Eurosonic 2025 de vrijdag de hoogtepunten door Jan Berends
The Family Battenberg uit Cardiff knalt er gelijk lekker in aan het begin van de vrijdagavond. Een hele fijne psych garage rock band van het type niet lullen maar spelen. Ze spelen hun nummers lekker vuig en met een flinke laag fuzz. Het eerste biertje in de hand en lekker meeknikken op de beukende drums van Billy Stillman denk je dan, maar daar komen we niet mee weg. Gedanst moet er worden. Put on your dancing shoes, If you’re not dancing, you’re thinking too much!! roept Eliot Jones ons toe. Voor veel mensen is het nog iets te vroeg op de avond om helemaal los te gaan maar the Family Battenberg is een fantastische garage band zoals we ze graag voorbij zien komen in Vera Groningen.
Ik besluit gelijk maar even die kant op te lopen want in Vera staat op dat moment Supersport! uit Reykjavik. Deze alternatieve jongeren maken een soort van artistieke indiepop. Voor hen is het bandleven meer dan muziekmaken. Het is een manier van samenzijn, vriendschap en mooie dingen maken, volledig op de DIY manier. De liedjes zijn eigenzinnig en zitten ingenieus in elkaar. Vaak vrolijk maar ook met een melancholieke inslag. Ze nemen even de tijd om stil te staan bij het overlijden van David Lynch en ze zingen een kleine ode aan hem. Met titels als gráta smá en hring eftir hring is er voor ons tekstueel weinig te halen maar muzikaal zit het allemaal vernuftig in elkaar. Leuk bandje!
Even later sta ik wat weg te mijmeren in de volle zaal van het Werkman college; hoe staat het eigenlijk met the Kooks? En kent iemand the Rifles nog? Aanleiding is de band waar ik naar sta te kijk, Corella uit Manchester. Een band die al een aantal jaren speelt in die stad en omgeving. Langzaam groeide hun naam, de zalen werden voller. Hun debuutplaat “Once upon a weekend” vat het allemaal samen. De jongensdroom die waarheid wordt. Liedjes over love, lust and misadventure met invloeden van Foals en Two Door Cinema Club. Ze spelen hun nummers vanavond met een groot enthousiaste en de zanger heeft een fijne rustige uitstraling. Een oprechte ambachtelijke band die past in een lange traditie van gedegen Engelse bands.
Ik weet niet zo veel van de Zwitserse alternatieve muziektraditie maar een hele leuke band die daar in past is Soft Loft. Hun troefkaart is de 25-jarige Jorina Stamm die prachtige nummers schrijft en een mooie stem heeft. Ze heeft een soort ingehouden manier van doen, je kunt de emoties niet van haar gezicht lezen, maar in de muziek komt alles er uit. De band creëert een geheel eigen universum waarin het fijn vertoeven is. De mannen spelen steady op bas, drum en tweede gitaar en de toetseniste legt er een prachtig tapijt van warme klanken overheen. Heerlijke opgewekte nummers met een melancholieke ondertoon die vaak rustig opgebouwd worden en dan stap voor stap naar een climax toe werken. Luister naar het prachtige It Is Me waar ze hun optreden mee afsloten en je begrijpt wat ik bedoel.
Direct na dit warme bad sta ik te kijken bij BIG SPECIAL en dat is toch een beetje een koude douche. Nou kan koud douchen soms best lekker zijn dus ik heb het lekker over me heen laten komen. De twee mannen uit Birmingham brachten dit jaar hun debuutplaat uit, Postindustial Hometown Blues, een album die nieuwsgierig maakt. Joe Hicklin, de nachtburgemeester van Birmingham, stelt zich op als spreekbuis van de arbeidersklasse. Arme jongeren die in het post-brexit tijdperk, gebrek aan kansen en dat maakt hem kwaad. Die boosheid wordt vertaald in harde beats, industrial noise waar hij samen met zijn maat Callum Maloney overheen schreeuwt, praat, rapt en soms zingt. Een hoop agressie die kil en onaangenaam aanvoelt, de sfeer die we kennen uit de film Trainspotting. En laat dat nou toevallig een van mijn favoriete films zijn..
Beats van het gezellige soort krijgen we even later bij Pamela, een dance gezelschap uit Noord-Frankrijk. De twee mannen zijn aangevuld met een Engelse zanger die de zaal opzweept met zijn dans en zang. Ik moet gelijk denken aan LCD Soundsystem en Soulwax. Op dezelfde manier worden hier danceinvloeden verweven met alternatieve rock en pop. Soms hoor je een vleugje Joy Division en dan weer lijkt het op Arctic Monkeys of the Cure. Het zou voor mij allemaal nog net iets puntiger mogen zoals Bloc Party dat zo goed kan maar de muziek is prettig en verfrissend en ik denk dat ze prima in staat zijn een festivalweide aan het dansen te krijgen.
We sluiten de avond af met Texoprint, een noiserock trio dat zijn plaat heeft uitgebracht op Subroutine Records. Voor mij is dat is een aanbeveling want ik ben groot liefhebber van alles wat dit label uitbrengt, maar dit optreden kan me niet zo bekoren. Ik weet niet of het aan het moment ligt, half 2 ‘s nachts op de derde avond van Eurosonic, maar de band krijgt het publiek niet goed mee en de nummers hebben niet de nuance die we op de LP wel horen. Aan de inzet van de band ligt het niet, ze spelen vol overgave en het klinkt hard, strak en intens. Misschien moet ik het op een ander moment nog maar eens proberen.
foto: Soft Loft door Ben Houdijk
