Album van de week Archieven - Page 30 of 58

Town of Saints – Celebrate (Snowstar Records / Caroline Benelux)

De Fins-Nederlandse band Town Of Saints maakte de afgelopen jaren indruk met een aantal fascinerende platen, met het in 2016 verschenen No Place Like This als voorlopig hoogtepunt.

Na deze plaat volgde een periode van bezinning en bleven alleen Harmen Ridderbos en Heta Salkolah over. De twee besloten terug te keren naar de basis van gitaar, viool en zang en schreven een serie songs voor de nieuwe plaat Celebrate.

De plaat opent ingetogen en folky, maar in de tweede track mogen de gitaren al weer los gaan en keer de veelzijdigheid van de vorige plaat terug. Het is nog altijd muziek die zich niet in een hokje laat duwen en die nadrukkelijk de aandacht opeist.

Invloeden uit de folk hebben zeker aan terrein gewonnen op Celebrate, maar gelukkig schiet Town Of Saints ook nog altijd alle kanten op, waardoor het sensationele No Place Like This toch weer een prima vervolg krijgt en stiekem ook weer wat nieuwe wegen in slaat. Hoogste tijd dus voor brede erkenning van de talenten van Town Of Saints. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
24/11 Amen, De Amer
25/11 TivoliVredenburg, Utrecht
30/11 Merleyn, Nijmegen
07/12 V11, Rotterdam
08/12 Cinetol, Amsterdam
09/12 Hedon, Zwolle
14/12 Vera, Groningen

José James – Lean on Me (Blue Note / Universal Music)

Menigeen zal bij de titel Lean On Me onwillekeurig denken aan Bill Withers, de onvolprezen soulzanger die met dit troostende nummer een hit scoorde in 1972.

Die associatie is geen toeval, want Bill Withers is een van de muzikale helden van zanger José James, die deze tijd rijp achtte om de diep-menselijke boodschap van Bill opnieuw in de schijnwerpers te zetten. Met de zegen van Bill himself koos hij zorgvuldig de 12 mooiste liedjes uit diens oeuvre uit en zette die, begeleid door een steengoede band, op de plaat.

Nu kennen we James als een veelzijdige zanger, die niet bang is op zijn albums uitstapjes te maken naar hiphop of jazz. Maar dat gebeurt hier bewust niet, José blijft dicht bij zichzelf én de liedjes, die hij gewoon zo puur mogelijk vertolkt. En dat is meer dan gelukt, James is tenslotte een fantastische zanger, die de tijdloze liedjes van Withers nieuw leven inblaast en een hartveroverend album aflevert. Tekst Mania | Jos van den Berg

Tony Joe White – Bad Mouthin’ (Yep Roc Records / V2 Records)

Tony Joe White is de man achter de hits Polk Salad Annie, gezongen door de legendarische Elvis Presley, A Rainy Night In Georgia vertolkt door Brook Benton en wat dacht je van Steamy Window, groot geworden door Tina Turner. Hiermee is de lange rij aan songs geschreven voor anderen nog niet ten einde. Zo nam onder andere Eric Clapton Did Somebody Make A Fool Out Of You op, werd Problem Child ingepikt door Willie Nelson en zong Dusty Springfield Willie And Laura Mae Jones. Robert Cray deed ook nog even een duit in het zakje en zette Don’t Steal My Love en Aspen, Colorado op band. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
White heeft inmiddels tig albums op zijn naam staan en nog steeds is de vijfenzeventig jarige singer-songwriter uit Louisiana niet van plan te stoppen.

Voor het eerst in zijn lange carrière heeft Tony Joe namelijk een volledig blues album opgenomen. Hij wijkt daarmee af van zijn gebaande paden van Americana, country, klassieke R&B en Southern rootsrock. Je moet niet denken aan een gelikte en overgeproduceerde bluesplaat, maar juist meer een album in de stijl van John Lee Hooker en Lightnin’ Hopkins; puur, rauw en eerlijk. Dat was ook precies White’s uitgangspunt. Het moest allemaal zo ruw en ongepolijst mogelijk klinken. En dat is zeker gelukt. Bad Mouthin’ klinkt alsof het eind jaren vijftig, begin jaren zestig is opgenomen, inclusief kraakjes en andere (bij)geluiden. Dat is ook meteen de charme van de plaat.
Om dat voor elkaar te krijgen toverde Tony Joe in een handomdraai, samen met producer Jody White en opnametechnicus Ryan McFadden, zijn schuur met twee voormalige paardenstallen om tot studio. Ze sleepten de opnameapparatuur, Tony’s Fender Stratocaster uit 1965 en zijn Fender Deluxe 1951 versterker erheen en namen ieder nummer in één of twee takes op. Ook kreeg hij voor enkele liedjes hulp van zijn vaste tourdrummer Bryan Owings en bassist Steve Forrest.
Door deze manier van opnemen heeft Bad Mouthin’ een echte live sound gekregen en klinkt het alsof White bij je in de huiskamer speelt. Het is direct, open, intiem en intens. Die intensiteit zit ‘m niet alleen in de manier van opnemen maar zeker ook in White’s gitaarspel, muziekstijl en zijn stem. Hij zingt net zoals hij praat. Je kunt uren naar hem luisteren. Zijn stem intrigeert, verbijsterd en geeft je kippenvel tot op het bot. Zijn diepe donkere geluid blijft je achtervolgen tot in je dromen. Evenals zijn muziek, dat al net zo rauw en donker is, maar wel in de goede zin van het woord. Het komt letterlijk zo uit de diepste uithoeken van de onheilspellende moerassen in de Bayou in Louisiana. Niet voor niets draagt Tony Joe ook de bijnaam ‘The Swamp Fox’.

Bad Mouthin’ bevat vijf nummers van White zelf, waaronder twee van zijn eerste zelfgeschreven nummers voor zijn grote doorbraak met Polk Salad Annie en A Rainy Night In Georgia in 1967. Het gaat om de herontdekte songs Bad Mouthin’, de titeltrack van het album en Sundown Blues die beide ook al opgenomen werden door White in 1966. Daarnaast zijn ook Stockholm Blues, Rich Woman Blues en Cool Town Woman van zijn hand.
De andere songs zijn covers. Zo heeft hij Jimmy Reeds Big Boss Man, Lightnin’ Hopkins’ Awful Dreams, Charley Pattons Down The Dirt Road Blues, John Lee Hookers Boom Boom en Big Joe Williams’ Baby Please Don’t Go in een ‘Swamp Fox’ jasje gestoken. Ook zette hij Heartbreak Hotel, geschreven door Tommy Durden en Mae Boren Axton en eerder al opgenomen door Elvis in 1956, geheel naar zijn eigen hand.
Tony Joe White doet zeker niet onder voor bovengenoemde (blues)grootheden en mag zich met recht tussen hen scharen. Tekst BluesMagazine.nl | Ella-Milou Quist

Prince – Piano & A Microphone 1983 (NPG Records / Warner)

Hoor ‘m eens pingelen en experimenteren met zijn stemgeluid. Het is 1983 wanneer Prince thuis achter de piano kruipt en de nodige hersenspinsels opneemt. Hij improviseert erop los. Het zijn flarden van nummers die op Purple Rain (1984) zijn verschenen, zoals Purple Rain zelf – al gaat het slechts om krap anderhalve minuut – en een vroege versie van Strange Relationship, dat pas in 1987 op plaat verschijnt (Sign O’ The Times).

Geregeld is het niet meer dan gepriegel, terwijl je denkt: hé, het is wel Prince waar ik naar luister hè. Dus relevant. Want wat Prince maakt, ís relevant. Daar zijn we het allemaal over eens. Wanneer Messi eens een verkeerde pass aflevert, een strafschop de tribunes injaagt, een panty onder zijn broekje draagt, terwijl het niet eens vriest, is het toch relevant, omdat we het over Messi hebben. Zoiets is het ook met Prince, op dit Piano & A Microphone 1983.

Sluit je ogen tijdens het beluisteren van dit album, doe deuren en ramen potdicht en waan je even op de fluwelen canapé van de man uit Minneapolis. Neem een slok wijn en concentreer je puur op de muziek. Er is verder niets of niemand in de buurt. Alleen jij en het mirakel van Minnesota. 1 meter 58, maar achter die piano nóg veel kleiner. Doe net alsof je bij His Royal Badness in de huiskamer zit. Leg het vinyl op de platenspeler en laat de naald zijn werk doen. Dat is alles wat je hoeft te doen met Piano & A Microphone. Wedden dat het lukt? Dichter bij Prince ben je misschien wel nooit geweest. Pieter Visscher

Therapy? – Cleave (Marshall Records / ADA / Warner)

Therapy? blijft altijd een beetje een eigenwijze band. Ze maken een mix van stevige rock met pop-, punk- en noise-elementen. Per plaat overheerst er meestal een van die drie elementen en het ligt er maar net aan waar ze zin in hebben welke kant het op gaat.

In het geval van Cleave is dat duidelijk de pop. Het is eigenlijk het album dat ze na Infernal Love hadden moeten maken, in plaats van het stuurloze Semi-detached of het daaropvolgende kont-tegen-de-krib Suicide-Pact – You First. Dit is het bevlogen Therapy? met de vette riffs en de catchy refreintjes en dat is toch het geluid waar ze de meeste fans aan over hebben gehouden.

In een interview zei frontman en voornaamste songschrijver Andy Cairns dat het live spelen van Troublegum en Infernal Love tijdens de anniversary tours hem deed realiseren hoe lekker het is een catchy hook te spelen en een zaal vol mensen je refreintjes mee te horen blèren. Het is dan ook logisch dat de recente albums Disquiet en nu Cleave, teruggrijpen naar dat oude geluid. Misschien willen ze het terugkerende succes en de hernieuwde aandacht vasthouden door de oude fans te geven wat ze willen. Maar de kans is ook groot dat Cairns het zat wordt en de volgende plaat weer een rauw noise monster wordt. Je weet het nooit.

Gelukkig is er genoeg in de wereld waar Cairns zich boos over kan maken en dat is olie op het vuur van Therapy? De woede en energie zijn een vaste waarde in hun oeuvre en het zou geen Therapy?-plaat zijn als het niet bij vlagen heel donker wordt en soms zelfs onheilspellend zoals bij I Stand Alone en Kakistocracy. Maar dus ook kneiter catchy op onder andere de eerste single Callow en Succes? Succes Is Survival.

In tegenstelling tot voorganger Disquiet is de productie veel helderder en wijdser. Dat is of een bewuste keuze geweest of er is meer geld voor uitgetrokken. Hoe het ook zij, hun vuige rock heeft zelden zo fris en gelikt geklonken. Cleave vereenigd daarmee twee kanten van de band die meestal gescheiden blijven. Het pakt gelukkig goed uit. Het risico dat het daarmee vlees noch vis werd, lag op de loer, maar dat wordt hier vakkundig omzeild. Album nummer 15 doet niet veel onder voor hun beste platen en overstijgt ruimschoots de mindere albums. Een goede subtopper en daarmee ook ruim voldoende. Tekst Muzine.nl | Fabian Hofland

LIVEDATA 10/10 Reflektor, Luik (BE) (Sold Out) 11/10 de Kreun, Kortrijk (BE) (Sold Out) 12/10 Podium Victorie, Alkmaar 13/10 Beerland @ Metropool, Hengelo 14/10 TivoliVredenburg, Utrecht 23/10 Het Depot, Leuven(BE) (Sold Out) 23/01/2019 Botanique, Brussel (BE)

Jett Rebel – 7 (Baby Tiger Records / Sony Music)

Jelte Tuinstra, alias Jett Rebel, is misschien nog jong (27 jaar), zijn reputatie is inmiddels torenhoog. Niet alleen vanwege zijn exemplarisch te noemen middelen gebruik en zijn heroïsche afkicken daarvan. Maar vooral vanwege zijn bijzondere muzikale gaven.

Live optredens van Jelte Tuinstra en band zijn altijd een groot avontuur en zijn werk op plaat is dat ook. 7 (u raadt het, zijn 7e album) is daarop geen uitzondering. Met een flinke productiematige knipoog naar de jaren ’80 laat Jett Rebel weer een zeer knap staaltje popmuziek ten beste horen.

De album opener Amy was in het vinylsingeltjes tijdperk een gegarandeerde bestseller geweest. Michael Jackson zou zich niet hebben geschaamd met Can’t Let Me Down en Perfect Lady, songs die Thriller associaties oproepen.

En de harmonische koortjes op Never Gonna Be The Same getuigen van vakmanschap. Good Boy heeft een strakke groove die oneindig door lijkt te gaan. Kortom, 7 is meesterlijk en vitaal. De standaard die Jett Rebel zich inmiddels comfortabel heeft aangemeten. Tekst Mania | Luc van Gaans

Liefhebbers luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pop!

LIVEDATA
05 oktober Doornroosje, Nijmegen
06 oktober Hedon, Zwolle
11 oktober Podium Victorie, Alkmaar
18 oktober TivoliVredenburg, Utrecht
25 oktober Neushoorn, Leeuwarden
26 oktober Effenaar, Eindhoven
27 oktober Paard, Den Haag
04 december Lux, Hannover (DE)
05 december Backstage Club, München (DE)
06 december Privatclub, Berlijn (DE)
07 december Rockschicht, Viersen (DE)
08 december Cadillac Zentrum, Oldenburg (DE)
09 december Nochtwache, Hamburg (DE)

Amber Arcades – European Heartbreak (Heavenly Recordings / PIAS)

Amber Arcades, het alter ego van de Nederlandse muzikante Annelotte de Graaf, trok twee jaar geleden met Fading Lines verrassend veel aandacht, waarbij het buitenland voorop liep.

Fading Lines, dat op fraaie wijze invloeden uit met name de dreampop verwerkte, liep over van de belofte en deze belofte maakt Amber Arcades meer dan waar op haar nieuwe plaat European Heartbreak.

Door alle lof voor de vorige plaat was er een ruimer budget voor European Heartbreak en dat hoor je. Voor de productie kon een beroep worden gedaan op gelouterde krachten als Chris Cohen (Deerhoof) en Trey Pollard (Natalie Prass, Bedouine), die ook zorgde voor de bijzondere blazers en strijkers van het Spacebomb label van Matthew E. White.

European Heartbreak staat vol stemmig en sfeervol ingekleurde popliedjes en het zijn vooral uiterst ingetogen popliedjes, die prachtig kleuren bij de mooie stem van Annelotte de Graaf. Amber Arcades laat dit keer een meer eigen geluid horen en het is een geluid dat makkelijk indruk maakt en doet uitzien naar meer. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA
25 oktober Rotown, Rotterdam
26 oktober Sugarfactory, Amsterdam
27 oktober Merleyn, Nijmegen

Black Honey – Black Honey (Foxfive / Orchard)

Nederland mocht jaren geleden, in 2014, voor het eerst kennis maken met de Britse indie rockband Black Honey. Na twee flinke handenvol EP’s en singles, en vele clubtours en festivalshows door de jaren heen bleef de enthousiaste schare fans nieuwsgierig afwachten: wanneer zou dat debuutalbum nou eindelijk eens komen? En zie hier: ruim vier jaar na de (eveneens) titelloze debuut-EP is daar dan eindelijk de langspeler Black Honey.

Voor de mensen die al bekend zijn met de band: opener I Only Hurt The Ones I Love klinkt wel meteen vertrouwd Black Honey-achtig. En eigenlijk borduurt de band op deze langspeler gewoon lekker voort waar ze op hun laatste EP gebleven waren; prima liedjes, wel een stuk volwassener, met een spannend sausje.

Denk aan Garbage, maar dan gezongen met een lekkere geile stem a la Gwen Stefani of Blondie, voortgebracht door frontvrouwe Izzy B. Phillips. Bijzonder dansbaar is het disco-achtige Midnight, op Into The Nightmare denken we even aan The Cardigans (ook prima hoor), en afsluiter Wasting Time begint met regen… ik zeg: prima plaat om de herfst mee te beginnen. Tekst Muzine.nl | Rene Oonk

LIVEDATA 02/11 Botanique, Brussel (BE) 03/11 Bitterzoet, Amsterdam 07/11 Hedon, Zwolle

Mudhoney – Digital Garbage (SubPop / Konkurrent)

“I’m not on social media, so my experience is somewhat limited, but people really seem to find validation in the likes — and then there’s Facebook Live, where people have streamed torture and murder, or, in the case of Philando Castile, getting murdered by a cop”, aldus Mark Arm, zanger van Mudhoney. De Amerikaanse band die al dertig jaar actief is en met Digital Garbage album nummer tien heeft afgeleverd.

Het is een conceptalbum geworden waarop het Amerika van vandaag de dag aan de orde komt. Zo gaat Kill Yourself Live over het idiote verschijnsel dat de verschrikkelijkste beelden in no time viraal gaan via sociale media. Het stuit de band zwaar tegen de borst.
“In the course of writing that song, I thought about how, once you put something out there online, you can’t wipe it away”, duidt Arm het nummer. “It’s always going to be there – even if no one digs it up, it’s still out there floating somewhere.”

Maatschappijkritischer is Mudhoney nog niet voor de dag gekomen en het staat het kwartet prima. Next Mass Extinction gaat over de protesten in Charlottesville in 2017 en Please Mr. Gunman neemt de schietpartij in een Amerikaanse kerk onder de loep.

Mudhoney startte in Seattle, waar Arm niet alleen opgroeide met gelijkgestemde bands als Pearl Jam en Soundgarden om zich heen, maar waar hij het genre waarmee de stad beroemd werd grunge doopte.
Minder getalenteerd dan die vakbroeders is Mudhoney er nog altijd en Digital Garbage is een album dat er mag zijn. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/11 Vera, Groningen

Villagers – The Art of Pretending to Swim (Domino / V2 Records)

Met The Art Of Pretending To Swim raakt Iers Villagers nieuwe hoogtepunten in hun toch al indrukwekkende catalogus. De band sloot de tour rond hun voorlaatste plaat Darling Arithmetic af met het opnemen van een in de studio opgenomen live-registratie, uitgebracht onder de titel Where Have You Been All My Life? Daar hoorde je de band in topvorm. En het lijkt alsof het componist en zanger Conor O’Brien (Stationschef – vanavond 27/09 – van 22:00-24:00 uur te horen op Pinguin Radio) met een hoop positieve energie naar huis heeft gestuurd om te werken aan nieuw materiaal. De vijfde van Villagers biedt alles wat we van de band gewend waren, en meer.

The Art Of Pretending To Swim start ijzersterk met twee uitmuntende sfeervolle liedjes Again en Trick Of The Light. De opener is een goed voorbeeld van wat er verder op de plaat gaat volgen. Villagers speelt subtiel met samples en electronica om hun wonderschone liedjes net een extra edge te geven. Maar blikvanger is en blijft de zang van O’Brien: een mooie stem? Nee, maar wel met veel gevoel en daarom meeslepend. Heel close opgenomen, zo lijkt het. In sommige nummers hoor je het klikken van zijn lippen en is het alsof hij in je oor fluistert.

De sterke punten van The Art Of Pretending To Swim zijn puntje bij paaltje de perfecte liedjes en de fantastisch creatieve arrangementen waarin moderne productietechnieken helpen een boeiend bruisend circus voor je oren te creëren en die toch al mooie liedjes naar een nog hoger niveau tillen. Villagers slagen er ook in te blijven verrassen. In Love Came With All That It Brings en Real Go-Getter bijvoorbeeld, wordt naar hartelust geknipt en geplakt, maar altijd in dienst van het liedje.

Villagers levert met hun vijfde plaat een klassieker van jewelste af en een heerlijke plaat om de herfst bij de haard mee door te brengen. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATA 01/11 La Madeleine, Brussel (BE) 12/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Melkweg, Amsterdam 28/11 TivoliVredenburg, Utrecht