijn, op Upperdrugs, de b-kant van de nieuwe single gieren de gitaren nog wel om je oren.

Highly Suspect is dus aan het experimenteren geslagen en dat is alleen maar goed. 16 en Upperdrugs, een lied over angstaanvallen zijn thematisch representatief voor het nieuwe, derde Highly Suspect album. De songs op MCID (My Crew Is Dope) behandelen thema’s als zelfhaat, drugsverslaving, depressie, kritiek op social media. En Trump. Maar ook hoop en liefde. Gastoptredens zijn er van rapper Young Thug, metalband Gojira en het welbekende Nothing But Thieves.

Met MCDI treedt Highly Suspect dus buiten de vertrouwde rockoevers. Het zou de band wel eens heel veel nieuwe fans kunnen gaan opleveren. Releasedatum van MCID is 1 november.