Category: De IJsbreker

Pond – Sixteen Days 

Pond valt met de deur in huis op nieuwe single Sixteen Days. Na een kort intro op een instrument, dat nog het meest lijkt op een vuvuzela, begint Pond-frontman Nick Allbrook aan zijn verhaal over – ja waar over eigenlijk?- waarschijnlijk gewoon over liefde. Of ongewone liefde. Het is tenslotte Pond.

Zo vaag als de tekst is zo duidelijk is de song. In nog geen drie minuten zet Pond een nummer neer dat compact is en dansbaar. Met zijn knorrende bassen, synthesizer riedels en gecentrifugeerde achtergrondzang lijkt Sixteen Days geïnspireerd door 80’s electro-pop. Anders dan we van de Australiërs gewend zijn dus, maar we zijn niet anders van ze gewend. De offshoot van Tame Impala waakt er voor om in herhaling te vallen.

Hopelijk is Sixteen Days de voorloper van een nieuw album van de band uit Perth, die een kleine tien jaar geleden begon als trio aangevuld met wie maar mee wilde doen. Vooropgesteld dat men interesse had voor geestverruimende rock. Dat bleken er heel wat te zijn. De pool waaruit kan worden geput telt een klein dozijn muzikanten, waaronder Kevin Parker van Tame Impala. De kern van Pond, Allbrook, Jay Watson en Joe Ryan speelt mee op Innerspeaker, het debuutalbum van Tame Impala en maakt deel uit van de liveband.

Als wederdienst produceerde Parker alle albums van Pond tot nu toe. Of hij ook betrokken is bij Sixteen Days is nog onduidelijk. Evenmin is dus helder of de nieuwe single de voorbode is van een nieuw album, het zou hun 8ste worden. Vooralsnog heeft de band alleen laten weten weer op tournee te gaan, deze maand al. Helaas alleen in Canada, de V.S. en in thuis in the land down under.

Sharon Van Etten – Comeback Kid  

Sharon Van Etten is terug, new and improved zouden ze in Amerika zeggen. Natuurlijk is de zangeres, die ons eigentijdse classics schonk als Every Time The Sun Comes Up en Our Live direct herkenbaar, -wat wil je met zo’n stem- maar in Comeback Kid staan de drums harder dan voorheen en bepalen synthesizers de duistere sfeer van haar eerste nieuwe nummer in vier jaar.

Met zijn Talk Talk achtige intro en vocalen, die aan de grote Patti Smith doen denken zit er een duidelijke jaren tachtig smaak aan Comeback Kid, een periode die de 37 jarige zangeres niet heel bewust heeft meegemaakt.

De interval tussen doorbraakalbum, Are We There (2014) en Sharon‘s vijfde, die begint volgend jaar uitkomt, is niet ingegeven door luiheid of gebrek aan inspiratie. Allesbehalve. Ze is in de tussentijd moeder geworden en heeft hard gewerkt aan haar nevencarrière als actrice. Sharron is te zien in de Netflix serie The OA en op het toneel in een adaptatie van Twin Peaks. O ja. Ze is ook weer gaan studeren, psychologie. Tussen de bedrijven door heeft de moeder/actrice/student toch nog tijd gevonden om songs te schrijven voor haar nieuwe album, songs die bewust een beetje schuren. ‘I didn’t want (the album) to be pretty’, zei ze onlangs in een interview. Het Remind Me Tomorrow album werd geproduceerd door John Congleton, die zo’n beetje de halve muziekwereld in zijn studio heeft gehad, variërend van Blood Red Shoes tot War On Drugs, van Brian Wilson tot David Byrne en van Sigur Ros tot Lana Del Rey.

Comeback Kid laat horen dat het artistieke huwelijk van de studioveteraan en de indie-diva een, zoals de Amerikanen zeggen – match made in heaven -is.

 

White Lies – Time To Give

Zeggen dat we aangenaam verrast zijn over de nieuwe single van White Lies is een understatement. We zijn dolenthousiast over Time To Give! Misschien wel extra omdat we de band stiekem al hadden opgegeven.

Daar was ook wel reden toe. Vorig jaar nog verscheen er een nieuw album van White Lies, maar dat was vooral minder van het zelfde en ook geen succes. De platenmaatschappij van White Lies verloor het vertrouwen en liet de band vallen. Misschien was dat net de schop onder de kont, die de band nodig had. Daar lijkt het in ieder geval wel op. Time To Give getuigt van een nieuw elan, van een hernieuwde drang om te bewijzen dat er nog wel degelijk leven zit in de band.

Los van een accentverschil -meer keyboards minder gitaren- ligt Time To Give in het verlengde van oude successen als To Lose My Life, Death en Bigger Than Us. De sombere Britse 80’s new wave sound, die ook bands als Interpol en Editors tot mooie dingen beweegt, blijft de belangrijkste bron van inspiratie. De druk om te scoren lijkt echter te hebben plaatsgemaakt voor een hervonden liefde voor muziek.

Het ruim 7 minuten durende Time To Give heeft een part 1 en een part 2. De eerste helft is vocaal, het sluitstuk grotendeels instrumentaal en werkt toe naar een climax van stadionformaat. Laten we niet overdrijven en zeggen dat Time To Give het beste White Lies nummer tot nu toe is, maar dat de Britten weer terug zijn aan het front is wel duidelijk.

LIVEDATA: 18/2 Paradiso, Amsterdam. 19/2 Doornroosje,Nijmegen. 21/3 Effenaar, Eindhoven.

Villagers – Again

Single 3 van het aanstaande Villagers album is in één woord ijzersterk. De beste van de drie. Niks mis met het prachtige Trick Of The Light en het mooie Fool, maar Again is raar en anders, en zo horen we het graag.

Om te beginnen vallen de synthesizers op. Waar eens de gitaren vreedzaam tokkelden grommen nu de elektronische keyboards. Bijzonder ook is de hypnotische stem, die het hele nummer door Again zegt. Daar bovenop onderlangs en tussendoor zingt Connor O’Brien zoals alleen hij dat kan met zijn lenige stem en bitterzoete timbre. Voeg daar de meeuwen aan toe die de song in en uit luiden en je hebt een juweel van een nieuwe single.

Afgaande op de drie songs die Connor O’Brien vooruitgestuurd heeft, is het nu al veilig om te zeggen dat het vierde Villagers album The Art Of Pretending To Swim een plaat wordt om te koesteren, een die wezenlijk anders is dan de voorgangers. En zo hoort het.

LIVEDATA 01/11 La Madeleine, Brussel (BE) 12/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Melkweg, Amsterdam 28/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Sam Fender – Dead Boys

Met een naam als Sam Fender kan je bijna niet anders dan gitaar gaan spelen. Fender is de fabrikant van een van de meest iconische gitaren uit de pophistorie, de Stratocaster, het wapen van keuze van Hendrix t/m Harrison en van Ty Segall t/m Khruangbin.

Eerlijk gezegd weten we niet op wat voor gitaar Sam speelt. Erg belangrijk is dat ook niet, want zijn gitaarspel is niet de reden om naar hem te gaan luisteren. Het is de combinatie van stem, sound en teksten, die van Sam Fender een belangrijke nieuwkomer maken. Hij was een van de ontdekkingen van LL18.

De elektrische gitaar is wel sfeerbepalend voor zijn muziek. Sam is een singer-songwriter, die inplugt en meestal met een ritmesectie werkt. Dat geeft zijn songs meer body dan die van de collega’s, die solo en akoestisch spelen.

Sam Fender schrijft geëngageerde teksten. Hem een protestzanger noemen gaat misschien wat ver, maar voor liedjes over de liefde hoef je bij hem niet aan te kloppen.

Nieuwe single Dead Boys gaat bijvoorbeeld over de zelfmoordepidemie onder Britse mannen. Gemiddeld beroven zo’n 84 mannen per week zich van het leven in Engeland. Sam verbaast/ergert zich er over dat dit gruwelijke feit nauwelijks aandacht krijgt in Engeland. Dead Boys is zijn zevende single, een album ligt nog in het verschiet, net als een glanzende toekomst voor de 22-jarige Brit.

LIVEDATA 18/09 Paard, Den Haag 19/09 Indiestadt @ Paradiso, Amsterdam 22/09 Kadepop, Groningen 23/09 Van Alleen Naar Zachter, Amsterdam

Still Corners – The Message

Wegens succes gepromoveerd! Nou ja succes. Dat is misschien wat voorbarig, maar na twee weken te hebben meegedraaid is The Message van Still Corners gaan groeien en bloeien en denken we dat we heel veel luisteraars een plezier doen door ze te attenderen op het bestaan van deze prachtlaat. Dus hijsen we Still Corners op het schild en roepen we The Message uit tot IJsbreker!

Still Corners is een fluisterpopduo uit Londen, dat hun 10 jarige samenwerking viert met een vierde album, Slow Air geheten. Greg Hughes en Tessa Murray zijn op hun best als het tempo traag is en de stemming in mineur. The Message is een song over autorijden, maar dan wel in een open cabriolet bij maanlicht op een lonesome highway.

Muzikaal wijkt The Message enigszins af van de gebruikelijke Still Corners sound waarin synthesizers de sfeer bepalen. Hier zijn het de gitaren – met een sound ergens tussen Neil Young en Chris Isaak in –  die de toon aangeven. Net als de weg die Still Corners bezingt wil je dat het nummer nooit ophoudt. Gelukkig is er de repeatknop.

LIVEDATA 06/12 Vera, Groningen 07/12 Paard, Den Haag 08/12 Q-Factory, Amsterdam

Jade Bird – Uh Huh

Jade Bird was een van de spitsafbijters van LL18. Het niets vermoedende publiek – ze is nog nauwelijks bekend- dat de Lima  binnen stroomde ging al snel en collectief uit hun dak en begon spontaan te dansen.

Goed, de opwinding is deels te verklaren door het lentekoeien effect. Op de eerste dag lijken Lowlands bezoekers nog het meest op koeien, die na een donkere winter op stal voor het eerst weer de wei in mogen, maar een groot deel van de opwinding werd toch echt veroorzaakt door de jonge Britse singer-songwriter, die slechts gewapend met stel sterke songs, een akoestische gitaar en krachtige stem de tent bedwong.

Jade Elizabeth Bird (Hexham, Engeland 1 oktober 1997) wordt aangeprezen als country-zangeres en dat is niet niet waar, maar wie een dochter van Dolly verwacht of een erfgename van Emmylou wacht een teleurstelling. Jade is een meisje met gitaar en veel van haar liedjes hebben een snik, maar de jonge dame kan ook flink rockend uit de hoek komen. Zoals op haar nieuwe single Uh Oh, een song met meer energie dan een gemiddelde metalband.

Miss Bird komt nog maar net kijken, een EP en drie singles en dan zijn we er al, maar dat we nog veel plezier aan en met haar gaan beleven is nu al duidelijk.

LIVEDATUM 11/11 Paradiso, Amsterdam.

Kurt Vile – Loading Zones

Om welke reden ook Kurt Vile The War On Drugs heeft verlaten, het zal niet vanwege muzikale meningsverschillen zijn geweest. Kurt‘s nieuwe single. Loading Zones is misschien iets poppier (lees korter en minder serieus) dan het werk van zijn goede vriend Adam Granduciel, maar zou verder prima passen op een W.O.D. album.

Met Loading Zones kondigt Kurt (waarschijnlijk) de komst aan van zijn nieuwe album. De vorig jaar verschenen duetplaat met Courtney Barnett meegerekend wordt het album 8 van de man, die in 2003 voor het eerst van zich liet horen.

Het The War On Drugs-verhaal is een tikkeltje ingewikkeld. Kurt en Adam zijn dikke vrienden. Adam speelt op Kurt-platen en vice versa. Samen richten ze in 2005 The War On Drugs op en maken ze twee albums. Kurt is echter ook solo actief. In 2008, zo rond de tijd dat The War On Drugs groter begint te groeien, verschijnt zijn eerste langspeler, Constant Hitmaker. Het lijkt hem verstandig om niet op twee paarden tegelijk te wedden en zich te concentreren op zijn eigen winkel. Met Adam is hij even goede vrienden, die blijft gewoon lid van zijn begeleidingsband The Violators.

En dan verschijnt in 2013 de single Red Eyes van The War On Drugs en heeft Kurt het nakijken. Een jaar later is zijn oude band één van de grootste attracties van indieland en hij een aardige middenmoter.

In 2015 slaat Kurt met Pretty Pimpin’ een inhaalslag en scoort hij zijn eerste wereldwijde succes. Maar W.O.D. Heeft ook niet stilgestaan en is ondertussen mega geworden. Ter vergelijking Kurt staat binnenkort in Paradiso en The War On Drugs in de Ziggo Dome. Waarschijnlijk vindt hij het wel best zo. Op een houtje te bijten hoeft hij al lang niet meer en last van een hete adem in zijn nek van promotors en platenbazen, die meer en groter willen heeft hij ook niet.  De eigentijdse hippie maakt gewoon lekkere muziek in zijn tempo en op zijn manier, zoals het zacht vloeiende en rijkelijk met gitaar bestrooide Loading Zones, een song met een universeel thema; het vermijden van parkeerboetes.Dat optreden van Kurt Vile in Paradiso vindt trouwens plaats op 1 november. Koop snel je ticket als je wilt gaan, want het optreden gaat zeker uitverkopen. Dat dan weer wel.

LIVEDATUM 01/11 Paradiso, Amsterdam.

The Struts – Primadonna Like Me

Een opgemaakte zanger maakt nog geen glamrevival, maar het zou zo maar kunnen dat The Struts andere bands over de streep trekt en net als zij weer een beetje show in de business gaan brengen.  Het is wel weer eens tijd voor een beetje glans en glitter. Aan beiden geen gebrek bij Luke, Adam, Jed en Gethin van The Struts. Na negen jaar samen is er ook voldoende ervaring. Combineer dat met een fysiek, die zich leent voor strakke pakken en kekke kapsels plus een koffer vol songs met flair en je hebt je de voorwaarden voor een topband.

Vreemd genoeg hebben de Amerikanen dat eerder door dan de landgenoten van The Struts uit het oer Engelse Derby. Dat komt waarschijnlijk omdat Dave Grohl uitgesproken fan is. Foo Fighters heeft uitgebreid getoerd in de V.S. met The Struts als support act. De relatie gaat verder dan voetballen voor de optredens. Dave heeft zanger Luke, die in zijn vrije tijd gitaren beschildert ook gevraagd een paar van zijn instrumenten onder handen te nemen.

Primadonna Like Me is de tweede meer dan uitstekende opwarmer voor het tweede album dat The Struts ook een beetje vastigheid in Engeland en Europa moet brengen. De sound is een heerlijk modern sausje van The Rolling Stones, The Who, Queen, Iggy Pop en Guns N’ Roses. The Struts is wat ons betreft de ideale festivalband.

The Sore Losers – Dark Ride

Pinguin’s favoriete garage rockband van onze zuiderburen gooit het op de nieuwe single Dark Ride over een andere boeg. The Sore Losers is minder rechttoe rechtaan rock, maar klinkt nu als een frisse retroband met verwijzingen naar de jaren ’70 en zelfs een beetje Stones. Het gezelschap uit Hasselt komt in oktober met het nieuwe album Gracias Señor (Caroline Benelux), dat belooft wat luisterend naar de IJsbreker van deze week!

LIVEDATA 17/08 Pukkelpop, Kiewit (BE)