Beans is de band van Matt Blach, in het dagelijks leven drummer bij The Murlocs, dat weer connecties heeft met King Gizzard. Het land mag dan groot zijn, in de indiescene van Australië is het ons kent ons. Beans is van de garagerock, beetje fuzzy, beetje funky, beetje psych, maar over het algemeen lekker ongecompliceerd. Precies zoals je kan verwachten van een band die in het leven is geroepen voor de lol. De drummer mag dan de baas zijn, het is de gitarist die de muzikale lakens uitdeelt op Haunted. Hij bedacht een fijne riff en een serie sterke solo’s. Haunted is de eerste single van het derde album van de band uit Wadawarrung Country. Voor het Boots N Cats album liet de band zich inspireren door o.a. The Meters, Wu-Tang Clan en James Brown, waaruit dan toch weer de invloed van de drummer blijkt.
Category: De IJsbreker
The Scratch – Cheeky Bastard
Altijd leuk als de ene band een ander citeert. The Scratch haalt Champagne Super Nova aan van Oasis in Cheeky Bastard. Niet als compliment overigens. Hun muziek lijkt ook in niks op die van de gebroeders Gallagher. The Scratch is van de metal, maar dan met een flinke scheut folk in de mix. En humor.
Zo’n band kan eigenlijk alleen maar uit Ierland komen en dat doen ze dan ook. Uit Dublin om precies te zijn. De mix van metal en traditionele Ierse folk is niet nieuw. Thin Lizzy deed jaren geleden al iets soortgelijks. In Cheeky Bastard serveert The Scratch hun stijlcocktail op een pulserende elektronische beat wat het nummer de drive geeft van een TGV op volle snelheid.
The Scratch is niet nieuw. Cheeky Bastard komt van een vierde album, Mind Yourself dat de band pas nog hier kwam promoten middels een korte tour. Bijzonder is dat het album en dus ook de single geproduceerd zijn door James Vincent McMorrow, singer-songwriter van beroep. De samenwerking van de bard met de rockers heeft een bijzonder album opgeleverd waarvan wij denken dat het ook buiten metal en folk kringen zal worden gewaardeerd.
Divorce – Sex & The Milennium Bridge
Een echt geweldig popjaar was 2023 niet. Wel staken er een aantal zeer veel belovende nieuwe bands de kop op met voorop het Britse Divorce.
Het gemengde kwartet heeft pas hun eerste EP ten doop gehouden, een half dozijn eigenwijze nummers die net zozeer verhaaltjes zijn als liedjes. Muziek voor de podcastgeneratie! Sex & The Milennium, het openingsnummer van hun Heady Metal EP is Divorce ten voeten uit; een verhalende tekst, gedubbelde leadzang en als kers op de taart een felle gitaarsolo waarin nog iets doorklinkt van hun grunge verleden. Wat de songs van Divorce een eigen signatuur geeft is de afwisselende leadzang van Felix Mackenzie-Barro en Tiger Cohen-Towell. Die dubbele namen duiden op een huwelijkse staat, maar Felix en Tiger kunnen ook van goede komaf zijn. De bandnaam suggereert nog een derde mogelijkheid, ze zijn gescheiden. De band werd wel met Big Thief vergeleken, maar inmiddels is dat alweer een gepasseerd station. Van Divorce gaan we in 2024 nog wel meer horen.
Cardinals – Roseland
Cardinals komt uit Ierland en voor de verandering kan je dat ook horen. Niet aan het accent van de zanger, maar aan de wat folky melodie. Er zit zelfs een accordeon verstopt in de mix van Roseland, bij uitstek een folk instrument. Er zijn overigens verschillende Cardinals actief in de muziekwereld, maar de onze komt uit Cork en is nu twee singles oud. De eerste had ons moeten opvallen, als was het maar vanwege de titel, Amsterdam.
Maar Roseland is dus onze eerste kennismaking met Aaron, Darragh, Euan, Finn en Oskar. Het is het debuut van Cardinals voor het So Young-label dat ook Buzzard Buzzard Buzzard, Wunderhorse en Tamino onder zijn hoede heeft.
De band kreeg pas nog een leuke opsteker toe niemand minder dan Grian Chatten van Fontaines D.C. op de radio hen ‘one of my favourite new bands’ noemde. Wat je noemt een goed begin.
Egyptian Blue – A Living Commodity
Een van de ontdekkingen van het veelgeprezen Left Of The Dial Festival was Egyptian Blue. Helemaal een verrassing was dat niet want de band had al eerder indruk gemaakt op Paaspop. Maar het is altijd goed om te zien dat een eerste indruk juist was.
Egyptian Bue is een Britse band uit de postpunkhoek. Anders dan de punktraditie voorschrijft is de band niet wars van een gitaarsolo, of twee. Een mooi voorbeeld van hun rijkelijk met gitaren gevulde sound is de titelsong van hun vers verschenen debuutalbum, A Living Commodity, een nummer dat het ongetwijfeld ver gaat schoppen in de Graadmeter. En waarschijnlijk niet alleen bij ons. Je hoeft dan ook geen kristallen bol te raadplegen om te voorspellen dat je de naam en de band Egyptian Bue nog vaak gaat tegenkomen.
Arcy Drive – Superbloomer
Arcy Drive maakt rock van het ‘classic’ soort inclusief luchtgitaarsolo’s en aanstekerrefreinen. Zelf spreken ze over Attic-Rock, genoemd naar de plek waar ze oefenen en ook hun eerste EP hebben opgenomen. Die zolder bevindt zich in het dorpje Northport, onder de rook van NYC. Opvallend is dat de band geen enkele poging doet om hun songs fraaier te maken dan ze zijn. De nummers lijken ook zo goed als live te zijn opgenomen.
De New Yorkers zijn net twee jaar bezig. Over een eventuele toekomst als profs hebben ze waarschijnlijk nog niet nagedacht. Toch is nu al duidelijk dat deze hobby uit de hand gaat lopen. Vandaag verschijnt Beach Plum, een EP met daarop het opwindende Wicked Styley en nieuwe single Superbloomer. Die begint bescheiden, als een elektrische kampvuurliedje maar wakkert allengs aan tot een uitslaande brand.
Plannen voor een album of een tour zijn er nog niet. Eerst zijn er nog studies die moeten worden afgemaakt. Tenminste dat is het plan, maar het zou niet verbazen als er iets tussenkomt, succes bijvoorbeeld.
NewDad – Let Go
Het zal je niet ontgaan zijn dat de jaren 90 weer helemaal hot zijn bij een nieuwe generatie rockers. Opvallend is dat het juist bands zijn met een vrouw aan kop die beproefde genres als grunge en shoegaze laten fuseren tot een potente nieuwe cocktail, die we voor het gemak maar even shoegrunge zullen noemen.
Een uitstekend voorbeeld van zo’n shoegaze band is het Ierse NewDad. Het kwartet onder aanvoering van de gitaarspelende zangeres Julie Dawson volgen we al sinds hun single Blue uit 2020. Hoe snel de band zich heeft ontwikkeld hoor je goed als je Blue vergelijkt met nieuwe single Let Go. Klonk de band 3 jaar geleden nog enigszins schoorvoetend, nu stralen ze een en al zelfverzekerdheid uit. Dat is ze niet komen aanwaaien. 2 EP’s en een hele sloot singles hebben ze uitgebracht voordat ze aan de opnamen van hun debuutalbum begonnen. 17 songs in totaal.
Dat album is nu klaar voor release. Producer is als vanouds Friend of The Band, Chris Ryan, maar de mix hebben ze uitbesteed aan de befaamde Alan Moulder. Die mixte ook de beste albums van zo’n beetje alle favoriete bands van de NewDaddies. Super groepen als My Bloody Valentine bijvoorbeeld, Smashing Pumpkins, The Cure en last but not least Beach House. De plaat gaat Madra heten, dat is Iers voor hond en komt begin volgend jaar.
glass beach – THE CIA
Het eerste nieuwe nummer in 5 jaar van glass beach is een imposant om niet te zeggen overrompelend stuk muziek. Vergelijkingen met The Mars Volta en het meer recente Void van Ty Segall liggen voor de hand, maar klinken doet band vooral als zichzelf.
The glass beach story begint in 2015. In dat jaar verhuist zanger J McClendon van Texas naar L.A. want daar gebeurt meer dan thuis in het slaperige Burleson. Het idee is om als soloartiest aan de slag te gaan, maar wanneer in 2019 het eerste album uitkomt blijkt glass beach een trio. Inmiddels zijn er vier glass beach boys. ‘The first glass beach album’, zoals de plaat heet slaat in als de bekende bom. Er volgen nog een remix-editie van het debuut en een stel sterke covers, waaronder -speciaal voor Pride Month 2021- een versie van Welcome To The Black Parade van My Chemical Romance.
En nu is er dus The CIA, een gloednieuwe single waarmee de band laat weten in blijde verwachting te zijn van een tweede album. ‘Plastic Death’ staat voor begin 2024. The CIA, een song over paranoia is compacter en harder en energieker, maar minder freaky dan de nummers op het eerste album. Radiovriendelijk is misschien niet de juiste term, maar radiowaardig is The CIA zeer zeker wel.
mary in the junkyard – Tuesday
Tuesday is de allereerste single van Mary in the junkyard (UK). Het nummer is waarschijnlijk geen hit, de band is dat wel.
Aanvoerder Clari Freeman-Taylor typeert haar band treffend als een ‘angry weepy chaos rock trio’. En als anti TikTok. De populaire app dicteert dat liedjes niet langer mogen zijn dan 2 minuten, Tuesday is net geen 5. Dat is één reden dat het nummer niet geschikt is voor massaconsumptie. Een ander is dat Tuesday niet echt een refrein heeft. En dat de kracht van de song in de uitvoering zit meer dan in de compositie. En dan zijn er nog die genoemde chaos die constant op de loer ligt in het nummer, en de kwetsbaarheid van Clari’s zang die wel doet denken aan Adrianne Lenker van Big Thief. Nu we toch met namen strooien, ook Bjork en Joni Mitchell worden genoemd in recensies.
Ook mary in the junkyard staat volgende weekend op het Left Of The Dial festival in Rotterdam. Je kunt dus getuige zijn van het Nederlandse podiumdebuut waarover het laatst woord nog niet is gezegd.
quannnic – How To Hold A Knife
quannnic (met 3 ennen) is een multi-instrumentalist/producer/songwriter uit Florida. Vorig jaar bracht hij zijn debuutalbum uit, begin november verschijnt de opvolger. Hadden we al vertelt dat hij pas 18 is? How To Hold A Knife is de eerste single van het Stepdream album.
En toen werd het stil.
Meer weten we namelijk niet over quannnic. We kunnen je nog geen eens vertellen hoe hij heet, ervan uitgaande dat quannnic een pseudoniem is. Zijn debuutalbum is nooit ergens gerecenseerd en aan interviews lijkt hij niet te doen. Maar veel langer anoniem zal quannic niet kunnen blijven. Een vorige single, Life Imitates Life heeft 1.700.000 views op Youtube en op Spotify heeft hij momenteel meer dan 800 k luisteraars per maand. En zijn nieuwe single is het beste wat hij tot nu toe heeft gedaan.
Ouder werk van quannnic is intense, best wel heavy rock met overstuurde gitaren en vervormde zang. How To Hold A Knife is toegankelijker, want minder rafelig, maar nog steeds vrij intens. Werden oude songs door Youtube commentatoren vergeleken met Paramore en Deftones, men vindt de nieuwe single wel wat van Radiohead weghebben.
Geef quannnic een jaartje en hij is wereldberoemd. Misschien tegen wil en dank, maar zoals de Amerikanen zeggen, ‘you can’t keep a good man down’. Of woorden van die strekking.