Category: De IJsbreker

De Staat – Phoenix

Een nieuwe week, een nieuwe single van De Staat. Of twee eigenlijk, want terwijl Phoenix online opdook kregen we per mail van de platenmaatschappij weer een ander nummer opgestuurd, een duet van Torre Florim met Luwten. Afgelopen vrijdag is overigens het hele Bubble Gum album uitgekomen.

LEES HIER ONS INTERVIEW MET TORRE VAN DE STAAT

Het duet van Torre en Tessa van Luwten is waarschijnlijk de meest hit-potente track van De Staat tot nu toe. Maar toch niet zo goed als Phoenix, een song die de boeken in kan als één van de eerste ballads van de band uit Nijmegen.

Torre’s zang is gevoelig zo niet teder en het tempo een stuk relaxter dan we van de band zijn gewend. Phoenix is dan ook een liefdeslied, of eigenlijk een lied over een liefde die niet meer is.

Maar, het was goed zolang het duurde. ‘We set the world on fire’, zingt Torre. En er is hoop, want de mythologische vuurvogel, Feniks herrees telkens weer uit eigen as.

Phoenix mag dan ballad zijn, op een easy listening track zal je De Staat niet snel betrappen. Het intro alleen al staat er borg voor dat de collega’s van Sky Radio ook deze single van De Staat nog niet met een tang zullen aanraken.

Phoenix begint met een geluid dat nog het meest lijkt op de misthoorn van een mammoettanker, of drie. (en in de verte wel doet denken aan het intro van Storm & Thunder van Earth & Fire). Vervolgens begint Torre aan zijn romantische relaas op gepaste momenten gesteund door een stemmig mannenkoor. Halverwege doemen de tankers weer op en begint de reis naar het einde.

Hoe anders Phoenix ook klinkt, het is wel weer een song die alleen maar door De Staat had kunnen worden gemaakt. De band heeft een sound die volstrekt uniek is. De nederpopgeschiedenis kent maar een paar andere voorbeelden van bands met een volledig eigen sound, Focus en Urban Dance Squad bijv. De Staat bevindt zich dus in een select gezelschap.

LIVEDATA
01 februari Muziekodroom, Hasselt
02 februari De Casino, Sint-Niklaas
03 februari De Kreun, Kortrijk
16 maart AFAS Live, Amsterdam (w/ Mozes and the Firstborn)
19-21 april Paaspop, Schijndel
30 mei Dauwpop, Hellendoorn

Sharon Van Etten – Seventeen

Niet dat het nodig is, wie regelmatig Pinguin Radio luistert hoort vaak vrouwenstemmen, maar met het oog op de opmerking eind vorig jaar van een zogenaamde deskundige op tv, dat er weinig goede vrouwelijke artiesten zouden zijn, leek het ons een goed idee om het nieuwe IJsbreker-seizoen te vervolgen met de nieuwe single van een supersterke vrouw, een die in de afgelopen periode niet alleen een kind heeft gekregen, maar ook een studie psychologie heeft gedaan, haar eerste stappen gezet op het acteursvlak, en alsof dat allemaal niet genoeg is ook nog eens een compleet nieuw album heeft geschreven.

We hebben het over Sharon Van Etten. Sharon is vooral bekend van de indie-evergreen Every Time The Sun Comes Up, maar ze heeft inmiddels een heel oeuvre opgebouwd, dat dus zeer binnenkort wordt uitgebreid met een nieuwe, vijfde album, Remind Me Tomorrow.

Seventeen is het derde en misschien wel smakelijkste voorproefje van Sharon Van Etten’s nieuwe langspeler. En dat terwijl Comeback Kid en Jupiter 4 ook niet te versmaden zijn.

Na drie singles is wel duidelijk dat Sharon niet de makkelijkste weg heeft gekozen, of beter de gladste weg. Oneffenheden zijn bewust niet weggelakt en ook blijft Sharon met haar zangpartijen lang niet altijd binnen de lijntjes. De rauwe sfeer past prima bij het onderwerp van nieuwe single Seventeen, haar hometown de stad New York. De moraal van haar verhaal; ze is niet meer de jonge dromer die ze was toen ze zeventeen was, maar ook de stad is veranderd.

Seventeen doet niet toevallig denken aan punk-poet en collega native New Yorker Patti Smith, die in Sharon Van Etten een waardige troonopvolgster zal herkennen.

LIVEDATUM 29/03 Paradiso, Amsterdam

The Raconteurs – Sunday Driver

Het heet een single, maar op een ouderwetse vinyl 7” staan altijd twee nummers. Online is een single meestal gewoon een alleenstaande track, wat vroeger de A-kant zou worden genoemd. Alleen acts met een hang naar het vinyl-tijdperk brengen nog twee nieuwe songs tegelijk uit, een A en een B-kant.

Jack White is zo’n artiest die -als hij het voor het zeggen had- zijn muziek het liefst alleen fysiek zou uitbrengen. Gelukkig doet hij beiden, online en op vinyl. Dat betekent dat als er een nieuwe single van The Raconteurs verschijnt,  die bestaat uit twee tracks. Een 7′ release moet immers twee kanten muziek hebben.

De nieuwe Raconteurs single heeft echter geen A en B-kant, maar een dubbele A-kant. Beide songs zijn een hit! Dat geeft ons de kans om eerst het ene nummer uit te roepen tot IJsbreker en de week daarna het andere. In de laatste week van 2018 zetten we Now That You’re Gone in het winterzonnetje, want redelijk rustig ook met het oog op de donkere dagen rond kerst. Deze eerste week van het nieuwe jaar gooien we ons gewicht achter Sunday Driver, een uitstekende rocker en geknipt om de draad weer op te pikken.

Sunday Driver wordt afgetapt met een riff die op het puntje van de gitaar van Keith Richards moet hebben gelegen. De titel overigens zou wel eens een citaat kunnen zijn uit Day Tripper van The Beatles. Verder is het puur Jack White & The Raconteurs wat de rock slaat; slim, scherp, spannend en sexy.

Sunday Driver b/w Now That Your Gone, de eerste Raconteurs release in ruim tien jaar luidt een nieuw seizoen in voor de band. De twee tracks zijn een voorbode van een nieuw album dat weer aanleiding is voor een trektocht langs zalen en festivalweides in de hele wereld. Details volgen.

The Raconteurs – Now That You’re Gone

10 jaar hebben Brendon Benson, Jack Lawrence en Patrick Keeler moeten wachten op het telefoontje van Jack White, maar een paar maanden geleden kwam toch eindelijk het verlossende woord. ‘Jongens we pikken de draad weer op met The Raconteurs‘.

Op de prangende vraag of het het wachten waard is geweest kunnen we met een volmondig ja antwoorden. De twee nieuwe tracks kunnen we er goed bij hebben, doen absoluut geen afbreuk aan de torenhoge reputatie van de ‘supergroep’ en zijn een uitstekende advertentie van het nieuwe album dat over een paar maanden klaar moet zijn.

Sunday Driver is een tierelantijnen-loze rocksong in de geest van Drive My Car van The Beatles uit welk nummer de titel afkomstig is.

Now That You’re Gone is de betere track van de twee. Het is een met scherpe gitaarerupties doorspekte ballad met lead-zang van Jack White en een uitermate sterk refrein dat met vereende krachten wordt gezongen. Beide songs zijn retro van het tijdloze soort. Sunday Driver zullen we ook zeker oppikken, maar in eerste instantie zetten we alle ballen op Now That You’re Gone, ergo de nieuwe en tevens laatste IJsbreker van het jaar.

Badflower – Heroin

Soms lopen het hart en het verstand niet in de pas. Het hoofd zegt kappen, het hart zegt hou nog even vol. Over zo’n ongezonde liefde heeft Badflower een liedje gemaakt en wat voor één!

Heroin is deze week zowel IJsbreker als Breekijzer! Het eerste duidt op de potentie van de nieuwe single van Badflower om een groot publiek te bereiken, het tweede op het stevige karakter van de song. Voor alle duidelijkheid, de zanger is niet uit liefdesverdriet aan de drugs gegaan, hij gebruikt heroïne als metafoor voor een relatie die voelt als een verslaving.

Voor ons is Badflower een nieuwe naam, in de V.S. rommelt het al redelijk rond de band kan de band. De output van Badflower is nog beperkt. Er staan nu 10 songs online, waarvan één in twee versies, Heroin. De eerste take is een prima poging, maar de tweede is net even beter.

Heroin versie 2 begint rustig, maar het gaat al snel te donderen  en voor je er erg in hebt, barst de bui los, is het windkracht tien en alarmfase rood. Badflower weet wel hoe je een song moet opbouwen.

Badflower komt uit Amerika en dat is te horen. Het is een band met connecties. Hun hoeder is John Varvatos, een bekroonde mode-ontwerper met merken als Converse en Ralph Laurens in zijn portefeuille.

Varvatos heeft dus wel wat centen te makken. Een deel daarvan heeft hij in een eigen label gestoken. Badflower is zijn eerste signing. Een goed begin. Vavatos maakt ook geen half werk van Badflower.  Voor de clip van Heroin heeft hij acteur Johnny Galecki (Big Bang Theory) laten optrommelen. Maar laat je niet van de wijs brengen door die grote namen. Badflower heeft echt iets te vertellen en doet dat met Heroin op een zeer overtuigende manier.

The Visual – Under My Skin

We eindigen het jaar met een toekomstvoorspelling. Wij voorspellen The Visual een gouden toekomst. Misschien wel platina.

Wie het trio uit Amsterdam al een keer live heeft gezien, zal beamen dat er iets magisch gebeurt op het podium. En niet alleen daar. Na twee singles kunnen we wel zeggen dat The Visual ook op ‘plaat’ weet te betoveren.

The Visual maakt muziek die niet iedereen zal bekoren. Dansers kunnen beter doorlopen en rockers moeten hun heil elders zoeken, maar als je houdt van muziek met diepgang, met sfeer en met inhoud, dan is The Visual jouw band.

De songs van The Visual zijn veelal traag van tempo en stemmig van sfeer, en hebben zonder uitzondering een mooie melodie en een sterke opbouw, die niet zelden eindigt in een climax van zowel muzikale als emotionele aard. En dan hebben we het nog geen eens gehad over de allersterkste troef van de band, zangeres, Anna van Rij.

Anna kan niet alleen prachtig zingen, maar is gezegend met een warm en donker timbre die haar songs van nature een sfeer geven die anders is, en uniek.

Zij weet zich gesteund door twee instrumentalisten, Timon Persoon op keyboards en Tim van Oosten op drums met wie ze kan lezen en schrijven. Under My Skin is de tweede single van hun binnenkort te verschijnen debuutalbum.

The Visual zal komend jaar veelvuldig op de nationale podia te zien zijn, te beginnen met optredens op zowel Eurosonic als Noorderslag. Grote kans dat de band in Groningen ook gespot zal worden door buitenlandse boekers. The Visual is namelijk te goed om voor helemaal voor onszelf te houden.

 

FUR – Angel Eyes

FUR is een nieuwe band uit het Britse Brighton. FUR is ruim een jaar actief, maar nog niet eerder op onze radar verschenen. Dat had eigenlijk wel gemoeten, want Angel Eyes is al hun vijfde single en net als de vorige vier zeer de moeite waard.

FUR is een gitaarband met invloeden die teruggaan tot de jaren vijftig, het gevolg van ouders met een uitgebreide platenverzameling. Retro is FUR echter nauwelijks, de band is net zo in de ban van King Elvis als van King Gizzard en al een heel eind op weg naar een eigen sound. 

FUR songs zijn dromerig en vaak wat weemoedig, maar altijd mooi gearrangeerd met breed uitgemeten gitaren, een inventieve ritmesectie en als kers op de cake de fraaie nasale zang van frontman Will Murray.

Gezien de jonge leeftijd van de band is er nog niet veel te melden, behalve dan dat er meer hondjes zijn die Fur heten. Om verwarring te voorkomen schrijft de band uit Bristol hun naam in hoofdletters, FUR dus. Het zou ons niet verbazen als FUR over niet al te lange tijd zo succesvol is dat de naamgenoten zich gedwongen zullen voelen om een andere naam te kiezen. Let je op London Calling?

The Vaccines – All My Friends Are Falling In Love

All My Friends Are Falling In Love is een fase voor ‘All My Friends Are  Getting Children’. Zo gaan die dingen, The Vaccines zijn ook de jongsten niet meer. Voorman Justin Young is eerder dit jaar de 30 gepasseerd en dan zit je in de leeftijdscategorie dat de geboortekaartjes binnenstromen.

Acht jaar geleden debuteerde The Vaccines met een knal. Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra) introduceerde de Britse band als jong, luid en voor de duvel niet bang. Op de vier albums die volgden, bleven het tempo en het energiepeil onveranderd hoog. En zo zal het nog wel even blijven. De beschouwende titel ten spijt is All My Friends Are Falling In Love  weer een beheerste muzikale explosie, een bruisend vuisten in de lucht nummer. Wel is de productie  wat gepolijster dan we van de band gewend zijn. Je ontkomt niet aan de indruk dat All My Friends Are Falling In Love een dikke hit moet worden. De scherpste randjes zijn verdwenen, de lengte van 3 minuut 30 is uiterst radiovriendelijk en het refrein is gesneden op stadion-maat.

De dus niet meer zo jonge honden hebben inmiddels waarschijnlijk ook hypotheken en andere verplichtingen. En misschien zelfs wel plannen voor gezinsuitbreiding. Zo gaan die dingen. 

Bayonne – Uncertainly Deranged

Bayonne komt net zo min uit de zo geheten stad in Frankrijk als Beirut uit de Libanese hoofdstad komt of de band Phoenix uit Arizona.

De man achter onze nieuwe IJsbreker heet Roger Sellers en woont in Austin, Texas. Na drie albums onder zijn eigen naam veranderde Sellers twee jaar geleden van stijl en aanspreektitel. Maakte hij aanvankelijk minimal electro van het soort waar je in Nederland subsidie voor kunt aanvragen, sinds zijn gedaantewisseling produceert hij vernuftige synhti-pop van het soort waarmee hij ver kan komen.

Nieuwe single, Uncertainly Deranged wordt voortgestuwd door handclaps in flamenco stijl. Het uitbundige tempo en de zorgeloze sfeer van de song contrasteren met Seller’s melancholieke falsetstem en zijn tekst over fundamentele onzekerheid. Inderdaad onze Bayonne is een denker. En een doener, want Uncertainly Deranged is afkomstig van een nieuw, tweede Bayonne album, ‘Drastic Measures’ dat volgend jaar februari uit gaat komen en volgens onze boekhoudafdeling zijn zesde langspeler is in 7 jaar.

Sellers produceerde zijn nieuwe album zelf  ook speelt hij de meeste instrumenten. Het mixen van de tracks liet hij over aan Beatriz Artola (Fleet Foxes/Adele) en het masteren aan Josh Bonati (Mac Demarco/Wild Nothing).  

 

Rostam – In A River 

Met zijn nieuwe single In A River toont Rostam zich een man die van verschillende markten thuis is. We kennen Rostam als een van de drijvende krachten van Vampire Weekend, een band die hij een paar jaar geleden de rug toekeerde.

Dat was waarschijnlijk vanwege de gebruikelijke muzikale meningsverschillen, maar het zou ook kunnen dat hij het wachten op bandbaas Ezra Koenig beu was. Vampire Weekend heeft sinds 2013 geen kick meer gegeven. Rostam daarentegen heeft een solo-album op zijn naam staan, een handvol singles, diverse soundtrack bijdrages en een waslijst aan gastoptredens en producties voor derden. O.a. Lykke Li, Frank Ocean en Declan McKenna hebben een beroep gedaan op Rostam als producer, mixer, muzikant en/of componist.

Rostam dankt zijn mooie voor en achternaam –Rostam Batmanglij heet hij voluit- aan zijn ouders, die vanuit Iran naar de V.S. zijn geëmigreerd. In 2006 kwam hij bij Vampire Weekend waar hij zo’n beetje alle instrumenten voor zijn rekening nam behalve gitaar en drums. Ook produceerde hij de drie albums van de band. In 2016 begon hij voor zichzelf. Het was overigens een amicale breuk,  als producer is hij nog steeds betrokken bij Vampire Weekend, dat overigens heeft beloofd nog dit jaar met een nieuw album te komen.

Rostam bracht in 2017 zijn eerste solo-album uit, een barokke popplaat met violen, veel electronica en hoorbare invloeden uit het land van zijn ouders. In A River is heel andere koek. De tussendoor single is het eerste nummer dat Rostam schreef op een mandoline. Het is dan ook een grotendeels akoestische song met wortels diep in de country. Pas tegen het einde als de mandoline gezelschap heeft gekregen van een fiddle duikt er een beat op en trekt een grommende synthesizer het nummer naar het heden. In A River is een vrolijk en optimistisch liedje over (naakt) zwemmen in een rivier, niks meer en niks minder. Rostam speelt In A River al ruim een jaar live.  De reacties op de song zijn telkens zo positief dat hij dacht dat het een goed idee zou zijn om niet te wachten tot hij klaar was met zijn tweede album, maar het nummer gewoon lekker los uit te brengen. Inderdaad een goed idee.