Category: De IJsbreker

Snõõper – Running

Snõõper komt uit Nashville en telt tussen de twee en zeven leden. Aanstichters zijn zangeres/visual artist Blair Tramel en gitarist Connor Cummings.

In 2020 bracht Snõõper in eigen beheer een EP uit waarvan maar één nummer langer duurde dan twee minuten, Running. Inderdaad Snõõper is van de punk, een dansbare ADHD variant, die egg punk of Devo-core wordt genoemd. De band heeft Running opnieuw opgenomen voor hun officiële debuutalbum. Dat is vorige week uitgekomen op Third Man Records, het label van Jack White. Nu zonder grauwsluier.

Wederom is Running het langste nummer. De nieuwe versie klokt een riante vijf minuten, zo’n 5x langer dan de meeste andere liedjes op het Super Snõõper album.

Niks mis met de clip van Running, maar als je echt wilt weten wat Snõõper veroorzaakt als ze op het publiek worden losgelaten, moet je op Youtube even hun recente concertregistratie checken. Je ziet dan een waanzinnig strakke band tekeer gaan alsof morgen de wereld vergaat. Hun optredens duren maar een half uurtje, langer zou onverantwoordelijk zijn. Ze sluiten af met Running. Het bleef nog lang onrustig in Nashville.

Babe Rainbow – Loading Quicksilver with Pitchfork  

Een van de bijdragen van de hippies aan de popmuziek is de zogenaamde jamsessie, een vrije oefening voor bands vaak aangevuld met aangewaaide collega’s of toevallige passanten. Er kwam al vrij snel verzet tegen het vaak oeverloze gepiel, o.a. van MC5 ( Kick Out The Jams!), maar het jammen heeft zich nooit echt laten wegjagen.

Vanwaar deze inleiding? Loading Quicksilver with Pitchfork van Babe Rainbow is ongetwijfeld ontstaan tijdens zo’n jamsessie. Het resultaat is echter niet oeverloos en ook geen gepiel. Waarschijnlijk heeft de producer uren zitten editen om van een urenlange sessie een compact en coherent geheel te maken, maar dat is dus gelukt.

Loading Quicksilver with Pitchfork is een fris en funky nummer met een spannend basje, een ouderwetse wah wah gitaar en een fijne serie solo’s. Plus percussie, heel veel percussie en weer mooie zang van de beach bums uit het Australische Byron Bay.

Loading Quicksilver with Pitchfork staat op een nieuwe EP van Babe Rainbow met een al even intrigerende titel, Fresh As A Head Of Lettuce.

Telescreens – Lost

Het was even graven, maar we kunnen je uiteindelijk toch vertellen dat Telescreens, de makers van de IJsbreker van deze week uit NYC komen, met zijn vieren zijn en voorin de twintig.

Het bekende probleem is dat de bandnaam te vaag is. Telescreens, beeldschermen kom je overal tegen. Als je er band achter zet, wat normaal wel wil helpen kom je uit bij diverse telescreens enkelvoud. O.a een Telescreen uit Melbourne en eentje uit Brighton.

Maar de aanhouder wint dus weten we nu dat Telescreens in 2020 een eerste album uitbracht, dat nogal anders is dan de morsige garagerock van nieuwe single Lost. De verbindende factor is de lekker nasaal zingende Jackson Hamm. Verder staat het album vol barokke popsongs met violen en electronica a la Foster And The People. Tijdens corona heeft de band blijkbaar het licht gezien en zich omgeschoold tot rumoerig rockorkest.

Het herboren Telescreens heeft nu twee nummers uit, Phone Booth en Lost die het opvallend veel beter doen dan het oude werk. Logisch, want ook veel beter. Met name Lost vinden we zo lekker dat we hem gewoon maar hebben gebombardeerd tot IJsbreker!

 

Queen’s Pleasure – Playboy’s On

Queen’s Pleasure verrast met een prachtige ballad. De verrassing zit hem niet in het feit dat Playboy’s On zo’n schoon lied is, maar dat de boys ook een gevoelig kant blijken te hebben.

QP kennen we als een onstuimige orkest, dat naam maakte met enerverende op Britse leest gestoelde braniebeat. Het soort band dat zaaleigenaren doet vrezen voor dak en fundament van hun etablissement. Ook Playboy’s On is zo Brits als een wolkje melk in een kopje Earl Grey, maar heeft met zijn jazzy drums en akkoorden ook iets eigens dat nog eens wordt versterkt door de onorthodoxe gitaarsolo, die klopt, veegt en zuigt alsof hij op een Dyson V11 wordt gespeeld.

Na twee sterke nieuwe singles mogen we wel concluderen dat Queen’s Pleasure geen last lijkt te hebben van het gevreesde ‘second album syndrome’. ‘shy bairns get nought’ staat voor na de zomer. 

BIG SPECIAL – THIS HERE AIN”T WATER 

Geen wonder dat BIG SPECIAL hun naam in hoofdletters schrijft. Alles aan BIG SPECIAL is groots, hun sound, hun ambitie en niet op de laatste plaats de hitpotentie van THIS HERE AIN”T WATER.

BIG SPECIAL is een duo, Joe Hicklin zingt, rapt en schrijft de teksten, Callum Molonet drumt en tekent voor de muziek. De stijl van BIG SPECIAL heeft elementen van zowel rap als postpunk en een typisch Britse ‘working class’ ethos. Naaste verwanten zijn Sleaford Mods en Fontaines D.C. Hicklin zingt uit volle, getatoeëerde borst met het vuur en de overtuiging van een blues of gospelzanger. Of hij dit een optreden lang volhoudt valt te bezien, maar is van later zorg.

Het duo komt uit het deel van Engeland dat The Black Country wordt genoemd, een steenkoolrijk en al vroeg geïndustrialiseerde gebied tussen Birmingham en Wolverhampton. In april verscheen in eigen beheer een eerste EP, maar die is weer terug getrokken, waarschijnlijk voor een herlancering met meer tam tam door een ‘echte’ platenmaatschappij. Nu staan er twee songs online, het eveneens niet te versmaden SHITHOUSE en met misschien net even betere THIS HERE AIN”T WATER. Op basis van die twee nummers durven we de bewering aan dat BIG SPECIAL wel eens heel BIG kan gaan worden.

Allah-Las – The Stuff  

Altijd al willen weten hoe Lou Reed’s Velvet Underground zou hebben geklonken als de wieg van die band had gestaan in een zonovergoten garage in L.A. i.p.v. een kille kelder in New York? Dan hoef je niet verder te zoeken dan The Stuff, de nieuwe single van ons aller Allah-Las.

De band blijft zijn inspiratie dus in het verleden zoeken. Het subtiele gebruik van elektronica geeft The Stuff echter het hoognodige eigentijds tintje. Allah-Las heeft onlangs de sessies afgerond voor hun 5e album. Daar zullen we nog wel even op moeten wachten, want de release is pas in oktober. De titel is al bekend, Zuma 85. Het titelnummer is een surf-achtig instrumentaaltje dat tegelijk met The Stuff online is gekomen.

Op 11 september komt Allah-Las concerteren in de grote zaal van de Paradiso.

Gaetan Nonchalant – Plages Du Nord

Volgens de berichten wordt er in Frankrijk met blijde verwachting uitgekeken naar het debuutalbum van Gaetan Nonchalant, een besnorde rocker uit het departement Normandië.

Monsieur Nonchalant wekte de hoge verwachtingen met een inmiddels 3 jaar oude EP en een 2 jaar oude single. Hij heeft dus ruim te tijd genomen om aan zijn eerste langspeler* te sleutelen.

Eerste single Plages Du Nord is een appetijtelijk apératiefje. De ode aan de stranden van Noord-California is een zomers popliedje met gestoorde gitaren en een spacey synth die waarschijnlijk ouder is dan de persoon die er op speelt. Trefwoorden zijn retro en paddo. Op Radio Tour zal je Plages Du Nord niet snel horen, maar op Pinguin Indie is de zomer arrivé!

*Changement de Programme verschijnt op 29/9.

RVG – Common Ground

Common Ground is single 4 van Brian Worms het nieuwe album van de Romy Vager Group dat vrijdag online is gekomen.

De Australiërs verrassen met een puur Britpopnummer.  Niks geen postpunk, de stijl die we van RVG gewend zijn. Inspiratie lijkt de band bij The Verve te hebben gehaald. Door Romy’s zang doet Common Ground sterk aan die van Richard Ashcroft denken. Ook de melancholieke sfeer is typisch des Verve’s. De manier waarop de synth zanglijn volgt is prachtig, maar het allermooist is misschien wel de instrumentale coda die van een mooi nummer een memorabel nummer maakt.

 

 

The Murlocs – Pinky Queen

Wie dacht dat de rek er bij The Murlocs na zeven albums wel uit zou zijn, moet echt eens luisteren naar Calm Ya Farm en specifiek naar Pinky Queen, een popsong van het puurste soort. Niveautje Lennon & McCartney misschien wel.

Het lijkt wel of Ambrose Kenny-Smith en zijn partner in rhyme Carl Shortal steeds beter worden geworden. Of er zit iets in het kraanwater van Melbourne, dat mogen we ook niet uitsluiten. Ook Civic, Amyl & The Snifters en van vroeger Nick Cave & The Birthday Party komen uit de hoofdstad van Victoria.

Wat het evergreen karakter van Pinky Queen versterkt is de zang van Kenny-Smith die zijn ziel en zaligheid in het nummer gooit. En ze komen naar Nederland!

Op 9 september staan The Murlocs in de Tolhuistuin oftewel Paradiso Noord in Amsterdam.

bar italia – Changer

Changer is single #3 die we op de playlist hebben van bar italia. De tweede IJsbreker, maar misschien wel de beste tot dusver. Nurse! staat op dit moment hoog in de Graadmeter, kan het shoegaze-achtige Changer dat verbeteren? Changer heeft dezelfde spannende vibe, maar is nog meer een liedje met een lekker knarsend einde. Het album Tracey Denim van dit veelbelovende trio uit Londen is nu uit, op kwaliteitslabel Matador. In november is bar italia in ons land; de 23e in Rotown Rotterdam en de 24e in Bitterzoet Amsterdam.