Category: Nieuwe Muziek

Scout Niblet is een meisje, of beter vrouw want bijna 40. Haar aparte naam komt uit de roman To Kill A Mocking Bird, een anti-racisme drama dat zich afspeelt in het Amerika van de jaren vijftig. Bestaat ook een mooie verfilming van, maar we drijven af. Scout komt uit Engeland en heeft al zo’n album of vijf op haar naam staan. De rockster valt in de categorie vreemd, maar lekker. Ze maakt hoekige gitaarmuziek, in het geval van Gun een ballad, in een stijl die met een mooi woord idiosyncratisch is, haar eigen. Scout schijnt ook fanatiek met astrologie bezig te zijn, het zal daar dus niet verbazen dat ze op Pinguinradio te horen zal zijn.

Tim Vantol de Nederlandse Frank Turner noemen is hem tegelijkertijd een compliment maken en te kort doen. Eerst het compliment, net als Frank maakt Tim akoestische punk met een hoge meezingfactor, dat doet hij zo goed dat hij zich best met zijn succesvolle Brits tegenhanger kan meten. En dan de tekortdoening. Er zijn boze tongen die beweren dat Tim zijn stijl van Frank ‘geleend’ heeft en dat is niet waar. Beide heren zijn via een vergelijkbare route op een vergelijkbaar punt beland. Zowel Tim als Frank komen uit de hardcore en hebben het grootste deel van hun bestaan als muzikant lawaai gemaakt. Op een gegeven moment lokten de melodie, verstaanbaarheid en inhoud, dus ging de stekker er uit een de akoestische gitaar om. Los van een gedeeld muzikaal verleden hebben de heren een nogal verschillende achtergrond. Zo heeft Tim bijvoorbeeld niet bij Prince William in de klas gezeten, om maar iets te noemen. Hij komt gewoon uit Hoofddorp. If We Down We Go Down Together is het titelnummer van zijn nieuwe album.

She is natuurlijk de onvolprezen Zooey Deschannel en He de onderschatte M Ward. Samen maken ze al een jaar of wat muziek, vrolijke retropop met meer dan een vleugje sixtiessaus. I Could Have Been Your Girl is een geslaagde pastiche van de girlgroupsound uit de vroege jaren zestig, toen roken nog gezond was, the sky the limit en iedereen gelukkig. Van het album Volume 3.

She is natuurlijk de onvolprezen Zooey Deschannel en He de onderschatte M Ward. Samen maken ze al een jaar of wat muziek, vrolijke retropop met meer dan een vleugje sixtiessaus. I Could Have Been Your Girl is een geslaagde pastiche van de girlgroupsound uit de vroege jaren zestig, toen roken nog gezond was, the sky the limit en iedereen gelukkig. Van het album Volume 3.

Powerpop is de naam van het soort puntig popliedjes met een verre sixties/seventies echo, zoals The Postelles ze maken. De New Yorkse band debuteerde in 2011 met een door Albert hammond Jr van The Strokes geproduceerd album. Daarna gingen ze op tournee als support act van o.a. Kings Of Leon, Vampire Weekend en Interpol. Daar leer je als jonge band wel wat van. Die lessen hebben ze in de praktijk gebracht op hun nieuw album, And It Shook Me, waarvan Caught By Surprise de prima eerste single is.

‘Spookachtige post-punk riffs, scherpe baslijnen en meditatieve melodieën’, tot die poëtische omschrijving kwam de scribent van Consequence of sound, een gewaardeerde muziekblog na het beluisteren van het tweede album van The Dig. En gelijk heeft hij. The Dig uit New York heeft met Midnight Flowers een memorabel album gemaakt, dat ten tijde van de release eind vorig jaar een beetje onder de radar is gebleven. Maar, zoals vaak in de popwereld, een goed album hou je niet lang geheim. The Dig heeft het geluk geen jaren te hoeven wachten op erkenning, maar weet zich nog bij leven en welzijn verzekerd van een gewillig oor.

De huidige drie leden van Akrom Family zijn geen familie en komen ook niet uit Akron, de hometown van Black keys. De bandleden komen van all over the place, maar ontmoetten elkaar in Brooklyn. Dat was in 2002. Inmiddels zijn we elf jaar, acht albums en zes ex leden verder, maar de band heeft nog niets van zijn experimenteerlust verloren. Op het recente Sub Verses staan tracks op fluisterniveau en uitbarstingen, die niet zouden misstaan in een show van Metal Mike. Het folkie en meerstemmig gezongen Until The Morning is dan ook niet helemaal representatief voor het album, maar wel voor de kwaliteit van Akron Family.

The Front Bottoms komen uit Bergen, niet de muzikale hotpsot in Noorwegen en ook niet het kunstenaarsdorp in Noord Holland, maar uit Bergen, het dichtst bevolkte stukje van New Jersey.
The Front Bottoms is een akoestische dance punk band met twee vaste leden, Brian Sella en Matthew Uychich, die zich tijdens het live werk omringen met een ritmesectie. De heren boeren heel aardig, het kwartet albums dat leverbaar is, heeft zijn weg naar de fans gevonden en herbergen allemaal singles die drommen views strekken op Youtube. Skeleton is de nieuwste afkomstig van het Talon of The Hawk album dat uit is op Bar None, een kwaliteitslabel dat ons eerder muziek bracht van bands als Of Montreal, Yo La Tengo en Hem.

De clip van Know I’ve Got What It Takes is zo grappig dat je vergeet naar de muziek te luisteren, maar die is minsten zo okay. Alex is een zogenaamde Youtuber. Via dat medium is hij bekend geworden en via Youtube onderhoudt hij nog steeds contact met zijn fans en dat zijn er heel wat. Zijn kanaal heeft 60.000 abonnees. De 24 jarige Brit doet alles zelf, zonder label of exposure op de traditionele media. Zijn singles worden niet geplugd en zijn daarom ook niet te horen op de reguliere radiostations. Je kunt ze alleen kopen via iTunes -wat wij dus gedaan hebben- of beluisteren op Spotify. Welcome to the future! In de kleine vier jaar dat Alex nu actief is, heeft hij negen singles uitgebracht, twee EP’s en drie albums, allemaal barstensvol hele leuke laptopfolksongs als I Know I’ve Got What It Takes. De video staat overigens op de site in onze clipparade.

Lescop is de nom de plume (en die van zijn oma) van Matthieu Peudupin uit Chateuroux, een stad die bijna precies in het midden van Frankrijk ligt. Lescop beoefent een genre dat in Frankrijk pop noir wordt genoemd, zwarte pop. Dat zwart zegt niets over zijn herkomst, maar alles over de sfeer van zijn muziek. La Foret is een track van Lescop’s eerste soloalbum, voorheen zat hij in de band Asyl. In Frankrijk is Lescop nogal succesvol, maar niet alleen daar. Zijn faam is het kanaal overgestoken, wat opvallend is voor een Franstalige act, maar niet verwonderlijk als je zijn muziek hoort. La Foret klinkt een beetje als een langzame versie van Ca Plane Pour Moi van Plastic Bertrand. Binnenkort maakt Lescop zijn podiumdebuut in Londen, hopelijk komen wij ook een keer aan de beurt.