Album van de week Archieven - Page 37 of 58

Kadhja Bonet – Childqueen (Fat Possum Records/Bertus)

Is het soul? Jazz? Psychdelica? Dream pop? Het valt niet mee om een duidelijk labeltje te plakken op deze bedwelmende tweede plaat van de uit Los Angeles afkomstige Kadhja Bonet, die Childqueen bijna volledig in haar eentje opnam.

Klassiek geschoold is ze, dat hoor je er vanaf. The Visitor, haar debuut uit 2016, kreeg lovende recensies, maar werd hier nog niet door veel mensen opgemerkt. Dat gaat zeker veranderen, want Childqueen is niet alleen opvallende, maar ook erg goede plaat, waarna Bonet werkte in studio’s en hotelkamers in diverse Europese steden, waaronder Amsterdam waar ze vorig jaar al te zien was in de Sugar Factory.

Hoewel ze soms gebruik maakt van vette bassen is Childqueen geen uitbundige plaat. Eerder een betoverende. Bonet roept net zo makkelijke klassieke orkestrale soulplaten uit de jaren zeventig in herinnering, als het meer recente chillwavegenre. Hoewel er in de muziek van alles gebeurt en er telkens nieuwe dingen opvallen, klinkt het album zeker niet ontoegankelijk, wat wellicht is te danken aan haar prachtige stem.

Met recht een Luistertrip. Op basis van deze sterke en zeer bijzondere plaat verwachten we in de toekomst bovendien nog veel meer grootse dingen van deze eigenzinnige muzikante. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Get Well Soon – The Horror (Caroline)

Konstantin Gropper, oftewel Get Well Soon, komt met zijn vijfde album The Horror. De Duitser werd in 2008 bekend met zijn debuutplaat Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon dat vooral in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland meteen goed was voor succes. City Slang bracht zijn werk wereldwijd uit en ook hier sloeg de muziek aan.

Naast zijn eigen platen is hij ook actief als schrijver van soundtracks (Wim Wenders maakt regelmatig gebruik van zijn werk) en producer voor uiteenlopende acts variërend van hiphop tot rustieke pop. Wat op zijn eigen werk opvalt is de filosofische inslag en een licht cynische ondertoon in zijn teksten.

Muzikaal is het behoorlijk complex maar altijd goed te beluisteren. Voor The Horror liet Gropper zich inspireren door het werk van Nelson Riddle, de beroemde arrangeur van Frank Sinatra. The Horror is dan ook orkestraal van opzet en de plaat gaat alle richtingen uit. Uiteraard heeft Gropper het geheel voorzien van intelligente teksten. Tekst Mania | Bert Dijkman

Natalie Prass – The Future and the Past (ATO/PIAS)

Natalie Prass was al een jaar of zes met weinig succes bezig met het maken van muziek, toen ze werd opgepikt door haar schoolvriend Matthew E. White, die haar songs voorzag van een geluid dat wel een breed publiek wist aan te spreken.

Ruim drie jaar na het bejubelde debuut van Natalie Prass, dat voorzichtig in de voetsporen trad van de plaat die Dusty Springfield in Memphis maakte, is ze terug. Ook The Future And The Past werd weer geproduceerd door Matthew E. White, maar klinkt toch anders dan het debuut.

Op haar tweede plaat kiest Natalie Prass voor een wat meer pop en R&B georiënteerd geluid, met hier en daar een funky uitstapje. Het klinkt op het eerste gehoor wat minder bijzonder dan haar debuut, maar de aanstekelijke songs zullen zeker worden gewaardeerd door een ieder die bij de grote popprinsessen net wat te weinig kwaliteit hoort. Bovendien wint de muziek van Natalie Prass snel aan kracht en diepte. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 19/11 De Rotonde, Brussel (BE) 21/11 Ekko, Utrecht

Father John Misty – God’s Favorite Customer (Bella Union/PIAS)

Een nummer naar jezelf vernoemen. Dat is het in feite. Father John Misty, die Josh Tillman in zijn paspoort heeft staan, komt er uiteraard mee weg. Zoals hij overal mee wegkomt. Een artiest zó humorvol en dermate vol van zichzelf dat je maar niet weet of het nou allemaal welgemeend is, of slechts tongue-in-cheek.

Dat Mr. Tillman, want daar hebben we het over, is een gezongen gesprek dat hij voert met een hotelemployee. “Mr. Tillman, good to see you again. There’s a few outstanding charges, just before we check you in. Let’s see here, you left your passport in the mini fridge. And the message with the desk says here the picture isn’t his. And oh, just a reminder about our policy. Don’t leave your mattress in the rain if you sleep on the balcony.”

Tekstueel ouderwets onnavolgbaar en, dat is minstens zo belangrijk, muzikaal weer op de goede weg, na het wat te vlakke Pure Comedy (2017). Een album dat verscheen na I Love You, Honeybear (2015), dat zonder enige twijfel het allerbeste was dat dat jaar verscheen op muziekgebied.

Die bloedvorm is nog niet helemáál terug, terwijl we zonder meer genoegen nemen met God’s Favorite Customer, waarmee Tillman revanche neemt op zichzelf. Op weergaloze wijze, zij het zo nu en dan. Hoewel het album opnieuw zo narratief is als de pest, is het venijn dat Pure Comedy miste terug. Geregeld in volle glorie. Er staan tien nummers op de plaat en hoewel je Tillman her en der voelt zoeken in de songs – welke richting hij op wil – belandt hij toch altijd weer waar hij terecht wil komen. Neem de tijd voor deze plaat. Dat heeft Tillman ook gedaan.

Ja, Father John Misty ís God’s Favorite Customer. Zolang de Amerikaan daarvan is overtuigd gaan we hem niet tegenspreken. Alsof we dat zouden durven. Hij laat dan ook weer eens horen welk een begenadigd zanger hij is. Want laten we dat ook niet vergeten. Die onnoemelijk grote bek van ‘m, die megalomane trekjes, zijn natuurlijk niet geheel onterecht. Father John Misty ís een van de sterkste zangers die er hebben rondgelopen en nog lopen van pakweg de laatste honderd jaar. Je houdt van ‘m, of je houdt niet van ‘m, oké, maar wie zijn ongekende zangtalent miskent, moet met gezwinde spoed richting oorarts. En als songschrijver kan hij zich ook nog eens meten met de allerbesten. Pieter Visscher

LIVEDATA 10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 01/11 De Roma, Antwerpen 02/11 Effenaar, Eindhoven 05/11 Paradiso, Amsterdam

Ghost – Prequelle (Loma Vista/Spinefarm/Caroline)

Het Zweedse Ghost heeft zich de afgelopen jaren met een aantal puike platen goed in de picture gespeeld en grijpt na de liveregistratie Ceremony And Devotion van eind 2017 met nieuwe plaat Prequelle direct het momentum om daar een succesvol vervolg aan te geven.

Bandleider Tobias Forge heeft zijn alter ego Papa Emeritus III met pensioen gestuurd en predikt de occulte filosofie nu als voorganger Cardinal Copia. Prequelle is een donkere plaat die mede tot stand kwam tegen een achtergrond van een gerechtelijke procedure die begeleidingsband The Nameless Ghouls tegen Forge heeft aangespannen over -natuurlijk- de verdeling van de opbrengsten.

Opener Rats gaat daarom hoogstwaarschijnlijk niet over knaagdieren… Forge beheerst de kunst als geen ander om binnen zijn bekende beklemmende kader, pop, metal en progrock op een hele organische wijze te mengen en daar fantastische, houdbare, geniale en bijna schaamteloos clichématige songs van te maken. De opmars van Ghost is niet te stuiten. Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATA 21/06 Graspop Metal meeting, Dessel (BE) 14/07 Dynamo Metal Fest, Eindhoven

Cronin – The First Kiss Of Love (Gentlemen Recordings/Bertus)

The First Kiss Of Love van de Ierse band Cronin ziet voor de tweede keer het levenslicht. Nadat het album vorig jaar al goed werd ontvangen in eigen land, wordt een jaar later blijkbaar de rest van de wereld rijp geacht om The First Kiss Of Love te ontvangen. Gelukkig maar, mag gerust worden gesteld, want het blijkt een album om in te groeien. Een plaat die je niet gemakkelijk weglegt, eerder nog een keer opzet.

Het veertien nummers tellende album staat bomvol met instant indie-classics met een vleugje soul en Britpop. Dat het naast twee zeer korte tracks, een proloog en een interlude, twee covers bevat, maakt dat er genoeg te ontdekken overblijft. Het album begint rustig met het korte filmmuziekachtige Prologue, gevolgd door het soulvolle anthem, In Loneliness Lives Love, dat qua stijl en sfeer enigszins doet denken aan de ook Ierland afkomstige Van Morrison. Vervolgens bouwt men het album gestaag verder uit en zijn referenties als Echo And The Bunnymen en Nick Cave meer op hun plaats. Die laatste is overigens een groot fan van de band. “Cronin sounds like me, but in tune,” zei de meester onlangs, na het beluisteren van het album.

Indien we een thema zouden moeten benoemen, dan zou het melodrama zijn. Maar dit wordt zo gedurfd gebracht dat het zeker niet cheesy is. Nee, zanger Michael Cronin zingt met zoveel swagger, en een unieke stem, dat je niet anders kan dan meeblèren met bijvoorbeeld het refrein van Nelson Riddle, een meeslepend, maar uptempo liefdesliedje. Via de uitstekende Wedding Present cover Octopussy wordt het tempo nog wat opgevoerd. Dat de broertjes Cronin, echter zelf hun mannetje staan wordt duidelijk door het imponerende Several Perceptions en het poppy Little London. Maar ook het emotionele en relatief trage See This Man schaart zich met gemak in een rij hoogtepunten.

Is er dan niets mis met The First Kiss Of Love? Nou, dat is niet gezegd. Eerdergenoemde Prologue en Interlude zijn wat ons betreft overbodig en over de tweede cover zullen we het ook maar niet hebben. Toch levert Cronin met The First Kiss Of Love een droomdebuut af. Tekst Muzine.nl | Theo Stepper

Morcheeba – Blaze Away (Fly Agaric Records/Bertus)

“Brits triphop-productieteam (David Byrne)” aldus OOR’s Pop-encyclopedie (2012) en exact hetzelfde in editie 2010. Byrne’s Feelings (1995) gaf de nogal muzikale producers en broers Paul en Ross Godfrey definitief het zelfvertrouwen zelfstandig te gaan.

Verder terug gingen we maar niet maar het zegt wel iets over de schandalige onderwaardering in ons land van deze hitmachine, die precies tussen voornoemde encyclopedia in al een Best Of met werk vanaf 1995-2003 uit heeft gebracht en lang daarvoor (2003) de eer had een chill-out compilatie in de serie Back To Mine samen te stellen. Weliswaar deed een derde van de groep, DJ Paul Godfrey, verantwoordelijk voor de beats en scratches, dit solo, maar toch.

Na een toevallige ontmoeting met de charismatische zangeres Skye Edwards maakte het oorspronkelijke trio downtempo trip-hop pioniers een vliegende start met de hattrick Who Can You Trust? (1996), Big Calm (1998) en Fragments Of Feedom (2000) gedrieën keurig gesitueerd tussen de successen van collegae als Massive Attack, Portishead en Tricky trok Morcheeba het genre breder en zo ook de artistiekerige hoek uit, vandaar wellicht enige dedain van de critici.

Skye Edwards ging solo, kwam terug (het verrassende Blood Like Lemonade, 2010), DJ Paul Godfrey vertrok, Morcheeba wordt een duo met Paul’s broer Ross (het niet misselijke Skye & Ross, 2016) en samen nu in 2018 weer onder de naam Morcheeba alsof er niets gebeurd is. Dat hoor je ook niet, dat voel je echter des te meer in de vooruitgesnelde singles Never Undo en de titeltrack met de ook al zo Britse publiekslieveling Roots Manuva. Welgekozen titel derhalve en mooi op tijd voor de zomer(festivals): chillen geblazen maar! Tekst Mania | Albert Jonker

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld naar Pinguin Pop en/of Pinguin grooves!

HAEVN – Eyes Closed (Haevn Music/Warner Music)

“He”, zegt m’n vriendin, “Waar ken ik dit van? Hee_luh bekende tonen…”, als ik HAEVN’s nieuwe album Eyes Closed draai. Songwriter Marijn van der Meer en filmmuziekcomponist Jorrit Kleijnen hebben een bijzonder talent ontwikkeld om originele sferische muziek te maken die een snaar raakt, in feite meerdere… die je gelijk je oren doen spitsen.

Iets wat ook al blijkt uit de enorme hoeveelheden streams van hun nummers op het wereldwijde net. Voor de aftiteling van de film Strike A Pose (over hoe Madonna met haar mannelijke dansers omging /‘n aanrader) werd gebruik gemaakt van de song Fortitude die tevens op dit album te vinden is. Een prachtig sferische song zwevend tussen mi- en majeur klanken met een prachtig aan Chris Martin/ Coldplay refererende stem.

Eyes Closed, een 14 tracks album vol met dit soort sferische muziek én teksten. Haevn hecht uitermate grote waarde aan de combi van deze twee, alsmede aan een hoge productionele kwaliteit. Zij willen dat hun muziek beklijft, blijft hangen, die snaar raakt, iedere keer weer. Dat lukt ze wonderwel. Dit album komt als reguliere cd en als limited versie op de markt met naast de cd een dvd met alle clips behorende bij het album. Kijk voor een indruk even op Jouw Tube : -) Ogen Dicht en laat je meevoeren… Tekst Mania | Paul Maas

LIVEDATA 07/07 Fields of Joy, Oldenzaal 12/08 Zomerparkfeest, Venlo 05+06/10 Carré, Amsterdam

Hilary Woods – Colt (Sacred Bones/Konkurrent)

Eens in de zoveel tijd verschijnt er een plaat waardoor je wordt overweldigd. Door zijn pure schoonheid. Het gaat om het debuutalbum van Hilary Woods, die sommigen mogelijk al kenden van een tweetal ep’s dat ze liet verschijnen. Daarop was haar klasse reeds te ontwaren. Maar op Colt openbaart die zich pas echt.

Colt werd in de winter van 2017 al opgenomen en verschijnt nu pas. Vast om organisatorische redenen, terwijl we toch graag een halfjaar eerder al hadden willen genieten van de acht meesterwerkjes die Woods op plaat heeft gezet. Nummers van zo’n vijf minuten per stuk.

Woods doet onherroepelijk denken aan Julee Cruise, al klinkt ze tientallen malen spannender en bovendien indringender. Aan alles hoor je dat er heel erg goed is nagedacht over dit album. Voortreffelijk geproduceerd door de betrekkelijk onbekende James Kelly, die dat deed in Kreuzberg in Berlijn. Met name de elektrische piano komt verdomd goed uit de verf.

In niets herinnert Woods aan rockband JJ72, waarmee ze doorbrak, als bassiste. Het Ierse gezelschap, dat enkele hits scoorde, waaronder het meesterlijke October Swimmer.

Colt is vooral en alleen Hilary Woods. De inwoonster van Dublin heeft een plaat gemaakt die overloopt van klasse. Atmosferische, wat onheilspellende, gedragen popliedjes met een fijne donkere rand, op intrigerende wijze gezongen. De Ierse is ontwapenend en streelt de trommelvliezen. Sprookjesachtig wordt het als ook een harp het elektronische kleurenpalet verrijkt.

Prijsnummer is Jesus Said, wanneer piano en drumcomputer lijken te vechten om de hoofdrol, terwijl ze elkaar opzwepen en heel stiekem zelfs de liefde bedrijven. Pieter Visscher

Snow Patrol – Wildness

Hun meest recente album, Fallen Empires, kwam alweer zeven jaar geleden uit en sindsdien is het behoorlijk stil gebleven rondom Snow Patrol. Na deze periode van radiostilte is de band terug met het gloednieuwe album Wildness, welke in het teken staat van wederopstanding.

De problemen en duistere periode die frontman Gary Lightbody afgelopen jaren gijzelden zijn gelukkig voorbij: de drank en drugsverslaving, gecombineerd met een zware depressie die hem op de rand van de afgrond bracht, zijn inmiddels afgezworen en verleden tijd. Lightbody is inmiddels alweer anderhalfjaar nuchter en in die tijd schreef hij nummers die intenser klinken dan de nummers op de laatste platen.

Life On Earth is de opener van het zevende studioalbum van de band, een song waar Lightbody vijf jaar aan geschreven heeft, zo gaat het verhaal. Don’t Give In, Empress en Heal Me passen moeiteloos in het rijtje met hitmateriaal wat de heren vaker op hun CV hebben staan. Gevoelige gitaar popsongs met een hoog meezinggehalte, iets waar de band een patent op lijkt te hebben. Op het catchy Dark Switch geven de strijkers het nummer diepte, net als de synths die deze track net wat extra’s geven.

What If This Is All The Love You Get is een ingetogen ballad over eenzaamheid, waarbij Lightbody, begeleidt door een piano, over zijn ervaringen en angsten zingt. Een prachtig nummer met een hoog kippenvel gehalte.

A Youth Written In Fire is een autobiografisch nummer over verslavingen en op Soon komt het verhaal van de dementerende vader van Lightbody aan bod. Heftige onderwerpen, maar prachtig verwoordt door de zanger, en tevens ervaringsdeskundige. Met Life And Death sluit Snow Patrol het met tien nummers gevulde album af.
Wildness is een mooi en boeiend resultaat geworden na een zware en donkere periode, met prachtig nieuw werk als resultaat. Chapeau! Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 15/06 Pinkpop, Landgraaf 07/06 Rock Werchter, Werchter (BE)