Category: De IJsbreker

The Klittens – Atlas

Hoe beter het jaar te beginnen dan met een IJsbreker van Nederlandse makelij? De eerste IJsbreker in het vierentwintigste jaar van de eenentwintigste eeuw komt op naam van The Klittens!

The Klittens is wat de Engelse noemen een ‘all female band’ met onze hoofdstad als woon en verblijfplaats. Het vijftal handelt in groeidiamantjes. Hun songs worden beter naarmate je ze vaker hoort. Er gebeurt gewoon teveel om in één keer in je op te nemen. Daarnaast schrijven ze melodieën die zich sluipenderwijs in je hersenpan nestelen. De niet zo geheime wapens van de band zijn hemelse harmonieën en betoverend gitaarspel. Met het eerste zijn de meiden wat zuinig op Atlas, het tweede is weer volop aanwezig. Nieuw is de jazzy wending die Atlas neemt vlak voor de finish. The Klittens staan op ESNS. Ga ze zien als je in de buurt bent en hoop met ons dat hun tweede EP snel uitkomt.

Bad Nerves – Antidote

Klein, maar krachtig, kort maar fijn. Dat is Antidote, de iets meer dan anderhalve minuut lange nieuwe single van Bad Nerves.

We kennen de zenuwlijders nog van Baby Drummer en USA., twee songs die je het best zou kunnen typeren als geconcentreerde adrenalinekicks. Ook Antidote  imponeert en overrompelt. De Britse band omschrijft zichzelf al een ‘bastaardkind van The Ramones en The Strokes’. Daar hebben we weinig aan toe te voegen behalve dan dat je van goede huize moet komen om binnen het vijfenveertig jaar oude punkgenre nog met iets nieuws te komen. Maar Bad Nerves flikt het ‘m met hun speedy, noisy en poppy tracks.

Op 23 februari staat Bad Nerves in de Ziggo als voorprogramma van Nothing But Thieves. Niets vermoedende Thieves fans zullen niet weten wat hen overkomt.

Fat White Family – Religion For One

Fat White Family kennen we als een zooitje ongeregeld dat fijne gedrogeerde muziekjes aflevert als Feet, Tastes Good With Money en Whitest Boy On Earth.

Hoe verrassend is het daarom wel niet dat de band op nieuwe single Religion For One klinkt als een goed geolied en gedisciplineerd orkest. Kosten noch clichés lijken gespaard voor de nieuwe single van de voormalige anarchisten uit Zuid- Londen. We horen violen, engelachtige koortjes en een zanger die croont als de reïncarnatie van Bing Crosby.

Maar Fat White Family zou Fat White Family niet zijn als de schijn niet zou bedriegen. Religion For One is een als romantische ballade vermomd protestlied. De band neemt stelling tegen het verregaande narcisme van deze tijd. In een  begeleidend schrijven schrijven ze dat tegenwoordig alles schijn is en oppervlakkig. Dat de werkelijkheid wordt vermoord door de post-sociale media en dat het tijd is om in opstand te komen! No surrender!

The Blinders – Always

3 x is scheepsrecht voor The Blinders. Always is het derde nummer dat we oppikken van de band uit Manchester, maar het eerste waar we zoveel vertrouwen in hebben dat we er ons keurmerk aan durven te verbinden.

Onze eerste kennismaking met The Binders vond al in 2018 plaats. Toen zetten we hun debuutsingle Brave New World op onze playlist. Het is nog steeds hun populairste nummer. Twee jaar later volgde Circle Song van hun tweede album, Fantasies of A Stay At Home Psychopass en nu dus Always, een trektrack van album nummer drie, Beholder.

The Blinders is geen vrolijke band. Het trio houdt zich op aan de duistere kant van het gitaarspectrum. Hun veelal in oude new wave galm gedrenkte songs gaan over het leven, overleven en niet opgeven. In de tien jaar van hun bestaan is hun sound niet wezenlijk veranderd. Wel is de band veel beter geworden in wat ze doen. Wat nieuwe single Always mede zo overtuigend maakt is de autoriteit die het nummer uitstraalt. Nooit eerder stonden de sterren zo gunstig voor The Blinders als nu. Laten we hopen dat 10 jaar hard werken beloond wordt met succes.

Beans – Haunted

Beans is de band van Matt Blach, in het dagelijks leven drummer bij The Murlocs, dat weer connecties heeft met King Gizzard. Het land mag dan groot zijn, in de indiescene van Australië is het ons kent ons. Beans is van de garagerock, beetje fuzzy, beetje funky, beetje psych, maar over het algemeen lekker ongecompliceerd. Precies zoals je kan verwachten van een band die in het leven is geroepen voor de lol. De drummer mag dan de baas zijn, het is de gitarist die de muzikale lakens uitdeelt op Haunted. Hij bedacht een fijne riff en een serie sterke solo’s. Haunted is de eerste single van het derde album van de band uit Wadawarrung Country. Voor het Boots N Cats album liet de band zich inspireren door o.a. The Meters, Wu-Tang Clan en James Brown, waaruit dan toch weer de invloed van de drummer blijkt.

The Scratch – Cheeky Bastard

Altijd leuk als de ene band een ander citeert. The Scratch haalt Champagne Super Nova aan van Oasis in Cheeky Bastard. Niet als compliment overigens. Hun muziek lijkt ook in niks op die van de gebroeders Gallagher. The Scratch is van de metal, maar dan met een flinke scheut folk in de mix. En humor.

Zo’n band kan eigenlijk alleen maar uit Ierland komen en dat doen ze dan ook. Uit Dublin om precies te zijn. De mix van metal en traditionele Ierse folk is  niet nieuw. Thin Lizzy deed jaren geleden al iets soortgelijks. In Cheeky Bastard serveert The Scratch hun stijlcocktail op een pulserende elektronische beat wat het nummer de drive geeft van een TGV op volle snelheid.

The Scratch is niet nieuw. Cheeky Bastard komt van een vierde album, Mind Yourself dat de band pas nog hier kwam promoten middels een korte tour. Bijzonder is dat het album en dus ook de single geproduceerd zijn door James Vincent McMorrow, singer-songwriter van beroep. De samenwerking van de bard met de rockers heeft een bijzonder album opgeleverd waarvan wij denken dat het ook buiten metal en folk kringen zal worden gewaardeerd.

Divorce – Sex & The Milennium Bridge

Een echt geweldig popjaar was 2023 niet. Wel staken er een aantal zeer veel belovende nieuwe bands de kop op met voorop het Britse Divorce.

Het gemengde kwartet heeft pas hun eerste EP ten doop gehouden, een half dozijn eigenwijze nummers die net zozeer verhaaltjes zijn als liedjes. Muziek voor de podcastgeneratie! Sex & The Milennium, het openingsnummer van hun Heady Metal EP is Divorce ten voeten uit; een verhalende tekst, gedubbelde leadzang en als kers op de taart een felle gitaarsolo waarin nog iets doorklinkt van hun grunge verleden. Wat de songs van Divorce een eigen signatuur geeft is de afwisselende leadzang van Felix Mackenzie-Barro en Tiger Cohen-Towell. Die dubbele namen duiden op een huwelijkse staat, maar Felix en Tiger kunnen ook van goede komaf zijn. De bandnaam suggereert nog een derde mogelijkheid, ze zijn gescheiden. De band werd wel met Big Thief vergeleken, maar inmiddels is dat alweer een gepasseerd station. Van Divorce gaan we in 2024 nog wel meer horen.

 

Cardinals – Roseland

Cardinals komt uit Ierland en voor de verandering kan je dat ook horen. Niet aan het accent van de zanger, maar aan de wat folky melodie. Er zit zelfs een accordeon verstopt in de mix van Roseland, bij uitstek een folk instrument. Er zijn overigens verschillende Cardinals actief in de muziekwereld, maar de onze komt uit Cork en is nu twee singles oud. De eerste had ons moeten opvallen, als was het maar vanwege de titel, Amsterdam.

Maar Roseland is dus onze eerste kennismaking met Aaron, Darragh, Euan, Finn en Oskar. Het is het debuut van Cardinals voor het So Young-label dat ook Buzzard Buzzard Buzzard, Wunderhorse en Tamino onder zijn hoede heeft.
De band kreeg pas nog een leuke opsteker toe niemand minder dan Grian Chatten van Fontaines D.C. op de radio hen ‘one of my favourite new bands’ noemde. Wat je noemt een goed begin.

Egyptian Blue – A Living Commodity

Een van de ontdekkingen van het veelgeprezen Left Of The Dial Festival was Egyptian Blue. Helemaal een verrassing was dat niet want de band had al eerder indruk gemaakt op Paaspop. Maar het is altijd goed om te zien dat een eerste indruk juist was.

Egyptian Bue is een Britse band uit de postpunkhoek. Anders dan de punktraditie voorschrijft is de band niet wars van een gitaarsolo, of twee. Een mooi voorbeeld van hun rijkelijk met gitaren gevulde sound is de titelsong van hun vers verschenen debuutalbum, A Living Commodity, een nummer dat het ongetwijfeld ver gaat schoppen in de Graadmeter. En waarschijnlijk niet alleen bij ons. Je hoeft dan ook geen kristallen bol te raadplegen om te voorspellen dat je de naam en de band Egyptian Bue nog vaak gaat tegenkomen.

Arcy Drive – Superbloomer 

Arcy Drive maakt rock van het ‘classic’ soort inclusief luchtgitaarsolo’s en aanstekerrefreinen. Zelf spreken ze over Attic-Rock, genoemd naar de plek waar ze oefenen en ook hun eerste EP hebben opgenomen. Die zolder bevindt zich in het dorpje Northport, onder de rook van NYC. Opvallend is dat de band geen enkele poging doet om hun songs fraaier te maken dan ze zijn. De nummers lijken ook zo goed als live te zijn opgenomen.

De New Yorkers zijn net twee jaar bezig. Over een eventuele toekomst als profs hebben ze waarschijnlijk nog niet nagedacht. Toch is nu al duidelijk dat deze hobby uit de hand gaat lopen. Vandaag verschijnt Beach Plum, een EP met daarop het opwindende Wicked Styley en nieuwe single Superbloomer. Die begint bescheiden, als een elektrische kampvuurliedje maar wakkert allengs aan tot een uitslaande brand.

Plannen voor een album of een tour zijn er nog niet. Eerst zijn er nog studies die moeten worden afgemaakt. Tenminste dat is het plan, maar het zou niet verbazen als er iets tussenkomt, succes bijvoorbeeld.