Album van de week Archieven - Page 33 of 58

Big Red Machine – Big Red Machine (Jagjaguwar / Konkurrent)

Samenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als Bon Iver) aan geluidsarchitect Aaron Dessner van The National koppelt, doet dat ongetwijfeld vele muziekliefhebbers goed. En terecht, zo blijkt.

Net als in 2009, toen Vernon en Dessner al eerder samenwerkten door een nummer te fabriceren voor het schitterende benefietalbum Dark Was The Night. Titel van die track? Big Red Machine. Eerder dit jaar bracht het tweetal onder datzelfde Big Red Machine al een kwartet nummers uit, die te streamen waren op www.p-e-o-p-l-e.com, een initiatief van Vernon en de gebroeders Dessner met als doel om jonge kunstenaars en musici een platform te geven.

Op de zelfgetitelde plaat Big Red Machine opent het ietwat onrustige Deep Green, even later opgevolgd met het tragere en kalmere broertje Forest Green, fraai met knisperende drums, zachte elektronica, bliepjes en een vreedzaam gitaarlijntje die tezamen prettig voortkabbelen naast de kenmerkende stem van Vernon.

In het midden van het album krijgen we Hymnostic voor de kiezen, direct te duiden als werk van Vernon. De track is hymne-achtig, met zijn gepatenteerde falsetstem die aan autotune onderhevig is. De plaat wordt afgesloten met I Won’t Run From It. Met opbeurende folk-gitaren, koortjes en blazers is het alsof we naar een oud werkje van Bon Iver luisteren. Prachtig. Dit zeer luisterrijke geheel is er wat mij betreft eentje voor de eindlijstjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Candi Staton – Unstoppable (Beracah / Bertus Distirbutie)

Je zou het niet direct zeggen als je haar bevlogen nieuwe plaat beluisterd, maar soul- en gospelzangeres Candi Staton werd eerder dit jaar 78. Ruim vijftig jaar na haar eerste single is ze nog steeds Unstoppable, zoals ze haar dertigste album toepasselijk heeft genoemd.

Die titel komt uit het openingsnummer Confidence. “I walk like it, I talk like it, I act like it. I’ve got confidence”, zingt ze. “I’m a woman, I’m unstoppable.” Een heerlijk zompige funktrack die direct duidelijk maakt dat Staton ook muzikaal nog niets aan kracht heeft ingeboet.

Staton werkte opnieuw samen met producer Mark Nevers en kreeg verder hulp van haar zoons en oudgedienden Marcus en Marcel Williams. Samen zetten ze een geluid neer dat stevig is geworteld in de southern soul, maar tegelijk ook eigentijds klinkt. Naast zes eigen nummers telt Unstoppable ook overtuigende covers van onder meer People Have The Power (Patti Smith) en (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding (Nick Lowe).

Uptempo tracks worden afgewisseld met prachtige ballads als Love Is You, en liedjes over de liefde met politiek geladen nummers als genoemde covers en het sterke Revolution Of Change. Petje af voor deze indrukwekkende plaat. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld naar Pinguin Grooves!

The Lemon Twigs – Go To School (4AD / Beggars)

De D’Addario broertjes debuteerden onder de naam The Lemon Twigs twee jaar geleden met het glam rock album Do Hollywood, maar draaien al veel langer mee in de muziek business. Zo vinden we ze onder andere terug op de soundtrack van The Little Mermaid, want als kindsterretjes waren ze vooral te vinden in de musicalwereld.

Enigszins verrassend keren ze daar op Go To School naar terug, aangezien we hier een compleet verhaal voorgeschoteld krijgen over een chimpansee die als mens wordt opgevoed door zijn ouders, die hier vertolkt worden door hun echte moeder, Susan Hall, die eerder al met Moon Martin en Neil Young zong, en niemand minder dan Todd Rundgren.

Uiteraard krijgt het onschuldig beginnende epos snel een donkere kant, als het verhaal vooral blijkt te gaan over anders zijn op school en de ellende die dat met zich meebrengt. De nummers zitten vol met uit de musicalwereld komende tempowisselingen en refreintjes, maar wel gebracht door harde gitaren en met een punk inslag die haaks staat op het Broadway gevoel. Een pretentieus project, wat echter glansrijk de hoge lat bereikt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

White Denim – Performance (City Slang / Konkurrent)

White Denim uit Texas begon twaalf jaar geleden als een dolle driekoppige indiepopband met een been in rock, tweeënhalf in de blues, anderhalf in de country, en dan nog een halve in zowel de jazz als de psychedelica. De band maakte razendsnel naam en faam en werd een graag geziene liveband.

Vanaf het knotsgekke langspeeldebuut Workout Holiday uit 2008 sijpelden alleen maar meer invloeden de ongeremde muziek binnen. Inmiddels zijn ze aanbeland bij hun achtste album Performance op City Slang (Broken Social Scene, Nada Surf, Lambchop). Over de nogal zinloze mensenlijke zoektocht naar authenticiteit – fijn dat dit weer eens wordt aangekaart.

Vrees echter niet voor al te veel pretenties, White Denim maakt immers het soort indierock met een flinke dosis zelfrelativering waarop het naar hun eigen zeggen ‘gewoonweg prettig drinken, dansen en vechten is.’ Dat klopt, getuige bijvoorbeeld de puntgave singles als It Might Get Dark en Fine Slime. Wie de groep nog niet kende: goede instapplaat. Horen is geloven. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 31/08 Into The Great Wide Open, Vlieland 08/11 Muziekgieterij, Maastricht 10/11 Paradiso, Amsterdam 11/11 Doornroosje, Nijmegen 17/11 Trix, Antwerpen (BE)

Mark Lanegan & Duke Garwood – With Animals (Heavenly Recordings)

Deze twee heren, beide behept met een voorliefde voor duistere muziek, kunnen het kennelijk goed samen vinden. Garwood speelde mee op platen van Lanegan, speelde in zijn tourband en vijf jaar geleden brachten ze samen het desolate Black Pudding uit. With Animals is het logische vervolg daarop.

Ook hier draagt Lanegan, met zijn karakteristieke doorrookte stem, ingehouden songs voor met een bluesy feel, tegen de spaarzame instrumentatie van Garwood. Waar dat op Black Pudding meestal een kale gitaar was, is dat hier soms een beat of een loop (Save Me, My Shadow Life), een vervormde gitaar (Feast To Famine, L.A. Blue) of een pedal steel (Ghost Stories).

Het resultaat is een verzameling indringende songs, die klinken alsof ze in het holst van de nacht zijn opgenomen. Dat gezegd hebbende sluit de plaat prachtig af met Desert Song, over een zonsopgang in Joshua Tree. Als het spreekwoordelijke licht na het donker. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Pablo van de Poel & Satellite June – Americanalog

Uit het werk van Pablo van der Poel in DeWolff kan de luisteraar al concluderen dat Amerikaanse rootsmuziek in de volle breedte een belangrijke invloed is, en wie zich iets verder verdiept in ’s mans ook al imposante producers carrière (Dawn Brothers, Mitch Rivers) weet dat die liefde zelfs meer dan gemiddeld is, en zich ook tot deelgebieden als country, soul en folk uitbreidt.

Dan weer vast niet zo groot als zijn liefde voor Satellite June, fotografe, en in het dagelijks leven Mevrouw van der Poel, en onlangs zijn reisgenote op een roadtrip door de US. Die trip is vastgelegd in een fraai fotoboek met bijbehorend album, waarin en waarop de echtelieden hun respectievelijke indrukken kwijt kunnen.

De valkuil voor cliché ligt in de US langs elke Highway, maar daar weet van der Poel vakkundig langs te sturen. Valley God mag dan wellicht als een mooie Eagles pastiche klinken, in een track als Bodie Curse laat hij horen te begrijpen dat een gitaareruptie a la Ty Segall net zo goed tot de Amerikaanse traditie behoort.

Qua productie ligt de plaat dan ook dichter bij een neo-traditionalist als Jonathan Wilson, zodat de analoge opnames wel volkomen in het heden liggen. In 2nd Amendment Blues krijgt de huidige generatie conservatieven ervan langs, waarmee gelukkig de ogen niet gesloten worden voor verontrustende ontwikkelingen. Amercanalog: een prachtig boek om te zien, en een geweldig album, waar de liefde voor het land en de traditie, en het heilige geloof in een voorspoedige vooruitgang van af spat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA
29/08 Instore + expositie De Boekenbar, Utrecht
30/08 Instore + expositie Music Machine, Sittard
31/08 Instore + expositie SMAAK, Geleen

Mitski – Be the Cowboy (Dead Oceans)

De in Japan geboren maar vanuit de VS opererende Mitski brak twee jaar geleden definitief door met het fraaie Puberty 2. Op deze plaat manifesteerde Mitski zich als een eigenzinnige muzikante die op fascinerende wijze aan de haal ging met invloeden uit de indie-rock en indie-pop en het hele palet tussen P.J. Harvey en St. Vincent wist te bestrijken.

Ze doet dit nog net wat overtuigender op haar nieuwe plaat Be The Cowboy. Mitski jaagt er op haar nieuwe plaat maar liefst 14 songs doorheen en heeft hier maar net een half uur voor nodig. In dit half uur sleept Mitski er zoveel bij dat het je soms duizelt.

De songs op de plaat schieten alle kanten op en zitten volgestopt met goede ideeën. Pop domineert dit keer, maar het is pop die lak heeft aan conventies. Alles is even aangenaam en avontuurlijk, zodat je na een half uur vooral veel meer Mitski wilt. Missie geslaagd dus. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 29/09 Trix, Antwerpen (BE) 02/10 Paradiso Noord, Amsterdam

Death Cab for Cutie – Thank You for Today (Atlantic)

In Europa zijn ze een beetje een cult-band, maar in thuisland VS is Death Cab for Cutie van zanger-gitarist Ben Gibbard een grote naam. Vanaf Transatlanticism (2003) werden hun platen daar door zowel publiek (denk aan top-tien noteringen) als pers (denk aan Grammy-nominaties) omarmd, maar de laatste jaren is het stiller rond de band.

Kintsugi (2015) werd wisselend ontvangen en oerlid/gitarist/producer Chris Walla verliet de band. Dan is het mooi om een nieuwe plaat te zien, helemaal als het muzikaal wel snor zit. Met de jaren is hun eigenzinnige indiepop toegankelijker geworden (denk aan bij voorbeeld The Shins).

Thank You For Today bevat tien transparante, melodieuze songs, die soms iets van eighties-new wave hebben, gedragen door de zachtaardige hoge stem van Gibbard. Oude fans zullen het stekelige gitaarwerk misschien missen, maar deze plaat kan net zo goed nieuwe deuren openen voor de band. Aan de kwaliteit van de muziek zal het niet liggen. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 03/02/2019 De Roma, Antwerpen (BE) 05/02/2019 TivoliVredenburg, Utrecht

Kovacs – Cheap Smell (Wolf / Warner Music)

Ruim drie jaar naar het megasuccesvolle debuut Shades Of Black is de wolflady Sharon Kovacs terug met haar moeilijke tweede Cheap Smell. Na het afronden van Rock City Institute en de documentairefilm Wolflady ging het hard met het succes van de Baarlose, zowel binnen als buiten de Nederlandse grenzen.

De afgelopen jaren is Sharon erg druk aan het touren geweest in binnen- en buitenland, maar vond gelukkig tijd om in Londen een tweede plaat op te nemen, die zeker niet onder doet voor de eerste plaat. Op Shades Of Black hoorden we veel donkere klanken doordrenkt van melancholie en emotie over de meer donkere zijden van het leven. Deze thematiek is wel iets wat bij de persoon Sharon Kovacs past, zo ook op deze tweede.

Cheap Smell klinkt op het eerste gehoor zeker wat lichtvoetiger en wellicht zelfs vrolijk. Luisteren naar de teksten en de diepere lagen onthullen zich rijkelijk. Naar eigen zeggen heeft dit album veel bijgedragen aan Sharon’s geluk en zelfvertrouwen. De drie singles Cheap Smell, Black Spider en It’s The Weekend hebben er uiteraard voor gezorgd dat de verwachtingen voor het album hoog gespannen zijn.

Die verwachtingen worden wat mij betreft ruimschoots waar gemaakt. Kovacs levert hier een hele degelijk soulplaat af, waarmee de deur naar internationaal succes niet op een kier, maar juist wijd open staat. Fans van Amy Winehouse, Macy Gray en Erykah Badu zullen massaal voor deze dame gaan vallen! Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 05/09 TivoliVredenburg, Utrecht 15/09 Muziekgieterij, Maastricht 21/09 Willem Twee, Den Bosch 22/09 Podium Victorie, Alkmaar 29/09 De Vorstin, Hilversum 01/12 Metropool, Hengelo 02/12 Doornroosje, Nijmegen 07/12 Bibelot, Dordrecht 09/12 De Oosterpoort, Groningen 16/12 Paradiso, Amsterdam

The Magpie Salute – High Water I (Provogue)

Vorig jaar verscheen al een live album voornamelijk gevuld met covers van The Magpie Salute, maar dat bleek slechts een vingeroefening met het nu verschenen officiële debuut High Water.

Waar broer Chris met regelmaat nieuw werk komt, heeft Rich Robinson na het uiteengaan van The Black Crowes slechts mondjesmaat platen uitgebracht. Het was tijdens een soloshow in 2016 dat hij ex-Black Crowes leden gitarist Marc Ford, bassist Sven Pipien en keyboardspeler Eddie Harsch uitnodigde mee te spelen en de chemie was als vanouds. Harsch overleed kort daarna en de band heeft Matt Slocum als vervanger aangetrokken.

Zanger van de band is John Hogg met wie Robinson in 2002 al samen speelde in Hookah Brown. Deze Brit beschikt over een soepele en schurende stem die uitstekend past bij de typische gitaarpartijen van Robinson en Ford. Uiteraard ligt de vergelijking met Black Crowes voor de hand en die is er dan ook. Toch heeft Magpie Salute genoeg eigen gezicht en beschikt het over gevarieerd en kwalitatief hoogstaand songmateriaal en daarmee is het bestaansrecht meer dan gerechtvaardigd. Sterker, High Water is een van de beste rockplaten van de laatste tijd. Tekst Mania | Bert Dijkman