HUNK maakte in mei dit jaar een uitstekende eerste indruk met Blushing Over Nothing.
De Haarlemmer band beoefent een zelf ontwikkelde grunge variant, die ze ‘diet grunge’ hebben gedoopt. Dat suggereert een afgeslankt geluid, maar nieuwe single Paul is zo vet als een patatje oorlog. Het begint al met de gitaren die een slim intro spelen dat we menen te herkennen, maar (nog) niet kunnen traceren. Dan volgt een ijzersterke performance van frontvrouwe Joan de Bruyn-Kops die het nog net niet op een rappen zet. Na een spacey break wordt er met vereende krachten een heavy eind aan Paul gebreid. Je kunt HUNK gaan zien tijdens de Popronde. Vraag ze dan gelijk wanneer hun EP uitkomt.
Een nieuwe single van NewDad is altijd goed nieuws. Zeker als blijkt dat Julie Dawson & co hun dromerige popsound verder hebben uitgediept en geperfectioneerd.
Under My Skin is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van het begin dit jaar verschenen debuutalbum van de Ierse band. Of er al een tweede album in de stijgers staat, is nog niet bekend. Maar er zijn dus weer activiteiten in het NewDad kamp. Hopelijk staat er ook een tour d’Europe in de planning. De show die de band dit jaar op Misty Fields ten beste gaf smaakt naar meer.
Soms kom je een act tegen waarvan je je afvraagt waarom hij/zij/hen niet veel meer plays heeft dan een magere 2 k p/m.
Humdrum is een goed voorbeeld van een muzikant die volop in de spotlights zou moeten staan. Reden is het zestal songs die hij online heeft. Zijn nieuwste single is zelfs een bescheiden meesterwerkje. Eternal Blue heeft een heerlijke ‘late eighties’ sound, die aan alles en iedereen doet denken (R.E.M., The Cure en The Smiths o.a.) maar dan met een snufje shoegaze. De Amerikaanse neef van The Haunted Yoith, zo kan je hem ook zien. Het nummer is met zoveel flair, kennis en liefde gemaakt dat van epigonisme geen sprake is.
Achter Humdrum gaat de uit Chicago afkomstige Loren Vanderbilt III schuil. Op 18 oktober verschijnt het debuutalbum van Humdrum. Hopelijk gaat de release van ‘Every Heaven’ gepaard met de nodige tam tam.
Het goede nieuws; Royel Otisis terug in Europa voor een uitgebreide tournee.
Om dat heugelijke feit te vieren heeft het duo een spiksplinternieuwe single losgelaten. If Our Love Is Dead, een productie van Mikey Freedom Hart (Bleachers/Lara Del Rey) is een stuk vrolijker dan de songtitel doet vermoeden. De opluchting van de breuk lijkt groter dan het verdriet. Dat komt ook voor. En dan nu het minder goede nieuws. De optredens van Royel Otis in Doornroosje en Paradiso op respectievelijk 23 en 24 november zijn helemaal uitverkocht.
Het rockt behoorlijk in Frankrijk de laatste tijd. In alle soorten en stijlen. Last Train komt uit de Elzas, uit Altkirch. Nog net geen Duitsland dus. In embryo vorm was de band al begin deze eeuw actief, maar serieus bezig zijn ze sinds 2015, het jaar waarin hun eerste EP het daglicht zag.
De meest recente release is van dit jaar, een soundtrack van een zelf geproduceerde film. Het is niet ondenkbaar, waarschijnlijk zelfs dat Home de voorbode is van een nieuw album. Dat zou hun 4e worden als we alles meetellen. Zeker weten doen we het niet. De woordcombinatie Last Train en Home doet Google op hol doet slaan. Maar uit eigen waarneming kunnen we je vertellen dat Last Train veel te goed en bijzonder is om niet te worden geëxporteerd naar de rest van Europa. Home opent klein en eindigt monumentaal. Laten we het voor het gemak maar symfonische grunge noemen wat de hommes hier brouwen. Resteert de vraag wie haalt Last Train naaar Nederland?
Medio augustus kreeg ik een mailtje van Frank van Praag die samen met kompaan Geert de Groot het side-project I Believe In My Mess dit jaar nieuw leven inbliezen met als gevolg meerdere Indie-hits in de Pinguin Graadmeter. Vandaag komt hun nieuwste album uit: We Can’t Be Wrong. En inderdaad, ze weten weer de juiste snaar te raken met hun unieke mix van Indie, Afrobeat, Dub, Electronic en Krautrock. Luister en dansmuziek tegelijkertijd. Net zoals hun vorige een genot, juist omdat het zo anders is. Apart en eigenwijs. Dynamisch en chill. Of zoals ze zelfs stellen: het weerspiegelt I Believe In My Mess’ reis van obscuriteit naar mondiale aandacht, altijd gedreven door de schoonheid van het onvolmaakte., solidariteit en urgentie, maar ook voor eigenwijsheid, zelfoverschatting en twijfel.
Vanuit dat oogpunt past de plaat bij mijn eigen gedrag als DJ. Altijd op zoek naar de perfecte mix van muziek. Eigenwijs, want het moet anders klinken dan het gemiddelde (middelmaat en eentonigheid is er al genoeg), maar altijd vind ik achteraf dat het nog beter had gekund en gemoeten. Nooit tevreden met mijn eigen presentatie en mix.
Afijn, terug naar I Believe In My Mess. Het denkbeeldige digitale schijfje komt elke week een keertje voorbij, want net zoals de vorige is dit er eentje die bij elke nieuwe luisterbeurt weer een vinkje oplevert. En terwijl ik dit schrijf vraag ik mij af waar de mannen de mosterd vandaan halen, en daar is maar één manier om daar achter te komen. Dus naar de bron en in dit geval Frank van Praag: dat blijft altijd een lastige vraag. Ik weet wel dat dit vanuit nieuwsgierigheid gebeurt. Dat we het gaaf vinden dat het altijd allerlei kanten op kan gaan. Zo luisteren we zelf ook naar muziek, denk ik. We hebben nooit een vast plan als we gaan werken. Er is nooit iets van “wat zou het leuk zijn als we dit zouden maken en we er dan dat bij gaan verzinnen.” Het gaat meestal nogal organisch. Het start vaak bij een basis die ik in elkaar zet. Vervolgens komt Geert langs om ermee aan de slag te gaan. En daarna ga ik met zijn input weer aan de haal. En zo kan het nog een aantal keer heen en weer gaan, totdat er iets van een liedje klaar is. Daarna ga ik het nummer mixen, waarbij vaak nog de meeste veranderingen plaatsvinden.
En wat zou volgens jullie de perfecte plek zijn om IBIMM te draaien? Beach of nachtclub? Of ergens anders? Ik denk dat IBIMM op meer plaatsen terecht kan. Zelf hebben we altijd het idee gehad dat het inderdaad beter geschikt is in een strandtent of iets dergelijks. Maar bij het laatste optreden zei iemand dat we het juist in het clubcircuit moeten proberen. We zijn zeker van plan om meer live te gaan spelen. En het is dan daarbij de bedoeling om meer te gaan improviseren dan dat we de nummers op het podium gaan naspelen.
Ten leste, en laten we ook maar de olifant in de ruimte maar bespreken…..wat is de stand van zaken met Scram C Baby eigenlijk? Scram C Baby gaat altijd verder. We zijn bezig met nieuwe nummers. Dat gaat traag, maar op een dag zal er gewoon weer een nieuwe SCB plaat zijn.
Je zou kunnen zeggen dat Merce Lemon de vrouwelijke tegenhanger is van MJ Lenderman. Maar misschien kennen ze elkaar helemaal niet en is Merce via een eigen route op het sloppy countrypad belandt.
Sloppy country (post-country?), voor wie niet bekend is met de term, is onze provisorische beschrijving van een nieuwe stijl alternatieve Amerikaanse plattelandsmuziek die de laatste tijd in opmars is. Godfather van de scene is Neil Young, oervader is Hank Williams. Foolish and Fast is de derde single die we oppikken van miss Lemon uit Pittsburg, Pennsylvania. Het staat op haar vers verschenen, derde album Watch Me Drive The Dogs Wild. Dit is met afstand het beste album van Merce so far. Ze moest er dus even inkomen.
Foolish and Fast volgt het bekende sloppy country recept van een langzame opbouw naar een extatisch eind, lees gitaarsolo. Dit alles dus vanuit de losse pols gespeeld en gezongen met een lichte drawl. Betrokken muzikanten waren mogelijk niet geheel nuchter tijdens de opnamen.
Ela Minus zwemt in de nog niet zo grote vijver van producer/singer-songwriter. De mensen die zich daarin begeven zijn veelal prettig weird en experimenteel. Ela Minus doet dat ook, maar maakt het water ook warm en goed om in te waden.
Met genoeg electronische roots die een sferische geluidsomgeving creëren weet ze op haar nieuwe single Broken haar stem en daarmee de tekst een podium te geven. Een song kan pas binnen komen als je echt weet hoe je een goed liedje schrijft, en dat is iets wat de Colombiaanse laat horen. Haar debuutalbum is alweer vier jaar geleden – en ik weet niet wat tijd is, maar dat lijkt me lang geleden. In januari komt de nieuwe langspeler uit ‘Día’. Daarvoor is ze de hele wereld overgegaan om liedjes te schrijven en op te nemen.
Op Broken vertelt ze het eeuwen oude verhaal van I’m fine, terwijl we allemaal niet fine zijn. Nu had ze me al vier jaar geleden met het perfect getitelde ‘They told us it was hard, but they were wrong’. En nu veegt ze me op met Broken. En, toch nog iets om naar uit te kijken in januari.
Amylneemt wat gas terug op Big Dreams, de derde een laatste single van het nieuwe album van The Sniffers.
Een echte ballad zit niet in de aard van het beestje, maar zo beschouwend als op Big Dreams klonk de dame zelden eerder. En de band ook niet. De nieuwe single van de muzikale delinquenten heeft wel wat weg van de r&b annex proto-punk zoals in de jaren zestig beoefend door bands als The Stones, Them en onze Outsiders. Het Cartoon Darkness album verschijnt de 25ste.
