Category: De IJsbreker

Grandmas House – Slaughterhouse 

Vrouwenkwartet Grandmas House uit Bristol ontwikkelt zich razendsnel. Op oudere singles klinkt de band (trio toen nog) als een stel punky rauwdouwers dat het vooral moest hebben van hun agressieve attitude.

Op nieuwe single Slaughterhouse horen we een band die haar emoties weet te doseren en kanaliseren in een gestroomlijnde song. Dit met behoud van de oude energie. Poëtisch zijn ze ook. De tekst van Slaughterhouse is geïnspireerd door strofe uit een gedicht van de Amerikaanse dichter Richard Siken. Die luidt, ‘I’ll Be Your Slaughterhouse, Your Killing Floor, Your Morgue and Final Resting’. Ietwat morbide inderdaad, maar dat heb je met (voormalige) punks. Grandmas House is zeer geschikt om niet te zeggen een must voor fans van bands als Porridge Radio, HotWax en Lambrini Girls.

Nieuwe EP, Anything For You volgt op 11 april.

jasmine.4.t – Guy Fawkes Tesco Dissociation

Leuk, lekker gek plaatje denk je als je Guy Fawkes Tesco Dissociation van jasmine.4.t hoort. Als je goed luistert ontdek je echter dat er achter die schijnbare vrolijkheid een bak ellende schuil gaat van heb ik jou daar. Het autobiografische nummer gaat over jasmine’s transitie van man naar vrouw, een stukgelopen huwelijk en de haat die ze over zich krijgt uitgestort vanwege die transitie.

Het donkerste moment valt samen met Guy Fawkes Day, een feestdag in de U.K. waarop veel vuurwerk wordt afgestoken. De zangeres overweegt serieus om uit het leven te stappen. Langdurige therapie brengt gelukkig verlichting. Het feit dat jasmine.4.t erkent wordt als begenadigd singer-songwriter zal ook zeker helpen om weer vaste grond onder de voeten te krijgen. Die erkenning komt namelijk niet van zomaar iemand, maar van de meiden van boygenius. Het debuutalbum van jasmine.4.t (= for trans) is uit op het label van Phoebe Bridgers. Zij produceerde de plaat samen met Lucy Dacus en Julien Baker. Ze doen alle drie ook mee. Phoebe hoor je tweede stem zingen op Guy Fawkes Tesco Dissociation en Julien Baker speelt gitaar. Zo lijkt jasmine’s verhaal toch nog een happy end te krijgen.

Moreish Idols – Dream Pixel

Er is een verschil tussen ‘doet denken aan’ en ‘lijken op’. Her intro van Dream Pixel, de nieuwe single van Moreish Idols lijkt op dat van Hey Joe van Jimi Hendrix. Het net niet anarchistische slotstuk doet denken aan de break van Owner Of Lonely Heart van Yes. Waarschijnlijk is het allemaal toeval, want de band uit Cornwall is nogal origineel.

Dream Pixel is de tweede IJsbreker (na Slouch) van Moreish Idols. Het moge duidelijk zijn dat we de band erg zien zitten en uitkijken naar het album. Wat dat betreft is de bandnaam goed gekozen, moreish betekent verlangen naar meer. Dat meer zit er aan te komen. Begin maart verschijnt het debuutalbum, een productie van de gerenommeerde Dan Carey, die ook zijn stempel drukte op albums van Wet Leg, Fontaines DC, Heartworms en ander eigenzinnig muziekvolk. Carey’s artistieke voetafdruk betekent niet automatisch succes maar staat wel voor kwaliteit. Daarvan is de nieuwe single van Moreish Idols weer een overtuigend bewijs.

Heartworms – Extraordinary Wings 

Jojo Orme’s eigen naam is bijzonder genoeg om als artiestennaam te kunnen dienen, maar de zogeheten Britse artieste heeft toch voor een alias gekozen. Waarschijnlijk om luisteraars een blik te gunnen in haar psyche. Te waarschuwen misschien wel, want in de fantasiewereld van Heartworms spelen zich duistere taferelen af.

Met nieuwe single Extraordinary Wings (en bijbehorend album) schudt Jojo de postpunkmantel van zich af die ze omgehangen kreeg na release van haar debuut EP. De derde single van haar eerste album is een hypnotisch soort elektropop waarop Jojo ook vocaal flink uitpakt. Het nummer duurt vijf minuten, maar die vliegen voorbij. Helemaal los van eighties invloeden is Heartworms nog niet. Extraordinary Wings klinkt als een mix van het Zweedse Abba en Japanse Yellow Magic Orchestra. Postpunk is bijna passé, leve de postpop! Of zo.

Skeleten – Bodys Chorus

De Australische Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog even in de Graadmeter opdook.

Skeleten blijkt op dreef, want hij heeft inmiddels al weer een nieuw pareltje losgelaten. Ook Bodys Chorus kan je scharen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou ook weer niet. Dansen op Bodys Chorus doe je het beste thuis,  alleen of als het kan met zijn tweeën. Als bonus komen de luchtgitaristen onder ons ook aan hun trekken.

Bodys Chorus is net als Love Enemy en Deep Scene bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit gaat komen.

Attic Ocean – Lilies and Sea

Lilies and Sea van Attic Ocean uit Dusseldorf is een schaap in wolfskleren. Als je heel goed luistert is het gewoon een lief liedje. Maar de song is diep weggestopt onder een dikke laag van galmende gitaren. Zangeres Hanni Nasirat worstelt maar komt nauwelijks boven het lawaai uit. De keren dat ze wel verstaanbaar is zingt ze,  ‘I’m Going Under’. Da’s vast geen toeval. Van bovenstaande zou je de indruk kunnen krijgen dat Attic Ocean meer geschreeuw dan wol produceert, maar dat is dus niet zo. Integendeel juist. Lilies and Sea is een prima opener van het nieuwe IJsbreker-seizoen!

Michael Kiwanuka – Lowdown parts i & ii

De laatste IJSBREKER van het jaar komt op naam van iemand die onze steun helemaal niet meer nodig heeft, maar die tegelijkertijd nooit genoeg aandacht kan krijgen, Michael Kiwanuka!

Mike is een hybride artiest, iemand die in heel veel en dus eigenlijk in geen enkel hokje past. En dat zijn de beste,  artiesten die hun eigen pad uitstippelen wars van modes en trends en onafhankelijk van social media.

Op Lowdown speelt de soulsinger-songwriter met psychedelica, met name het instrumentale part ii had makkelijk van Pink Floyd kunnen zijn. Michael’s zang doet daarentegen wel wat denken aan Damon Albarn van Gorillaz en Blur. De som is echter dat Mike hier klinkt zoals alleen hij doet. Lowdown parts i & ii staan als twee losse delen op het door Danger Mouse (Gnarls Barkley/Broken Bells) en Inflo (Sault) geproduceerde Small Changes album. Wij hebben ze aan elkaar geplakt voor optimaal effect.

Concerten: 24/2 Amare/Den Haag. 26/2 AFAS/Amsterdam

Witch Post – Rust  

Rust is pas de tweede single van Witch Post, maar nu is al wel duidelijk dat er toekomst zit in deze bundeling der krachten van Alaska Reid en Dylan Fraser.

Zij hebben hun ontluikende solocarrières even on hold gezet om samen het avontuur op te zoeken. Hun klik is een gedeelde liefde voor Amerikaanse postpunk en pre-grungebands als Pixies, The Replacements en Sonic Youth. Na-apen is hun eer te na dus neemt het duo hun inspiratie niet als doel, maar als uitgangspunt. Dat levert sterke songs op als eerder Chill Out en nu dus het mogelijk autobiografische Rust. Dat gaat over een gok nemen door met iemand in zee te gaan terwijl je dat eigenlijk niet van plan was. Een band beginnen bijvoorbeeld.

Terra Twin – Again and Again

Misschien moeten we maar blij zijn dat de Rings Of Power tv-serie geen doorslaand succes is geworden. Anders had Maxim Baldry het misschien wel te druk gehad om zijn andere droom na te jagen; muziek maken.

Baldry, die Isildur speelt in de serie is de aanstichter van Terra Twin. De band begon als een Brits Americana project. Hoewel een geoefend oor nog wel wat country invloeden kan bespeuren in Again and Again is de algemene indruk toch dat Terra Twin – om Nick Lowe te quoten- een ‘pure popsong for now people’ heeft gemaakt. Begin volgend jaar volgt een EP.

Hey, nothing – Sick Dogs

Hey, nothing is een indie-duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Tyler Mabry en Harlow Phillips spelen al sinds high school samen.

Niet dat dat lang geleden is, want ze zijn nog maar net 20.  Uit hun voornamen kan je het moeilijk opmaken, maar Tyler is een zij en Harlow een hij. Ze zien er geen van beiden uit als popsterren. Tyler kampt met overgewicht, Harlow kan daarentegen wel een paar pondjes gebruiken. Zingen doen ze allebei net als gitaarspelen en componeren. Hey, nothing bracht vorig jaar een eerste album uit dat prima werd ontvangen.

Een terugkerend thema in de teksten van het duo is kwetsbaarheid, daarom valt in recensies van hun album en optredens regelmatig het woord emo. Dat wil niet zeggen dat Hey, nothing deprimerende muziek maakt. Er wordt uitbundig gerockt op nieuwe single Sick Dogs met zowel akoestische als elektrische gitaren. Ook live weet het duo -gesteund door een ritmesectie- van wanten. Zie clip elders op deze pagina. Dus de volgende keer als iemand Hey, nothing roept misschien toch even omkijken.