Category: Nieuwe Muziek

Doe jezelf een plezier en ga als de wiedeweerga naar de site van Kids These Days. Daar kan je gratis en voor niks hun debuutalbum downloaden. En dat is de moeite waard. Waarom? Omdat het album is geproduceerd door Jeff Tweedy van Wilco en gemixt door Mario C (Beck/Beastie Boys). Maar vooral omdat het een bijzondere plaat is. Kids These Days is een negenman’s band uit Chicago. De band mixt soul, hip hop en blues tot een eigen stylo. Hun unique selling point is een blazerssectie, die de songs een jazzy afdronk geeft. De band oogt als een moderne Sly & The Family Stone, jongens en meisjes, blank en zwart, een mooie afspiegeling dus van de grootstedelijke jeugd van tegenwoordig.

Matthew Houck is zo’n solo-artiest, die er voor kiest om onder pseudoniem muziek te maken. Zijn keuze viel op Phosphorescent, dat glanzend/glimmend betekent. Phosphorescent is een troubadour in de traditie van Dylan. Zijn teksten zijn dus belangrijk, maar het zijn z’n melodieën en sfeervolle producties die hem tot een held in de indie folk/rock scene hebben gemaakt. Tien jaar geleden kwam het eerste Phosphorescent album uit. Song For Zula met daarin een citaat uit Ring Of Fire van Johnny Cash is een voorbode van album nummer zes. Zoals gebruikelijk komt Phosphorescent zijn nieuwe muziek ook in den vleze presenteren en wel op 10 mei in de Bitterzoet in Amsterdam.

Faarjam hebben we ontdekt op Facebook, daar had een vriend het clipje gepost van Jah Mandeh. Een berichtje naar de maker leverde een mp3 op en de volgende info. Faarjam Saidi is een Iraanse Nederlander. Hij zit in het laatste jaar van de pop/sounddesign opleiding in Arnhem. Zo te horen is hij een tovenaarsleerling, want Ja Mandeh klinkt als de spreekwoordelijke klok.
Het is een troostrijke ballad, gezongen in het Farsi, exotisch en gekend tegelijk. JDe song is dus (nog) niet te koop. Farjaam werkt aan een EP. Hij heeft beloofd, die ook op te sturen. Wordt dus vervolgd.

Foto by Sandra Myhrberg.

Nadia Nair is een 24 jarige zangeres uit Gothenburg. Ze debuteert heel sterk met Bon Voyage, een spooky popsong, die een beetje klinkt als een kruising tussen Florence en Siouxie. Haar ouders hadden gehoopt dat Nadia violiste zou worden, maar de strijkstok kon dochterlief maar matig bekoren. Taal was, zeg maar meer haar ding. Toen ze als tiener ook nog eens ontdekte dat ze kon zingen, was haar toekomst beklonken. Bon Voyage is Nadia’s eerste en vooralsnog enige opname onder eigen naam. Eerder deed ze een feature op een album van de Zweedse beatmaker, Awkward. Een EP is aanstaande.

De derde single van de drie zingende zusjes uit L.A. had niet misstaan op Rumours van Fleetwood Mac. Dat is geen toeval want Este, Danielle en Alana Haim zijn zwaar fan van de Brits- Amerikaanse classic rockers. En wie niet? De vorige twee singles waren voor de BBC, Britse pers en muziekindustrie voldoende om de meiden uit te roepen tot het talent van 2013. Dat is een zware last, die de zusje ogenschijnlijk met gemak op de elegante schouders lijken te dragen. Het is overigens niet zo dat Haim uit het niets is gekomen. Ze zijn al vijf jaar samen en spelen alle drie diverse instrumenten. Este heeft een studie etnomusicologie in twee jaar voltooid i.p.v. vijf en Danielle heeft met Julian Cassablancas getoerd als percussioniste en gezongen in het achtergrondkoortje van Cee-Lo Green. Het is nu op een album.

John Grant is zo’n artiest, die waarschijnlijk wel nooit beroemd zal worden net als bijvoorbeeld Ron Sexsmith of Cat Power. Aan het talent ligt het niet, maar er is iets dat de doorbraak in de weg staat. In geval van John Grant zou dat zijn eerlijkheid kunnen zijn. Grant schrijft autobiografische songs. Over zijn verslaving aan drank en drugs en zijn coming out. Hij zingt de songs met een mooie, maar ietwat vermoeid klinkende stem. Jarenlang zat Grant in The Czars, een alt rock band die na zes geflopte album de handdoek in de ring gooide. Na een periode van bezinning debuteerde hij in 2010 als solist met het album The Queen Of Denmark. Het Brits muziekblad Mojo vond het het beste album van het jaar. Grant maakte de plaat met Midlake als begeleidingsband. Het titelnummer werd gecoverd door Sinead O’Connor. En wie werkte er mee zijn nieuwe album, Pale Green Ghost? Inderdaad de getergde chanteuse uit Ierland. Een waarschuwing is hier op zijn plaats, niet vanwege de sterk persoonlijke inhoud van de songs, maar omdat album # 2 van John Grant anders dan zijn debuut geen softpop plaat is, maar een duister en elektronisch.John Grant staat op Motel Mozaïque op 5 april en staat op 19/4 in de Paradiso.

Ladies sing the blues. We kunnen bijna spreken van een trend. Na Alabama Shakes en Valerie June trekt nu een derde duidelijk door blues beïnvloede zangeres/songschrijver/gitariste de aandacht. Melissa Laveaux komt uit het Canadese Ottawa, maar kan haar wortels terug traceren tot Hawaii. Net als haar vakzusters is het geen straight blues wat Melissa maakt, maar een mix van rootsy stijlen als folk, jazz, country en blues. Maar, noem haar niet retro. Ze is namelijk net zo geïnspireerd door Feist als door Billie Holiday. Miss Laveaux heeft twee albums uitgebracht, die haar enige faam brachten in het internationale jazzfestivalcircuit. De jazzwereld is echter te klein voor het grote talent van Melissa Laveaux. Luister naar Postman, de eerste single van haar nieuwe album, Dying Is A Wild Night en geef ons eens ongelijk.

Een van onze IJsbreker vorig jaar was I Can Make You Love Me van het Australische British India. Hoe weten we nog steeds niet, maar dat nieuws bereikte de band in Melbourne en men begon meteen enthousiast te dromen van een tournee door Europa. Of het allemaal doorgaat weten we niet, want op het moment van schrijven ligt de site van de band plat. Dat hun nieuwe album klaar is en in maart uitkomt weten we dan ook van Youtube, waar een fan de nieuwe single van British India heeft gepost. Hij staat ook al op iTunes en Spotify en op de plyalist dus van Pinguiradio.