Category: Nieuwe Muziek

Het Britse Temples deelde vorig jaar een goede eerste klap uit met Shelter Song. Het vervolg liegt er ook niet om. Had de debuutsingle niet misstaan op een album van the Byrds uit hun psychedelische periode, Colours Of Life doet met zijn zweverige keyboards (Melotron?) een stuk Britser aan, maar lijkt eveneens ontsnapt uit het jaar 1967. Na twee prima singles wordt het eens tijd voor een album. Dat Temples genoeg nummers heeft, weten we sinds hun prima optreden op Best Kept Secret. Over een eventuele release is echter niks te vinden. Dat zal dus wel najaar worden als de Britse tour er opzit.

Hip hop in een tropische verpakking. Dat is nieuw, dat is lekker. De maker, een baardige Brit van Afrikaanse komaf heeft al een aantal EP’s uit en werkt nu aan zijn eerste album. Dat gaat Blame Miss Barclay heten. Mikill is bevriend met Ed Sheeran, maar dat kan de beste overkomen. Op Chairman Of The Bored presenteert hij zich als een taalvaardige rapper met oor voor melodie en radiovriendelijk liedjes. Niet boos dus, wel Brits.

The Orwells is een rammelrockband uit Illinois. Het is een uit de hand gelopen highschool hobby van twee neven, twee broers en en buurjongen. De naam doet vermoeden, dat ze hun school hebben afgemaakt. Hun muziek echter is heerlijk primitief, als ze drie akkoorden kennen is het veel. Maar aangezien je oneindig kan variëren met die akkoorden hoor je ons niet klagen zeker niet als er niet op een decibel min of minder wordt gelet en de balans tussen inspiratie en transpiratie zo goed is als hier. Blood Bubbles staat niet op het eerste album, dus hopen we dat het een voorbode is van een nieuwe.

Perfect Weather van Gabriel Bruce was IJsbreker. Waarom we de opvolger nooit hebben opgepikt is een mysterie ook voor ons. Maar dat maken we nu goed. Cars Not leaving is weer een sterk staaltje muzikaal melodrama van de Britse neocrooner. Het staat net als de vorig single op Love In Arms, Gabriel’s debuutalbum. Wie niet van Cave, Cohen, midperiode Waits en de vroege Scott Walker houdt, kan doorlopen. De rest heeft er een beste bariton bij.

Transplant is een Duits/Amerikaanse supergroup met leden van o.a. Rancid, Blink 182 en een aantal minder bekende goden uit de punk, pop, metal en rap wereld. Elf jaar geleden alweer, kwam de club met een album, drie jaar later gevolgd door een tweede, waarna ieder weer zijns weg ging. In geval van zanger Tim Armstrong was dat terug naar Rancid en het solopad. Skinhead Bob vervolgde zijn carrière als rapper, drummer Travis Barker sloot zich weer bij Blink aan en ontwikkelde een zakenimperiumpje. Toen Tim en Skin door Bob werden gevraagd mee te doen aan zijn soloalbum, begon het weer te kriebelen bij de mannen en nu is er dus een derde album van Transplant. Nooit verwacht, toch gekomen en hij is top.

Een hip hopact die een nummer maakt over een legendarische rocker, dat moet wel bijzonder zijn en dat is het ook. Atmosphere (exIJsbrekers) is een indie-rap trio uit de VS met fans als Tom waits en TV On The Radio. Bob Seger is ooit wereldberoemd geweest als zogenaamde blue collar rocker, een arbeidersvriendelijke zanger/gitarist met een stijl die verwant is aan die van Bruce Springsteen. Bob Seger, het nummer, heeft is mooi en melancholiek, alsof de rappers terugverlangen naar de tijd dat Bob ‘rulde’ en het hier bezongen Night Moves een hit was.

IAMDYNAMITE is Chris en Chris, Chris Philips en Chris Martin. Die laatste laat zich Christopher noemen, om verwarring te voorkomen. Ze komen uit Detroit. Zeg je Detroit dan zegt je Tamla Motown. Maar de autostad heeft ook nog een ander muzikale erfenis, die van The Dtooges, MC5 en Alice Cooper. Tussen die twee uitersten zit IAMDYNAMITE. Het duo maakt dansbare indierocksongs met een punky energie. Hey Girl staat net als de vorige single, Stereo op het debuutalbum van de boys, Supermegafantastic.

Bass Drum Of Death is John Barrett met een klein beetje hulp van zijn vriend Len Clark. John is een klassieke rocker, die leeft alsof iedere dag zijn laatste kan zijn. Dat was pas bijna echt het geval. Tijdens een optreden in Madrid stortte hij in elkaar, uitputting. Daarvoor heeft hij zijn Amerikaanse tournee met Unknown Mortal Orchestra een week moeten uitstellen. Inmiddels is hij weer de oude vertrouwde veel drinkende kettingroker, maker van heerlijk naar motorolie riekende garagerock.